Survivors Nazis and their punishment

[this article was translated using google translator. If someone could  improve this translation, please contact us]
August 20 , 2013

There is the Center » Simon Wiesenthal » seeker today, survivors of Nazi collaborators. Drew even a list of wanted and downs to identify them and lead them to justice. » Late, but not too late,» is the title of this campaign , further defined as the » last chance » to identify those who have committed Nazi war crimes and the Holocaust are still alive. To identify them and given cash, several thousand euros informers that will lead to their arrest , which prompted a strong dissent that this act , the money supply affects the memory of holocaust victims .

The Wiesenthal Center launched this new campaign after the trial and conviction of John Ntemianouk 2011. The court made ​​the decision then that Ntemianouk participated in the murder of prisoners of camp without proven connection with this incident . It was just a guard and so, after this conviction , paved the way for easier conviction guards in concentration camps . Without witnesses , then, without connection of the person with specific illegal acts, he would be convicted . And we know involved ? Reading hundreds of books for prisoners and prisons, stood on several occasions guards and prison inmates who supported , strengthened their material and moral , have sheltered , despite the dangers and harsh penalties would suffer if it were known to senior them . Or, while they were on the official list of guards , were in auxiliary – regional services , feed , guard , supply of electricity, and have not had any involvement with the horrific events of the concentration camps . The frenzy that convictions for violating a fundamental principle of European legal culture: that there must be evidence and connect the accused with the facts.

Still , the war ended 69 years ago . All leaders , officials and having some responsibility, the focal points of the Nazi apparatus and ideological absurdity , have died. Who left ? Some twenty years at the time of the Second World War , now ninety years and up.

My grandmother , who grew up near her , at 85 years had suffered senile dementia and did not know who I am, tells me one political analyst. Them what would they do? Would drive them to court carts, 90 years old senile dementia and Alzheimer’s ? Will the tried and they will not know who is, you think you’re in a room of the hospital ?

In Cyprus, I filled it , the Turkish occupation army did, in 1974 , similar to Nazi crimes. However, the Commission for Missing Persons (ie undocumented prisoners of war executed with horrific way by the Turkish invaders ) stated that it seeks to punish anyone. Merely calling for information from the Turkish authorities. We have the right , as relatives, to learn about the circumstances of their arrest and the way they died their loved ones as well as it being buried . This information that will save us and our rest , we call Turkey, rather than punishment , highlight people closely connected with our missing persons, who are parents , siblings and children. And these stress for many years , two decades after the invasion and the loss of people he loved. It is the same attitude of Armenian circles, towards Turkey for the Armenian genocide , the same gruesome as the Jewish genocide. Not calling for punishment of anyone, nor damages and penalties. Just ask for the recognition of the genocide. And the Armenian genocide by the Turks, was the model for Hitler’s Nazi period in order to carry out their own enantion genocide of the Jews.

The truth that redeems is what matters and not the punishment after 69 years , for people who were then twenty years old . It would be good if those old Nazi survivors of the Second World War , they have a couple of years of life yet found not as persecuted people who are brought to trial to be punished, but as people who would give their own testimony a tragic period of humanity. If you are guilty : how progressed the hideous they did, what then thought , what was their motivation , why acted so ? A testimony to assist in their clearance and contribute to our own historical self-awareness .

This note caused some press reports the case of a 98 years old Hungary accused of war crimes. The report was dated June 18, 2013 and stated that after the indictment will be tried in three months. Before the trial , a new publication on 12 August 2013, reported that he died. He offered great service in Israel accused , with his death, because the trial of a 98 years old and convicted of something he did, if he did so before 70 years, would create ambivalent feelings in humanity . But if this decrepit undetected and not stalker arrested and accused but as a man for whom nobody wanted to punish -and so would lose probably false defense that he is innocent and does not know anything – and just call him to testify for what he lived and done , I think it would be better for our historical self-awareness . His evidence , free from lawsuits and accusations would be helpful to speak honestly and to give, perhaps, a testimony important.

But why Israel insists so much, after so many years, the issue of punishment for the Holocaust ? Because the reminder of the period with the persecution of the Jews , it is very profitable , the persecuted Jew is synypostato the fundamental culture of the Jewish people therefore epanatonizetai a familiar theme and the guilt of the entire population of the planet, at a time when Israel is not persecuted but persecutor . The adherence to holocaust creates an alibi for current attacking options of Israel.

After the war , the Americans brought in the U.S. almost thirty thousand Germans, the Nazi party officials who were responsible for worst war crimes. Transported them there, and they gave U.S. citizenship to gain from their expertise and their specialties and to strengthen the conservatism of American society . Nobody chased them like thousands of » respectable » citizens of postwar West Germany with Nazi criminal past. To brilliant Israel sought then the foundation and development of the state and not disturbing main allies ( America , Germany) with persecution citizens. Still , no one bothered the Germans Nazis staffed West Germany because that was the main mound against krataias and feared , then , the Soviet Union. Nobody had offered reward for information and identification Nazis criminals. Why were identified tens of thousands, something that would cause disturbances not in the interest of Israel. When years passed and died unpunished high officials of the Nazi party with numerous crimes , begins switching to anonymous and simply states that only twenty years were guards at concentration camps . On the issue of war criminals in Israel follows a smart opportunistic way, keeps open a breadth and frequency of interest in politics . Wants simply to keep it always open . 2030 will be found , perhaps, some 105 years, with the start of the war was 14 years and in 1945 was a twenty year old guard and will face trial .

To create fear in the rest of mankind , that the Jews never forgive .

ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥΣ

Υπάρχει το Κέντρο “Σιμόν Βίζενταλ”, που αναζητεί, σήμερα, επιζώντες συνεργάτες των ναζί. Κατάρτισε μάλιστα και κατάλογο  των καταζητουμένων και τους καταδιώκει για να τους εντοπίσει και να τους οδηγήσει στη δικαιοσύνη. «Αργά, αλλά όχι πολύ αργά», είναι ο τίτλος της εκστρατείας αυτής, που επιπλέον καθορίζεται ως η «τελευταία ευκαιρία» για τον εντοπισμό όσων ναζί τέλεσαν εγκλήματα πολέμου στο ολοκαύτωμα και βρίσκονται ακόμη εν ζωή. Για τον εντοπισμό τους δίδεται και χρηματική αμοιβή, αρκετών χιλιάδων ευρώ, στους πληροφοριοδότες που θα οδηγήσουν στη σύλληψή τους, κάτι που προκάλεσε την έντονη διαφωνία ότι αυτή η πράξη, με την προσφορά χρημάτων, προσβάλλει τη μνήμη των θυμάτων του ολοκαυτώματος.

Το Κέντρο Βίζενταλ ξεκίνησε αυτή τη νέα εκστρατεία μετά τη δίκη και καταδίκη του Τζον Ντέμιανουκ το 2011. Το δικαστήριο πήρε την απόφαση τότε, ότι ο Ντέμιανουκ συμμετείχε στη δολοφονία κρατουμένων του στρατοπέδου χωρίς να αποδειχθεί σύνδεσή του με συγκεκριμένο περιστατικό. Ήταν απλώς φρουρός και έτσι, μετά την καταδίκη αυτή, άνοιξε ο δρόμος για ευκολότερη καταδίκη δεσμοφυλάκων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χωρίς μάρτυρες, λοιπόν, χωρίς να υπάρχει σύνδεση του συγκεκριμένου προσώπου με συγκεκριμένες παράνομες πράξεις, θα καταδικάζονται. Και που ξέρουμε ότι ενέχονται; Διαβάζοντας εκατοντάδες βιβλία για κρατουμένους και φυλακές, στάθηκα σε αρκετές περιπτώσεις φρουρών και φυλάκων που στήριξαν κρατούμενους, τους ενίσχυσαν υλικά και ηθικά, τους προστάτευσαν, παρά τους κινδύνους και τις σκληρές ποινές που θα υφίσταντο αν αυτό γινόταν γνωστό στους ανωτέρους τους. Ή, ενώ βρίσκονταν στον επίσημο κατάλογο των φρουρών, ήσαν σε βοηθητικές-περιφερειακές υπηρεσίες, τροφοδοσίας, φρουράς, παροχής ηλεκτρισμού, και δεν είχαν οποιαδήποτε ανάμειξη με τα φρικιαστικά γεγονότα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η φρενίτιδα αυτή για καταδίκες παραβιάζει μια θεμελιώδη αρχή του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού: ότι πρέπει να υπάρχουν μαρτυρίες και σύνδεση του κατηγορουμένου με τα γεγονότα.

Ακόμη, ο πόλεμος τέλειωσε πριν 69 χρόνια. Όλοι οι ηγέτες, οι αξιωματούχοι και οι έχοντες κάποια υπευθυνότητα, στα κομβικά σημεία του ναζιστικού μηχανισμού και του ιδεολογικού παραλογισμού του, έχουν πεθάνει. Ποιοι απομένουν; Κάποιοι εικοσάχρονοι κατά την εποχή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, που τώρα είναι ενενήντα χρόνων και πάνω.

