Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΑΡΗ

Φτάσαμε στο 2016, στην επόμενη δεκαετία θα έχουμε ένα μεγάλο άλμα της ανθρωπότητας, την πρώτη επανδρωμένη πτήση στον Άρη, τη δημιουργία της πρώτης ανθρώπινης κοινωνίας σ’ αυτόν τον πλανήτη. Μη ταράσσεσθε και μην αγωνιάτε. Όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Όσον αφορά το δέον, το ηθικό και κάθε δέον: Η αλήθεια αποτελεί σταθερή επίδίωξη και αναφορά. Όσον σφορά το ποιητικό, ακόμη ένας πλανήτης θα αναγνωρίζει ότι ο Όμηρος είναι ο πρώτος ποιητής του κόσμου.

ΠΩΣ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΚΥΠΡΙΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝ ΤΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΜΑΣ

 

Αγαπητή Περσεφόνη

Μούσῃ Χάριτι θύε

Πίνοντας το ποτό μας συζητήσαμε το θέμα ότι οι πρακτικές της πολιτικης ζωής, της επιτυχημένης πολιτικής ζωής, που αποδείκτηκε τελεσφόρα και αποτελεσματική, είναι έκδηλο ότι θα μεταφερθούν σιγά σιγά και στις εκδηλώσεις και συμπεριφορές της κοινωνικής και προσωπικής ζωής. Ένα επιτυχημένο πολιτικό μοντέλο διαχέεται στην καθημερινή ζωή, γίνεται διαπίδυσή του σε χώρους άλλους.

Συνεχίζω σήμερα, με γραπτό λόγο, για να καταγράψω την αλήθεια αυτή με αναφορές σε δύο παραδείγματα, το πρώτο μπορούμε να το επιγράψουμε: “Σφαγή και κλάμα” και το δεύτερο: “Η ακραία συνέπεια του πολέμου”.  Ακόμη, θα σημειώσουμε την επίδραση αυτών των πολιτικών στην καθημερινή ζωή της Κύπρου.

Το πρώτο αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία της τουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό. Έχουμε μια Τουρκία που επιδεικνύει την υπεροπλία της στην άτυχη Κύπρο, με συνεχείς απειλές, εκβιασμούς, χρήση των όπλων όπως είναι οι βομβαρδισμοί της Τηλλυρίας το 1964, οι συνεχείς απειλές για εισβολή και κατάληψη της Κύπρου τη δεκαετία του 60, η πραγματοποίηση της βάρβαρης εισβολής της, με τα φρικιαστικά αποτελέσματα, το 1974. Την ίδια ώρα, συνεχώς κλαίει και αναστενάζει για τους φτωχούς Τουρκοκύπριους, τους poor Turks των Αγγλοαμερικάνων, οι οποίοι, από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, ενίσχυαν παντοιοτρόπως της τουρκική πολιτική στο θέμα αυτό.

Λοιπόν, η Τουρκία σφάζει και συγχρόνως κλαίει. Και καταφέρνει τους στόχους της. Έτσι φτάσαμε στο σημείο για κάθε Τουρκοκύπριο να  αναλογούν δύο Έλληνες πρόσφυγες, γιά κάθε είκοσι Τουρκοκύπριους να αναλογεί ένας Έλληνας νεκρός, για μια μειονότητα του 18% διασκορπισμένη σ’ όλη την Κύπρο να έχει καταληφθεί το 40% του κυπριακού εδάφους. Κι όμως ακόμη και σήμερα, ύστερα από τα εγκλήματα πολέμου, με τους αδήλωτους αιχμαλώτους, την εθνοκάθαρση εναντίον των Ελλήνων, την κατάληψη ξένων εδαφών και την προσφυγοποίηση διακόσιων, περίπου, χιλιάδων ανθρώπων, με 43 χιλιάδες κατοχικό στρατό σε επιθετική διάταξη στο έδαφος της Κύπρου, η Τουρκία συνεχίζει το κλάμα για την “απομόνωση” των φτωχών και αδικημένων Τουρκοκυπρίων. Από κοντά και διάφοροι της Ευρώπης και της Αμερικής οι οποίοι δεν θέτουν το θέμα να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, δεν αναφέρονται, αυτοί οι διαπρύσιοι κήρυκες της ιερότητας της ιδιοκτησίας, στο πως οι νόμιμοι ιδιοκτήτες θα επιστρέψουν στις περιουσίες τους, αλλά κλαυθμηρίζουν για την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων. Πλήρης, λοιπόν, διασάλευση κάθε αξίας και κάθε σοβαρότητας.

Αυτή η επιτυχημένη πολιτική της Τουρκίας, να σφάζεις και την ίδια ώρα να κλαίς λες και είσαι θύμα, μεταφέρθηκε και στις ελεύθερες περιοχές, εμποτίζει όλα τα στρώματα και τα ιδεολογικά στρατόπεδα, γιατί έχει το εχέγγυο ότι αποφέρει κέρδη, ότι είναι ωφέλιμη και αποτελεσματική και επιβάλλεται, έτσι, η αντιγραφή της -κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε κάτι που προσφέρει  επιτυχία και κερδοφορία.

