ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Όταν οι Τούρκοι προέβαινα στις βαρβαρότητες εναντίον του αρμενικού λαού, στα πλαίσια της πολιτικής της γενοκτονίας, που εφάρμοζαν (1894-1896, (1908), (1915), δεν ενδιαφέρονταν να θάψουν τα σμπαραλιασμένα κορμιά ή να τα κρύψουν, που τέτοια ευαισθησία και φροντίδα, για αμέτρητους νεκρούς!. Τα άφηναν, λοιπόν, στα δάση, στις πλαγιές των βουνών. Όταν ήταν βαρύς ο χειμώνας στην Τουρκία με πολλές βροχοπτώσεις και χιόνια, τα πτώματα παρασύρονταν στις κοιλάδες και στους ποταμούς και αυτοί τα μετέφεραν στη θάλασσα, από κει τα ρεύματα τα έφερναν και τα εξέβραζαν στη βόρεια Κύπρο και στα παράλια της Καρπασίας.
Οι εφημερίδες αυτή την εποχή αναφέρουν πολλές περιπτώσεις τέτοιων φρικιαστικών γεγονότων. Αυτά τα συμβάντα έκαναν τους Έλληνες της Κύπρου πεισματάρηδες ενωτικούς, γιατί καταλάβαιναν ότι μόνο με την ένταξη του νησιού στον εθνικό κορμό θα έβρισκαν την τελική εξασφάλιση της Κύπρου, και ότι αυτή δεν θα είχε την τελική τύχη των Αρμενίων. Γιατί καταλάβαιναν ότι θα ακολουθούσε εθνικός ξεκαθαρισμός και των Κυπρίων όπως έγινε, αργότερα το ’74 ή όπως θα γίνει στο πιο βαθιά στο μέλλον, αφού το τουρκικό σχέδιο προνοεί Αλεξανδρεττοποίηση και Ιμβροποίηση, να εκδιωχθούν οι Έλληνες της Κύπρου, και το νησί να γίνει τουρκική επαρχία. Αυτό για όσους θέλουν να δουν το σύνθετο πλέγμα των εθνικών διεκδικήσεων της Κύπρου και δεν ξεμπερδεύουν με κάποια εύπεπτη θεσμοθετημένη ατάκα της μπροσούρας, που μιλά για αναβιώσεις εθνικισμού και δεν κοιτά και τις άπειρες μαρτυρίες της ζωής και της πραγματικότητας. Φευ, η Αγγλία παρέλαβε την Κύπρο, από την αρκούντως ανεκτική πολυεθνική Οθωμανική Τουρκία και την παραδίδει πίσω στην αδίστακτη και φανατική μονοεθνική Τουρκία. Η Αγγλία λειτούργησε ως εξασφάλιση της Κύπρου για την Τουρκία, στη δύσκολη και μακρόχρονη περίοδο της μεγάλης ασθένειάς της, όταν διαλυόταν συνεχώς. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής, που ήταν ήττα επί της ξηράς, τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά που βρίσκονταν δίπλα στην μικρασιατική Ακτή έμειναν απείρακτα.
Όμως οι λεγόμενοι τουρκολόγοι που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην Κύπρο, και μια περίεργη βιομηχανία παραγωγής τους δουλεύει πλήρως, με κύριο καθήκον να αναδιηγηθούν την ιστορία της Κύπρου, προβάλλοντας τις τουρκικές θέσεις και διεκδικήσεις δεν έψαξαν να μας απαντήσουν πως είδαν οι τουρκοκύπριοι την αρμενική γενοκτονία. Γιατί η έρευνα θ απαντήσει πολλά: θα μας εξηγήσει πως οι τουρκοκύπριοι, όλη μέρα μουρμουρούν, παραπονιούνται, εκλιπαρούν (οι περιβόητοι poor Turks, της αγγλικής φιλοτουρκικής προπαγάνδας), ζητούν δικαιώματα και ισότητες, συμπροεδρίες κ.λπ. κλπ. ων ουκ έστι αριθμός που αυτοί δικαιούνται, όμως οι άλλοι, ως κατώτερης ποιότητας, πολίτες δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα. Και επευλογούν τη σφαγή και την εξαφάνιση ολόκληρων λαών Αρμενίων, Κούρδων, Ελλήνων, Χριστιανών Ασσυρίων, κ.λπ. Όπως και οι εν λόγω τουρκολόγοι δεν απαντούν γιατί στις διαμάχες επί Αγγλοκρατίας (περίοδος 55-59) η ελληνική πλειοψηφία είχε υπέρτερα θύματα, το ίδιο και στη διαμάχη 63-64, ακόμη αμέτρητα θύματα με μεγάλη διαφορά και το 1974. Τι είναι οι Κύπριοι; πρόβατα που πάνε και τρίβονται στο μαχαίρι που θα τα σφάξει ή οι Τουρκοκύπριοι είναι γεννημένοι πολεμιστές, ορεσίβιοι και αρειμάνιοι Γκούρκας των Ιμαλάιων; Όμως με τίποτα από αυτά δεν ασχολούνται, απλώς ανακατώνουν διάφορα χαρτιά και αρχεία, με υποδείξεις μη κυβερνητικών οργανώσεων, πρεσβειών, κομμάτων, μηχανισμών, Διεθνών Οργανισμών: δέστε τα κι αυτά μήπως βρεθεί κανένα επιχειρηματάκι. Με τέτοιες δεσμεύσεις, εντολές και ιδεοληψίες, επιστημονική σκέψη δεν παράγεται ή διαστρεβλώνει. Περιμέναμε από σας ω ατάλαντοι τουρκολόγοι ότι θα μας βοηθούσατε να δούμε τουρκολογικές πλευρές που θα μας βοηθούσαν, έτσι, να δούμε συνθετικά τα κυπριακό, δεν τολμήσατε, υπηρετήσατε την ιδεοληψίας σας, βγάλατε μια τρύπα στο νερό. Αλήθεια πως είδαν οι Τουρκοκύπριοι την Αρμενική Γενοκτονία, θα μας απαντήσει κανείς;

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

 

 

 

 

 

 

 

Νεκρά παιδιά στη Συρία που πέθαναν ύστερα από την επίθεση με χημικά όπλα την οποία

οργάνωσαν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και ενέκρινε ο Ερντογάν

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τα τεκμήρια είναι εκεί, οι φωτογραφίες με τους νεκρούς, από τα χημικά όπλα στη συνοικία Γκούτα της Δαμασκού, αποκαλυπτικές και αποτρόπαιες. Σύμφωνα με την οργάνωση “Γιατροί Χωρίς Σύνορα” σκοτώθηκαν 355 άτομα, άλλες πηγές αναφέρουν περισσότερα θύματα. Οι αποκαλύψεις είναι χιονοστιβάδα και έχουν συμπληρώσει το ψηφιδωτό αυτού του εγκλήματος πολέμου. Κύριος υπεύθυνος η Τουρκία και ο πρωθυπουργός της Τ. Ερντογάν. Ως κατακλείδα και εντάφια πλάκα για το αδίστακτο της τουρκικής πολιτικής ήρθε και ο βραβευμένος με Pulitzer δημοσιογράφος Seymour Hersh, ο οποίος, σε άρθρο του, τονίζει ότι η κυβέρνηση Eρντογάν οργάνωσε αυτήν την επίθεση με χημικά γιατί ήθελε να παρασύρει τις ΗΠΑ σε επίθεση κατά της Συρίας.
Για το θέμα υπάρχει πληροφοριακή συμφόρηση. Θα μείνουμε όμως έως εδώ; Τι γίνεται με τους κύριους υπεύθυνους για το έγκλημα αυτό; Πού θα λογοδοτήσουν; Πότε κάποιο κόμμα της Κύπρου, της Ελλάδας ή της Ευρώπης, πότε κάποιος ευρωβουλευτής, κάποια οργάνωση ή συσπείρωση διανοουμένων θα θέσει επίσημα θέμα δίκης του Ταγίπ Ερντογάν στο Δικαστήριο για τους εγκληματίες πολέμου.  Θα προχωρήσουμε σ’ αυτό το απλό  βήμα απόδοσης δικαιοσύνης για εκατοντάδες αδικοχαμένους πολίτες που το αδίστακτο τουρκικό τέρας τους εξόντωσε;

Ο ΑΝΤΙΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ

 