Η γιαγιά μου, που μεγάλωσα κοντά της, στα 85 χρόνια της είχε πάθει γεροντική άνοια και δεν ήξερε ποιος είμαι, μου αφηγείται κάποιος πολιτικός αναλυτής. Αυτούς τι θα τους κάνουν; Θα τους οδηγούν στα δικαστήρια με καροτσάκια, ενενηντάχρονους με γεροντική άνοια και Αλτσχάιμερ; Θα τους δικάζουν και αυτοί δεν θα ξέρουν που είναι, θα νομίζουν ότι βρίσκονται σε αίθουσα του νοσοκομείου;

Στην Κύπρο, συμπλήρωσα εγώ, ο τουρκικός στρατός κατοχής έκανε, το 1974, παρόμοια με τους ναζί εγκλήματα. Όμως η Επιτροπή για τους αγνοούμενους (δηλαδή για τους αδήλωτους αιχμαλώτους πολέμου που εκτελέστηκαν με φρικιαστικό τρόπο από τους Τούρκους εισβολείς) δήλωσε ότι δεν επιδιώκει την τιμωρία κανενός. Ζητά απλώς πληροφόρηση από τις τουρκικές αρχές. Έχουμε το δικαίωμα, ως συγγενείς τους, να μάθουμε για τις συνθήκες σύλληψής τους και τον τρόπο που πέθαναν τα αγαπημένα μας πρόσωπα καθώς και το που είναι θαμμένα.  Αυτήν την πληροφόρηση, που θα μας λυτρώσει και θα μας αναπαύσει, ζητούμε από την Τουρκία, και όχι τιμωρία, τονίζουν άνθρωποι στενά συνδεδεμένοι με τους αγνοούμενους,  που είναι γονείς, αδέλφια και παιδιά τους. Και αυτά τα τονίζουν εδώ και πολλά χρόνια, δυο δεκάδες χρόνια μετά την εισβολή και την απώλεια των ανθρώπων που αγαπούσαν. Ίδια είναι και η στάση των αρμενικών κύκλων, απέναντι στην Τουρκία, για την αρμενική γενοκτονία, το ίδιο φρικιαστική όπως και η εβραϊκή γενοκτονία. Δεν ζητάμε την τιμωρία κανενός, ούτε αποζημιώσεις και ποινές. Απλώς ζητάμε την αναγνώριση της γενοκτονίας. Και η αρμενική γενοκτονία, εκ μέρους των Τούρκων, αποτέλεσε υπόδειγμα στους ναζί της χιτλερικής περιόδου, για να διεκπεραιώσουν τη δική τους γενοκτονία εναντίoν των Εβραίων.

Η αλήθεια που λυτρώνει είναι το ζητούμενο και όχι η τιμωρία ύστερα από 69 χρόνια, για ανθρώπους που τότε ήσαν είκοσι χρονών. Θα ήταν καλό αν αυτοί οι γέροι επιζώντες ναζί του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, που έχουν ένα-δυο χρόνια ζωής ακόμη, βρεθούν όχι ως καταδιωκόμενοι και άνθρωποι που θα προσαχθούν σε δίκη για να τιμωρηθούν, αλλά ως άνθρωποι που θα δώσουν τη δική τους μαρτυρία για μια τραγική περίοδο της ανθρωπότητας. Αν είναι ένοχοι: πώς  προχώρησαν στα αποτρόπαια που έκαναν, τι σκέφτονταν τότε, ποια ήταν τα κίνητρά τους, γιατί έδρασαν έτσι; Μια μαρτυρία που θα βοηθήσει στη δική τους κάθαρση και θα συντελέσει και στη δική μας ιστορική αυτογνωσία.

Το σημείωμα αυτό προκάλεσαν κάποια δημοσιεύματα που αναφέρονταν στην περίπτωση ενός 98χρονου στην Ουγγαρία που κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου. Το δημοσίευμα είχε ημερομηνία 18 Ιουνίου 2013 και ανέφερε ότι μετά την απαγγελία της κατηγορίας θα δικαζόταν σε τρεις μήνες. Πριν ξεκινήσει η δίκη, νέο δημοσίευμα, στις 12 Αυγούστου 2013, ανέφερε ότι πέθανε. Πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στο Ισραήλ ο  κατηγορούμενος, με τον θάνατό του, γιατί η δίκη ενός 98χρονου και η καταδίκη του για κάτι που έκανε, αν το έκανε, πριν από 70 τόσα χρόνια, θα δημιουργούσε αμφίθυμα συναισθήματα στην ανθρωπότητα. Αν όμως αυτός ο υπέργηρος εντοπιζόταν και πλησιαζόταν όχι ως συλληφθείς και κατηγορούμενος αλλά ως άνθρωπος για τον οποίο κανένας δεν ήθελε την τιμωρία του -και έτσι θα έχανε την πιθανώς ψεύτικη άμυνά του ότι είναι αθώος και δεν γνωρίζει οτιδήποτε- και απλώς τον καλούσαμε να δώσει μαρτυρία για όσα έζησε και έπραξε, πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα για την ιστορική αυτογνωσία μας. Η μαρτυρία του, ελεύθερη από δίκες και κατηγορίες, θα βοηθούσε να μιλήσει με ειλικρίνεια και να δώσει, ίσως, μια μαρτυρία σημαντική.

Γιατί, όμως, το Ισραήλ επιμένει τόσο πολύ, ύστερα από τόσα χρόνια, στο θέμα της τιμωρίας για το ολοκαύτωμα; Γιατί η υπόμνηση της περιόδου με τις καταδιώξεις των Εβραίων, είναι  πολύ προσοδοφόρος, ο καταδιωκόμενος Εβραίος είναι συνυπόστατο με τη θεμελιώδη κουλτούρα των εβραϊκών πληθυσμών, άρα επανατονίζεται ένα οικείο θέμα καθώς και οι ενοχές όλου του πληθυσμού του πλανήτη, σε μια εποχή που το Ισραήλ δεν είναι διωκόμενος αλλά διώκτης. Η εμμονή στο ολοκαύτωμα δημιουργεί άλλοθι για τις σημερινές επιθετικές επιλογές του Ισραήλ.

Μετά τη λήξη του πολέμου, οι Αμερικανοί μετέφεραν στις Η.Π.Α. σχεδόν τριάντα χιλιάδες Γερμανούς, στελέχη του ναζιστικού κόμματος, που ήσαν υπεύθυνοι για χειρότερα εγκλήματα πολέμου.  Τα μετέφεραν εκεί, και τους έδωσαν την αμερικανική υπηκοότητα, για να κερδίσουν από την τεχνογνωσία και τις ειδικότητές τους και για να ενισχύσουν τον συντηρητισμό της αμερικανικής κοινωνίας. Κανένας δεν τους καταδίωξε όπως και χιλιάδες «ευυπόληπτους» πολίτες της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας με εγκληματικό ναζιστικό παρελθόν.Το πανέξυπνο Ισραήλ επεδίωκε τότε την ίδρυση και εδραίωση του κράτους του και δεν ενοχλούσε τους βασικούς συμμάχους του (Αμερική, Γερμανία) με διώξεις πολιτών τους. Ακόμη, κανένας δεν ενοχλούσε τους Γερμανούς ναζί που στελέχωναν τη Δυτική Γερμανία γιατί αυτή αποτελούσε βασικό ανάχωμα εναντίον της κραταιάς και επίφοβης, τότε, Σοβιετικής Ένωσης. Κανένας δεν πρόσφερε τότε αμοιβή για πληροφορίες και εντοπισμό ναζιστών εγκληματιών. Γιατί θα εντοπίζονταν δεκάδες χιλιάδες, κάτι που θα προκαλούσε αναταραχή, που δεν συνέφερε το Ισραήλ. Όταν πέρασαν τα χρόνια και πέθαναν άτιμώρητα τα υψηλά στελέχη του ναζιστικού κόμματος με πληθώρα εγκλημάτων, αρχίζει η στροφή προς τα ανώνυμα και απλά μέλη, που απλώς ήσαν εικοσάχρονοι φρουροί σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Στο θέμα των εγκληματιών πολέμου το Ισραήλ ακολουθεί έναν έξυπνα καιροσκοπικό τρόπο, το κρατά ανοικτό σε εύρος και συχνότητα που συμφέρει στην πολιτική του. Θέλει, απλώς, να το κρατά πάντα ανοικτό. Το 2030 θα ανευρεθεί, ίσως, και κάποιος 105 χρονών, που με την έναρξη του πολέμου ήταν 14 χρόνων και το 1945 ήταν ένας εικοσάχρονος φρουρός και θα προσαχθεί σε δίκη.

Για να δημιουργείται  ο φόβος   στην υπόλοιπη ανθρωπότητα, ότι οι Εβραίοι δεν συγχωρούν ποτέ.

The human body and the contrast of the periphery and the Metropolis

Σημείωση:

Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα νέο στάδιο αφαίμαξης και καταλήστευσης  της αδύνατης περιφέρειας από τα ισχυρά κέντρα εξουσίας, φτάσαμε στη χρεοκρατία, αυτό το στάδιο που διανύει η Ελλάδα και, οσονούπω, θα δοκιμάσει και η Κύπρος.  Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν πάρα πολλά χρόνια και προτού φτάσει στην εξέταση του θέματος «ανθρώπινο κορμί και η αντίθεση περιφέρειας –μητρόπολης» αναφέρεται επιτροχάδην σε διάφορες μορφές εκμετάλλευσης της αδύνατης περιφέρειας. Το άρθρο επανέρχεται λόγω των κρίσιμων καταστάσεων που βρίσκεται η εκβιαζόμενη Κύπρος  και, ακόμη, με την ευκαιρία της μετάφρασής του στα αγγλικά.

 

The human body and the contrast of the periphery and the Metropolis

 

The exploitation and enslavement of the poor and the weak of the periphery has been extensively studied in the past centuries. The unequal relationship of the strong metropolis and the weak periphery takes a number of alternate forms — from obvious and immediate (slave trade, looting, colonialism), and implicit and refined (creation of dependency, imposition of single-crop agriculture, migration of talent, obligation, etc.). This issue might be better understood through the lens of political and cultural dependency, which also relates to the timely issue of erotic desire. Eldridge Cleaver in his book “Soul on Ice” discusses the outcasts, the “third world people”, of metropolis,  black prisoners who do not have photographs of black women in their cells — only of white women in suggestive poses — and Frantz Fanon in “The Wretched of the Earth” will describe the pervasive erotic fantasy of the colonized and the white wife of the colonizer.

 

Lately, dependency has also begun to manifest in a fundamental topic: the body. Today, a new network of dependency and discipline, alienation and coercion is being formed. The development of medical science and new treatment options — such as transplant surgery ­— consolidate old borders and replicate the terms of existence of a strong exploitative center and a weak margin in the fields of health and medicine.