Όταν ανέλαβε, ρουσφετολογικά, το Σπίτι της Κύπρου  ο ομοχώριος του Χριστόφια, ο Πολίτης έγραψε με συγκίνηση ότι επιτέλους υπάρχει δικαίωση γιατί αδικήθηκε τόσες φορές προηγουμένως. Αδικημένος, λοιπόν, ο ομοχώριος του Χριστόφια, ο άνθρωπος που ήταν στα μέσα και στα έξω για ρουσφέτια και σφαγή των άλλων, που διεκπεραίωσε τόσες αδικίες εναντίον συναδέλφων του. Φαίνεται ότι με το κλαψούρισμα χωνεύονται καλύτερα τα ρουσφετολογικά πράγματα από τους αναγνώστες της εφημερίδας.

Ανέφερα κάποτε για ακαδημαϊκό, που δεν άφησε χλωρό κλαδί να επιβιώσει όταν δεν υπάκουε στην εγωπάθειά του και στη συγκρότηση αυλής υπό την καθοδήγησή του. Με κάθε μέσο επέβαλλε αποκλεισμούς και περιθωριοποιήσεις, με ετσιθελικό τρόπο διέγραφε και σφαγίαζε κάθε αντιφρονούντα  κι όμως, στις σπάνιες  φορές που κάποιος τον έκρινε, ο ακαδημαϊκός ολοφυρόταν: με πολεμούν, μουρμούριζε  κλαυσιαίδοιος και σπάραζε με πόνο βαθύ, έπαιρνε τηλέφωνο στην Αθήνα “με αδικούν παραπονιόταν”, βάλλομαι από παντού έλεγε κι έπεφτε το δάκρυ του κορόμηλο, με το ένα χέρι κρατούσε το σπαθί και αποκεφάλιζε, με το άλλο κρατούσε το μαντίλι και σκούπιζε τα δάκρυά του. Σημεία των καιρών, έλεγα, προσπαθώντας να ερμηνεύσω το φαινόμενο, γιατί η πρακτική της Τουρκίας και του κατοχικού καθεστώτος έγινε πια κυρίαρχη και στην κοινωνία των ελευθέρων περιοχών και οι περισσότεροι αντιγράφουν την τουρκική μεθόδευση. Οι αδικούντες ταυτόχρονα παραπονιούνται, οι σφαγιαστές κλαίνε για τα δήθεν παθήματά τους, οι θύτες υποκρίνονται ότι είναι θύματα.

Με άλλα λόγια: Σημεία των καιρών, σημεία και τέρατα.

Περνώ τώρα στο δεύτερο παράδειγμα που τιτλοφορείται: “Η ακραία συνέπεια του πολέμου”. Το πρώτο παράδειγμα αναφερόταν σε μια επιτυχημένη πρακτική της Τουρκίας, το δεύτερο αναφέρεται σε μια επιτυχημένη πρακτική των Νεοκυπρίων.

Όταν, λοιπόν, κάποιο άτομο ή κύκλος ανθρώπων ή, ακόμη, πολιτική συσπείρωση, τονίσει το αδιέξοδο του Κυπριακού, την αποτυχία της ακολουθούμενης γραμμής, κρίνει και προτείνει αλλαγή πλεύσης και μια νέα πορεία, τότε ΑΚΕΛικοί, νεοκύπριοι και η σάρα και η μάρα της ακολουθούμενης πορείας στο Κυπριακό αναβοούν με ένταση και αποτροπιασμό: Μα θέλετε πόλεμο; Ή, κάτι παρόμοιο: Τι προτείνετε κύριοι; Να κάνουμε πόλεμο;

Με πονηρό τρόπο αυτή η τακτική αναδεικνύει το οριακό σημείο της πολεμικής σύγκρουσης, τοποθετεί δηλαδή τα πράγματα στο Ωμέγα ενώ βρισκόμαστε κοντά στο Άλφα ακόμη. Έτσι η τοποθέτηση αυτή «περί πόλεμου» λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και εκφοβιστικά, γιατί στη ζύμωση και τον προβληματισμό για μια άλλη πορεία του Κυπριακού και για απεμπλοκή από τις γλυκερές θεωρίες των νεοκυπρίων, μεταφέρει αμέσως το αίσθημα της πολεμικής αναμέτρησης αναγκάζοντας τον ακροατή να αναδιπλωθεί στην πεπατημένη, γιατί δεν μπορεί να συμπλεύσει έτσι εύκολα με τη σκληρότητα της πολεμικής σύγκρουσης. Είμαστε στο α ακόμη, θέλουμε απλώς να προχωρήσουμε στο β, μα οι πονηροί Νεοκύπριοι αμέσως ανασύρουν το σημείο της τελικής λύσης, της αναμέτρησης, δηλαδή το ωμέγα, για να παραμείνουμε στατικοί, στο ίδιο σημείο. Ναι, μπορούμε να φτάσουμε και στο ω αλλά αυτό θα το αποφασίσουμε όταν είμαστε στο σημείο ψ και έχουμε το εχέγγυο ότι η έκβαση του ω θα είναι ευνοϊκή, όχι τώρα που είμαστε στο πρώτο σκαλί και θέλουμε απλώς να προχωρήσουμε στο δεύτερο.

Αυτή την επιτυχημένη, πονηρή και υπονομευτική τακτική των νεοκυπρίων τη χρησιμοποιούν αρκετοί και στον καθημερινό βίο. Έτσι, όταν κάποιος Χ. αρχίζει να καλοβλέπει μια Ισπανίδα, ο πονηρός υπονομευτής θα πει στην μητέρα του Χ., με τρόπο ύπουλο:

«Βλέπω εγκατάσταση στην Ισπανία, τι θα γίνει εσύ στην Κύπρο κι αυτός εκεί.»

