ΟΤΑΝ Η κα ΡΕΠΟΥΣΗ ΜΕ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

 

 

Ο φασισμός του 21^ου αιώνα δεν θα ονομάζεται φασισμός. Θα ονομάζεται με οποιοδήποτε άλλο όνομα, από «προοδευτισμός» ή «ανακαινισμός», μέχρι, ακόμη, «σύγχρονη ματιά» ή «ρηξικέλευθος τομή» των γεγονότων. Οι εραστές της φασιστικής ιδεολογίας δεν θα προωθούν την πραμάτεια τους με το πραγματικό της όνομα, αφού ιστορικά η ιδεολογία αυτή έχει χρεοκοπήσει, οι λαοί και οι πολίτες έχουν αρνητικά συναισθήματα στο λεξιλόγιο του φασισμού. Γι’ αυτό και επιβάλλεται η απόκρυψη με εύηχα ονόματα ή με ονόματα παραλλαγής. Η πραμάτεια θα παραμένει όμως η ίδια.  Αυτά τονίστηκαν σε προηγούμενο σημείωμα για τη δράση διαφόρων άλλων προοδευτικώνυμων.

Πέραν όμως από την αλλαγή του περιτυλίγματος, οι σύγχρονοι διαχειριστές της εξουσίας, που προέρχονται από τη λεγόμενη προοδευτική παράταξη κ.λπ., έχουν και ένα δικό τους τρόπο να παρουσιάζουν τα πράγματα. Ενώ συνεχώς προωθούνται, αποκλείουν και λοιδορούν άλλους άξιους, τους υπονομεύουν και τους περιθωριοποιούν  για να προωθήσουν τους δικούς τους, συνωμοτούν και αφαιμάσσουν από κονδύλια και ερευνητικά προγράμματα και σαν χταπόδια τραβούν από ταμεία, επιχορηγήσεις και αποζημιώσεις, μπαίνουν επί μισθώ σε συμβούλια και μηχανισμούς τηλεοπτικούς, οργανώσεων, οργανισμών και οργάνων, ενώ συνεχώς κατακαλύπτουν τα πάντα με την παρουσία τους στις εκπομπές, στον τύπο, στα συνέδρια και στις εκδηλώσεις, την ίδια ώρα το παίζουν καταδιωκόμενοι, που τους πολεμά το σύστημα, η αντίδραση και η συντήρηση, και άλλα παρόμοια τερτίπια. Με το ένα χέρι κρατούν σπαθί και αποκλείουν, αδικούν και σφαγιάζουν όσους δεν συντάσσονται μαζί τους και με το άλλο χέρι κρατούν μαντίλι και σκουπίζουν τα δήθεν δάκρυα τους για το δήθεν κυνηγητό τους. Σφαγή και κλάμα, ένας πράγματι πρωτότυπος συνδυασμός.

Αυτούς τους αποκλεισμούς και τις λοιδορίες εκ μέρους του προοδευτικώνυμου κύκλου τις έζησα αρκετές φορές. Έτυχε όμως στο αρχείο μου να έχω την πρόσκληση για το συνέδριο που διοργανώθηκε στη Λευκωσία το 2007 και σκέφτηκα ότι είναι καλό να αναδειχθεί ως μαρτυρία νοοτροπίας και στάσης του περί ου ο λόγος κύκλου. Λοιπόν, διοργανώθηκε το συνέδριο, κυκλοφόρησαν οι προσκλήσεις, το απόγευμα της 28^ης Φεβρουαρίου 2007 θα μιλούσα εγώ και η κυρία Ρεπούση. Αυτό έλεγε το πρόγραμμα που κατάρτισε η συντονιστική ομάδα.

Τετάρτη, 28 Φεβρουαρίου 2007

Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου, Φανερωμένη

6:15μ.μ-6:30μ.μ: Προσέλευση-Εγγραφή στο Σεμινάριο

6:30μ.μ.–6:40μ.μ.: Χαιρετισμός:

Χαράλαμπος Χαραλάμπους

Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Φανερωμένης

 

6:40μ.μ.- 7:10μ.μ.: «Ό,τι είναι αληθινό». Η Διδασκαλία της Ιστορίας σε Μονοπολιτισμικές και Πολυπολιτισμικές Τάξεις.

Δρ. Παύλου Σάββας

Πρώτος Λειτουργός Εκπαίδευσης

 

7:20 μ.μ.–7:50μ.μ: Διαπολιτισμική Εκπαίδευση και Νέα Βιβλία Ιστορίας

Δρ. Μαρία Ρεπούση,

Επίκουρη Καθηγήτρια Π.Τ.Δ.Ε. του Α.Π.Θ.

           

8:00μ.μ.-8:20μ.μ.: Συζήτηση

Συντονιστής Κωνσταντινόπουλος Κωνσταντίνος

Λειτουργός Γραφείου Γενικής Διευθύντριας Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού

 

Άρχισα την συγγραφή της τριαντάλεπτης εισήγησής μου με τίτλο: «Ό,τι είναι αληθινό» Η διδασκαλία της Ιστορίας σε Μονοπολιτισμικές και Πολυπολιτισμικές τάξεις. Επέλεξα αυτό το θέμα και για να τονιστεί ο καιροσκοπισμός της κυρίας Ρεπούση. «Ο,τι είναι αληθινό», αυτό θα διδάσκεται στο μάθημα της Ιστορίας είτε είναι μονοπολιτισμική η τάξη, είτε πολυπολιτισμική, είτε βρίσκεται στην πόλη είτε στο χωριό, είτε στην πεδιάδα, είτε στα ψηλά βουνά. Γιατί η κα Ρεπούση, και η συν αυτή, για να πουλήσουν την πραμάτεια τους μετέτρεπαν την επιστήμη της Ιστορίας σε επαρχιώτικο πανηγύρι, ότι τώρα αλλάζουμε την Ιστορία, όχι γιατί έχουμε νέα τεκμήρια και νέες ερμηνείες, αλλά γιατί έχουμε πολυπολιτισμικές τάξεις.

Προχωρούσαν όλα ομαλά, πλην άλλαι αι βουλαί της υψίστης. Η κα Ρεπούση αντιδρούσε στην παρουσία μου, ζητούσε την αφαίρεση μου από τον κατάλογο τον ομιλητών, έθεσε θέμα βέτο. Το συνέδριο κινδύνευε. Ο υπεύθυνος της εκδήλωσης, ένας νέος και ευαίσθητος εκπαιδευτικός, με πήρε στο τηλέφωνο για να μου αναγγείλει την απαίτηση της κας Ρεπούση και τον εξαναγκασμό τους να τη δεχτούν για να γίνει το συνέδριο. Ήταν συγκινημένος και με τρέμουλο στη φωνή, για την αδικία που άθελά του διεκπεραίωνε. Το έδωσα θάρρος, ότι δεν είναι ανάγκη να ταράζεται, είμαι συνηθισμένος από αυτές τις συμπεριφορές των μεγάλων προοδευτικών και δημοκρατικών διανοουμένων. Ας κάνει, λοιπόν, ότι πρέπει για να μη διαλυθεί το συνέδριο και η ζωή συνεχίζεται….