Οι Τούρκοι είναι ειλικρινείς, μιλούν ευθέως και με αποδείξεις όταν αναφέρονται στην Κύπρο και την πορεία του Κυπριακού. Σε δεκάδες βιβλία και σε εκατοντάδες άρθρα, οι Τούρκοι (στρατιωτικοί, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, ερευνητές, δημοσιογράφοι), μας παραθέτουν, με στοιχεία και γεγονότα, καθώς και με έγγραφα αρχείων και συνεδριάσεων, τις επιδιώξεις της Τουρκίας στο Κυπριακό και τις προσπάθειες που κατέβαλε για την υλοποίησή τους. Πως δρομολόγησαν την πορεία επανάκτηση της Κύπρου, από τη δεκαετία του ’50, πως μεθόδευσαν τα διάφορα στάδιά της, στην αρχή με τις πλάτες και τη συνεργασία της Αγγλίας. Μας παραθέτουν στοιχεία για τις προβοκάτσιες που έκαναν, τις διαδρομές της μεταφοράς όπλων και στελεχών του τουρκικού στρατού τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960, πως εκφόβισαν τους Τουρκοκύπριους να στοιχηθούν μαζί τους, να ενταχθούν σε θύλακες υπό των έλεγχο Τούρκων στρατιωτικών. Το σημαντικότερο: Αυτά τα στοιχεία και τις πληροφορίες, τη γενικότερη στρατηγική και τους επιμέρους στόχους, τα αναφέρουν σε κείμενά τους βασικοί παράγοντες της τουρκικής πλευράς, που ήσαν πρωταγωνιστές των εξελίξεων, που ήσαν υπεύθυνοι για τη δρομολόγηση και εφαρμογή τους, που είχαν την άμεση εποπτεία για όσα καταμαρτυρούν. Χαρακτηριστικά: Στο χρηματοκιβώτιο του Τουρκοκύπριου υπουργού Γεωργίας Φαζίλ Πλουμέρ βρέθηκαν έγγραφα, που είχε τοποθετήσει εκεί πριν από το πραξικόπημα των Τουρκοκυπρίων τον Δεκέμβριο του 1963, τα οποία καθόριζαν λεπτομερώς τις εξελίξεις που επιδίωκε ο τουρκικός σχεδιασμός. Για το θέμα της αμιγώς τουρκικής περιοχής, έγραφε ότι: όταν θα άρχιζε η σύγκρουση η διασκορπισμένη σε όλο το νησί τουρκική κοινότητα έπρεπε να συγκεντρωθεί διά της βίας σε μια περιοχή και να υποχρεωθεί να την υπερασπιστεί. «Η επιλογή της περιοχής εξαρτιόταν από το στρατηγικό σχέδιο που θα ετοίμαζαν οι ειδικοί», τόνιζε. Άλλο ανώτατο στέλεχος της ηγεσίας της Άγκυρας αναφέρει χαρακτηριστικά για τη γεωστρατηγική σημασία που έχει η Κύπρος και ότι οι τουρκικές επεμβάσεις δεν έγιναν για το χατίρι των Τουρκοκυπρίων αλλά για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας.
Οι Τούρκοι αναλυτές και απομνημονευματογράφοι, με ειλικρίνεια και ευθύτητα, αναφέρουν την πορεία των στόχων της Άγκυρας, πως μέχρι στιγμής κατάφεραν να τους πραγματοποιήσουν όλους και έφτασαν, σήμερα, στον προτελευταίο: νομιμοποίηση των κατοχικών δεδομένων και δημιουργία ενός κρατικού μορφώματος με την Τουρκία κυρίαρχη στον Βορρά και συγκυρίαρχη στο Νότο. Μετά, για τον τελευταίο στόχο, όλα θα κυλίσουν εύκολα.
Όμως οι Έλληνες προοδευτικώνυμοι σε ένα πράγματι ρατσιστικό αντιτουρκικό παραλήρημα αγνοούν τις τουρκικές πηγές, παρακάμπτουν τις μαρτυρίες της τουρκικής πλευράς, τα δεδομένα και στοιχεία που αυτή παρέχει. Δεν υπάρχουν οι τουρκικές μαρτυρίες, τις αγνοούμε, δεν θέλουμε να τις διαβάσουμε, δεν θέλουμε να τις γνωρίζουμε, δεν μας ενδιαφέρουν, δεν τις υπολογίζουμε, φαίνεται να φωνάζουν εν χορώ, αμετακίνητοι και αμετάπειστοι. Γιατί, για να περάσουν τα ιδεολογήματά τους, για να εδραιώσουν τον εκβρεφισμό της πολιτικής σκέψης στην Κύπρο, απαραίτητο για την ιδεολογική και κομματική τους εξουσία, πρέπει να κατασκευάσουν έναν λόγο αυτομαστιγώματος, ότι το θύμα, δηλαδή ο Κυπριακός Ελληνισμός, πρέπει να παρουσιάζεται ως θύτης. Και οι τουρκικές πηγές και μαρτυρίες δεν τους βοηθούν σ’ αυτό.
Πώς όμως να καλυφθεί η πραγματικότητα με ιδεολογήματα και ψευδαισθήσεις. Πώς να εξαφανιστεί η κατοχή, η προσφυγιά, η εθνοκάθαρση που υπέστη ο Κυπριακός Ελληνισμός, πως θα διαγραφεί η παρουσία 43 χιλιάδων κατοχικών στρατευμάτων σε επιθετική διάταξη; Επιστρατεύτηκαν πολλοί ιδεοληπτικοί, εκπρόσωποι καλώς επιχορηγούμενων μη κυβερνητικών οργανώσεων, ημιμαθείς και αγράμματοι που στρώθηκαν να ανεύρουν κάθε λάθος και παράλειψη της ελληνικής πλευρά για να την αναγάγουν σε μείζον γεγονός που επεξηγεί την πορεία της Κύπρου και τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Γεμίσαμε με ειδικούς της λεπτομέρειας, επιστήμονες του μεμονωμένου γεγονότος, εμπειρογνώμονες του ελάσσονος. Τους αναφέρεις τις τουρκικές πηγές για την άφιξη όπλων από την Τουρκία στην Κύπρο, με τόσες σφαίρες που μπορούσαν να σκοτώσουν από 4 φορές όλους τους Έλληνες της Κύπρου από μίας ημέρας έως εκατόν χρόνων, κι αυτό από το 1959, μόλις υπεγράφησαν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και όλοι ανέμεναν ότι θα ξεκινούσε ο ανθόσπαρτος βίος της επίλυσης του Κυπριακού. Όχι, λέει, με φανατισμό το ιδεοληπτικό σινάφι των νεοκυπρίων, δεν υπάρχει ο τουρκικός παράγοντας, εμείς οι Ελληνοκύπριοι φταίμε, κι αναφέρουν ένα ήσσονος σημασίας γεγονός που συνέβηκε σ’ ένα χωριό της Πάφου, όταν στον γάμο της κόρης του κάποιος παράγοντας δεν κάλεσε όλους τους Τουρκοκύπριους ομοχώριούς του ή όταν στη Λάρνακας κάποιος ταχυδρόμος δεν πήρε με επιμέλεια και γρήγορα κάποιες επιστολές στην τουρκοκυπριακή συνοικία.
Αυτόν τον εκβρεφισμό της πολιτικής σκέψης ανέλαβαν πολλοί να τον προωθήσουν συνεπικουρούμενοι από ξένες πρεσβείες και άλλες υπηρεσίες. Σημαντικό ρόλο έπαιξε το κρατικό ΡΙΚ. Ο Κύπριος φορολογούμενος πλήρωνε και πληρώνει ένα απίστευτης διαστρεβλωτικής μανίας ραδιοφωνικό ίδρυμα που υπονομεύει τα ερείσματα και τα δίκαια του κυπριακού ελληνισμού. Οι εκπομπές του Τάκη Χατζηγεωργίου και της Ειρήνης Χαραλαμπίδου παλαιότερα και οι εκπομπές της Σούλας Χατζηκυριάκου τώρα, καθώς και άλλες παραγωγές, προάγουν τους ευσεβοποθισμούς, τη μείωση της κριτικής σκέψης του Κύπριου πολίτη, την καλλιέργεια ενοχών και την παραδοχή των κατοχικών δεδομένων.
Επιτέλους, ας σταματήσει να μας χαρακτηρίζει ο αντιτουρκικός ρατσισμός. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, καλά και ξανά τις τουρκικές πηγές. Είναι ειλικρινείς, πολύτιμες και απαραίτητες.

 

 

 

 

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΙΩΤΕΣ

1.       Στο ιστολόγιο του Σ. Παύλου, στις 9 Μαρτίου 2014, αναρτήθηκε το ακόλουθο κείμενο:

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΦΤΑΙΕΙ

Ή

με τον τρόπο του Μπέρτολτ Μπρεχτ

(ανοιχτή επιστολή προς την κα Σούλα Χατζηκυριάκου)

Αγαπητή κα Χατζηκυριάκου

Βρέθηκα σε μια παρέα που μιλούσε εντόνως κατά της εκπομπής σας, για τα γεγονότα της Πάφου του 1964, η οποία μεταδόθηκε από το κρατικό Ρ.Ι.Κ. Έλεγαν πολλά και διάφορα, ένας μάλιστα υποστήριξε ότι η εκπομπή σας απευθυνόταν σε πολίτες με μυαλό αμοιβάδας, εγώ όμως που κατάλαβα το βάθος των προβληματισμών σας και τον ρηξικέλευθο τρόπο που αντιμετωπίζετε το Κυπριακό, σας υπερασπίστηκα με σθένος και διαπρυσίως.

-Είναι ένα βασικό βήμα για την αναζήτηση της αλήθειας, είπα. Και μέσα στο πνεύμα της εκπομπής σας, γεμάτος ενοχές, τους αποκάλυψα και τον ρόλο της γιαγιάς μου για την καταστροφή της Κύπρου.

Η γιαγιά μου, που έμενε στην Πάφο, έκανε κάτι υπέροχες ελιωτές, μοσχομύριζε η γειτονιά, κάθε μήνα, μόλις τις έβγαζε από τον φούρνο της αυλής της. Και δεν έπαιρνε και μια να την προσφέρει στην Τουρκοκύπρια γειτόνισσα της. Ε! δεν ήταν σωστό αυτό, πικραινόταν η γειτόνισσα, με τη στάση της η γιαγιά μου βοηθούσε  να αυξάνεται η δυσφορία των Τουρκοκυπρίων, έτσι ήλθε στο τέλος η Τουρκία και εισέβαλε στην Κύπρο. Για δέκα ελιωτές, που θα χάριζε πότε πότε στη γειτόνισσά της, χάσαμε τη μισή Κύπρο. Η γιαγιά μου φταίει και οι ελιωτές της, τους εξήγησα.

2.      Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ κου Β. ΠΤΩΧΟΠΟΥΛΟΥ

 

Πλην, ο κ. Βάσος Πτωχόπουλος, στο ιστολόγιό του, με κείμενο που αναρτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2014, με τίτλο: Η γιαγιά του η καλή, απάντησε ως εξής:

Λένε οι Γερμανοί πως ο καθένας έχει τη γιαγιά που του αξίζει και μάλλον έχουν δίκαιο. Διάβασα κι εγώ το κείμενο του Σάββα Παύλου στο ιστολόγιό του (savvaspavlou.wordpress.com) και πραγματικά έφριξα με τα κατορθώματα της γιαγιάς του, αλλά και με τον ελαφρύ τρόπο με τον οποίον αντιμετώπισε το όλο θέμα ο κατά τα άλλα συμπαθής γραφιάς. Τη νύφη της «ππιντοσύνης» της γιαγιάς του δεν την πλήρωσε ούτε η Πάφος ούτε φυσικά η γενέτειρά του, η Κοκκινοτριμιθιά. Τη νύφη της κατοχής την πληρώσαμε εμείς οι πρόσφυγες της Κερύνειας και της Αμμοχώστου. Όμως αυτό δεν μας αφορά προς το παρόν.

Εγώ καταθέτω τη δική μου μαρτυρία, στην οποίαν η δική μου γιαγιά, μόλις έβγαζε τις ελιωτές από τον φούρνο, έβγαινε πάνω στον γάιδαρό της, πήγαινε στα γειτονικά χωριά της Κορόβιας και της Γαληνόπορνης και μοίραζε τις μοσχοβολούσες ελιωτές της στους καημένους Τουρκοκύπριους, μιας κι εμείς δεν είχαμε δικούς μας στη Γιαλούσα. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς των δικών μου προγόνων ήταν το εξής: Όταν έγινε η εισβολή, δολοφονήθηκαν μόνο 15 Γιαλουσίτες, ενώ ο αρχικός σχεδιασμός των Τούρκων ήταν να σκοτώσουν 117. Επίσης, το σύνολο των νεκρών της Καρπασίας είναι λιγότερο κατά 82% από τον μέσο όρο των άλλων επαρχιών, πάλι λόγω της ευσπλαχνίας των Τουρκοκυπρίων που έτρωγαν τις ελιωτές της γιαγιάς μου.

Οφείλω επίσης να σας μεταφέρω πως το 1979 στην Κοκκινοτριμιθιά έφαγα μίαν ελιωτή της γιαγιάς του κυρίου Σάββα Παύλου και ευτυχώς, λέω τώρα, που δεν έδινε και στους Τουρκοκύπριους τότε στην Τουρκανταρσία, διότι θα μας έπιαναν όλη την Κύπρο οι Τούρκοι. Τόσο κακοφτιαγμένες ήταν αυτές οι ελιωτές. Ούτε κρεμμυδάκια είχαν ούτε κόλιαντρο φρέσκο ούτε άγρια χόρτα. Άσε που οι ελιές τους είχαν τα χάλια τους τα μαύρα.

Ας μας γίνει το πάθημα μάθημα. Όλοι μαζί ενωμένοι γύρω από τον Πρόεδρό μας Νίκο Αναστασιάδη, να φουρνίσουμε ελιωτές υψηλής ποιότητας, για να φάνε και να σπάσουνε οι αδελφοί μας οι Τουρκοκύπριοι. Αύριο θα τους χρειαστούμε.

Βάσος Φτωχόπουλλος

3.    ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Την απάντηση θα την πάρει ο κος Πτωχόπουλος από το δικαστήριο. Η αγωγή τον περιμένει, διότι, ανερυθριάστως, υποτίμησε και διέσυρε τις ελιωτές της γιαγιάς μου. Ο κ. Πτωχόπουλος δεν ξέρει από γεύσεις, δεν ξέρει από Κυπριακό. Ήταν τόσο ωραίες οι ελιωτές της γιαγιάς μου που αν έδινε και καμιά στις Τουρκοκύπριες γειτόνισσές της δεν θα γινόταν η εισβολή και δεν θα χάναμε τη μισή Κύπρο. Η μεγάλη και διεισδυτική δημοσιογράφος κα Σούλα Χατζηκυριάκου μπορεί να το επιβεβαιώσει.

Σάββας Παύλου

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΦΤΑΙΕΙ Ή με τον τρόπο του Μπέρτολτ Μπρεχτ

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΦΤΑΙΕΙ

Ή

με τον τρόπο του Μπέρτολτ Μπρεχτ

(ανοιχτή επιστολή προς την κα Σούλα Χατζηκυριάκου)

Αγαπητή κα Χατζηκυριάκου

Βρέθηκα σε μια παρέα που μιλούσε εντόνως κατά της εκπομπής σας, για τα γεγονότα της Πάφου του 1964, η οποία μεταδόθηκε από το κρατικό Ρ.Ι.Κ. Έλεγαν πολλά και διάφορα, ένας μάλιστα υποστήριξε ότι η εκπομπή σας απευθυνόταν σε πολίτες με μυαλό αμοιβάδας, εγώ όμως που κατάλαβα το βάθος των προβληματισμών σας και τον ρηξικέλευθο τρόπο που αντιμετωπίζετε το Κυπριακό, σας υπερασπίστηκα με σθένος και διαπρυσίως.

-Είναι ένα βασικό βήμα για την αναζήτηση της αλήθειας, είπα. Και μέσα στο πνεύμα της εκπομπής σας, γεμάτος ενοχές, τους αποκάλυψα και τον ρόλο της γιαγιάς μου για την καταστροφή της Κύπρου.