Η Ισπανία είναι το ωμέγα, υπονοεί επιτυχημένη πορεία και συνεννόηση, δεσμό και απόφαση για κοινή πια συμπόρευση. Γιατί ανασύρεται το ω όταν βρισκόμαστε μεταξύ α και β ακόμη; Μα γιατί η εικόνα το ω, για την οποία είναι ανέτοιμοι ακόμη οι περί ων ο λόγος, έρχεται ως τσιμεντόλιθος από το μέλλον και συντρίβει τις ωραίες λογικές και τα ωραία αισθήματα των πρώτων βημάτων.

Δεύτερο παράδειγμα: η διαζευγμένη γυναίκα προσβλέπει εν ερωτοτροπία προς ενδιαφέροντα άνδρα και ο πονηρός υπονομευτής, μόλις το αντιλαμβάνεται, πετάει προς το τέκνο της ένα: «τι χαρά, ετοιμαστείτε για νέο πατέρα.»  Νέος πατέρας σημαίνει το ω αφού περάσουμε από το β (ερωτοτροπία), τα αμοιβαία αισθήματα (γ) τη θετική ατμόσφαιρα (δ), το ερωτικό πλησίασμα (ε) την καλλιέργεια αισθήματος περισσότερης μονιμότητας (ζ) κ.λπ. Όταν βρίσκεσαι στο ξεκίνημα, η εμφάνιση της εικόνας του τέλους με τα ολοκληρωμένα αισθήματα, σημαίνει καταθλιπτική παρουσία το τετελειωμένου που σκοτώνει τα ανάλαφρα και όμορφα βήματα της αρχής, τα βήματα του απροσδιόριστου, του αυτοσχεδιασμού, του χαρίεντος και της βολιδοσκόπησης, του παιγνιώδους που ψάχνεται, ανιχνεύει και προχωρεί.

Έτσι, πετώντας, συνεχώς, το ωμέγα, χρησιμοποιώντας την επιτυχημένη τακτική των Νεοκυπρίων στην καθημερινή ζωή, εξασφαλίζει την ακινησία των πέριξ αυτού πρόσωπων.

Νομίζω ότι οι δυο μας εξηγούμαστε και συνεννοούμαστε με λίγα λόγια και δεν χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις.

Με την αγάπη μου πάντα

ΑΝΟΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΕΙΡΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Κυρία Πρέσβειρα

Φαίνεται ότι στην Αίγυπτο δέρνουν πολύ. Ανώτερα, μεσαία και κατώτερα στελέχη του μηχανισμού εξουσίας επιπίπτουν επί του ταλαιπώρου αιγυπτιακού λαού. Οι δημοσιογραφικές μαρτυρίες είναι άπειρες, το γεγονός επιβεβαιώνει ότι και σεις προσπαθήσατε να μεταφέρετε μια «φέτα» Αιγύπτου και στην Κύπρο, χαστουκίζοντας μια εργαζόμενη στο αεροδρόμιο Λάρνακας, η οποία προσπαθούσε απλώς να κάνει σωστά τη δουλειά της. Όμως η Κύπρος δεν είναι τριτοκοσμικό κράτος, η χειροδικία  απαγορεύεται για όλους, ακόμη και για τα παιδιά του Δημοτικού.

Το θέμα είναι ότι αυτή τη στάση την εκδηλώσετε στην Κύπρο. Είμαι σίγουρος ότι, αν ήσασταν στο αεροδρόμιο της Μόσχας, του Παρισιού ή της Νέας Υόρκης, δεν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό σας να δείξετε την ίδια συμπεριφορά, όπως αυτή στο αεροδρόμιο Λάρνακας. Είμαι μισθοσυντήρητος, όμως αναλαμβάνω ευχαρίστως τα έξοδα για μετάβασή σας, μαζί με δύο άλλα δικά σας πρόσωπα, για να πάτε όλοι μαζί, στο αεροδρόμιο της Μόσχας π.χ., και να προσπαθήσετε να επιβάλετε τη θέλησή σας και εκεί  όπως στο κυπριακό αεροδρόμιο. Θα περνούσα μια από τις πιο ευχάριστες μέρες της ζωής μου όταν, είμαι σίγουρος, θα ήσασταν τύπος και υπογραμμός, θα προχωρούσατε σύμφωνα με τις οδηγίες και τους κανονισμούς.

Δυστυχώς είμαστε στην Κύπρο. Και εδώ είναι οι ευθύνες της διακυβέρνησης Χριστόφια. Που γελοιοποίησε κάθε θεσμό. Οι θέσεις του για το Κυπριακό, το Μαρί, η οικονομική καταβαράθρωση, οι στάσεις και οι νοοτροπίες του, έκαναν την Κύπρο ανυπόληπτη, προς την οποία ο καθένας μπορεί να συμπεριφέρεται όπως θέλει, χωρίς να σκέφτεται οποιαδήποτε συνέπεια. Κινδυνεύουμε όλοι από αυτή την καθίζηση που προκάλεσε σε όλα τα θέματα η διακυβέρνηση Χριστόφια. Αύριο, στο Μεξικό ή στην Ουκρανία ή σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, οι αρχές και ο διοικητικός μηχανισμός τους  μπορεί να μας συμπεριφέρονται με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο, «Κύπριοι είναι», θα λένε, δηλαδή μπορείς να τους συμπεριφερθείς όπως θέλεις, κανείς δεν τους λαμβάνει υπόψη.