 

The medical needs of developed nations require kidneys, corneas and other human parts, primarily for the middle and upper classes. These needs however cannot be satisfied from available transplants from volunteers and deceased donors that are internally available. Thus, they can turn to the developing world to satisfy their needs. Mechanisms and circuits with great profit margins have been developed to this end. Various sources refer to the accumulation of human organs from executed and dying patients in Third World hospitals. The most gruesome reports talk about forced removal of organs from kidnapping victims who are later murdered. A practice that has developed significantly in later years however is the donation of organs by people from the poorer social classes in return for payment. Thus, many heads of households might sell a kidney or a cornea in exchange for a sum that will save their family from poverty, at least for a few years. The fee is not significant in comparison to the salaries of the people of the Metropolis, but for the starving citizens of these poor countries is exceedingly adequate, if not magnanimous.

 

Human body parts are trafficked in cutting-edge medical containers for the citizens of the Metropolis where now — in addition to riches, raw material and other goods —also accumulate healthy human parts.

 

At the same time, another destruction of bodies occurs. The Metropolis radiates knowledge and opinions about the world, creates values and examples. Thus, people who do not identify with these values are left feeling inferior and marginalized. In the past there have been numerous instances where black individuals tried to lighten the darkness of their skin and soften the roughness of their hair through the use of suspicious chemical substances, where, in the best of cases, created a type of albinism for their skin.

 

This phenomenon continues today in relation to the body of women of Asian descend, where wanting to resemble the American ideal physicality undergo eye surgery to get rid of their racial attributes (a skin fold of the upper eyelid, covering the inner corner of the eye and is often referred to as the “Epicanthic fold”) to gain the almond-shaped eyes that resemble those of the American actresses — the most staggering of shapes according to the mass media. In China, many women seek doctors who place a small metal mechanism in their legs that can give them a little bit of height, and in this way allow them to get a little bit closer to the western standard.

 

Attributes of the body that were established after thousands of years of evolution, that are inherent to their person from the moment of conception, are disregarded and marginalized in order to align with the dominant model. The main problems in this situation are not these cases, which are remote instances, but the tendencies, movements and attitudes of the body, its smells and impressions, which must parallel the ones stemming from the centre.

 

The space of the body is thus also a victim of this basic antithesis that motivates global developments. The powerful metropolis plunders the robust bodies of the marginalized and radiates its image and ideology to the periphery. It imports the immediacy of life and exports alienating standards. It sows images and reaps bodies.

 

Το ανθρώπινο κορμί και η  αντίθεση περιφέρειας και μητρόπολης

 

Η εκμετάλλευση και η εξάρτηση των φτωχών και αδύνατων χωρών της περιφέρειας έχει αρκούντως μελετηθεί από τους προηγούμενους αιώνες. Έχουν ακόμη υποδειχθεί και τονιστεί αρκετά οι συνεχώς μετεξελισσόμενες μορφές που παίρνει αυτή η άνιση σχέση μεταξύ της δυνατής μητρόπολης και της αδύνατης περιφέρειας, συνήθως από τις κραυγαλέες και άμεσες  (δουλεμπόριο, λεηλασίες, αποικιοκρατία) σε έμμεσες και πιο ραφιναρισμένες (δημιουργία εξαρτημένης ελίτ, εξαναγκασμός στη μονοκαλλιέργεια, μετανάστευση εγκεφάλων, υπερχρέωση, κ.λπ.). Σημαντικό για την κατανόηση αυτού του πλέγματος αποτελεί και η πολιτική και πολιτιστική εξάρτηση που φτάνει ακόμη και στο καίριο θέμα του ερωτικού πλησιάσματος. Ο Ε. Κλήβερ στο βιβλίο του «Ψυχή στον πάγο» θα σημειώσει για τους «τριτοκοσμικούς της μητρόπολης», τους νέγρους φυλακισμένους που δεν έχουν ούτε μια φωτογραφία νέγρας γυναίκας στο κελί τους –μόνο λευκές σε πικάντικες στάσεις- και ο Φ. Φανόν στους «Κολασμένους της γης» θα περιγράψει τη συνεχή ερωτική φαντασίωση του αποικιοκρατούμενου με τη λευκή γυναίκα του αποικιοκράτη.

Τελευταία, το φαινόμενο της εξάρτησης άρχισε να εμφανίζεται και σε ένα θεμελιώδες θέμα: το κορμί. Ειδήσεις που καταφθάνουν τακτικά συνθέτουν ένα καινούργιο πλέγμα εξάρτησης και επιβολής, αλλοτρίωσης και πειθαναγκασμού.  Η ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης και οι νέες δυνατότητες θεραπείας που δημιουργήθηκαν με τις μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων εδραιώνουν τα παλιά σύνορα και αναπαράγουν τους όρους ύπαρξης δυνατού εκμεταλλευτικού κέντρου και αδύνατης εκμεταλλευόμενης περιφέρειας και στο χώρο της υγείας και της ιατρικής.

Οι ιατρικές ανάγκες των αναπτυγμένων κρατών χρειάζονται νεφρούς, κερατοειδείς χιτώνες και άλλα ανθρώπινα μέλη κυρίως για τα μεσαία και ανώτερα στρώματα. Οι ανάγκες τους δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από τα εθελοντικά και τα πτωματικά μοσχεύματα που μπορεί να  δώσει η εσωτερική προσφορά. Έτσι ο μόνος χώρος, που μπορούν να στραφούν για ικανοποίηση των αναγκών τους, είναι ο τρίτος κόσμος. Μηχανισμοί και κυκλώματα έχουν λοιπόν δημιουργηθεί που διεκπεραιώνουν αυτή την εργασία η οποία αποφέρει ανυπολόγιστα κέρδη. Διάφορες πηγές αναφέρουν συσσώρευση ανθρωπίνων οργάνων από εκτελεσθέντες και από ετοιμοθάνατους ασθενείς των τριτοκοσμικών νοσοκομείων. Το πιο αποτρόπαιο, δημοσιεύματα καταγγέλλουν  αναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων από απαχθέντες που δολοφονούνται. Αυτό όμως που έχει αναπτυχθεί σημαντικά είναι η επί πληρωμή προσφορά από τα πτωχά κοινωνικά στρώματα. Έτσι πολλοί οικογενειάρχες δίνουν ένα νεφρό ή τον κερατοειδή, για ένα ποσό που θα σώσει την οικογένειά τους από την εξαθλίωση, τουλάχιστο για μερικά χρόνια. Η αμοιβή σε σχέση με τους μισθούς της μητρόπολης δεν είναι πολύ σημαντική, για τα μάτια των λιμοκτονούντων κατοίκων των φτωχών χωρών φαίνεται αρκούντως ικανοποιητική αν όχι σαν ευεργεσία.

Σε άψογες λοιπόν ιατρικές συσκευασίες προωθούνται τα ανθρώπινα μέλη για τις μεταμοσχεύσεις της μητρόπολης που, εκτός από πλούτη, πρώτες ύλες και άλλα αγαθά, συσσωρεύει τώρα και υγιή ανθρώπινα μέλη.

Την ίδια ώρα που γίνονται όλα αυτά μια άλλη καταστροφή κορμιών επιτελείται. Η κυρίαρχη εικόνα που εξακτινώνεται από τη Μητρόπολη μεταφέρει γραμμές κοινωνική συμπεριφοράς, παράγει γνώσεις και γνώμες για τον κόσμο μας, δημιουργεί αξίες και πρότυπα. Η μη ταύτιση με την κυρίαρχη εικόνα προκαλεί πια αισθήματα μειονεξίας. Παλαιότερα αναφέρθηκαν  μάλιστα αρκετές περιπτώσεις νέγρων που με διάφορα ύποπτα χημικά παρασκευάσματα προσπάθησαν να απαλύνουν τη σκληρότητα των σγουρών μαλλιών τους ή το έντονο χρώμα του κορμιού τους δημιουργώντας στην καλύτερη περίπτωση ένα είδος αλφισμού στο δέρμα.

Το φαινόμενο αυτό συνεχίζεται σήμερα με τις γυναίκες της κίτρινης φυλής, στην περιοχή της Άπω Ανατολής, που θέλοντας να μοιάσουν με το αμερικανικό σωματικό πρότυπο εγχειρίζουν τα μάτια τους για να απαλλαγούν από τα φυλετικά γνωρίσματά τους (βλεφαρική σχισμή που βρίσκεται χαμηλά και συχνά έχει λοξή θέση σχηματίζοντας πολλές φορές μια πτυχή γνωστή ως «μογγολική πτυχή») για να αποκτήσουν παρόμοια με τις Αμερικανίδες ηθοποιούς αμυγδαλωτά μάτια. Το πιο συγκλονιστικό. Στην Κίνα αρκετές γυναίκες καταφεύγουν στους γιατρούς που, αφού τους πριονίσουν τα κόκαλα του ποδιού, τοποθετούν ένα μικρό μεταλλικό συμπλήρωμα που τους προσθέτει πέντε περίπου πόντους ύψος για να πλησιάσουν το πρότυπο των δυτικών γυναικών.

Γνωρίσματα του κορμιού που θεμελιώθηκαν ύστερα από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια φυλογένεσης, που ενυπάρχουν ως ταυτότητα από την πρώτη στιγμή της οντογένεσης, περιφρονούνται και  παραμερίζονται για να εναρμονιστούν με το κυρίαρχο πρότυπο. Το κυριότερο φυσικά στο θέμα αυτό δεν είναι οι περιπτώσεις αυτές που παραμένουν τάσεις μιας μειοψηφίας, αλλά οι στάσεις και κινήσεις και νοοτροπίες του κορμιού, οι οσμές και εμφανίσεις του που πρέπει να συνάδουν με την εικόνα που προέρχεται από το κέντρο.