Η γιαγιά μου, που έμενε στην Πάφο, έκανε κάτι υπέροχες ελιωτές, μοσχομύριζε η γειτονιά, κάθε μήνα, μόλις τις έβγαζε από τον φούρνο της αυλής της. Και δεν έπαιρνε και μια να την προσφέρει στην Τουρκοκύπρια γειτόνισσα της. Ε! δεν ήταν σωστό αυτό, πικραινόταν η γειτόνισσα, με τη στάση της η γιαγιά μου βοηθούσε  να αυξάνεται η δυσφορία των Τουρκοκυπρίων, έτσι ήλθε στο τέλος η Τουρκία και εισέβαλε στην Κύπρο. Για δέκα ελιωτές, που θα χάριζε πότε πότε στη γειτόνισσά της, χάσαμε τη μισή Κύπρο. Η γιαγιά μου φταίει και οι ελιωτές της, τους εξήγησα.

ΤΟΥΡΚΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

μνήμη Νεοκλή Σαρρή

 έντονη απορία μου […] για το γεγονός ότι η επίσημη tουρκική ιστορική θεωρία ασκεί επιρροή έξω και από τα σύνορα της Τουρκίας. Ali Sait Çetinoğlu, Τούρκος ιστορικός

Όταν ιδρύεται ένα Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στην Γερμανία, στην Αμερική  ή σε κάποια άλλη χώρα, δεν θέλουμε να αναπαράγει την ατμόσφαιρα greek souvlaki και greek syrtaki, να αναφέρεται στα ελληνικά θέματα επιφανειακά και διαφημιστικά, θωπεύοντας την αυταρέσκεια και τον εγωισμό μας. Θέλουμε να μιλήσει για την αλήθεια του ελληνικού κόσμου -έστω και αν είναι πικρή, με επιστημονική εμβρίθεια να κάνει τομές, να αναδείξει νέα στοιχεία, να υποδείξει αλληλουχίες των γεγονότων και, εν τέλει, να συντελέσει στην ιστορική, πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική αυτογνωσία μας. Αυτά που ζητάμε για τις ελληνικές σπουδές τα ζητάμε, τα ίδια ακριβώς, και για τα κέντρα τουρκικών σπουδών, που δημιουργούνται σε ελληνικά πανεπιστήμια και σε κάθε μέρος του πλανήτη.

Δυστυχώς αρκετοί τουρκολόγοι της Κύπρου και της Ελλάδας  αναπαράγουν μια ειδυλλιακή εικόνα των τουρκολογικών θεμάτων, δεν προχωρούν σε τομές, δεν τολμούν να εκθέσουν προτάγματα κρίσης των εξελίξεων, δεν εμβαθύνουν στην επιστήμη της τουρκολογίας, χαρακτηρίζονται από ιδεοληψίες, ατολμία και φόβο να πουν την αλήθεια. Στο αρχείο μου έχω αποθηκεύσει πολλά τεκμήρια τουρκολογικής μιζέριας και αντεπιστημονικής θεώρησης των πραγμάτων, ο χώρος της εφημερίδας με υποχρεώνει να αρκεστώ σε τρία παραδείγματα.

Περιφανής τουρκολόγος, παίρνει ύφος και μας λέει τη φοβερή αποκάλυψή του: ότι σε έρευνα, που έγινε σε κατεχόμενο χωριό, με κατοίκους τώρα τουρκοκύπριους και εποίκους, στο ερωτηματολόγιο αν θέλουν λύση η πλειοψηφία απάντησε θετικά. Κι αυτό το έλασσον γεγονός, αυτή η ανθυπολεπτομέρεια στο σύνθετο πλέγμα και στο συσχετισμό δυνάμεων του Κυπριακού, καθίσταται μείζον θέμα, προκαλεί θεωρητικές αναλύσεις και άλλες βαθυστόχαστες θολούρες εκ μέρους του τουρκολόγου, λες και το αποτέλεσμα αυτού του ερωτηματολογίου θα μετακινήσει τους αμετακίνητους στόχους της Άγκυρας, που κινούνται σε σίγουρες σιδηροτροχιές. Οι  Κύπριοι τουρκολόγοι αναδεικνύουν τη λεπτομέρεια σε κυρίαρχη, κινούνται με αντεπιστημονικά κριτήρια, ευσεβοποθισμούς και ιδεοληψίες.

Άλλος τουρκολόγος θρηνεί γιατί δεν είχαμε κοινή παιδεία στην Κύπρο, από την εποχή της τουρκοκρατίας αφού, όπως τονίζει, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι θα ζούσαν σε ένα κοινό κράτος. Η ιδεοληψία είναι εκκωφαντική. Ο  τουρκολόγος προχωρεί σε αξιολόγηση του παρελθόντος όχι με βάση τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξης των λαών της τότε εποχής αλλά με βάση ιδεολογίες του παρόντος. Στην οθωμανική αυτοκρατορία, που έφτανε, τον 19^ο αιώνα, από την Αδριατική μέχρι το Κουβέιτ, η παιδεία ήταν υπόθεση των μιλετιών. Στο νησί μας όμως οι ανεπανάληπτοι Κύπριοι, μόνοι εντός της απέραντης αυτοκρατορίας, θα έκαναν κάτι διαφορετικό. Δεν είναι μόνο αυτό. Ο 19^ος αιώνας ήταν η εποχή του εθνισμού. Εκλύθηκαν κολοσσιαίες ιστορικές δυνάμεις, που ήθελαν δημιουργία εθνικών κρατών, ενοποίηση, επέκταση ή απελευθέρωση περιοχών με ομοεθνείς. Όμως, κατά τον φοβερό Κύπριο τουρκολόγο, οι φοβεροί Κύπριοι, αντίθετοι με τα ρεύματα του καιρού, θα έκαναν κάτι διαφορετικό. Όμως οι Κύπριοι του 19^ου αιώνα ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι και μέσα στο πνεύμα του καιρού τους. Η μουσουλμανική μειονότητα ήθελε διαιώνιση της τουρκοκρατίας και η ελληνική πλειονότητα ήθελε τερματισμό  της τουρκικής κατοχής, η ευτυχέστερη λήξη θα ήταν η Ένωση με την Ελλάδα. Ποια κοινή παιδεία θα έκαναν άνθρωποι με τόσο αντίθετους στόχους όσον αφορά το κύριο, δηλαδή το μέλλον του νησιού; Οι επαρχιώτες Κύπριοι τουρκολόγοι, που αγνοούν το σύνολο και τα κύρια θέματα της τουρκοκρατίας, που αγνοούν την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο και τις κύριες κινητήριες δυνάμεις της Ιστορίας του 19^ου αιώνα, έχουν την απάντηση στο τσεπάκι τους. Εύκολη και ευκολοχώνευτη.

Άλλος τουρκολόγος προχωρεί σε μελετήματα που μας παρουσιάζει τις τουρκοκυπριακές απόψεις για διάφορα θέματα, για να τις κατανοήσουμε δήθεν, χωρίς κριτική, χωρίς προτάγματα και αξιολόγηση. Φυσικά δεν τολμά να μελετήσει και να μας παραθέσει την ειδησεογραφία των τουρκοκυπριακών εφημερίδων για την αρμενική γενοκτονία, για τις εξεγέρσεις των Κούρδων και τις σφαγές τους (1925, 1930 κ.λπ.) και την καταπίεσή τους από το αυταρχικό και δικτατορικό τουρκικό κράτος, γιατί αυτά θα αποκαλύψουν μια τουρκοκυπριακή μειονότητα με εντελώς φασιστική ιδεολογία, που επευλογεί και επικροτεί κάθε εκκαθάριση του Άλλου στην Τουρκία, όμως για την Κύπρο κλαυθμηρίζει γιατί δήθεν αδικείται. Οι άλλοι πρέπει να εξοντώνονται μα οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να αποτελούν κόρη οφθαλμού.

Ο ίδιος,  μουρμουρά και μας παραθέτει τις αντιδράσεις των Τουρκοκυπρίων για το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, χωρίς προτάγματα αξιολόγησης των λογικών τους, χωρίς κριτική, έτσι για να τα οικειοποιηθούμε. Μα δεν μένει μόνο σ’ αυτό, αδίστακτος προχωρεί και σε κριτική του δημοψηφίσματος, της υπέρτατης έκφρασης της λαϊκής βούλησης, με δύο υπονομεύσεις α) ότι έγινε σε ναούς, β) ήταν με φανερή ψηφοφορία και υπογραφή. Όλη η ανθρωπότητα ζούσε στους ρυθμούς της αυτοδιάθεσης των λαών, η αριστερά με το βιβλίο του Λένιν για την αυτοδιάθεση των εθνών υψωμένο και ο φιλελεύθερος αστισμός με τις διακηρύξεις του αμερικανού προέδρου Ουίλσον για την αυτοδιάθεση των λαών. Ο κυπριακός ελληνισμός πάντα εναρμονιζόταν με τα απελευθερωτικά προτάγματα της ανθρωπότητας (αντιαποικιακός αγώνας, αυτοδιάθεση των λαών, ανθρώπινα δικαιώματα, ευρωπαϊκό κεκτημένο κ.λπ) ενώ η στάση της τουρκοκυπριακής μειονότητας ήταν πάντοτε ανασχετική εισάγοντας, με έξωθεν πλάτες, τα πιο συντηρητικά και αντιδραστικά δεδομένα στο νησί. Το 1950, προβάλλοντας το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ο κυπριακός ελληνισμός προχώρησε στο δημοψήφισμα αφού προηγουμένως αποτάθηκε στις αποικιοκρατικές αρχές για να αναλάβουν αυτές τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Η αγγλική κατοχή όχι μόνο αρνήθηκε αλλά απαγόρευσε στους Κύπριους δημοσίους υπαλλήλους να συμμετάσχουν στο δημοψήφισμα.  Μέσα σ’ αυτά τα δεδομένα, ο τουρκολόγος δεν χύνει ένα δάκρυ που δεν βρέθηκε η δυνατότητα να οργανωθεί το δημοψήφισμα από κάποιο διεθνή φορέα και το αποτέλεσμά του να γίνει σεβαστό από όλους αλλά χύνει το δηλητήριό του για το αποτέλεσμα της ελεύθερης λαϊκής έκφρασης, γιατί το δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε, υπό τας περιστάσεις, με τον πιο άψογο τρόπο.  

Οι ημιμαθείς τουρκολόγοι της Κύπρου όταν μιλούν για την περίοδο της τουρκοκρατίας εξαφανίζουν την Υψηλή Πύλη, τον σουλτάνο και τις σχέσεις εξουσίας και δύναμης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όταν μιλούν για την περίοδο της Αγγλοκρατίας εξαφανίζουν τις λογικές και τη δύναμη της αποικιοκρατίας, και στις δυο περιπτώσεις μένουν οι «δύο κοινότητες της Κύπρου» μόνες τους στο ειδυλλιακό νησιωτικό περιβάλλον τους.

Καταληκτικά: Η επιστημονική ζωή στην Κύπρο έχει πολλές ελλείψεις, φαίνεται όμως ότι αρκετοί Κύπριοι τουρκολόγοι αποτελούν κακέκτυπα επιστημόνων, εκφραστές μιας αβάσταχτης επαρχιώτικης μιζέριας.

Η τιμωρία μπορεί και να έρθει  από Τούρκους επιστήμονες.  Όπως με τα Σεπτεμβριανά του 1955, για τα οποία μερικοί Έλληνες  έγραφαν ανοησίες -καθηγητής της Παντείου έγραφε ότι στο πογκρόμ αυτό, που εκθεμελίωσε τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, δεν υπήρχαν ανθρώπινα θύματα. Όμως οι νεότεροι Τούρκοι μελετητές έδωσαν όλες τις διαστάσεις των Σεπτεμβριανών κάνοντας καταγέλαστο τον καθηγητή της Παντείου. Οι καιροί αλλάζουν, με ραγδαίους ρυθμούς. Η εποχή που ο Κεμάλ Ατατούρκ μάζεψε τους υπάκουους Τούρκους ιστορικούς και τους έδωσε εντολές πώς να γράψουν την τουρκική ιστορία, σύμφωνα με τα συμφέροντα του νεοπαγούς κράτους του, τέλειωσε. Έχουν περάσει από τότε ενενήντα χρόνια. Τουρκολογικά κέντρα ιδρύονται σε διάφορες χώρες, στην ίδια την Τουρκία, παρά τον ασφυκτικό έλεγχο, διευρύνεται η αυτονομία των πανεπιστημίων, ακόμη και για την αρμενική γενοκτονία άρχισαν να συζητούν. Είναι ακόμη και η προσωπική τόλμη, ειλικρίνεια και αυτονομία διαφόρων Τούρκων επιστημόνων. Ωραία εκδίκηση, οι Τούρκοι επιστήμονες να αποδεικνύουν στο μέλλον ότι οι Κύπριοι τουρκολόγοι γράφουν ωραιοποιημένα πράγματα, ανόητα και αντιεπιστημονικά για τη στάση και τις μεθοδεύσεις της τουρκικής πολιτικής.