Είναι, πιστεύω, καιρός να προχωρήσουμε στην ανασυγκρότηση της αξιοπρέπειας και σοβαρότητας.

Υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό ζήτημα. Η κοπέλα που χαστουκίστηκε ανήκει σε κάποιο κλάδο εργαζομένων. Που είναι οι συνδικαλισταράδες μας, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για τόσα άλλα θέματα, να τοποθετηθούν και στο ζήτημα αυτό. Μπορεί, για λόγους δικούς της, η κυβέρνηση Χριστόφια να ζήτησε συγγνώμη, εσείς όμως είσαστε ανεξάρτητο συνδικαλιστικό σωματείο και έχετε τη δική σας αυτόνομη φωνή. Ποια είναι η θέση σας, θα υποστηρίξετε το μέλος σας που υπέστη την πιο εξευτελιστική μεταχείριση ή αποδέχεστε ότι τα μέλη σας μπορεί κάποιος να τα χαστουκίζει. [Η προηγούμενη παράγραφος, που τώρα είναι με πλάγια, ακυρώνεται. Γράφτηκε πριν πληροφορηθώ την τοποθέτηση του υπεύθυνου των εργαζομένων στην αστυνομία, που με καίριο και αξιοπρεπή τρόπο, υπερασπίστηκε τα μέλη του τμήματος ελέγχου στο αεροδρόμιο. Ζητώ συγγνώμη για την τοποθέτηση αυτή, που αποδείχτηκε, ευτυχώς, λανθασμένη].

Δεν γνωρίζω την κοπέλα που χαστουκίστηκε τόσο ξεδιάντροπα. Τη διαβεβαιώνω ότι το χαστούκι εναντίον της το εισέπραξα και στο δικό μου μάγουλο. Κάνω έκκληση προς αυτή να απευθυνθεί αμέσως στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Να μη λυγίσει σε πιέσεις και σκοπιμότητες. Να ζητήσει το δίκαιό της λέγοντας τα απλά και καίρια: «Είμαι μια εργαζόμενη σε ένα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσπάθησα να κάνω τη δουλειά μου καλά, σύμφωνα με τις οδηγίες ασφαλείας των ευρωπαϊκών αεροδρομίων. Αντί επαίνου χαστουκίστηκα με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο. Ζητώ το δίκαιό μου.»

Θα έχει την αγάπη, τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη όλου του κυπριακού ελληνισμού.

Επιστολή προς Άγγελο Ελεφάντη ή Ελλαδίτες πονηροί προοδευτικοί και Κύπριοι αφελείς συντηρητικοί

Επιστολή προς Άγγελο Ελεφάντη  

ή

Ελλαδίτες πονηροί προοδευτικοί και Κύπριοι αφελείς συντηρητικοί

Το 2007, με αφορμή την κυπριακή υπερτιμολόγηση των ελλαδικών περιοδικών καθώς και την καθυστέρηση διανομής τους στην Κύπρο, απεστάλη η ακόλουθη επιστολή στον Άγγελο Ελεφάντη. Ήταν εκδότης του περιοδικού Πολίτης, άρα το θέμα είχε άμεση σχέση μαζί του. Ακόμη και αν δεν το θεωρούσε θέμα δίκαιης διεκδίκησης έπρεπε να τον απασχολούσε στα πλαίσια των επαγγελματικών/συντεχνιακών του  ενδιαφερόντων. Στην αρχή ολοκληρώθηκε η επιστολή υπ’ αρ. 1, αργότερα όμως κρίθηκε πως πλεόναζε ο σαρκασμός σ’ αυτήν και ότι λοξοδρομούσε από τον κύριο στόχο της που ήταν η υπερτιμολόγηση των ελλαδικών εντύπων και η καθυστέρηση της διανομής τους στο νησί. Έτσι γράφτηκε η υπ’ αρ. 2, η οποία απεστάλη στον Άγγελο Ελεφάντη.  Την επιστολή συνόδευε φωτοαντίγραφο του εξωφύλλου του Πολίτη (Φεβρουάριος 2007, αρ. 152), στην οποία φαινόταν η κυπριακή τιμή του περιοδικού (£4.95) και η ημερομηνία κυκλοφορίας του στην Κύπρο (26 Απριλίου 2007). Δεν υπήρξε οποιαδήποτε ανταπόκριση/αντίδραση στην επιστολή αυτή (δημοσίευσή της στον Πολίτη ή απάντηση σε ιδιωτική επιστολή). Σημειώνω ότι παρόμοια επιστολή απεστάλη και στον Παπουτσάκη του Αντί, ο οποίος συγκινήθηκε πολύ από το θέμα και με αλλεπάλληλα ηλεκτρονικά μηνύματα και τηλεφωνήματα με ενημέρωνε για τις προσπάθειές του και τις επαφές του (Κυπριακή πρεσβεία, Πρακτορείο κ.λπ.) για να σταματήσει αυτό το απαράδεκτο στη διακίνηση των ελλαδικών εντύπων στην Κύπρο.