Ακόμα και ο χώρος του κορμιού διατρέχεται λοιπόν από τη βασική αντίθεση που κινεί τις εξελίξεις του πλανήτη μας. Η ισχυρή μητρόπολη λεηλατεί τα εύρωστα μέλη των κορμιών της περιφέρειας και εξακτινώνει προς την περιφέρεια την εικόνα και την ιδεολογία της. Εισάγει το άμεσο της ζωής και εξάγει το έμμεσο του αλλοτριωτικού προτύπου. Σπέρνει εικόνες και θερίζει κορμιά.

 

Recitation of Homeric poetry on the moon. A proposal to NASA Απαγγελία Ομηρικής ποίησης στη Σελήνη. Πρόταση προς την ΝΑΣΑ

Recitation of Homeric poetry on the moon.

A proposal to NASA

Απαγγελία Ομηρικής ποίησης στη Σελήνη.

Πρόταση προς την ΝΑΣΑ

1. Αγγλικό κείμενο. English text
2. Ελληνικό κείμενο. Greek text
3. Απάντηση της ΝΑΣΑ. Answer of NASA

1.

Savvas Pavlou

5 Chr. Mylona

1085 Nicosia

Cyprus

14 December 1999

National Aeronautics and

Space Administration

Washington, DC 20456-0001

United States of America

Dear Madams/Sirs,

People often stress the importance of interconnecting the technological and scientific wonders with the spiritual and cultural heritage of humankind. This derives from the fact that an one-sided progress usually disturbs the equilibrium of a multifaceted society.

The exploration of space (an endeavor to which your service has contributed the most) might be linked to a cultural event of great significance.  I therefore suggest that, in addition to the experimental and scientific studies, your next mission to space could include a recitation of selected parts of Homer’s epics (Odyssey and Iliad). Those epics constitute a paramount expression of culture. In my opinion, recitation in space should be delivered in the original version, ancient Greek, with simultaneous subtitling in various languages of the world.

If such an event materializes, it will promote poetry and culture in the human consciousness. Technological and scientific achievements would move from a rather utilitarian framework to a perspective invested with a wider vision of the world.

Madams/Sirs,

I am a teacher of literature. I studied ancient and modern Greek literature and language. My doctorate thesis was in Giorgos Seferis’ poetry (Nobel prize in literature, 1963). Homer is my favorite poet. For the past 25 years, I have been reading his epics of Odyssey and Iliad as a solemn promise, every year.

I was born in Cyprus in the 1950s. That used to be a Homeric time when people still cultivated the earth with the Hesiodian plow and read at night in the candlelight; the economy was almost exchangeable. Researchers have called the language, culture and customs of that period archaic. Within 30 years from this Homeric, archaic world of my childhood, Cyprus reached modern civilization of automation and computers.

This union of archaic and modern in my personal as well as my country’s history makes me suitable, I believe, to participate in the suggested union of Homer with the space era.

Sincerely,

Savvas Pavlou

2

Σάββας Παύλου

Xρυσάνθου Mυλωνά 5

Άγιοι Oμολογητές

Λευκωσία Kύπρος

14 Δεκεμβρίου 1999

NAΣA

(National Aeronautics and

Space Administration)

Oυάσιγκτων, DC 20456-0001

H.Π.A.

Kύριοι

Όλοι τονίζουν την αναγκαιότητα της σύνδεσης των θαυμαστών πράγματι επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων της σημερινής εποχής με την πνευματική και καλλιτεχνική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Γιατί κάθε μονομέρεια στην ανάπτυξη προκαλεί διαταραχή στην ισορροπία των διαφόρων πλευρών της ανθρώπινης κοινωνίας. H εξερεύνηση του διαστήματος, (μια επική προσπάθεια στην οποία η υπηρεσία σας όλοι αναγνωρίζουν ότι πρόσφερε τα μέγιστα) πρέπει πιστεύω να συνδεθεί με μια πολιτιστική εκδήλωση μείζονος σημασίας.

Προτείνω λοιπόν στην επόμενη επανδρωμένη αποστολή στη σελήνη, εκτός των άλλων πειραμάτων και επιστημονικών παρατηρήσεων, να γίνει απαγγελία διαφόρων τμημάτων από τα έπη του Oμήρου (Iλιάδα και Oδύσσεια) που αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση του ανθρώπινου πνευματικού πολιτισμού. H επί της σελήνης απαγγελία θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να γίνει από το πρωτότυπο αρχαίο ελληνικό κείμενο με ταυτόχρονο υποτιτλισμό στις διάφορες γλώσσες του κόσμου οταν θα μεταδίδεται τηλεοπτικά.

Aν γίνει πραγματικότητα αυτό που προτείνεται θα αποτελέσει μείζονος σημασίας εκδήλωση που θα αναβαθμίσει στη συνείδηση της ανθρωπότητας τη σημασία της ποίησης και του πολιτισμού και θα τονίσει ότι τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα μπορούν να ξεφύγουν από μια μονοδιάστατα ωφελιμιστική και χρησιμοθηρική προοπτική και να επενδυθούν ένα μυθολογικό και οραματιστικό περιβάλλον.

Kύριοι

Eίμαι φιλόλογος. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Aθηνών αρχαία και νεότερη ελληνική λογοτεχνία και γλώσσα. H διδακτορική μου διατριβή έχει θέμα την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη (Bραβείο Nόμπελ λογοτεχνίας 1963). Aγαπώ τον Όμηρο και εδώ και 25 χρόνια, σαν τάμα, κάθε καλοκαίρι  διαβάζω στις παραλίες της Kύπρου και της Eλλάδας την Oδύσσεια και την Iλιάδα.

Γεννήθηκα στην Kύπρο τη δεκαετία του πενήντα. Ήταν ένας κόσμος ομηρικός· που καλλιεργούσε τη γη του με το ησιόδειο άροτρο, διάβαζε με το κερί τη νύχτα και είχε μια οικονομία σχεδόν ανταλλακτική· με γλώσσα, ήθη και έθιμα που οι μελετητές τα ονόμαζαν αρχαϊκά. Aπό τον κόσμο αυτό της παιδικής ηλικίας, τον ομηρικό – αρχαϊκό, σε διάστημα 30 χρόνων η Kύπρος έφτασε στο σύγχρονο πολιτισμό του αυτοματισμού και των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Aυτή η σύζευξη, αρχαϊκού και μοντέρνου, στην ατομική μου ιστορία καθώς και στην ιστορία του τόπου μου, πιστεύω ότι με κάνει κατάλληλο να συμμετάσχω σ¶ αυτό που πρότεινα στην αρχή που θα συζεύξει τον Όμηρο με την διαστημική εποχή.

Mε εκτίμηση

Σάββας Παύλου

 

3

The answer of NASA

 

NASA Headquarters

300 E St S.W.

Mail Code FEO-2

Washington D.C. 20546

(MW)

 

Thank you for your letter, dated 14 December 1999, that stored in the archive  of NASA, with the number xxxxxx.

 

The end of chess or an encomium of backgammon?

In 1997, the news broadcasted the defeat of Garry Kasparov, the Russian chess champion, by the IBM personal computer, in nineteen moves in the duration of an hour, igniting admiration of artificial intelligence whilst inciting debate of its boundaries. The defeat has been explained by the enormous ability of the computer to study 200 million moves per second.

Since its inception, the issue of artificial intelligence, and its capacity to rival and possibly surpass the human mind in chess, has been discussed numerous times and several theoretical suggestions have been reported. We note below a specific theory whose principles are basically very simple: There is a computer that firstly operates only on the knowledge of the rules of the game; it plays solely in accordance with them, in conjunction with an unlimited memory. Therefore, when the machine plays for the first time with a human opponent, it starts as a ‘beginner,’ and hilarity ensues as it undergoes defeats, one after the other.  As its memory registers all the games that it plays, the machine is constantly learning.  Before every move it consults its memory. Consequently, if it finds itself in the same situation as a previous game, meaning if the computer’s pawns as well as the opponent’s are in the same place as a previous game, it will not make the same mistake that led to defeat. Instead, the computer will choose an alternative move, which may end to victory or defeat. The more alternative situations the computer finds itself in, the closer it gets to the inevitability of choosing the right move.

Thus by avoiding the key moves that lead to defeat we arrive at certain point where the final outcome is determined. Of course modern computers don’t rely on this simple procedure described above, they are more complicated and with more capabilities, but I mentioned the most comprehensive one which proves in a concise manner the capability of computers to always win. At the same time it lays the following theoretical principle: that the winner can be determined by the first move in chess.

As a university student, I saw the film ‘Last Year at Marienbad‘ (Alain Resnais, L’ anne derniere a Marienbad). In this film, a strange man ponders the certainty of death and regularly challenges others to play a game that he would always win. In the game, there were four rows of safety matches, with the first row having one match, the second having three, the third having five and the final, seven. The two players alternately took as many matches as they wanted, albeit from the same row. The player who was left with the last match was the loser. With the comforts of student life, I studied all possible outcomes of this game. The slightest change in the course of the game was considered a uniquely different round. All the uniquely different rounds which can be played in this game are about 1500 and now, I can boast that I know from the first move, who will be the winner.

Of course, things are not as simple in chess. The different games that can be played are vastly more numerous than the game in the ‘Last Year at Marienbad,’ but they do not cease to be predefined, detectable and recordable.  All this can demonstrate that in all games based solely upon mental rules, if their movements are studied, they will be found to have a limit of possible outcomes, and thus, a winner can be predicted from the first move.  The development of computers will prove this and enshrine it.

Following the rapid development of computers, the mental games that rely solely upon rules and cognitive choice, can no longer move us. We will certainly continue to play them, just as marathon runners continue to train and run, without the thought of competing against a car crossing their mind. In the case of chess, players will keep crossing swords in the future, but with a basic premise that creates a different attitude towards it. Therein lays the acceptance of our imperfection; that all possible outcomes have been investigated, but we keep playing because, both I and my opponent, do not have the range and capabilities of a computer and can thus compete only with each other. Even knowing that we, at any time, can reach over to the computer and based on the movement of the pieces, we can see who will be the winner if we follow its instructions.

