Ανοιχτή επιστολή προς την κυρία Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Πανεπιστημίου
Διάβασα τα βιβλία που επιμεληθήκατε στη σειρά του «Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη» και έμεινα άναυδος από τις παραπλανήσεις, αποσιωπήσεις και διαστρεβλώσεις που περιέχουν, θυμήθηκα «γέροντες δασκάλους που μας άφησαν ορφανούς», δημοδιδασκάλους σε δημοτικά σχολεία, που όμως ήξεραν ιστορία και όχι την ιδεολογικοποιημένη αφήγησή της, που είχαν έντιμη στάση και σωστά προτάγματα στην κριτική της ιστορίας, ίσως γιατί είχαν διαβάσει πολλά και αρκετά, από τον Θουκυδίδη μέχρι, ακόμη, και το συμπυκνωμένο κείμενο του Μπρεχτ «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια». Πρέπει, λοιπόν, να αναφέρω που σκοντάψατε εσείς.
Γιατί δεν είναι δυνατόν στην Ιστορία του Πρώτου παγκοσμίου πολέμου να μην δημοσιεύσετε ένα ντοκουμέντο, μια μαρτυρία, για την ποντιακή και αρμενική γενοκτονία; Ενώ για την εβραϊκή γενοκτονία του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου δημοσιεύετε ειδικό κεφάλαιο με δεκαπέντε μαρτυρίες και τεκμήρια.[1] Υπάρχουν, λοιπόν, γενοκτονίες καλές και κακές; Μήπως η αρμενική και ποντιακή γενοκτονία δεν έγιναν; Ή έγιναν αλλά επειδή θα αντιδράσει η Τουρκία προτιμήσατε την απόκρυψη; Όπως προτιμήσατε και την απόκρυψη της τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο. Καμία αναφορά για την εισβολή του ‘74, καμία αναφορά για τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή με 43 χιλιάδες κατοχικά στρατεύματα σε επιθετική διάταξη. Κι όμως δημοσιεύονται δυο ντοκουμέντα, ενός ελληνοκυπρίου και ενός τουρκοκυπρίου, (ισότητα βλέπεις, η Ιστορία γράφετε με πλαφόν δεδομένων και πηγών, με ποσόστωση τεκμηρίων). Σ’ αυτά και οι δύο περιγράφουν τη χαρά τους, το 2004, για το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, που φαίνεται έπεσαν από τον ουρανό και δεν είναι αποτέλεσμα της εισβολής και των μεθοδεύσεων της Τουρκίας για επέκτασή της στην Κύπρο. Στο επεξηγηματικό, μάλιστα, σχόλιο αναφέρεται: «Δυο απόψεις σχετικά με το άνοιγμα της Πράσινης Γραμμής ανάμεσα στο ελληνικό και το τουρκικό τμήμα της Κύπρου».[2] «Τουρκικό τμήμα» λοιπόν, κι όχι κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου. Η τουρκική κατοχή έχει εξαφανιστεί, η νομιμοποίησή της έχει επιτευχθεί μέσα από τα βιβλία που εποπτεύσατε.
Και για το 1963 δημοσιεύεται μια φωτογραφία της «Πράσινης γραμμής» χωρίς οποιοδήποτε σχόλιο (σελ. 137). Για τα γεγονότα του 1963 – 1964, το σημαντικότερο δεδομένο που δείχνει όλες τις προεκτάσεις του Κυπριακού καθώς και το συσχετισμό δυνάμεων, αυτό που όλοι οι εχέφρονες και νουνεχείς ιστορικοί γνωρίζουν ότι είναι ο κύριος παραγωγός του ιστορικού φαινομένου, είναι οι βομβαρδισμοί της Τυλληρίας. Τότε η τουρκική αεροπορία ισοπέδωσε με βόμβες ναπάλμ, σκότωσε και ακρωτηρίασε μαζικά, προκαλώντας τον τρόμο και τον πανικό. Φαίνεται όμως ότι η ισότητα εχθρότητας και κακίας που επιζητείτε, η ισορροπημένη παράθεση ιστορικών πηγών, δεν μπορούσε να λειτουργήσει εδώ γιατί οι καημένοι οι Κύπριοι δεν έχουν αεροπορία. Έτσι δεν μπορεί να δημοσιεύεται τεκμήριο από τους τουρκικούς βομβαρδισμούς γιατί θα φαίνεται μονομερής και μη ισορροπημένη παράθεση.