Ο Χατζιδάκις τόνιζε κάποτε το ωραίο ότι «αν δεν σε φοβίζει πια το τέρας σημαίνει ότι άρχισες να του μοιάζεις». Οι δουλειά των επαρχιωτών τουρκολόγων της Κύπρου είναι απλώς, με ιδεοληψίες και αντεπιστημονικούς τρόπους, να συνηθίσουμε το τέρας της κατοχής.

Η ΚΛΑΥΣΙΑΙΔΟΙΟΣ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αλήθεια πως θα σας  φαινόταν αν, κατά την περίοδο της κατοχής της Ελλάδας, ο Μανόλης Γλέζος δεν κατέβαζε τη χιτλερική σημαία του κατακτητή από την Ακρόπολη, αλλά την ελληνική σημαία από κάποιο κτήριο της Αθήνας; Δεν θα μας φαινόταν καταγέλαστη ενέργεια;

Οι μαρξιστές θεωρητικοί τόνιζαν συνεχώς ότι στις χώρες που είναι υπό κατοχή οι κομμουνιστές σέβονται τα εθνικά σύμβολα και την εθνική ευαισθησία των υποδούλων συμπατριωτών τους, είναι δε χαρακτηριστικές οι συμβουλές των ηγετών του μαρξισμού προς τους αριστερούς της Πολωνίας και της Ιρλανδίας, ότι αν είναι πραγματικοί κομμουνιστές πρέπει πρώτα και κύρια να αγωνιστούν για την εθνική αξιοπρέπεια και ελευθερία της πατρίδας τους. Δυστυχώς, στην Κύπρο, το κομμουνιστικό κόμμα δεν κατέβαζε  τις σημαίες της αγγλικής αποικιοκρατίας αλλά τις ελληνικές, ακόμη και κατά τη διάρκεια της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου 1931, τη χρονιά που η Κύπρος έβραζε σαν καζάνι και λίγους μήνες αργότερα θα οδηγείτο στην εξέγερση πληρώνοντας βαρύτατο τίμημα με νεκρούς, τραυματίες, φυλακισμένους και εξορίστους και καταπάτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Περίεργο το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου, τα στελέχη του με θεωρητική ανεπάρκεια, εξοπλισμένα με μερικές μπροσούρες και εύκολη συνθηματολόγηση, με επίδραση και από τους αριστερούς και κομμουνιστικούς κύκλους της Αγγλίας, που έβλεπαν το Κυπριακό όχι ριζοσπαστικά αλλά με τα ματογυάλια του μεταρρυθμιστή αποικιοκράτη. Το κυριότερο ολίσθημα του Κ.Κ.Κ. ήταν η πολιτική του εναντίον της Ένωσης και η διακήρυξη για μια Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, στην οποία θα εντασσόταν και η Κύπρος, ένα σύνθημα που ηχούσε πανέμορφα στ’ αυτιά των Άγγλων αποικιοκρατών, γιατί προκαλούσε διάσπαση, έστω και μικρή, στο ενιαίο της ενωτικής διεκδίκησης, η οποία χαρακτήριζε, με διάφορους βαθμούς έντασης, όλον τον κυπριακό ελληνισμο. Όσο για το φόβητρο, για κοτζάμ ολόκληρη Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, οι πανέξυπνοι Άγγλοι γελούσαν, γιατί ήξεραν ότι ήταν μία θεωρητική πομφόλυγα, πέρασαν 90 χρόνια από την ίδρυση του Κ.Κ.Κ. και ακόμα περιμένουμε τη Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία. Ο κίνδυνος για τους Άγγλους ήταν οι ενωτικές διεκδικήσεις των Κυπρίων και τίποτε άλλο.

Όμως τελευταία επιχειρείται μια επιστροφή στην προβολή των διακηρύξεων του παλαιού Κ.Κ.Κ. Επιτελείται μια νέα ανάγνωση της κυπριακής ιστορίας, ιδεοληπτική και προκάτ, που δεν αντιστοιχεί με τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξης της Κύπρου, που αγνοεί τη συνολική θεώρηση και επιμένει στο έλασσον και περιθωριακό, το οποίο αναδεικνύοντάς το συντείνει στην αποδοχή της κυοφορούμενης λύσης, που καταστρατηγεί θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ευρωπαϊκά προτάγματα.

Είναι χαρακτηριστικό το μελέτημα του Μιχαήλ Μιχαήλ «Η ιστορία, η ιδεολογική της χρήση και ο διαφορετικός αντιαποικιακός λόγος της Αριστεράς». Με προχειρότητες, επιπολαιότητες και λάθη ασύγγνωστα για έναν ιστορικό, ο Μιχαήλ εφορμά επί της κυπριακής ιστοριογραφίας παράγοντας ένα λόγο κατά βάθος φιλοαποικιοκρατικό. Αναφέρει για αντίληψη των Βρετανών που ήταν εντελώς νεωτερική, και για τις διαδικασίες νεωτερικού κράτους (σ. 106) αποφεύγοντας να θίξει το κύριο, ότι οι Άγγλοι καταστρατηγούσαν τη θεμελιώδη αρχή της νεωτερικότητας (κράτος δικαίου, ενιαίο κοινωνικό σώμα) εδραιώνοντας τη ρατσιστική διάκριση σε μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους.

Το μελέτημα του Μ. Μιχαήλ, που προωθεί μια κομματοκεντρική αφήγηση της ιστορίας της Κύπρου και θεωρεί κάθε άλλη γνώμη ως προδοσία ή τουλάχιστον ως ανωμαλία της ιδεατής ιστορικής πορείας, που ως ιστορικός έχει στο μυαλό του, συμπεριλαμβάνεται στον τόμο Η Κυπριακή Αριστερά στην Πρώτη Περίοδο της Βρετανικής Αποικιοκρατίας, στον οποίο μερικά μελετήματα επιμένουν σε έναν ιερό και μη αμφισβητήσιμο πολιτικόθρησκευτικό αριστερό λόγο, [πολιτικοθρησκευτικός γιατί είναι γνωστός ο μεσσιανικός λόγος της παραδοσιακής αριστεράς, ο οποίος δημιούργησε θεωρητικά τερατουργήματα και, κυρίως, απάνθρωπες πρακτικές εις βάρος και των ίδιων των αριστερών μελών και οπαδών], που αφήνει την αριστερά εκτός κριτικής και αναπαράγει ιδεολογήματα. Όμως, στο τέλος, ο Μιχαήλ υποβάλλει το παράπονό του, σχεδόν ένδακρυς: γιατί αυτός ο αντιαποικιακός λόγος [της αριστεράς] αποσιωπήθηκε και  παρέμεινε, ή παραμένει ακόμη, στη σκιά ενός ιερού και μη αμφισβητήσιμου εθνικοθρησκευτικού αντιαποικιακού λόγου. 

Διαστρέβλωση πρώτη: Αυτόν τον λόγο τον κατέκρινε η κομμουνιστική διεθνής ως σεχταριστικό και υποβοηθητικό της αποικιοκρατίας, όπως και πολλοί άλλοι διανοούμενοι της αριστεράς, ακόμη και μέσα στο ίδιο το ΑΚΕΛ. Δεν αναφέρθηκε στο θέμα αυτό ο μελετητής, γιατί δεν βόλευε στην παραγωγή των ιδεολογημάτων του.

Διαστρέβλωση δεύτερη: Αυτόν τον λόγο τον απέκρυψε η ίδια η αριστερά του ΑΚΕΛ. Είδε πουθενά ο κ. Μιχαήλ στις εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες του κομματικού τύπου (εφημερίδες και περιοδικά) της δεκαετίας του ’50 ή των άλλων δεκαετιών ή στα κομματικά ανακοινωθέντα, να προβάλλουν αυτήν την αντιμετώπιση της αποικιοκρατίας εκ μέρους του Κ.Κ.Κ.; Αντιθέτως, όταν το ΑΚΕΛ θέλει να δώσει ιστορικό βάθος στον κομματικό του σχηματισμό και συμπεριλαμβάνει και την περίοδο του Κομμουνιστικού κόμματος (1926-1941) δεν αναφέρεται στη Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία και στην πολιτική εναντίον της Ένωσης αλλά στις δυσκολίες των πρώτων εργατικών αγώνων και στα αιτήματα της αριστεράς για βελτίωση των συνθηκών ζωής των λαϊκών στρωμάτων και περιορίζεται μόνο σ’ αυτά. Επειδή είναι νέος άνθρωπος ο κ. Μιχαήλ θα τον συμβούλευα, αν θέλει να αφήσει τη σφραγίδα του στην ιστορική πνευματική ζωή του τόπου, να εγκαταλείψει τον ιερό, αναμφισβήτητο λόγο για την αριστερά και να κρίνει όλους με τα ίδια κριτήρια. Στην περίπτωση αυτή, αφού θέλει να ανασύρει στην επιφάνεια τις παλιές απόψεις και πρακτικές του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, (ίσως είναι η νέα μόδα της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας που θα μας ταλαιπωρήσει οσονούπω), έπρεπε πρώτα και κύρια να ασκήσει δριμύτατη κριτική στο ΑΚΕΛ, που τις εγκατέλειψε και τις απέκρυψε. Όμως ο ρηξικέλευθος ιστορικός δεν διανοείται να αμφισβητήσει και να κρίνει το ιερό κόμμα.

Διαστρέβλωση τρίτη. Ουδείς απέκρυψε σκόπιμα  τον λόγο του ΚΚΚ για την αποικιοκρατία, γιατί το κόμμα αυτό στην αγροτοποιμενική Κύπρο του μεσοπολέμου είχε μικρή εμβέλεια και δεν επηρέαζε τις εξελίξεις. Κύριες δυνάμεις ήταν η αγγλική αποικιοκρατία, η Εθναρχία, οι πολιτικοί πέριξ της Εθναρχίας (σε μικρή ή μεγάλη απόσταση), και οι ηγετικοί κύκλοι της τουρκοκυπριακής μειονότητας. Αυτοί έπαιζαν τον κύριο ρόλο και τα φώτα των μελετών έπεφταν και πέφτουν πάνω τους. Παράγοντας τον συνήθη κλαυσιαίδοιο λόγο των διανοουμένων της κυπριακής παραδοσιακής αριστεράς, που συνεχώς παραπονιούνται και μουρμουρούν, ο κ. Μιχαήλ παραπονιέται γιατί αποσιωπήθηκε αυτός ο λόγος. Η απάντηση μου: Kαι από βλακεία των αντιπάλων του ΑΚΕΛ. Που δεν τον εντόπισαν, έστω και ως ήσσονος σημασίας, και έτσι έχασαν την ευκαιρία να ασκούν δριμύτατη κριτική στην προϊστορία και πρωτοϊστορία του ΑΚΕΛ, γιατί οι θέσεις του ΚΚΚ ήταν εκτός ιστορικού πλαισίου, σεχταριστικές και, δυστυχώς, εν τέλει, θώπευαν την αγγλική αποικιοκρατία.

Η ιδεοληψία γράφει Ιστορία

Γράψαμε, σε προηγούμενο σημείωμα στον  Φιλελεύθερο, για την προσπάθεια των νεοκυπριακών κύκλων, μετά το 1974, να αναδιηγηθούν την κυπριακή ιστορία, μια αναδιήγηση  η οποία, ενισχυμένη από ξένα κέντρα εξουσίας, θα δικαιολογούσε τα τετελεσμένα της κατοχής και την άδικη λύση που μεθοδευόταν.