But just as purely luck based games do not fascinate (eg throwing dice to see who has more sixes in twenty dice rolls), we are just as unmoved by mental games whose limits and potential turnouts have been investigated.

I believe the future will highlight games that combine mental rules with luck, which remain unpredictable and unruly. Such a game is backgammon, about which the ancient poet Agathias the Scholastic, commented upon.  He spoke in regards to a game in which King Zeno, because of his unlucky dice roll, was obliterated completely, and thusly, he recommended that we should all avoid this game all together as even a supreme lord had failed to escape his defeat, caused by his misfortune. «Τάβλην φεύγετε πάντες επεί και κοίρανος αυτός/ κείνης τας αλόγους  ουχ υπάλυξε  τύχας». [= Every one must stop playing backgammon because even Zeno, who was King, could not avoid misfortune].

But we insist on playing, it is no coincidence that the backgammon has seen a rise in popularity recently, and the youth have returned to the game.

And so, dear readers, be healthy and strong, and keep throwing the dice.

Το τέλος του ζατρικίου ή ταβλιού εγκώμιο

 

Οι ειδήσεις, που μεταδόθηκαν το 1997, για την ήττα του   Γκάρι Κασπάροβ, του Ρώσου πρωταθλητή του σκακιού, από τον Ηλεκτρονικό Υπολογιστή της ΙΒΜ, σε δεκαεννέα κινήσεις και σε διάστημα μιας ώρας, προκάλεσαν το θαυμασμό και  έθεσαν ξανά για συζήτηση το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης και των ορίων της. Η ήττα επεξηγήθηκε από τις τεράστιες δυνατότητες του Η/Υ να μελετά 200 εκατομμύρια κινήσεις το δευτερόλεπτο.

Από πολύ παλιά έχει συζητηθεί το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης που θα νικήσει τον ανθρώπινο νου στο σκάκι. Αναφέρθηκαν αρκετές θεωρητικές υποδείξεις, θα σημειώσω εδώ μια που τεκμηριώθηκε πάνω σε κάτι πολύ απλό: Έναν υπολογιστή που βασίζεται στη γνώση των  κανόνων του παιγνιδιού, για να παίζει σύμφωνα μ’ αυτούς, και στις απεριόριστες δυνατότητες μνήμης που έχει. Όταν ξεκινάει η μηχανή να παίζει με αντίπαλο  τον άνθρωπο είναι εντελώς αρχάρια και προκαλεί τη θυμηδία καθώς οι ήττες της διαδέχονται η μια την άλλη. Όμως στη μνήμη της εγγράφει όλες τις παρτίδες που παίζει και με τον τρόπο αυτό η μηχανή συνεχώς μαθαίνει γιατί πριν από κάθε κίνηση συμβουλεύεται τη μνήμη της. Έτσι, αν βρεθεί στην ίδια κατάσταση, δηλαδή να είναι στην ίδια ακριβώς θέση τόσο τα δικά της πιόνια όσο και τα πιόνια του αντιπάλου, δεν θα κάνει την ίδια κίνηση η οποία, σε προηγούμενο αγώνα, την οδήγησε στην ήττα. Θα επιλέξει κάποια άλλη κίνηση που μπορεί να αποδειχτεί ότι ήταν η πρέπουσα, μπορεί όμως να αποδειχτεί και αυτή καταστροφική. Όταν όμως θα βρεθεί για τρίτη φορά στην ίδια κατάσταση θα επιλέξει μια άλλη τρίτη κίνηση κ.ο.κ. μέχρι να καταλήξει στη σωστή.

Έτσι αποφεύγοντας τις κομβικές  κινήσεις που οδηγούν στην ήττα φτάνουμε στην κίνηση όπου καθορίζεται η τελική έκβαση κι αυτή η κίνηση θα είναι και η πρώτη του παιγνιδιού. Φυσικά οι σύγχρονοι Η/Υ δεν στηρίζονται σ’ αυτή την απλή διαδικασία, είναι πιο πολύπλοκοι και με περισσότερες δυνατότητες, ανάφερα όμως την πιο εύληπτη που τεκμηριώνει με ευσύνοπτο τρόπο τις δυνατότητες του Η/Υ να νικά πάντα και ταυτόχρονα θέτει τη θεωρητική αρχή: ότι ο νικητής μπορεί να καθοριστεί από την πρώτη κίνηση στο σκάκι.

Φοιτητής παλιά, είχα δει το Πέρυσι στο Μαρίεμπαντ του Αλαίν Ρεναί. Στο έργο αυτό ένας παράξενος τύπος, που θύμιζε τη βεβαιότητα του Θανάτου, πρότεινε τακτικά ένα παιγνίδι στους άλλους και πάντα νικούσε. Υπήρχαν τέσσερις σειρές από σπίρτα, η πρώτη με ένα, η δεύτερη με τρία, η τρίτη με πέντε και η τελευταία με εφτά. Οι δύο συμπαίχτες έπαιρναν εναλλάξ όσα σπίρτα ήθελαν, όμως από την ίδια σειρά. Αυτού που θα του έμενε το τελευταίο σπίρτο ήταν ο χαμένος. Με την άνεση χρόνου της φοιτητικής ζωής μελέτησα όλες τις πιθανές παρτίδες αυτού του παιγνιδιού. Και η παραμικρή παραλλαγή στην πορεία του παιγνιδιού εθεωρείτο άλλη παρτίδα. Όλες οι παρτίδες που μπορούν να παιχτούν σ’ αυτό το παιγνίδι είναι περίπου 1500 και σήμερα επαίρομαι ότι γνωρίζω από την πρώτη κίνηση ποιος θα είναι ο νικητής.

Φυσικά δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα με το σκάκι. Οι παρτίδες που μπορούν να παιχτούν είναι τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων φορές περισσότερες από το παιγνίδι της ταινίας Πέρυσι στο Μαρίεμπαντ όμως δεν παύουν να είναι και αυτές καθορισμένες, διερευνήσιμες και καταγράψιμες. Και όλα αυτά μπορούν να τεκμηριώσουν ότι, σ’ όλα τα παιγνίδια που στηρίζονται μόνο σε νοητικούς κανόνες, αν μελετηθούν οι κινήσεις τους, αποδεικνύεται ότι αυτές είναι περιορισμένες και ότι ο νικητής μπορεί να προβλεφθεί απ’ την πρώτη κίνηση. Η ανάπτυξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών θα το τεκμηριώσει και θα το κατοχυρώσει.

Τα νοητικά παιγνίδια που στηρίζονται απλώς σε κανόνες και νοητικές επιλογές δεν μπορούν πια να συγκινήσουν μετά την ταχύτατη εξέλιξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Θα συνεχίσουμε ασφαλώς  να τα παίζουμε όπως οι δρομείς εξακολουθούν να προπονούνται και να τρέχουν χωρίς να διανοούνται όμως ότι θα συναγωνιστούν το αυτοκίνητο. Στην περίπτωση λοιπόν του σκακιού οι παίχτες  θα διασταυρώνουν τα ξίφη τους και στο μέλλον, όμως με μια βασική προϋπόθεση που δημιουργεί εντελώς διαφορετική στάση απέναντί του. Κι αυτή  είναι η παραδοχή της ατέλειάς μας. Ότι δηλαδή οι παρτίδες έχουν διερευνηθεί όλες αλλά συνεχίζουμε να  παίζουμε γιατί τόσον εμείς όσον και ο αντίπαλος μας δεν έχουμε το εύρος και τις δυνατότητες του ηλεκτρονικού υπολογιστή και μπορούμε έτσι να συναγωνιστούμε ο ένας τον άλλο. Ξέροντας ακόμη ότι μπορούμε,  οποιαδήποτε στιγμή, να απευθυνθούμε στον ηλεκτρονικό υπολογιστή  και με βάση την κίνηση του σκακιού που βρισκόμαστε να δούμε ποιος είναι ο μελλοντικός νικητής αν ακολουθήσουμε τις οδηγίες του.

‘Όπως λοιπόν δεν συγκινούν τα αμιγώς τυχερά παιγνίδια (π.χ. ρίχνοντας ζάρια για να δούμε ποιος θα φέρει περισσότερες φορές εξάρες μέσα σε είκοσι ριξιές) έτσι δεν θα συγκινούν τα νοητικά παιγνίδια που τα όριά τους και όλες οι πιθανές παρτίδες τους έχουν διερευνηθεί.

Πιστεύω ότι το μέλλον θα αναδείξει τα παιγνίδια που συνδυάζουν νοητικούς κανόνες και τύχη. Αυτά παραμένουν μη προβλέψιμα και ατίθασα. Ένα απ’ αυτά είναι και το τάβλι, για το οποίο ο αρχαίος ποιητής Αγαθίας ο Σχολαστικός, σχολιάζοντας μια παρτίδα κατά την οποία ο βασιλεύς Ζήνων, με τις άτυχες ζαριές του, καταβαραθρώθηκε εντελώς, συνιστούσε να  αποφεύγουμε αυτό το παιγνίδι όλοι, αφού και ένας ανώτατος άρχοντας δεν κατάφερε να ξεφύγει από την συντριβή που του προκάλεσε η ατυχία του: «Τάβλην φεύγετε πάντες επεί και κοίρανος αυτός/ κείνης τας αλόγους  ουχ υπάλυξε  τύχας». Εμείς όμως επιμένουμε και δεν είναι τυχαία η επιστροφή των νεαρών στο παιγνίδι του ταβλιού, η οποία σημειώνεται τα τελευταία χρόνια.

Έρρωσθε αγαπητοί αναγνώστες, παίζοντες και πεσσεύοντες.