1 (η επιστολή που έμεινε στο αρχείο)

Αγαπητέ κύριε Ελεφάντη

Στο επισυναπτόμενο αποδεικνύεται ότι, στην Κύπρο, ο υπογράφων καθώς και οι άλλοι εμμανείς αναγνώστες του περιοδικού Πολίτης, πληρώνουν 60% περισσότερο για να διαβάσουν το περιοδικό σας [η τιμή του περιοδικού Πολίτης (αρ. τεύχους 152) είναι 5 ευρώ, στην Κύπρο £4.95 = 8 ευρώ]. Τα πράγματα όμως, όταν τα ψάξεις, φαίνεται ότι είναι χειρότερα. Το εν Κύπρω πρακτορείο αφήνει να εκπνεύσει η περίοδος κυκλοφορίας διαφόρων περιοδικών της Ελλάδας και να επιστραφούν στις αποθήκες της Αθήνας. Από εκεί τα αγοράζουν σε τιμή χαρτοπολτού και τα φέρνουν στο νησί. Ό,τι πωλήσουν είναι κέρδος. Ενδεικτικά στο εξώφυλλο του Πολίτη, που έχει μήνα κυκλοφορίας τον Φεβρουάριο του 2007, αναγράφεται ότι κοστολογήθηκε στα γραφεία του πρακτορείου, για να οδεύσει στα περίπτερα της Κύπρου, στις 26.04.07. Δύο και περισσότερους μήνες μετά την εμφάνιση του τεύχους στα αθηναϊκά και άλλα ελλαδικά περίπτερα.

Πρέπει να συνεχίσει η εκμετάλλευση των αγαθών Κυπρίων; Ή το περιοδικό Πολίτης πρέπει να οχυρωθεί πίσω από τα προτάγματα της δεοντολογίας και να δώσει τον αγώνα τον καλόν για την υπεράσπισή τους; Όμως υπάρχει το σοβαρότατο θέμα του σοβινισμού, κάθε εμπλοκή στο θέμα της Κύπρου μπορεί να ενισχύσει τον σοβούντα εθνικισμό, γιατί θα ανασυρθούν διάφορα ανεπιθύμητα  θέματα: ότι οι Κύπριοι είναι ομόγλωσσοι, έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, διαβάζουν τα ίδια περιοδικά, καθώς και  ότι έχουν το δικαίωμα να μην τους επιβαρύνουν οι μεσάζοντες με επιπλέον φορολόγηση, ή ερωτήματα του τύπου: γιατί κάποιος στην Κρήτη ή τη Ρόδο να παίρνει τον Πολίτη με 5 ευρώ και στην Κύπρο με 8 κ.λπ. κ.λπ. Ακόμη λίγο και θα χαρακτηρίσουμε τους Κύπριους ομοεθνείς, αν συνεχίσουμε έτσι η διολίσθηση προς τον παραληρούντα εθνικισμό φαίνεται επικείμενη.

Διαβάζοντάς τον Πολίτη νομίζω κάποτε ότι στην Ελλάδα όλοι παραληρούν σοβινιστικά, είναι έτοιμοι να σφάξουν τους αλλοφύλους, να κατακυριεύσουν χώρες και να δουλώσουν λαούς, έτοιμοι για πολεμικές συγκρούσεις και ιμπεριαλιστικές επεκτάσεις. Φτάνω στην Ελλάδα, ύστερα από ένα  δυο χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψή μου,  και ύστερα από αρκετές αναγνώσεις του Πολίτη κατά το διάστημα αυτό, και αναλογίζουμε: Μέχρι που έχουν φτάσει όλοι αυτοί που απαρτίζουν τον εσμό των σοβινιστών και που αποτελούν πια, σύμφωνα με τους αρθρογράφους του περιοδικού σας,  το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα; Μέχρι την Κόκκινη Μηλιά ή ακόμη να έφεραν την ελληνική λαλιά ως τους Ινδούς;

Όμως δεν βλέπω τίποτα και τεκμηριώνω ότι η θαρραλέα στάση του Πολίτη και των πέριξ,  η πρόταξη  του στήθους για την αντιμετώπιση των εθνικιστών και των κάθε είδους παρωχημένων, πλην αιμοσταγών και αιμοδιψών, για να μην περάσουν αυτοί [no pasaran], εν τέλει η εγνωσμένη κα σοφή ιδεολογική πάλη του περιοδικού σας πρέπει να έφερε θαυμαστά αποτελέσματα και είσαστε άξιοι συγχαρητηρίων. Πρέπει να έχετε κουραστεί, όμως, πολύ αγαπητέ κ. Ελεφάντη, για να καταφέρετε το μείζον επίτευγμα του ελέγχου και της αποδυνάμωσης του σοβούντος εθνικισμού. Τόσες μάχες, τόση σπατάλη δυνάμεων, πράγματι θα αναλώσατε εαυτόν.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι και οι Κύπριοι ας παραλαμβάνουν το περιοδικό σας ετεροχρονισμένα και με περισσότερα λεφτά. Οι αγαθοί Κύπριοι ας παραμείνωσιν αγαθοί. Εδώ με κοτζάμ σχέδιο Ανάν πήγαμε να τους δέσουμε και για δυο τρία ευρώ θα κολλήσουμε.