Ας δούμε, λοιπόν, μια επαναλαμβανόμενη θέση αυτών των κύκλων: Οι κοινές εξεγέρσεις μουσουλμάνων και χριστιανών στην Κύπρο κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Ότι μαζί, δήθεν, οι τουρκοκύπριοι και οι ελληνοκύπριοι, κάτω από κοινά οράματα και εν πνεύματι ισότητος και ισότιμης πορείας, εξεγέρθηκαν για ένα κοινό μέλλον. Πρόκειται για μια εκκωφαντική ανοησία, που εκτοξεύεται εναντίον της ταλαιπώρου κυπριακής ιστορίας και δημιουργεί συγκινησιακό κραδασμό στους ιδεοληπτικούς και αυτούς που θέλουν να κατασκευάσουν μια νέα ιστορική αφήγηση ερήμην των μαρτυριών και  των δεδομένων της Ιστορίας και ερήμην των θεωρητικών εμβαθύνσεων που έχουν κατατεθεί.

Γιατί, μελετώντας τις επαναστατικές κινήσεις, εξεγέρσεις και αναταραχές της περιόδου της τουρκοκρατίας σημειώνουμε έντεκα σημαντικές. Απ’ αυτές οι πέντε έγιναν από τους Ελληνοκύπριους που προσέβλεπαν στην εμπλοκή και επέμβαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων (Ισπανία, Σαβοΐα, Γαλλία και άλλες χώρες)  που θα τους λύτρωναν  από την τουρκοκρατία. Οι υπόλοιπες έξι έγιναν είτε από μουσουλμάνους που προσέβλεπαν σε απόκτηση προνομίων μέσα στα δεδομένα της παρακμής της οθωμανικής αυτοκρατορίας, (όπως στην περίπτωση του Αλή πασά των Ιωαννίνων), είτε στην επιτυχία φορολογικών ελαφρύνσεων ή, ακόμη,  στην εμπλοκή της μουσουλμανικής Αιγύπτου, που από το 1805 είχε ουσιαστικά αποκτήσει την αυτοδύναμη πορεία της υπό τον Μωχάμετ Αλή, βρισκόταν σε σύγκρουση με την Υψηλή Πύλη, και ήθελε να εντάξει το διαμάντι της Κύπρου στο αιγυπτιακό στέμμα.

Στην περίπτωση που είχαμε εμπλοκή και συνεργασία μουσουλμάνων και χριστιανών σε εξεγερσιακού τύπου κινήσεις δεν ήταν γιατί οι συμμέτοχοι είχαν κοινότητα οραμάτων και κοινότητα ιδεολογικών και πολιτικών στόχων, ότι δηλαδή θα έφτιαχναν μια Κύπρο όπου οι κάτοικοι της ισότιμα και από κοινού θα χάρασσαν το μέλλον τους, λες και βρισκόμασταν στις ιδεολογικές συντεταγμένες της γαλλικής επανάστασης. Όσοι γράφουν αυτές τις ανοησίες δεν γνωρίζουν στοιχειώδη πράγματα για το οθωμανικό καθεστώς, τα μιλλέτια, τις σχέσεις εξουσίας, τις νοοτροπίες, το ήθος, το έθος και τη συνήθεια, τα προτάγματα που κινούσαν τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς και που εν πολλοίς είχαν ενσωματώσει και οι δυστυχείς υπόδουλοι του ελληνικού πληθυσμού. Γιατί, όσες φορές είχαμε συμμετοχή και από τις δύο θρησκευτικές εθνικές ομάδες, αυτή γινόταν γιατί οι μουσουλμάνοι ηγήτορες διεκδικούσαν κάποια σημαντικά δικαιώματα και αιτήματα για πάρτη τους και για τους τέταρτης κατηγορίας Έλληνες χριστιανούς συνεργάτες τους κάποιες ελαφρύνσεις που θα τους άφηναν όμως και πάλιν τέταρτης κατηγορίας υπόδουλους κατοίκους. Με τις ίδιες σκέψεις κινούνταν και οι ελληνικοί πληθυσμοί στις ευάριθμες περιπτώσεις που συμμετείχαν στις εξεγέρσεις, ότι θα παρέμειναν τέταρτης κατηγορίας κάτοικοι της Κύπρου, θα παρέμεναν σκλάβοι αλλά θα είχαν το κέρδος κάποιων ελαφρύνσεων. Ακόμη πρέπει να τονίσουμε ότι όταν κινούνταν εξεγερσιακά οι τοπικοί οθωμανικοί ταγοί θεωρούσαν αυτονόητο ότι τα κοπάδια – ρωμιοί της περιοχής τους θα έπρεπε να τους ακολουθήσουν ενισχύοντας, έτσι, την προσπάθειά τους, και αυτοί εκόντες άκοντες το έκαναν.

Όμως οι νεοκύπριοι δημιουργούν την εντύπωση ότι στην Κύπρο οι κάτοικοι υπερέβαιναν διαχωρισμούς θρησκευτικούς ή εθνικούς, τους διαχωρισμούς κατακτητών και κατακτημένων και έφταναν στην ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη, είχαμε, με άλλα λόγια, στην αγροτικοποιμενική Κύπρο, μια γαλλική επανάσταση πριν από τη γαλλική επανάσταση. Όμως η γαλλική επανάσταση αποτελούσε τέκνο του αλφαβητισμού και της πνευματικής και πολιτικής ζύμωσης αιώνων (αναγέννηση, διαφωτισμός), της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, της τεχνικής και των πόλεων, της ανόδου της αστικής τάξης και της κατάδυσης της φεουδαρχίας. Αυτά και άλλα πολλά οδήγησαν στη γαλλική επανάσταση και στα προτάγματά της, γι’ αυτό και οι ιδιοφυείς Κύπριοι ιστοριογράφοι, που γράφουν τέτοιες ανοησίες, πρέπει να συγκαλέσουν ένα παγκόσμιο συνέδριο για να εξηγήσουν πως οι αγροτοποιμένες της απομονωμένης Κύπρου ήταν παγκοσμίως οι πιο προχωρημένοι, που διατύπωσαν τόσο ριζοσπαστικά πράγματα πριν από τη γαλλική επανάσταση. Και κάτι άλλο: επειδή σε όλα τα επαναστατικά κινήματα υπάρχει και η θεωρητική προετοιμασία, πρέπει να μας υποδείξουν και τον Κύπριο Βολταίρο. Πιστεύω ότι αν θα τον εντοπίσουν πρέπει να ψάξουν στην περιοχή της Ερυθροτερμινθίας (λαϊκιστί Κοκκινοτριμιθιάς). Είναι αυτή η ανοικτοσύνη των οριζόντων της που κάνει τους κατοίκους της να βρίσκονται εν εγρηγόρσει. Τον φαντάζομαι εκεί στα 1670- 1720, αγράμματος αγροτοποιμήν με τις βράκες και το ραβδί του, που δεν βγήκε, όπως όλοι σχεδόν τότε, πέραν των δέκα χιλιομέτρων από τα όρια της κοινότητάς του, να συλλαμβάνει αυτά που αργότερα διατύπωσε ο Βολταίρος των Παρισίων, και αυτά να γίνονται δεκτά από τους γύρω του, να γίνονται επαναστατικές υποθήκες του συλλογικού βίου. Στην Ερυθροτερμινθία όλα είναι δυνατά.

Και για να μιλήσουμε, πια, σοβαρά. Είπατε, λοιπόν, τοις θιασώταις της νιαζιμίου ιστοριογραφίας ότι τους διαφεύγει η ιστορική πραγματικότητα και ότι η Ιστορία δεν γράφεται με ιδεοληψίες αλλά με γνώση, οι ιστορικοί είναι ίστορες.

Πανεπιστημιακός επαρχιωτισμός και μετάδοση της ΕΡΤ στην Κύπρο

 

Μιλήσαμε για δεύτερη συνέχεια επί του θέματος «Ο αβάσταχτος επαρχιωτισμός  του τμήματος Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου», με αφορμή τη μετάδοση των εκπομπών της ΕΡΤ προς την Κύπρο και τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν όταν μπήκε το αίτημα αυτό. Φίλοι, μού ετοίμασαν έναν κατάλογο με θέματα και προβληματισμούς που το τμήμα αυτό τα φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι. Γιατί στο τμήμα αυτό, άνθρωποι της μπροσούρας και της ευπείθειας προς τα ξένα κέντρα, με προκατ απόψεις και ιδεοληψίες, ακόλουθοι του politicallycorrect –αυτής της ηλίθιας αμερικανικής μόδας που υπονομεύει το ορθώς σκέπτεσθαι- δεν θέλουν να εμπλακούν και να μολυνθούν από δήθεν εθνικισμούς. Έτσι τους διαφεύγει η αλήθεια αυτού του τόπου μα και η επιστημονική ακεραιότητα.

Όμως ας μη συνεχίσουμε στο θέμα αυτό, ας παραμείνουμε στο αρχικό ερέθισμα που είναι οι αντιδράσεις για την ΕΡΤ με την αναδημοσίευση τεσσάρων σημειωμάτων για την ιδεολογική πάλη που έγινε πριν από πολλά χρόνια. Εξ άλλου, έστω και εμμέσως, εμπλέκεται και ένας από τους διδάσκοντες στο τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού που δημοσίευε τις ανοησίες οι οποίες προκάλεσαν τα σημειώματα αυτά.

Ακολουθούν, λοιπόν, τα ακόλουθα τέσσερα άρθρα:

1.      «Εξ υπαρχής» παρωχημένοι και ΕΡΤ

2.     Προοδευτικοί και ΕΡΤ στην Κύπρο

3.     Το νοητικό κεκτημένο

4.     Για να μαθαίνουν οι νεότεροι

 

 

1.     «Εξ υπαρχής» παρωχημένοι και ΕΡΤ

 

Έχουν υποδειχθεί αρκετές φορές οι εγκλωβισμοί των διανοουμένων μας στην ασφάλεια και την επανάπαυση των ήδη μελετημένων, η αδυναμία της διανόησης του νησιού, πολλές φορές, να εκφέρει λόγο για τις ιδιαίτερες συνθήκες της Κύπρου και τελικά να λειτουργήσει απελευθερωτικά, να συντελέσει στην αυτογνωσία μας. Είναι χαρακτηριστικές οι μελέτες που προωθούνται στο χώρο της κοινωνιολογίας και της πολιτικής: Πρόκειται, κυρίως, για έρευνες που έχουν πάντοτε την έξωθεν υποστήριξη πληθώρας σχετικών μελετών που έχουν γραφτεί σε διάφορες άλλες χώρες και η βιβλιογραφία για το θέμα είναι αρκετά πλούσια, έτσι οι Κύπριοι μελετητές κινούνται άνετα στην κοίτη που έχουν σκάψει οι προηγούμενοι. Οι μελέτες για την επίδραση της τηλεοπτικής βίας στα παιδιά, ή οι λόγοι διαζυγίου καθώς και πληθώρα άλλων θεμάτων έχουν καλυφθεί, γενικά,  θεωρητικά και στατιστικά, από χιλιάδες άλλες μελέτες τυπωμένες σε αυτοτελείς εκδόσεις ή σε διάφορα περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού, βρίσκονται καταχωρισμένες στις ιστοσελίδες του Διαδικτύου, γι’ αυτό και ο Κύπριος ερευνητής όταν προχωρεί σε ανάλογη μελέτη έχει σημαντική βιβλιογραφική ενίσχυση, αισθάνεται την ασφάλεια του ανθρώπου που κινείται σε περιοχές που βάδισαν προηγουμένως τόσοι άλλοι.

Η επιστήμη όμως προσφέρει σ’ έναν τόπο όταν τολμά να δει τα ιδιαίτερα προβλήματα και θέματά του. Θα ήταν λοιπόν ευχής έργον αν οι του τμήματος της κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου άφηναν την επαρχιώτικη νοοτροπία του ακολούθου (σε απόσταση, πάντοτε, ασφαλείας) και άνοιγαν καινούρια πεδία συζήτησης και προβληματισμού για την κυπριακή κοινωνία. Ένα καλό παράδειγμα: Η στάση και η νοοτροπία της κυπριακής κοινωνίας, των ατόμων και φορέων της, απέναντι στο θέμα της τηλεοπτικής σύνδεσης με την ΕΡΤ. Ένας νεότερος μελετητής, που θα μελετήσει αυτό το θέμα, θα δει πράγματα ανεκδιήγητα, θα δει εκδηλώσεις στενοκεφαλιάς και επαρχιώτικης απομόνωσης, δηλώσεις, άρθρα και υπογραφές που θα του φαίνονται απίστευτα.