One hundred years from the sinking of the Titanic

One hundred years from the sinking of the Titanic

This year marks one hundred years of the sinking of the Titanic, which descended in the early hours of April 15 1912, after colliding with an iceberg. What was considered to be an unparalleled achievement of contemporary shipbuilding sank in the Arctic Ocean, taking with her 1500 of the 2200 passengers, where less than a third, only 700, survived.

Despite the temporal distance that exists between today and the wreck, and despite other fatal and at times, deadlier shipwrecks, the Titanic continues to incite strong sentiments, the strength of which are comparable to the ones brought about when the world first got word of the tragedy. Dozens of books (both novels and historical accounts), journalistic research, interviews of survivors, countless radio and television shows, and four profitable cinematic adaptations have aided the perseverance of the sentiment behind the tale. Thus, it`s important that this fact is addressed, and the reasons that incite such interest toward the nautical tragedy are outlined.

Firstly, consider the name: Titanic, an adjective that has its roots in the Titans of Greek mythology, which were the personification of great powers. According to the Liddell – Scott dictionary, for the Ancient Greeks, the adjective titanic signified someone who belonged or is pertinent to the Titans, and until today, the adjective carries the notion of the superhuman, the gigantic and the magnificent. This theme was relevant to the general spirit of the age, which emphasized the value of machinery, welcomed new inventions with raw enthusiasm, extolled and heroicized manufacturing engineers, believed that the new achievements of machinery secured dominion over nature, and at the same time, had a frantic rhythm of promoting the strongest, fastest and biggest mechanical construction. The advertising and promotion of this ship was in accordance with the spirit of the age — it was described as a miracle of nautical art, luxurious and resplendent, with powerful machines and construction that made it “unsinkable.”Consequently, this can come to explain the arrogance of the shipping company, which kept them from sufficiently equipping the ship with enough lifeboats, since they were deemed redundant in an unsinkable ship.

The themes of hubris and punishment seem intrinsic in discourse on the subject. The ship was built with pride, it was majestic and imposing — a ship worthy of the Titans. When it came into contact with the natural elements, the “Titanic” sunk, bringing forth a range of emotions that would not prompt such a response were this ship called “Glasgow” or “Eleanor Livingston.”

The magnificent construction of the “unsinkable” Titanic floundered when it collided with an iceberg during her maiden voyage — another element that loads this particular accident with such profound emotional responses. The fact is reminiscent of feeble, futile and unfortunate adolescent attempts; it reduces a powerful and easily recognizable symbol, since if it were for similar wreckage to occur four years after its construction on its twenty-fifth journey, and it would not incite the strong emotional responses that the failure of its first journey provoked.

There are other elements that contribute to the emotional load accompanying this wreckage. The passengers of the ship mostly consisted of members of the higher social strata, the gentry of the Belle Époque, many of whom were traveling for pleasure, anxious to experience the glorious ship in her maiden journey. The days preceding the collision, the dazzling areas of the ship, were brimming with shows and beautiful images, good taste, elegant dresses, appetizing meals and expensive drinks, that were accompanied by orchestral music, dance and exuberance.

The sinking of the Titanic inspired Greek poet Giannis Skarimpas, who intensely captured the majestic atmosphere of the ship in his poem “The Ship (Titanic)” that was published in his 1950 poetry collection “Little Selves.”In the “proud ship,” with the “golden lights of the dream” exists a “divine hour” where people dance waltz in the parlour, with appealing ladies and couples swirling to the sounds of the band, while an exquisite lady holding a book approaches the captain so that she can hear: “But of course we’re sinking madam.”

The Titanic was classically structured, where the first class separated from the lower classes with the expected discriminations, but it’s not by chance that this idealized version of the spectacular upper class is the image that comes to mind when the public ponders this ship, as this is the one the popular cinematic adaptations choose to focus on.

Thus, this luxurious ship, that was considered to be unsinkable and that is set to connect the strongest, most advanced countries of Europe and America — England and the United States —is thought to have been boarded by upper-class whites, who sailed to a voyage of prosperity and happiness whose journey had the worst possible end. Ships with greater numbers of migrants, soldiers, refugees or slaves that, for example, had sunk in the India-Java line do not bring to mind this rapid change from happiness and despair that the case of the Titanic uniquely brings to our emotional education.

Some discern a class competition in the continuous preoccupation and re-examination of the wreckage of the Titanic, as class malevolence is seen in their fascination by the metaphorical and literal sinking of “good society.” This might be an inherent quality, but the key to this phenomenon lies in the opposite site, the identification of a broad mass of people with this world — it’s not a coincidence that even though cinematic adaptations focus on the lives of the higher-classes, their revenue primarily comes from an audience from the lower-classes.

The broad masses of the world, that face daily stress and tediousness and go about their lives’ dealing with small losses and gains, see the world through the eyes of those who they would like to be identified with in crucial moments that supersede the ordinary. The passengers of the Titanic were at a breaking point; where the range between pettiness and magnanimity was highlighted by the spectrum of unique reactions to the situation. There are reports in existence of incredible demonstrations of courage and heroism, while at the same time there is evidence of some atrocious instances of pettiness. Reports of men who tried to bribe crew officials or who dressed as women so as to have access to the lifeboats with the women and children, but at the same time others were true to their duty even thought they knew they would soon be dead. Some were consumed by panic while others faced their imminent death with serenity and dignity. In all the witness testimonies, the admirable stance of the orchestra is mentioned, as it members carried on playing while the ship was sinking, in an attempt to quell the panic caused by the collision.

As a final point, the themes of coincidence and possibility are essential in the issues brought to our attention by the interest in this case. The ship’s construction ensured that even if four of its watertight compartments were pierced, it would remain unsinkable, the iceberg however pierced five of them, making the ship’s fall unavoidable. How the collision with the iceberg came to be and, mainly, the rupture of the five watertight compartments make up an incredible accumulation of coincidences that had to take place(including things such as the ship’s speed, the distance from the iceberg, the degrees the ship’s course was diverted to avoid the iceberg etc.). If one of the factors responsible were to be altered by a minimal value, were it to be a few centimetres or a few milliseconds, the ship would have been saved. As it was emphasized even if a collision with the same iceberg was inflicted on a ship same as the Titanic, it would be impossible for all these unfortunate circumstances to exist simultaneously and for a wreckage to come to pass as such.

The fall of the Titanic brings to the surface certain fundamental symbolisms and certain basic patterns of the human tragic experience.

Saka Digane: You, the Greeks of Cyprus, are crazy (english text) Σάκα Ντιγκάνε, αγγλικό κείμενο

Το ιστολόγιο αυτό πρωτοδημοσίευσε τις απόψεις του Σάκα Ντιγκάνε, μεταπτυχιακού φοιτητή σε Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας. Εντοπίσαμε μια μετάφραση του κειμένου του στα αγγλικά από τον Χαρίλαο Πάλμα και ευχαρίστως την αναδημοσιεύουμε και εδώ. Παράλληλα, εκτός από την αγγλική μετάφραση, στο τέλος  δημοσιεύουμε ξανά και το κείμενο του Σάκα Ντιγκάνε στα ελληνικά.

You, the Greeks of Cyprus, are crazy

You Greeks are crazy. You the Greeks of Cyprus, who I have gotten to know well. In order to avoid negativeness, I must clarify that I came to your island out of love for the Greek civilization. Greek mythology was my favorite book, for years I have resorted to its pages and I have almost memorized it. In the village I was born, a neighbouring family had given ancient Greek names to all their 7 children such as Αριστείδης (Aristides), Ιάσονας (Jason), Σωκράτης (Socrates), Αντιγόνη (Antigone). A ‘smart’ compatriot of yours, a smartass rather, who wasn’t comfortable with the black Zulu children with ancient Greek names, said: What have the Zulus got to do with Homer and Plato? Our neighbour, the father of the children, replied with pride: Greeks now have the whole planet as their homeland.

That’s why I am not comfortable with your stance toward the Cyprus problem. Even though a Zulu states with pride his relation and connection to the Greek civilization, you are hiding with guilt and other complexes your Greek history and tradition, the fact that Cyprus was always a part of the Greek civilization. Even when he, the Zulu we are talking about, considers that the Hellenic spirit has embraced the whole planet, you are in danger of losing your own homeland, a very ancient source of Hellenism. Don’t you realise that the continuous projection of history, the Greek identity of Cyprus, is a ‘weapon’ for your struggle? To conclude the chapter of my love toward Greek mythology: When, for the first time, I was going to leave my country I saluted my mother and my other relatives with the phrase ‘Ο αργοναύτης ξεκινά’ (The Argonaut is going).

Nevertheless, the third destination of my Argonautic campaign, after Greece and England, which is Cyprus (I have come to its university), has filled me with negative feelings. Because having a direct experience with the South African struggle for freedom and equality, I never believed that I would have noticed so many mistakes, criminal mistakes, omissions and careless mistakes by you.

I give two examples: In our country white people tried to create a partitioned country, separated into whites and blacks, separated into two election bodies and separated into two areas, one with a white majority and one with a black majority. All this would be joined in a so called ‘single’ state with different federal forms. The Zulus of South Africa understood the trap, that we would have further strengthening of the racist regime, that there would just be a change in name not in essence. They opposed this strongly. They proudly, continuously and loudly declared: South Africa will be a single united country, where all its citizens able to move and live freely in any part of it they want, there will be a single election body and every human will be equal to one vote.

I cannot understand you Greeks. You are deliberately accepting racist discrimination, separate areas and that every Greek-Cypriot will equal to half a vote and every Turkish-Cypriot to four. Unbelievable, you even accept rotating presidency. How is this ever possible!