Σ.Ερ.[υθροτερμινθεύς]

2 (η επιστολή που απεστάλη)

Αγαπητέ κύριε Ελεφάντη

Στο επισυναπτόμενο αποδεικνύεται ότι, στην Κύπρο, ο υπογράφων καθώς και οι άλλοι εμμανείς αναγνώστες του περιοδικού Πολίτης, πληρώνουν 60% περισσότερο για να διαβάσουν το περιοδικό σας [η τιμή του περιοδικού Πολίτης (αρ. τεύχους 152) είναι 5 ευρώ, στην Κύπρο £4.95 = 8 ευρώ]. Τα πράγματα όμως, όταν τα ψάξεις, φαίνεται ότι είναι χειρότερα. Το εν Κύπρω πρακτορείο αφήνει να εκπνεύσει η περίοδος κυκλοφορίας διαφόρων περιοδικών της Ελλάδας και να επιστραφούν στις αποθήκες της Αθήνας. Από εκεί τα αγοράζουν σε τιμή χαρτοπολτού και τα φέρνουν στο νησί. Ό,τι πωλήσουν είναι κέρδος. Ενδεικτικά στο εξώφυλλο του Πολίτη, που έχει μήνα κυκλοφορίας τον Φεβρουάριο του 2007, αναγράφεται ότι κοστολογήθηκε στα γραφεία του πρακτορείου, για να οδεύσει στα περίπτερα της Κύπρου, στις 26.04.07. Δύο και περισσότερους μήνες μετά την εμφάνιση τού τεύχους στα αθηναϊκά και άλλα ελλαδικά περίπτερα -ακόμη και αν καθυστέρησε η κυκλοφορία του περιοδικού είμαι σίγουρος ότι ήλθε στην Κύπρο μετά τη λήξη της κυκλοφορίας του στα περίπτερα της Ελλάδας.

Πρέπει να συνεχίσει η εκμετάλλευση των αγαθών Κυπρίων; Ή το περιοδικό Πολίτης πρέπει να οχυρωθεί πίσω από τα προτάγματα της δεοντολογίας και να δώσει τον αγώνα τον καλόν, για την υπεράσπισή τους; Όμως υπάρχει το σοβαρότατο θέμα του σοβινισμού, κάθε εμπλοκή στο θέμα της Κύπρου μπορεί να ενισχύσει τον σοβούντα εθνικισμό, γιατί θα ανασυρθούν διάφορα ανεπιθύμητα  θέματα: ότι οι Κύπριοι είναι ομόγλωσσοι, έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, διαβάζουν τα ίδια περιοδικά, καθώς και  ότι έχουν το δικαίωμα να μην τους επιβαρύνουν οι μεσάζοντες με επιπλέον φορολόγηση, ή ερωτήματα του τύπου: γιατί κάποιος στην Κρήτη ή τη Ρόδο να παίρνει τον Πολίτη με 5 ευρώ και στην Κύπρο με 8; κ.λπ. κ.λπ. Δεν θα ‘χει τέλος αυτή η ιστορία κ. Ελεφάντη γιατί σε λίγο θα χαρακτηρίσουμε τους Κύπριους και ομοεθνείς, αν συνεχίσουμε έτσι η διολίσθηση προς τον παραληρούντα εθνικισμό φαίνεται επικείμενη.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι, και οι Κύπριοι ας παραλαμβάνουν το περιοδικό σας ετεροχρονισμένα και με περισσότερα λεφτά. Οι αγαθοί Κύπριοι ας παραμείνωσιν αγαθοί. Εδώ με κοτζάμ σχέδιο Ανάν πήγαμε να τους δέσουμε και για δυο τρία ευρώ θα κολλήσουμε.

Σ.Ερ.[υθροτερμινθεύς]

 

Ανοικτή επιστολή αγροτόπαιδος-μελετητού προς K. Μυριανθέα διά αλλοδαπή μελετήτρια περί ελληνικής ονοβασίας

Αγαπητέ Κωνσταντίνε

Έχω προβλημα με το ποτήρι του Νέσκαφέ μου, που χρησιμοποιώ κάθε πρωί. Έχει έναν πρωτότυπο σχεδιασμό, ένα κοίλωμα στο εξωτερικό του μέρος, που γίνεται κύρτωμα στο εσωτερικό, και στην καθαριότητά του αυτό αποτελεί πρόβλημα. Ειδικά, όταν ξεχάσεις για μια δυο μέρες το ποτήρι και στεγνώσουν τα υπολείμματα του νέσκαφε, τότε γίνεται μαγάλη φασαρία, για να καθαρίσεις το στερεοποιημένο υπόλειμμα, που βρίσκεται σε ένα μικρό χώρο ανάμεσα στο εσωτερικό κύρτωμα και τον πάτο του φλιτζανιού. Ούτε το δάκτυλό σου, ούτε το σφουγγάρι μπορούν να φτάσουν εκεί. Και σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί οι σχεδιαστές και σχεδιάστριες ποτηριών και φλιτζανιών πρέπει να έχουν πλύνει και κανένα στην κουζίνα πριν αρχίσουν τους σχεδιασμούς, τα ρηξικέλευθα και δήθεν πρωτότυπα κατασκευάσματά τους, γιατί πρώτα απ’ όλα ένα φλιτζάνι ξεκινά με την άμεση πρακτική του χρήση, να πίνεις μέσα σ’ αυτό και, δεύτερο, να καθαρίζεται εὔκολα, κι όχι για τις σχεδιαστικές ιδιοτροπίες του κάθε εντυπωσιοθήρα designer.