Όλα αυτά ήρθαν στην επιφάνεια από ένα άρθρο του Σώτου Σύζινου, με τίτλο «Ένας επιβεβλημένος έπαινος ή ‘‘έχει ο καιρός γυρίσματα’’» που δημοσιεύθηκε στο τελευταίο τεύχος (αρ. 31) του περιοδικού Εξ υπαρχής. Ο συγγραφέας του κειμένου αναφέρεται στην αρχή για τους λόγους που διάφοροι πρόβαλαν αντίσταση στην αμοιβαία αναμετάδοση των κρατικών ραδιοσταθμών, ΕΡΤ και ΡΙΚ, στην Κύπρο και την Ελλάδα. Παραπλανώντας τον αναγνώστη του αναφέρει ότι οι κυριότεροι λόγοι αντίδρασης ήταν ο οικονομικός (δαπάνη γαρ) και γιατί η σύνδεση αυτή θα ήταν υποβιβασμός και υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όμως η κινητήρια δύναμη που  ομαδοποίησε διάφορους τότε εναντίον της σύνδεσης της ΕΡΤ με την Κύπρο ήταν απλώς η λογική της απομόνωσης και περιχαράκωσης από κάθε ελληνικό, ο φόβος μπροστά στις ευρύτερες πνευματικές δυνάμεις του ευρύτερου ελληνικού χώρου, η λογική και η φρονιμάδα του μίζερου νεοκυπριακισμού και επαρχιωτισμού που δεν ήθελε συγκρίσεις και άλλες επιδράσεις.

Θα επιμείνουμε στο σημείωμα αυτό του περιοδικού «Εξ υπαρχής» γιατί μας δείχνει περίτρανα της αδυναμίες και την καχεκτικότητα ενός λόγου που ονομάζεται κυπριακός προοδευτικός και ριζοσπαστικός λόγος ενώ στην κυριολεξία είναι ένας λόγος παρωχημένος, της έσχατης επαρχιακής εξαθλίωσης,  έκφραση μιας προσπάθειας κατά την οποία οι διάφοροι «προοδευτικοί φύλαρχοι» θέλουν να αφήσουν απομονωμένη την Κύπρο, να παραμένει μια θλιβερή επαρχία στην οποία θα μπορεί να λάμψει η μετριότητά τους.  Θα συνεχίσουμε και για έναν άλλο λόγο: Γιατί όλη αυτή η συζήτηση μπορεί να μας διασκεδάσει. Οι δύο αυτοί λόγοι (έκφραση της απομονωτικής ιδεολογίας ενός χώρου και η διασκέδαση) θα επιβάλουν και δεύτερη συνέχεια την επόμενη Δευτέρα. Εν πρώτοις, και μέσα στα πλαίσια της διασκέδασης που αναφέραμε, θα πρέπει να τονίσω ότι έψαξα εξονυχιστικά τις σελίδες του περιοδικού πιστεύοντας ότι θα βρω κάποιο κριτικό σχόλιο του συνυπεύθυνου για τη σύνταξη του τεύχους Σταύρου Τομπάζου, μείζονος, περί τα ευρωπαϊκά, θεωρητικού αυτού του τόπου. Ένα σημείωμα που θα υπεδείκνυε στον Σώτο Σύζινο την αντιευρωπαϊκή λογική του άρθρου του. Ότι η Ενωμένη Ευρώπη, στην οποία προσδοκούμε να ενταχτούμε και εμείς, έχει ως πρόταγμά της την ελεύθερη ροή των πληροφοριών και την αναμετάδοση, αν είναι δυνατόν, όλων των ραδιοτηλεοπτικών καναλιών σ’ όλες τις περιοχές της. Εκτός και αν η κυπριακή πονηριά ανακάλυψε ένα καινούριο ευρωπαϊκό έθος, ήθος και συνήθεια δηλ. η Κύπρος να επικοινωνεί και να επιτρέπει ελεύθερη ροή πληροφοριών με όλες τις χώρες της Ευρώπης εκτός από την Ελλάδα. Αναγκάζομαι λοιπόν να παρέμβω εγώ παρ’ όλον ότι δεν έχω το εύρος της ευρωπαϊκής παιδείας του Σταύρου Τομπάζου, ούτε την ειδίκευσή του στα ευρωπαϊκά θέματα.

Επιστρέφουμε πίσω στο άρθρο του «Εξ υπαρχής». Ο σημειωματογράφος του περιοδικού λοιπόν, επειδή είδε από την ΕΡΤ κάποια κυπρολογική ταινία με την οποία συμφωνούσε, προχώρησε στον προβληματισμό και η αρνητική του στάση απέναντι στο κρατικό κανάλι της Ελλάδας άρχισε να κλονίζεται. Λοιπόν εν έτει 2002, στην εποχή των οπτικών ινών, της δορυφορικής ραδιοτηλεοπτικής σύνδεσης, της ασύρματης επικοινωνίας και της κινητής τηλεφωνίας, του διαδικτύου και της σύνδεσης μ’ αυτό όλων σχεδόν των ραδιοφωνικών σταθμών, της ελεύθερης ροής κειμένων, εικόνων και ταινιών και γενικά κάθε πληροφόρησης, ο αρθρογράφος του «Εξ υπαρχής», προβληματιζόμενος ακόμη, αναρωτιέται: «Μήπως θα πρέπει ν’ αναθεωρήσω τη γνώμη μου σχετικά με την τηλεοπτική σύνδεση Ελλάδας – Κύπρου; Λέω, μήπως;…»

-Ποιος σε ρώτησε, ω τάλαν;

 

 

2.     Προοδευτικοί και ΕΡΤ στην Κύπρο

                                                                                          

 

Στο προηγούμενο σημείωμα της στήλης, αναφερθήκαμε σε κείμενο του περιοδικού «Εξ υπαρχής», για το θέμα της μετάδοσης των εκπομπών της ΕΡΤ στην Κύπρο. Τονίσαμε ότι ο συντάκτης του Σ. Σύζινος παραπλανούσε τους αναγνώστες του περιοδικού  για τις πραγματικές αιτίες των αντιθέσεων που προτάχθηκαν στη θλιβερή επαρχία Κύπρο για να αποτραπεί η σύνδεση με τον κρατικό τηλεοπτικό σταθμό της Ελλάδας και ότι θα επιμείνουμε στο σημείωμα αυτό του περιοδικού, γιατί μας δείχνει περίτρανα της αδυναμίες και την καχεκτικότητα ενός λόγου που ονομάζεται κυπριακός προοδευτικός και ριζοσπαστικός λόγος ενώ στην κυριολεξία είναι ένας λόγος παρωχημένος, της έσχατης επαρχιακής εξαθλίωσης,  έκφραση μιας προσπάθειας κατά την οποία οι διάφοροι «προοδευτικοί φύλαρχοι» θέλουν να αφήσουν απομονωμένη την Κύπρο, να παραμένει μια θλιβερή επαρχία στην οποία θα μπορεί να λάμψει η μετριότητά τους. 

Ας δούμε όμως τις αδυναμίες που περιέχει και τη διαστρέβλωση που επιχειρεί το σημείωμα του «Εξ  υπαρχής». Ο συντάκτης του αναφέρει ότι δύο ήταν οι βασικοί λόγοι αντίθεσης για τις εκπομπές της ΕΡΤ στην Κύπρο. Ο πρώτος ήταν η «εξομοίωση της Κύπρου με το κατοχικό καθεστώς και τα συνακόλουθα μηνύματα μέσα και έξω από την Κύπρο». Η αναμετάδοση του Γιουρονιούζ, του Μπι Μπι Σι, του Σι Εν Εν, της Φωνής της Αμερικής και τόσων άλλων ραδιοτηλεοπτικών δικτύων δεν φαίνεται να ενοχλεί το νεοκυπριακό μόρφωμα και η αναμετάδοση του Ρικ στην Ελλάδα και στην Αγγλία δεν προκαλεί καμιά σκέψη για υποτονισμό και μείωση της ανεξαρτησίας των δύο αυτών χωρών, μόλις όμως μπει το θέμα της μετάδοσης της ΕΡΤ στην Κύπρο αρκετοί παθαίνουν αρνητικό συγκινησιακό κλονισμό.

 Ο δεύτερος λόγος ήταν η υπέρμετρη δαπάνη εκατομμυρίων λιρών κάθε χρόνο. Εδώ, ο συντάκτης του άρθρου παραπλανεί ασυστόλως τους αναγνώστες του. Για την εκπομπή της ΕΡΤ στο νησί μας  η Κύπρος δεν δαπανά οτιδήποτε. Όλα τα έξοδα πληρώνονται από την Ελλάδα. Η Κύπρος δαπανά για τις μεταδόσεις του ΡΙΚ στην Ελλάδα και στους αποδήμους του εξωτερικού, όμως αυτό είναι εντελώς άσχετο με το θέμα της αναμετάδοσης ή όχι της ΕΡΤ στην Κύπρο. Ο κύριος λόγος όμως των αντιθέσεων για την αναμετάδοση των εκπομπών της ΕΡΤ στην Κύπρο, όπως και των αντιθέσεων για τη διαπλοκή της κυπριακής κοινωνίας με τις πολιτιστικές κατακτήσεις της ευρύτερης ελληνικής κοινωνίας, είναι πάντοτε η οπισθοδρομική και επαρχιώτική άμυνα που φοβάται τα μέτρα και τα κριτήρια ενός ευρύτερου χώρου, είναι η νεοκυπριακή και απομονωτική ιδεολογία που, συνεπικουρούμενη από ξένα κέντρα αποφάσεων, ζητά την περιχαράκωση και απομόνωση από τον ευρύτερο ελληνικό χώρο και τον ευρύτερο ελληνικό πολιτισμό.

Στο άρθρο όμως υποκρύπτεται και ένας κατασταλτικός και σταλινικής νοοτροπίας λόγος για αποδοχή ή απόρριψη των εκπομπών της ΕΡΤ. Ο συγγραφέας του τονίζει ότι σκέφτεται να αναθεωρήσει την άποψη του για την αναμετάδοση των εκπομπών του ελλαδικού κρατικού καναλιού γιατί αυτό πρόβαλε την ταινία των Π. Χρυσάνθου και Ν. Κιζιλγιουρέκ, «Το τείχος μας», την οποία θεωρεί σημαντική, φαίνεται, ταινία που, σίγουρο αυτό, τον καλύπτει ιδεολογικά με τις θέσεις της πάνω στο Κυπριακό. Ιδού λοιπόν η λογική των ελεγκτών και των κηνσόρων, των λογοκριτών και των τιμητών της κυπριακής ειδυλλιακής περιφέρειας. Η στάση απέναντι στην ΕΡΤ δεν εκκινεί από τα θεμελιώδη προτάγματα της ελεύθερης πληροφόρησης, της πολυφωνίας και του πλουραλισμού αλλά από το αν μας αρέσουν οι μεταδόσεις ή όχι του τηλεοπτικού σταθμού. Η στάση αυτή γίνεται έτσι ένα ακκορντεόν που αναλόγως, αν μας αρέσουν οι εκπομπές, αυτό ανοίγει και επιτρέπουμε την προβολή, αν δεν μας αρέσουν τότε κλείνει και  απαγορεύουμε την μετάδοση.