Another example: For us, our ideological framework was clear. Our beliefs and values were not ‘laces’ for the carnival dance. If somebody was considered to be willing to talk about separate areas or other opinions of the white colonialism and the racist regime, he was immediately isolated. They pointed at him with disgust and regarded him as a coward and a traitor. He expressed the worst conservatism, racism and oppression. Our women would not talk to him; our men would turn their backs at him with disrespect. And that’s why we won, because Zulus stood with pride. I view a big reverse of action in you. They come and tell you the same we were told by the supporters of the apartheid, but yours have a look on their face as if they are saying great, progressive and modern things! This is not possible, ‘Lord, set a guard upon my lips’. You listen to them, you don’t speak of treason and you don’t ostracize them.

I believe that they dare say these unhistorical things and dare declare these racist views because society has no control over them and doesn’t reject them. A society which has lost its self-confidence and its pride will lose the battle at some point. So, I believe that the Greeks of Cyprus need to ‘take’ some pride from the Zulus.

Saka Digane, Student of Politics and Sociology in the University of Cyprus

December 2011
Translation in English by Charilaos Palmas

Ένα διεισδυτικό κείμενο του Σάκα Ντιγκάνε

Δεκεμβρίου 2, 2011

Πολλές φορές οι ξένοι μάς βλέπουν καλύτερα, συλλαμβάνουν τάσεις και νοοτροπίες μας που εμείς δεν είχαμε καν υποπτευθεί

Η εξήγηση είναι απλή. Γνωρίζουν την κυπριακή κοινωνία, μα δεν έχουν κολλήσει στο χυλό των φαινομένων της, έχουν εκείνη την αποστασιοποίηση που τους επιτρέπει παρατηρήσεις και  ανιχνεύσεις που σπάνια εντοπίζουν οι  εντόπιοι. Οι παρατηρήσεις του Σάκα Ντιγκἀνε είναι ενδεικτικές. Φοιτητής εδώ στο Πανεπιστήμιο του Περιστιάνη, στο τμήμα Πολιτικής και κοινωνιολογίας, έγραψε το άρθρο αυτό κυριολεκτικἀ στο γόνατο, όταν του το ζήτησα ύστερα από συζήτηση για την κυπριακή κοινωνία. Γιατί δεν τα γράφεις αυτά, του είπα, όταν άκουσα τις διειδυτικές πρατηρήσεις του για μας.  Το έγραψε σε μισή ὠρα και μου το έδωσε. Το αναρτώ και γω στο ιστολόγιό μου ευχαρίστως.  Σ.Π.

Σάκα Ντιγκάνε ομοπάτριος

Η Νοτιαφρικανική εμπειρία

του Σάκα Ντιγκάνε

Μ.Α. sociology and politics

Είστε τρελοί εσείς οι Έλληνες. Εσείς οι Έλληνες της Κύπρου, που σας γνώρισα καλά. Και για να μην δημιουργήσω αρνητικά συναισθήματα από την αρχή, πρέπει να τονίσω ότι ήρθα στο νησί σας από αγάπη για τον ελληνικό πολιτισμό. Η ελληνική μυθολογία ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο, για χρόνια κατέφευγα στις σελίδες του, σχεδόν το αποστήθισα. Στο χωριό που γεννήθηκα, δίπλα από το σπίτι  μας, μια οικογένεια είχε δώσει και στα επτά παιδιά της μόνο αρχαιοελληνικά ονόματα: Αριστείδης, Ιάσονας, Σωκράτης, Αντιγόνη κ.λπ. Ένας έξυπνος δικός σας, μάλλον ένας εξυπνάκιας δικός σας, που τον ξένιζε να βλέπει τα κατάμαυρα παιδιά των Ζουλού με αρχαιοελληνικά ονόματα είπε: Και τι σχέση έχουν οι Ζουλού με τον Όμηρο και τον Πλάτωνα; Ο γείτονας μας, ο πατέρας των παιδιών, του είπε με περηφάνια: Οι Έλληνες έχουν πια πατρίδα όλη τη Γη.

Για αυτό και με ξενίζει η στάση σας στο Κυπριακό. Ενώ ένας Ζουλού δηλώνει περήφανος για την ελληνική του συνάφεια και σύνδεση με τον ελληνικό πολιτισμό, εσείς κρύβετε με ενοχές και άλλα συμπλέγματα την ελληνική σας Ιστορία και Παράδοση, το ότι η Κύπρος ήταν πάντα μέρος του ελληνικού πολιτισμού, ακόμη ενώ ο περί ου ο λόγος Ζουλού θεωρεί το ελληνικό πνεύμα να έχει πατρίδα πια όλη τη Γη, εσείς κινδυνεύετε να χάσετε την πατρίδα σας, μια αρχαιότατη κοιτίδα ελληνισμού. Δεν το αντιλαμβάνεστε ότι η συνεχής προβολή της Ιστορίας, η συνεχής προβολή της ελληνικής ταυτότητας της Κύπρου αποτελεί όπλο στον αγώνα σας; Πάντως για να κλείσω το κεφάλαιο με την αγάπη μου στην ελληνική μυθολογία: όταν ξεκίνησα από τη χώρα μου, πρώτη φορά στη ζωή μου, αποχαιρέτησα τη μάνα μου και τους άλλους δικούς μου με τη φράση: Ο αργοναύτης ξεκινά.

Πλην ο τρίτος σταθμός, μετά την Ελλάδα και την Αγγλία, της αργοναυτικής μου εκστρατείας, δηλαδή η Κύπρος (που ήρθα εδώ στο Πανεπιστήμιό της), με γέμισε με διάφορα αρνητικά συναισθήματα. Γιατί έχοντας άμεση εμπειρία από τον νοτιοαφρικανικό αγώνα για ελευθερία και ισότητα, δεν πίστευα ότι θα σημείωνα τόσα λάθη, εγκληματικά λάθη, παραλείψεις και γκάφες δικές σας.

Φέρνω δυο παραδείγματα: Και σε μας οι λευκοί άποικοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια διχοτομημένη χώρα. Διχοτομημένη σε λευκούς και μαύρους, διχοτομημένη σε δύο ξεχωριστά εκλογικά σώματα, μοιρασμένη σε δύο ξεχωριστές περιοχές, στη μια με λευκή πλειοψηφία και στην άλλη με πλειοψηφία των μαύρων. Και όλα αυτά θα συνενώνονταν σε ένα δήθεν ενιαίο κράτος με διάφορες ομοσπονδιακές δομές. Οι Ζουλού της Νότιας Αφρικής κατάλαβαν την πλεκτάνη, ότι θα είχαμε διαιώνιση του ρατσιστικού καθεστώτος, απλώς θα άλλαζε η βιτρίνα και όχι η ουσία, και αντιτάχτηκαν σθεναρά. Με περηφάνια τόνιζαν δυνατά και συνεχώς: Η Νότια Αφρική θα είναι μια ενιαία χώρα, όπου όλοι οι πολίτες της θα κυκλοφορούν και θα εγκαθίστανται ελεύθερα σε όποιο μέρος της θέλουν, θα υπάρχει ενιαίο εκλογικό σώμα  και κάθε άνθρωπός της θα ισούται με μία ψήφο.

Εσάς τους Έλληνες δεν μπορώ να σας καταλάβω. Εθελούσια αποδέχεστε ρατσιστικούς διαχωρισμούς, ξεχωριστές περιοχές, κάθε ελληνοκύπριος θα διαθέτει μισή ψήφο και κάθε τουρκοκύπριος τέσσερις. Απίστευτο, ακόμη δέχεστε εκ περιτροπής προεδρία. Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Ένα άλλο παράδειγμα: Σε μας ήταν καθαρά τα ιδεολογικά περιγράμματα, και τα πιστεύω και οι αρχές μας δεν ήταν δαντέλες για το χορό του καρναβαλιού. Αν κάποιος έδειχνε να συζητούσε καν το θέμα των ξεχωριστών περιοχών, ή άλλων απόψεων της λευκής αποικιοκρατίας και του ρατσιστικού καθεστώτος, αμέσως απομονωνόταν, τον έδειχναν με αποτροπιασμό, ήταν ο ρίψασπις, ο προδότης. Ήταν ο εκφραστής του πιο απαίσιου συντηρητισμού, του ρατσισμού και της καταπίεσης. Οι γυναίκες μας δεν του μιλούσαν, οι άντρες μας του έστρεφαν τη ράχη με περιφρόνηση. Γι’ αυτό και νικήσαμε, γιατί οι Ζουλού στάθηκαν περήφανοι. Σε σας βλέπω μια μεγάλη ανατροπή. Έρχονται και λένε τα ίδια, όπως σε μας οι υποστηρικτές του απαρτχάιντ, όμως οι δικοί σας έχουν ένα ύφος, κάνουν μια φιγούρα ότι δήθεν λένε σπουδαία πράγματα, προοδευτικά, μοντέρνα!!! Αν είναι ποτέ δυνατόν, θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου! Και εσείς τους ακούτε, δεν μιλάτε για προδοσία, δεν τους αποπαίρνετε.

Πιστεύω ότι τολμούν και λένε αυτά τα ανιστόρητα  πράγματα, ότι τολμούν και κηρύσσουν αυτές τις ρατσιστικές επιλογές, γιατί το κοινωνικό σώμα δεν τους ελέγχει και δεν τους απορρίπτει. Ένα κοινωνικό σώμα που έχασε την αυτοπεποίθησή του και την περηφάνια του, άρα θα χάσει τη μάχη κάποια στιγμή. Πιστεύω λοιπόν ότι οι Έλληνες της Κύπρου πρέπει να πάρουν λίγη περηφάνια από τους Ζουλού.

Σάκα Ντιγκάνε

With a little help from Edgar Allan Poe

With a little help from Edgar Allan Poe

The decipherment of a cryptographic text produced by a Modern Greek writer

When I was fourteen years old I discovered the American Center in Nicosia. It is in an old building surrounded by a garden, near the archaeological Museum of Cyprus. Its library is rich in books by American authors written in English. There was however only a poor section of books on American history and American literature translated into Greek in a far away corner. It was then that I began to study American literature. I have read virtually all the Greek section of the American Center. It was also there and then that I read books by Edgar Allan Poe for the first time in my life. One of his books, The Gold-Bug, amazed me when I was fifteen years old. I was amazed then and still I am  now because of his other books. After so many years, I still admire this great man. He remains one of my favorite writers.