Όσοι, λοιπόν, σχεδιάζουν φλιτζάνια, πρέπει να ξέρουν και να τα πλένουν.Τα σκέφτηκα όλα αυτά διαβάζοντας το κείμενο που μου έδωσες, με τίτλο: Εθνολογικές αποκαλύψεις. Το μυστικό της μακριάς γαϊδούρας. Μια εθνολογική μελέτη ανατρέπει όλες τις γνωστές θεωρίες για την προέλευση του παιγνιδιού της μακριάς γαϊδούρας. Και ταυτόχρονα δίνει νέα διάσταση στην αγάπη των Νεοελλήνων προς τα ζώα. Η κρυφή γοητεία της γαϊδούρας.

Όσα γράφονται εκεί εκ μέρους της Γαλλίδος εθνολόγου αποτελούν μια μεγάλη πομφόλυγα, ήγουν ανοησία -δεν γνωρίζω αν τα μεταφέρουν επακριβώς οι υπεύθυνοι της στήλης [= Ο Ιός της Κυριακής, περ. Έψιλον Ελευθεροτυπίας, Αθήνα 12/10/1997]. Η Γαλλίς λοιπόν υποστηρίζει ότι το παιγνίδι της μακριάς γαϊδούρας αποτελεί μια μετωνυμία κτηνοβασίας και μύησης στα ερωτικά μέσω του συμπαθεστάτου τετραπόδου.

Η περί ης ο λόγος Γαλλίς καβαλλίκεψε ποτέ γαϊδούρι; Ξέρει τον πρώτο ρόλο του γαϊδουριού και της μούλας στη ζωή της αγροτικής και ποιμενικής οικογένειας, πόσο απαραἰτητα ήταν για την επιβίωσή της; Γνωρίζει το δέσιμο των ανθρώπων με το γαϊδούρι τους, του μιλούσαν ακόμη, σχεδόν σαν να ήταν μέλος της οικογένειάς τους. Η Γαλλίς αυτή ξέρει πόσοι σκοτώθηκαν λόγω πτώσης από γαϊδαρο, πόσες πλευρές, κεφάλια, πόδια και χέρια έσπασαν από πέσιμο, πόσα προϊόντα χάθηκαν γιατί έπεσαν από το σαμάρι και τη ράχη του ζώου, σε γκρεμμούς ή σε ρεύμα, πόσες στάμνες και άλλα αγγεία από κόκκινο πηλό θραύστηκαν στους τοίχους των στενοσόκκακων κατά τη μεταφορά τους στη ράχη του ζώου; Ξέρει πόσο επικίνδυνο γίνεται το γαϊδούρι για τον αναβάτη του όταν αυτό αφηνιάζει και τρέχει εκτός ελέγχου;

Το καβαλίκεμα του γαϊδουριού αποτελούσε απαραίτητη δεξιότητα σε κάθε μέλος της αγροτικής και ποιμενικής κοινότητας, έπρεπε να ξέρεις να καβαλικεύεις καλά και να κρατιέσαι καλά, για λόγους ασφάλειας πρώτα από όλα και, δεύτερο, για να διεκπεραιώνεις την πρακτική δουλειά σωστά. Ως παλαιός αγροτόπαις θυμάμαι άπειρες εικόνες τώρα, μάνες με δυο ή τρία παιδιά στη ράχη του γαϊδουριού, στο σαμάρι δεμένα τα σχοινιά με τις αίγες που ακολουθούσαν, οι επιβαίνοντες κρατώντας στα χέρια σακούλια και σκεύη με διάφορα προϊόντα, προχωρώντας προσεκτικά, γιατί κάθε πτώση θα ήταν οδυνηρή και ζημιογόνα. Και πτώση θυμάμαι. Στη ράχη του γαϊδουριού εγώ εξάχρονος, ο πατέρας μου και μια σακούλα με σιτάρι, πέσαμε στο έδαφος, ο πατέρας μου κτύπησε, θυμάμαι που πονούσε όμως ρωτούσε ανήσυχος αν χτύπησα κι εγώ -δεν έπαθα τίποτα γιατί προσγειώθηκα στη σακούλα με το σιτάρι που έπεσε μαζί μου.

Στην πραγματικότητα τι είναι το παιγνίδι της γαϊδούρας, της μακράς γαϊδούρας; ένα παιγνίδι δεξιότητας για μια ενέργεια καθημερινή, χρήσιμη και απαραίτητη στη ζωή των παλιών αγροτοποιμένων που μέχρι πριν από εκατόν χρόνια αποτελούσαν το 95% του πληθυσμού. Όπως το παιγνίδι με τις πέτρες ήταν ένα παιγνίδι καλλιέργειας της δεξιότητας, να βρίσκεις τον στόχο, δηλαδή το φίδι, ένα ζώο επικίνδυνο που πλησιάζει, να ρίξεις τον καρπό κάτω, να φέρεις το πρόβατο πίσω στο κοπάδι, να βρεις ένα πουλί. Γιατί στην αργόσυρτη ζωή των παλιών αγροτοποιμένων και τα παιγνίδια που έπαιζαν ήταν συνυφασμένα με τις δεξιότητες της παραγωγής, όπως και τα τραγούδια και οι χοροί τους (τραγούδια του θερισμού, χορός του δρεπανιού κ.λπ.).