Αρκετοί θεωρούμε την ταινία του Π. Χρυσάνθου και Ν. Κιζιλγιουρέκ ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα και διαφωνούμε μαζί της έντονα για τις πολιτικές ιδέες που αναπαράγει, ποτέ όμως δεν σκεφτήκαμε ότι με αφορμή την προβολή της ταινίας αυτής θα έπρεπε να ζητούσαμε να διακοπούν οι εκπομπές της ΕΡΤ. Μα ο κατασταλτικός και σταλινικής νοοτροπίας λόγος του σημειώματος στο «Εξ υπαρχής» φαίνεται και από τον μη συνυπολογισμό της πλειοψηφίας. Καλώς ή κακώς ο κύκλος του περιοδικού δεν είναι μόνος του στο νησί, υπάρχουν εδώ και άλλοι, μια ολόκληρη κοινωνία η οποία, στην ολότητά της σχεδόν, δέχεται το πλεονέκτημα που της παρέχει δωρεάν η Ελλάδα, θα πρόσθετα η μητέρα πατρίς Ελλάδα, να διαθέτει ακόμα ένα τηλεοπτικό κανάλι το νησί μας. Ο συντάκτης του άρθρου δεν διανοείται καν να συνυπολογίσει και την άποψη της πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Το θέμα όμως δεν μένει μόνο εδώ: Γιατί μπαίνουν άλλα δύο μείζονα θέματα για κατανόηση της κυπριακής ειδυλλιακής επαρχίας. Το πρώτο θέμα είναι «ο βαθμός μηδέν της συζήτησης» που διαγράφει την έννοια της πορείας και της κάλυψης αποστάσεων ύστερα από προβληματισμό και σκέψη, διαγράφει την έννοια του «νοητικού κεκτημένου», το δεύτερο θέμα είναι «επαρχιώτικη διανόηση και ευρύτερος ελληνικός χώρος». Θα μιλήσουμε όμως και για τα δυο την επόμενη Δευτέρα εν παραβολαίς.

 

3.     Το νοητικό κεκτημένο

                                                     

Η εκ περιτροπής προεδρία, η ανταλλαγή περιουσιών και πολλά άλλα που συζητούνται στην Κύπρο, θεωρούνται απαράδεκτα για κάθε Ευρωπαίο, γιατί αντίκεινται στην ευρωπαϊκή λογική και στο ευρωπαϊκό κεκτημένο το οποίο αποτελεί την  κατάληξη και τη  συνισταμένη μακρόχρονου προβληματισμού και αποφάσεων που θεσμοθετούν και οριοθετούν καταστάσεις, αρχές και λογικές τις οποίες κανένας δεν σκέφτεται να υπονομεύσει ή να αμφισβητήσει. Στην Κύπρο όμως πολλοί θεωρούν φυσιολογικό να συζητούνται όλα, κι αν αύριο ο κατοχικός σατραπίσκος κ. Ντενκτάς ή οι στρατοκρατικοί κύκλοι της Άγκυρας ενοχληθούν  από τα ελληνικά και χριστιανικά ονόματά μας, μπορεί να δεις αμέσως, σε αρκετούς κύκλους, διάφορους νεοκύπριους να παίρνουν και ένα ύφος εκσυγχρονιστή και να επιχειρηματολογούν ότι ίσως το παρακάναμε με τα Δημήτρης, Ανδρέας  και Χάρης, Αχιλλέας, Νίκη και Ελένη και η αλλαγή ονομάτων, των δικών μας και των τέκνων μας, σε Ραούφ και Αχμέτ, θα ήταν ένδειξη καινούριου πνεύματος κατανοήσεως, εκμοντερνισμού και συνεργασίας.

Προσωπικά άκουσα διάφορους για το θέμα της εκ περιτροπής προεδρίας και της ανταλλαγής περιουσιών να επιχειρηματολογούν θετικά με διάφορες ανοησίες και διαισθάνεσαι ότι και για το θέμα της αλλαγής των ονομάτων, ή καλύτερα του εκτουρκισμού των ονομάτων, που αναφέραμε, δεν θα είχαν ένσταση, ενώ σε άλλες χώρες μόνο φρίκη θα προκαλούσε και η απλή αναφορά στο ζήτημα αυτό, όπως φρίκη θα προκαλούσε κάθε συζήτηση για εκ περιτροπής προεδρία και ανταλλαγή περιουσιών. Δεν είναι μόνο το δέος προς την τουρκική υπεροπλία, ούτε ο φόβος της έντασης ή οι υποδείξεις και πιέσεις διαφόρων ξένων κέντρων εξουσίας, είναι και η ανυπαρξία νοητικού κεκτημένου στο νησί μας που προκάλεσε η άνθιση της νεοκυπριακής μιζέριας και κακομοιριάς που οδηγεί τα πράγματα στο να συζητούμε τα πάντα σε μηδενική βάση, σαν να μην υπάρχουν αρχές, αξίες και προτάγματα.

Στην Κύπρο βρισκόμαστε στο βαθμό μηδέν της συζήτησης, όλα ξεκινούν από μηδενική βάση, όλα συζητούνται εξ υπ’ αρχής, σαν να μη υπάρχει κάτι προηγούμενο, αποτέλεσμα προβληματισμού και διερεύνησης, που σημειώθηκε όχι μόνο στην Κύπρο τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και στις άλλες χώρες της γης. Σαν να μην υπάρχει το νοητικό κεκτημένο, δηλαδή τα βασικά και θεμελιώδη τα οποία αποτελούν κατάληξη ενός πνευματικού μόχθου, αναζήτησης και δοκιμασίας που κατέβαλαν πρόσωπα και γενεές, χώρες και κινήματα, η δική μας εποχή και οι προηγούμενες. Σίγουρα όλα επανεξετάζονται και αναθεωρούνται, αλλά τάχιστα, συνήθως, τα περισσότερα από το νοητικό κεκτημένο τα επικυρώνουμε και με τη νέα προσέγγιση και επανεξέταση.

Στην Κύπρο επιμένουμε στη μόνιμη διασάλευση των πάντων, η νεοκυπριακή ιδεολογία ξαναφέρνοντας τα πράγματα σε μηδενική βάση για να ξανασυζητηθούν, το χειρότερο για να θέσει τα θέματα στην αντίπερα όχθη του νοητικού κεκτημένου,  μας οδηγεί στη μηδενική βάση και έτσι τίποτε δεν προχωρεί. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση με το άρθρο του περιοδικού «Εξ υπαρχής» για το θέμα των τηλεοπτικών μεταδόσεων της ΕΡΤ στο νησί μας που σχολιάσαμε σε προηγούμενα σημειώματα της στήλης. Κανονικά η ΕΡΤ έπρεπε να εξέπεμπε στην Κύπρο από την αρχή της ίδρυσής της. Η Κύπρος θα είχε έτσι το πλεονέκτημα να βλέπει ακόμη ένα κανάλι ομογλώσσων και ομοεθνών, να επιλέγει και να κερδίζει στο θέμα της ενημέρωσης και πληροφόρησης. Πόσο περισσότερο που με τα σύγχρονα μέσα, με τις οπτικές ίνες, τις δορυφορικές αναμεταδόσεις και τις δυνατότητες που προσφέρει το διαδίκτυο, όχι μόνο η ΕΡΤ αλλά και κάθε ευρωπαϊκό κανάλι και ευρωπαϊκός σταθμός πρέπει και μπορεί να καλύπτει όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Εν  τω μεταξύ σε πολλά σπίτια, με τα τεράστια πιάτα της δορυφορικής κεραίας, και με άλλα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, μεταδίδεται η «Φωνή της Αμερικής», το «Μπι Μπι Σι» και πληθώρα άλλων σταθμών και καναλιών, ο αρθρογράφος όμως του «Εξ υπαρχής», εν έτει 2002, έβαλε το θέμα της αναμετάδοσης της ΕΡΤ στην Κύπρο.

«Αν είναι ποτέ δυνατό» θα σκεφτόταν ένας Έλληνας ή ξένος διανοούμενος που ζει μακράν της Κύπρου και τον πληροφορούσε κάποιος για το επίπεδο των συζητήσεων στο νησί μας, όμως στην Κύπρο όλα είναι δυνατά. Ενώ λοιπόν αλλού συζητούν την αναβάθμιση της ποιότητας των τηλεοπτικών εκπομπών, την ενίσχυση της μετάδοσης πολλών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών ως κοινωνικό και πολιτικό δικαίωμα επιλογής του κάθε ευρωπαίου πολίτη, στην Κύπρο οι φοβεροί θεωρητικοί μας συζητούν το θέμα της αναμετάδοσης των εκπομπών της  ΕΡΤ.

          Η κυπριακή ζύμωση ιδεών παραμένει με μετέωρο βήμα, χωρίς να ξέρει που να προχωρήσει, ή ακόμη μένει συνεχώς στο ίδιο σημείο, γιατί το βήμα της είναι σημειωτόν, γιατί η νεοκυπριακή μιζέρια και κακομοιριά, με πληθώρα ξένων υποστηρίξεων και ενισχύσεων, υπονομεύει κάθε έννοια του νοητικού κεκτημένου.

 

4.     Για να μαθαίνουν οι νεότεροι

 

Η στήλη αναφέρθηκε, στα δύο προηγούμενα σημειώματά της, σε άρθρο του περιοδικού «Εξ υπαρχής», το οποίο αναρωτιόταν για το αν πρέπει να επιτρέπεται ή όχι η αναμετάδοση της ΕΡΤ στην Κύπρο, Κι αυτά  εν έτει 2002, την εποχή του διαδικτύου και του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, των δορυφορικών τηλεοπτικών μεταδόσεων, των οπτικών ινών και των κινητών τηλεφώνων, τη ελεύθερης ροής πληροφοριών και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η στήλη απέδειξε, πιστεύω επαρκώς, ότι η λογική αυτής της άρνησης και της επιφύλαξης είναι  συντηρητική και οπισθοδρομική.

Αυτές οι επαρχιακές και απομονωτιστικές θέσεις εκτοξεύονται τακτικά αλλά χωρίς εμβέλεια πια. Πρέπει όμως να αναφερθεί ότι παλαιότερα ήταν η επικρατούσα ιδεολογία και η κυρίαρχη λογική σε αρκετούς κύκλους διανοουμένων. Οι θέσεις αυτές υπέστησαν ένα ανελέητο σφυροκόπημα από αρκετούς που κατάλαβαν πόσο οπισθοδρομική, αλλοτριωτική και επικίνδυνη για την υπόθεση της Κύπρου ήταν αυτή η προπαγάνδα που προωθούσε την απομόνωση από την πολιτιστική δημιουργία της Ελλάδας και του ευρύτερου ελληνισμού. Μια σκληρή ιδεολογική σύγκρουση έγινε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια που επέφερε την αναδίπλωση και υποχώρηση των νεοκυπριακών ιδεολογημάτων. Διάφοροι εξακολουθούν να τα εκτοξεύουν πότε πότε, όμως πια με λεπτεπίλεπτη έκφραση κι όχι όπως παλαιότερα με τον χοντροκομμένο και φανατικό τρόπο. Οι νέοι μας πρέπει να μάθουν γι’ αυτή τη σκοτεινή πλευρά που χαρακτήριζε την πρόσφατη κυπριακή ιστορία. Θεωρούμε πολύ χαρακτηριστικό ένα σημείωμα του περιοδικού «Αυτοδιάθεση» που δημοσιεύτηκε πριν από δεκαέξι χρόνια γιατί αποτυπώνει την έσχατη πτώση της νεοκυπριακής πρακτικής αλλά και την επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε εναντίον της. Τότε, το 1986, με αφορμή την κάθοδο ελλαδικού συγκροτήματος για συναυλίες στο ΓΣΠ, Κύπριοι «καλλιτέχνες» έκαναν διαδήλωση έξω από το χώρο της εκδήλωσης, με πλακάτ και συνθήματα, απειλώντας να βάλουν μεγάφωνα για να κάνουν αντισυναυλία και να τα διαλύσουν και ζητώντας ταυτόχρονα να σταματήσουν να έρχονται μουσικά συγκροτήματα από την Ελλάδα. Είναι απίστευτα όμως αληθινά και ο καχύποπτος αναγνώστης ας ψάξει στις εφημερίδες του Μαΐου 1986.

Στους οργανωτές αυτής της εκδήλωσης απάντησε το περιοδικό «Αυτοδιάθεση» που τόνισε ότι αν προεκτείνουμε τη συλλογιστική των «Κυπρίων καλλιτεχνών» για να αποδειχθεί, μπρεχτικώ τω τρόπω, η συνέπεια των θέσεών τους πρέπει μην έρχονται βιβλία Σεφέρη, Καβάφη, Αναγνωστάκη κ.λπ. της ευρύτερης ελληνικής ποίησης για να διαβάζουν οι Κύπριοι μόνον Κύπριους και να μην έρχονται θίασοι από την Ελλάδα, για να πουλούν εισιτήρια οι κυπριακοί θίασοι, να μην εκθέτουν ο Τσαρούχης και ο Ακριθάκης για να πουλούν οι ναϊβ. Ακόμη το περιοδικό τόνιζε και τα εξής: «Να μην ακούμε Τσιτσάνη, Θεοδωράκη και Χατζιδάκι και να ακούμε μουζικάντηδες με γνήσιο νεοκυπριακό αίμα (με επικυρωμένα πιστοποιητικά δεκατεσσάρων γενεών).