Όσον αφορά την αρμενική γενοκτονία. Η διεκδίκηση της αναγνώρισης, από το επίσημο τουρκικό κράτος, της γενοκτονίας εναντίον του αρμενικού έθνους αποτελεί τη λυδία λίθο της υπεράσπισης της δημοκρατικής πορείας της τουρκικής κοινωνίας. Το γερμανικό έθνος αναγνώρισε το εβραϊκό ολοκαύτωμα, ζήτησε συγγνώμη από τα θύματά του, ανέλαβε τις ιστορικές ευθύνες του. Κι αυτό βοήθησε την γερμανική κοινωνία να αποκαθαρθεί από το άγος και να χαράξει νέα πορεία. Η τουρκική κοινωνία θα βοηθηθεί στην κάθαρσή της, στον εκδημοκρατισμό της και στη χάραξη νέας πορείας, αν αναγνωριστεί η αρμενική γενοκτονία. Η εμμονή του βαθέος κράτους και των φανατικών εθνικιστικών κύκλων της Τουρκίας οδηγεί στην στασιμότητα και τη διαιώνιση της καταπίεσης. Ο Κάρολος (ο Μαρξ) το επανέλαβε ευκρινώς: Λαός που καταπιέζει άλλο λαό δεν μπορεί να είναι ο ίδιος ελεύθερος γιατί η καταπίεση του άλλου λαού εξυπακούεται ότι δημιουργεί μηχανισμούς ελέγχου και καταπίεσης που στο τέλος εγκλωβίζουν και την ίδια την κοινωνία της καταπιεστικής χώρας. Η εμμονή της Τουρκίας για μη αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας επιφέρει καταπιεστικές συνθήκες και κατασταλτικούς νόμους, μηχανισμούς ελέγχου, παρεμπόδιση της επιστημονικής και κριτικής σκέψης, κυνηγητό, τιμωρίες, ποινές και περιθωριοποίηση κάθε αντιφρονούντος. Πως λοιπόν να μη συνεχίσει η Τουρκική ιθύνουσα τάξη, και οι μυστικοί και φανεροί μηχανισμοί εξουσίας της, όταν διαπιστώνουν ότι η φανατισμένη εμμονή τους, για άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων, αποφέρει καρπούς αφού επιστήμονες, με τόσες ακαδημαϊκές περγαμηνές όπως εσείς, που δρουν μάλιστα σε ξένη, εκτός της Τουρκίας, χώρα, αποδέχονται να αποσβέσουν από την ιστορική μνήμη ολόκληρη γενοκτονία για να αποφύγουν τις τουρκικές αντιδράσεις; Γιατί λοιπόν, αφού το κόλπο πετυχαίνει, να μην συνεχίσουν; Όταν, λοιπόν, κυρία Κουλούρη, την επόμενη φορά κοιταχτείτε στον καθρέφτη, σκεφτείτε ποια είναι και η δική σας συνεισφορά στην συνέχιση της καταπιεστικής κατάστασης στην τουρκική κοινωνία, σκεφτείτε όσους διώκονται γιατί ζητούν την ιστορική αλήθεια για την αρμενική γενοκτονία, σκεφτείτε τον δολοφονημένο δημοσιογράφο Χραντ Ντινκ. Η αλληλοεπίδραση και διαπλοκή στάσεων και συμπεριφορών, οι φανερές και κρυφές αλληλουχίες τους, έχουν υποδειχτεί από τον καιρό του Ηρακλείτου.
Σάββας Παύλου,
απόφοιτος Δημοτικού Σχολείου Κοκκινοτριμιθιάς
[1]) Ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιανατολική Ευρώπη, Θεσσαλονίκη 2005, σ. 107 – 115. Στον ίδιο τόμο υπάρχουν, σποράδην, και άλλες αναφορές, έμμεσα ή άμεσα συνδεδεμένες με το θέμα του εβραϊκού ολοκαυτώματος.
[2] ) Έθνη και κράτη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιανατολική Ευρώπη, Θεσσαλονίκη 2006, σ. 139.
Σάββας Παύλου 
Σχολιάστε