The following quotation of a critic speaks of Poe’s talent and importance: “The 1830s and the 1840s American literary world that he inhabited was at once genteel and rough-and-tumble, and Poe was its enfant terrible, a prolific but unpredictable talent of distinctive opinions and little restraint”[1]

For Baudelaire, Edgar Allan Poe was “a fallen angel who remembered heaven”. Whereas Emerson looked down upon that “jingle man” who shook his bells and called their sound poetry, Tennyson admired him as an equal and Yeats (on an official occasion, however), proclaimed that he was “so certainly the greatest of American poets, and always, and for all lands, a great lyric poet.”[2]

In 1843, Poe published his famous tale The Gold-Bug and won a prize of one hundred dollars offered by the Dollar Newspaper. This brought him belated fame.[3]  Poe’s tale was a popular success. One newspaper reviewer called The Gold-Bug the most remarkable American work of fiction in the past fifteen years. The Gold-Bug became famous world-wide and one of the most popular stories ever written.

The Gold-Bug is a treasure – hunting tale. William Legrand, the hero of this tale, discovered, by accident, a scrap of parchment containing a cryptographic message. Cryptography deals directly with secrets. It’s the medium through which secrets are hidden. In this tale, if Legrand manages to decipher the message he will be the owner of the secret, which, in The Gold-Bug, means a pirate’s treasure.

“Later, in anonymous review of himself, Poe attributed the popularity of his tale The Gold-Bug to the same materialistic predictions of the American mass audience: money, and the finding of money being chosen as the most popular thesis”. A similar desire to exploit or control the mass audience underlies Poe’s great innovations in literary form, such as the tale of “ratiocination” or, more, specifically, the detective story (which Poe is credited with inventing). An attentiveness to an emerging mass market even informs Poe’s aesthetic writings, for his is perpetually investigating the possibility of creating a single literary text capable of satisfying both “the popular and the critical taste”.[4]

Poe was very interested in cryptography and had written texts on the subject (e.g. “A few words on Secret Writing”).[5] As the Reverend Mr. Cudworth claimed: “The most profound and skilful cryptographer who ever lived was undoubtedly Edgar Allan Poe.” Poe, with his belief that no cipher devised by the human mind could go unresolved by human examination, himself claimed he would solve any cryptogram sent to him in challenges published in both Alexander’s Weekly Messenger and Craham’s Magazine. In his own words, Poe’s challenge is stated as follows:

“It would be by no means a labor lost to show how great a degree of rigid method enters into enigma-guessing. This may sound oddly; but it is not more strange than the well fact that rules really exist, by means of which it is easy to decipher any species of hieroglyphical writing –that is to say writing here, in a place of alphabetical letters, any kind of marks are made use of at random. For example, in place of A put % or any arbitrary character –in place of B, a *, etc., etc. Let an entire alphabet be made in his manner, and then let this alphabet be used in any piece of writing. This writing can be read by means of a proper method. Let this be put to the test. Let anyone address us a letter in this way, and we pledge  ourselves to read it forthwith-however unusual or arbitrary may be the characters employed.”[6]

The challenge initiated numerous responses. Edgar Allan Poe found the solutions of all the ciphers that fall into the sample substitution category that Poe  gave as a condition for the challenge.

Back to The Gold-Bug again. The cryptographic message about the pirate’s treasure was the following:

William Legrand, the hero of this tale, with unusual powers of mind, tried to break the code of this cryptographic text. The first step was to ascertain the predominant letters, as well as the least frequent. Counting all, he constructed a table with the cryptographic characters and the frequency of them. In the first position was one cryptographic character like the number 8, it was written in the text 33 times. The most frequent letter in the English language is “E”. So the first cryptographic letter had been recognized. The symbol 8 represents the letter e. Second step: Of all the words in the English language “the” is the most usual. So he recognized  two other cryptographic characters that represented the letters t and h. In this way he managed to decipher the cryptographic text.

This is the deciphered text:

“A good glass in the Bishop’s hostel in the devil’s forty – one degrees and thirteen minutes northeast and by north main branch seventh limb east side shoot from the left eye of the death’s –head a bee-line from the tree through the shot fifty feet out”

After the decipherment the discovery of the location of the treasure was very easy. Gold, coins, diamonds. Worth one and a half million dollars in those days.

Let us proceed to the second cryptographic text.

Giorgos Ioannou (1927 – 1985), the famous Greek prose writer of the post war period, started, when he was sixteen years old, during the period of the Nazi occupation of Greece, writing a diary about his every day life (hunger, oppression and other problems of the occupation, the progress of  the Second World War, the weather, the situation at home, his personal thoughts and experiences). The future author stopped writing his diary after four months. In ten pages of this diary some sentences had been written in a cryptographic way by means of a symbolic alphabet created by this young man himself. He did that in order to hide some personal experiences and thoughts he did not want to share with anybody. At the beginning of his Diary he had written his self created alphabet with the explanation for every symbol but he destroyed that first page because he was afraid that somebody might find out what he had written. The author himself, Giorgos Ioannou, admitted that even he himself hadn’t been able to decipher the cryptographic texts in his diary written such a long time before.[7] The Diary of the Greek writer was published  many years ago, when Giorgos Ioannou was alive.[8] In this edition a photo of one of his cryptographic texts was included. This is the following, dated 13 December 1943:

When I saw it I was reminded of the decipherment in Edgar Allan Poe’s The Gold Bug and I wondered if I could decipher this text. I read  The Gold Bug again to remember the method and I started working. After many hours of hard work and following Poe’s guidelines I managed to decipher the first word and then with more ease the first sentence: “[They behave to me] in a cruel way, my mother hit me”, this was the first sentence.

I was in tears, I realized that I was possibly the first man in the world to read this personal and cryptographic text. My favorite writer, Giorgos Ioannou, expressed himself in this text in 1943, when he was sixteen years old, and after 57 years, in 2000, I was the first to receive his message. I continued and deciphered  the whole message, which goes as following: “[They behave to me] in a cruel way, my mother hit me. I pray to God to help me and save me. I wish I could find a job to be able to have even only bread but to be saved from these people’s hands. I remember the fat grandmother and my heart wants to live with her. All those in the house, I loath them, I am disgusted.”[9]

The subject is not yet finished. The novelist Giorgos Ioannou visited Kalavryta in 1963. There, thirty years before, on 13 – 12 – 1943  the Nazi troops of Germany executed all the men of Kalavryta, 1200 victims aging from sixteen years and upwards. During his visit, the brother and the sister of one of the victims, who was sixteen years old on the day of the execution, came to have his bones exhumed. In this place of martyrdom Giorgos Ioannou was curious to find out what was written in his Diary on that very date, December 13^th 1943, promising  himself to check the Diary entry when he returned home. This visit and his subsequent intention to check his diary is referred in a  short story written by Giorgos Ioannou himself entitled: “13 – 12 – 43.”

It is unbelievable! In his Diary, on December 13^th, 1943, Giorgos Ioannou wrote the cryptographic text that in 2000 I, myself, deciphered.

So in Kalavryta a sixteen-year-old boy was faced with an execution squad of the Nazi troops and at the same time, on the same day, another boy of the same age, in Salonica, confronted hell in his home. It is important to understand that the major tragedies of a people and a nation go side by side with the tragedies of ordinary people; the tragedies of every day life. The latter must not be ignored if we want to understand our society and our environment.

I am about to finish now. So, we have examined the decipherment of a literary text by Edgar Allan Poe and a diary text by the Greek writer Giorgos Ioannou. This happened at a time when scientists have  deciphered the human genetic code, with telescopes and  radio scopes we try to understand the evolution of the Universe from the Big Bang to the present day. I believe that the liberation process of  humanity is a process of  decipherment. To decipher ourselves, to decipher  society and nature, to decipher the universe.

THE TWO TEXTS

A. The cryptographic text in Edgar Allan Poe’s The Gold-Bug

B. The cryptographic text in Giorgos Ioannou The occupation Time Diary

---

[1] ) Leonardo Cassuto, Beyond Originality: Edgar Allan Poe the Critic. (in the edition: Edgar Allan Poe Literary theory and Criticism, edition by Leonard Cassuto, USA 1999, p.V.

[2] ) American Writers A collection of Literary Biographies, Leonard Unger Editor in Chief, Volume III, Charles Scribner’s Sons, New York, p. 409.

[3] ) A Historical Guide to Edgar Allan Poe, edited by J. Gerald Kennedy, Oxford University Press, 2001, p. 49.

[4] ) A Historical Guide to Edgar Allan Poe, edited by J. Gerald Kennedy, Oxford University Press, 2001, p. 67.

[5]) Daniel Hoffman, Poe Poe Poe, Luisiana University Press, 1972, p. 99.

[6] ) C. S. Brigham, Edgar Allan Poe’s contributions to Alexander’s Weekly Messenger, American Antiquarian Society, 1943.

[7]) Γιώργος Ιωάννου, Το κατοχικό Ημερολόγιο χωρίς περικοπές, Εκδ. Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα 2000, σ. 28 [= Giorgos Ioannou, To Katochikon Imerologion, Estia, Athens 2000, p. 28].

[8] ) περ. Φυλλάδιο, Αθήνα 1978, αρ. 1, σ. 8 [= Fylladio, Athens 1978, n. 1, p. 8].

[9] ) Σάββας Παύλου, Βάναυσα με δέρνει η μάνα μου, εφ. H Καθημερινή, Αθήνα, 17 /12 /2000, σ. 58 [= Savvas Pavlou, Vanavsa me dernei I mana mou,I Kathimerini, Athens, 17 /12 /2000, p. 58].