Ας αφήσουμε όμως τις προεκτάσεις και ας μιλήσουμε ίσια.

Η ενέργεια αυτή των «Κυπρίων Καλλιτεχνών» δείχνει την κακομοιριά της νεοκυπριακής κοινωνίας, φανερώνει τον αισχρό καιροσκοπισμό της, την περιχαράκωσή της στα προνόμια του κυπριακού κρατιδίου. Οι ατάλαντοι και ημιμαθείς επαρχιώτες, για τα συμφεροντάκια τους και μόνο, θέλουν να απομονώσουν την Κύπρο από την πολιτιστική ζύμωση και διακίνηση ιδεών που συντελείται στον ευρύτερο ελληνικό χώρο, για να λάμψουν οι μετριότητές τους (που φοβούνται πάντα τη σύγκριση) και να πωλήσουν καλύτερα την πραμάτεια τους. Μόνο τους επιχείρημα: Έχουμε δικό μας κράτος κι εδώ θα προβαλλόμαστε και θα κερδίζουμε μόνο εμείς. [..]

Παρ’ όλον ότι όλοι εδώ έχουν χάσει κάθε  μέτρο σύγκρισης και διακηρύσσουν ότι είναι φοβεροί και τρομεροί, κατά βάθος ξέρουν πως αυτά είναι πύργοι από τραπουλόχαρτα. Καταλαβαίνουν πως αν δεν περιχαρακωθούν θα λάμψει η κατωτερότητά τους. Ζητούν λοιπόν η Κύπρος να καταντήσει (ή να παραμείνει)  μια θλιβερή επαρχία για να εναρμονίζεται με του δικό τους θλιβερό επίπεδο […]

Ένα λέμε μόνο στους «Κύπριους καλλιτέχνες». Δεν είναι μόνοι τους στην Κύπρο για να επιβάλουν την αποβλακωτική τους λογική. Υπάρχουμε κι εμείς που θέλουμε να έρχεται εδώ η Γλυκερία, ο Σαββόπουλος, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης ελεύθερα κι όσες φορές θέλουν, όπως πάνε ελεύθερα κι όσες φορές θέλουν στην Κρήτη ή τη Θεσσαλονίκη. Κι όχι μόνο αυτούς που εμείς προτιμούμε. Αλλά και όσοι καλλιτέχνες από την Ελλάδα θέλουν, με νταούλια και ντέφια, του βλαχοντίσκο και των τσιφτετελιών, βραχνοί, κακόφωνοι και παράφωνοι, ακόμη και τραγουδιστές μουγκοί. Η κυπριακή κοινωνία ας τους κρίνει η ίδια και με τη στάση της ας τους κόψει τα πόδια.

Ω μικρόνοες νεοκύπριοι. Την πρώτη φορά μας καταλάβατε εξ απροόπτου. Όμως υπάρχουμε κι εμείς. Κι αν ξαναπροσπαθήσετε να προωθήσετε τον επαρχιώτικο απομονωτισμό εμείς θα έρθουμε στην εκδήλωσή σας να σας βρούμε με λεμονόκουπες και ψόφιες γάτες».

Αυτά έγραφε το περιοδικό Αυτοδιάθεση πριν από δεκαέξι χρόνια. Σήμερα μας φαίνεται απίστευτη αυτή η λογική και η στάση των «Κυπρίων Καλλιτεχνών». Το επαναφέρουμε σήμερα στην επιφάνεια για να κατανοήσουν καλύτερα οι νέοι το θολό τοπίο που ζήσαμε εμείς οι παλαιότεροι, τις συνθήκες πνευματικής εξαθλίωσης που υπέστημεν, το νεοκυπριακό φανατισμό, τη μιζέρια και κακομοιριά που αντιμετωπίσαμε. Κι όταν μας κρίνουν, και καλώς μας κρίνουν, για ατέλειες και ελλείψεις μας,  ας έχουν κατά νουν ότι ουδείς εξέρχεται αλώβητος απ’ αυτό το εξαθλιωτικό κλίμα ακόμη κι αν διαφωνεί εντελώς μαζί του.

Ο αβάσταχτος επαρχιωτισμός του τμήματος Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου

Στην Κύπρο, πολλοί που καμώνονται τους προοδευτικούς, τους ριζοσπάστες και τους ανανεωτικούς δεν είναι παρά καιροσκοπικά ανθρωπάκια, εύκαμπτα και συμφεροντόστροφα. Θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε την εκστρατεία για την κατοχύρωση της ελεύθερης ραδιοφωνίας στην Κύπρο. Όταν έγιναν ποικίλες εκδηλώσεις και δημοσιεύσεις για το θέμα αυτό, από την Ομάδα της Αυτοδιάθεσης, κατέβαιναν οι λεγόμενοι προοδευτικοί (δηλαδή Ακελικοί και άλλοι νεοκύπριοι από το ΡΙΚ, αλλά και από άλλους επαγγελματικούς χώρους) και μιλούσαν με αποτροπιασμό για το δικαίωμα αυτό, σαν να ήταν ένα διαβολικό επινόημα. Εν τέλει η ελεύθερη (ιδιωτική) ραδιοφωνία και τηλεόραση κερδήθηκε και αυτοί οι παμπόνηροι, οι προηγουμένως ενάντιοι, υπέβαλλαν αιτήσεις και προσλαμβάνονταν σε διάφορες θέσεις των ιδιωτικών σταθμών με παχυλούς μισθούς. Οι άνθρωποι που πρωτοστάτησαν για το δικαίωμα της ελεύθερης ραδιοτηλεόρασης δούλεψαν, έτρεξαν, υπέστησαν ακόμη ανακρίσεις και κλήσεις στο δικαστήριο και εν τέλει κατάφεραν να αυξήσουν και τις επαγγελματικές επιλογές και απολαβές των ανθρώπων που ήσαν καθέτως ενάντιοι στην ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση.

Θυμάμαι όταν άρχισε ο αγώνας για το δικαίωμα της μετάδοσης της ΕΡΤ στην Κύπρο. Αγώνας με εκδηλώσεις, αρθρογραφία και συλλογή υπογραφών, που κράτησε καιρό πολύ. Η αντίδραση από τους λεγόμενους νεοκύπριους ήταν λυσσαλέα. Με άρθρα και υπογραφές συλλογικής διακήρυξης διανοουμένων εναντίον της μετάδοσης στην Κύπρο της ΕΡΤ. Θεωρούσαν ότι η μετάδοση των εκπομπών της και στο νησί μας ήταν προδοσία, καταστροφή, κάτι το διαβολικό. Τώρα, με το προσωρινό κλείσιμο της ΕΡΤ από την ελληνική κυβέρνηση όλοι αυτοί άρχισαν τις διαμαρτυρίες, τα παράπονα και τις κατηγορίες για τη διακοπή, έκλαιγαν και τα δάκρυά τους κυλούσαν ποτάμι. Παραφράζοντας τον αρχαίο ποιητή αν η γη ήθελε συλλάβει από τα δάκρυα αυτά θα γέμιζε η Κύπρος κροκόδειλους.

Όμως το θέμα μας δεν είναι αυτό. Αν το Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Κύπρου ήταν ένα ζωντανό τμήμα που μελετά τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα του νησιού αδέσμευτα και διεισδυτικά, για να συντελέσει στην αυτογνωσία μας, θα είχε ήδη διεκπεραιώσει ένα ερευνητικό πρόγραμμα με το θέμα της μετάδοσης της ΕΡΤ στην Κύπρο, θα μάζευε τη σχετική αρθρογραφία της περιόδου 1985- 1991, που συνηγορούσε για την αναμετάδοση ή την απέρριπτε, ακόμη θα έδινε ένα ερωτηματολόγιο για τις σκέψεις και τα συναισθήματα της τότε εποχής, πριν από είκοσι πέντε περίπου χρόνια, και θα καλούσε όσους εκφράστηκαν υπέρ ή κατά να καταθέσουν και τη σημερινή τους κριτική και αυτοκριτική. Και στο τέλος θα προχωρούσε στη θεωρητική συνεισφορά, πώς και γιατί αναπτύχθηκαν τέτοιες στάσεις και νοοτροπίες στην Κύπρο.

Αν ήταν ένα ζωντανό Τμήμα. Δυστυχώς το Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου χαρακτηρίζεται από αβάστακτο επαρχιωτισμό, διακρίνεται από μια χωριατίλα στη σκέψη, δεν μπορεί να διανοηθεί και να κρίνει τις ιδιαίτερες συνθήκες, κοινωνικές και πολιτικές του νησιού με το δικό του αυτόνομο τρόπο, απλώς ως τρομαγμένα επαρχιωτόπουλα ακολουθούν τις προδιαγραφές που χαράσσουν ξένες σχολές και σκέψεις, είναι ευπειθείς που συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις, παράγοντας έναν θεωρητικό λόγο λες και οι Κύπριοι ζουν σε ένα προάστιο της Χάγης ή του Λονδίνου και όχι σε ένα μεταιχμιακό τόπο, με ιδιαιτερότητες και διαφορετικά δεδομένα.

Ένα ζωντανό και επιστημονικά καταρτισμένο τμήμα πολιτικών και κοινωνικών σπουδών στην Κύπρο πρέπει να διερευνήσει πληθώρα ιδιαίτερων θεμάτων και να παράγει λόγο θεωρητικό για τα θέματα αυτά ύστερα από τη συνολική θεώρηση. Π.χ. οι Κύπριοι φοιτητές πήγαιναν να σπουδάσουν στην Αμερική και συμμετείχαν σε εκδηλώσεις εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, πήγαιναν στην Ελλάδα, την εποχή της δικτατορίας, και συμμετείχαν στην αντιχουντική ζύμωση και κινητοποίηση. Τι έκανε τους ακελικούς φοιτητές, που σπούδαζαν στις ανατολικές χώρες του σοβιετικού στρατοπέδου, να ταυτίζονται με τα καθεστώτα αυτά, να ενισχύουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς εναντίον των λαών στις χώρες όπου σπούδαζαν, ακόμη χειρότερα να λειτουργούν ως καταδότες στους μηχανισμούς καταστολής, θάβοντας έτσι συμφοιτητές και μέλη του λαού της χώρας που τους φιλοξενούσε; Τα δεδομένα και οι μαρτυρίες υπάρχουν για όσους θέλουν να ερευνήσουν το θέμα, οι φάκελοι είναι ογκώδεις. Θα τολμήσει το τμήμα πολιτικών και κοινωνικών σπουδών να αγγίξει αυτό το θέμα;

Όπως γράφτηκε και σε άλλο σημείωμα: στην Ελλάδα, δεκάδες λογοτέχνες της αριστεράς, την ίδια εποχή που τους κυνηγούσε η μετεμφυλιακή νικήτρια δεξιά με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο, έβλεπαν κριτικά και αμφισβητούσαν και τη σοβιετική τάξη και τις λογικές της (Άρης Αλεξάνδρου, Κατσαρός, Πατρίκιος και δεκάδες άλλοι). Η ιδεολογική αγνότητά τους και οι θυσίες που κατέβαλλαν γι’ αυτήν δεν επέτρεπαν εκπτώσεις,  η κριτική τους κάλυπτε και την κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση. Εδώ αναπτύχθηκε ο απεχθέστερος φιλοσοβιετισμός, ο ακελικός άνθρωπος που δεν ρίσκαρε ποτέ, που δεν έκρινε ποτέ ριζοσπαστικά, δεν μπορούσε να προχωρήσει και στην κριτική του σοβιετικού μοντέλου, υπάκουε στην ηγεσία του και διακήρυσσε ότι η Σοβιετία αποτελεί τον επί γης Παράδεισο.

Ένα τμήμα πολιτικών και κοινωνικών σπουδών στην Κύπρο πρέπει να ερευνήσει και να καλύψει θεωρητικά το ζήτημα αυτό: γιατί δεν βγήκε από τον χώρο του ΑΚΕΛ κάποιος λογοτέχνης που να γράψει κάτι το κριτικό για τη Σοβιετία; Τι περίεργη πάστα είναι αυτοί οι λογοτέχνες του ακελικού χώρου;

Θα συνεχίσουμε αύριο.