Διάφοροι όμως δήθεν ρηξικέλευθοι μελετητές, που δεν γνωρίζουν το εύρος και τις ποικίλες εκδηλώσεις του αγροτοποιμενικού βίου, τις δυσκολίες και τα βάσανά του μέσα σε αρρώστιες και αντιξοότητες, τον αγώνα του για παραγωγή και επιβίωση, αυτοί, λοιπόν, με μια λογική εντυπωσιοθηρίας, αποστασιοποιημένοι, με την ψυχοσυνθεση του κυριακάτικου εκδρομέα, που βλέπει την αγροτική ζωή από τα τζάμια του αυτοκινήτου του, νομίζοντας ότι οι αγροτοποιμένες δεν είχαν οποιαδήποτε έγνοια κα απλώς ασχολούνταν με διάφορα πιπεράτα θέματα όπως η ονοβασία κ.λπ., μας βασανίζουν με θεωρίες και απόψεις, ενώ τα πράγματα είναι πιο απλά.

Αν υπήρχε οποιαδήποτε ερωτική συμπαραδήλωση αυτή ήταν τριτεύουσας σημασίας και προσετίθετο στην εξέλιξη. Π.χ. με το σημάδι, με τόξα ή με λάστιχα και, μετά, με μικρά αεροβόλα που χρησιμοποιούσαμε όταν είμασταν μικροί. Πρώτη και κύρια διεκδίκηση, να αποδεικτεί ότι είμαστε καλοί στο σημάδι, ότι είχαμε αυτή τη δεξιότητα, που πρόσφερε τόσα στη ζωή. Κάποτε λεγόταν: αυτός δεν σημαδεύει καλά, άρα δεν θα βρει και την τρύπα –μετωνυμία, αυτό,  του γυναικείου αιδοίου, όμως ήταν η δευτερέυουσα σύνδεση, που έδενε ένα άθλημα δεξιότητας με την ερωτική ζωή. Και στο παιγνίδι της μακριάς γαϊδούρας, ένα παιγνίδι δεξιότητας όπως είπαμε για μια δραστηριότητα απαραίτητη της αγροτικής ζωής, κάποιοι που είχαν εμπειρίες ονοβασίας έλεγαν και κάποιο πείραγμα για τους μετέχοντες στο παιγνίδι, μα αυτό γινόταν για όλα τα θέματα, ακόμη και ψαλμωδίες μεταποιούνταν για να ειρωνευτούν εκδηλώσεις του κοινωνικού και ερωτικού βίου.

Δυστυχώς αυτό που μελετούμε το υπερτονίζουμε, το βάζουμε στο πρώτο πλάνο, με αποτέλεσμα να δημιουργούμε λανθασμένες εντυπώσεις για όσα πραγματικά διαδραματίζονταν. Αν υπάρχει οποιαδήποτε άλλη συμπαραδήλωση ας ειπωθεί, ας πάρει το επιβάλλον μέρος της ουσίας· όχι, όμως, να κατακαλύψει όλο το κάδρο. Και η κτηνοβασία ήταν σύνηθες φαινόμενο στις αγροτοποιμενικές κοινότητες, δεν δημιουργούσε όμως παιγνίδια.

Η Γαλλίς νομίζει ότι η γαϊδούρα ήταν διακοσμητικό είδος της αγροτικής ζωής για να ασχολούνται ερωτικά οι αγροτόπαιδες, γι  αυτό και έφτιαξαν και το παιγνίδι της μακράς γαϊδούρας. Κούνια που την κούναγε.

Ως αγροτόπαις, που έζησα τα πρώτα μου δεκαοκτώ χρόνια στη γενέτειρά μου, μπορώ να επιμαρτυρήσω ότι μόνο μια φορά άκουσα για κάποιους που προσπάθησαν να ασχοληθούν με το άθλημα της ονοβασίας και αυτός που μας το είπε το ανέφερε με βδελυγμία και εγώ και δυο άλλοι φίλοι ακροατές το ακούσαμε με βδελυγμία. Και το παιγνίδι της μακριάς γαϊδούρας παιζόταν και το χαίρονταν παιδιά που δεν είχαν ανακαλύψει ακόμη το φύλο τους όμως, για να βοηθούν την οικογένειά τους στις δουλειές της, ασχολούνταν με την ονηλασία από έξι χρονών.

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

1. Προς υπουργό για το θέμα  «Α. Καμύ – Μ. Καραολής»

2. Προς διευθυντή Καθημερινής για το θέμα «΄Ελληνες δύο ταχυτήτων ή η Διχοτόμηση του ενιαἰου ελληνικού φιλαναγνωστικού χώρου»

3. Προς  Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο για το ανθολόγιο Παύλου Μελά

4. Προς υπουργό για τον τίτλο των σχολικών θεατρικών αγώνων

.

.

1. Προς υπουργό για το θέμα  «Α. Καμύ – Μ. Καραολής»

.

Προς:   Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού

(μέσω Γενική Διευθύντριας)

(μέσω Δ.Μ.Ε.)

Από:      Σάββα Παύλου ΠΛΕ

Ημερ: 1 Ιουνίου  2006

.

Θέμα:  Η επιστολή του Α. Καμύ για τη σωτηρία του Καραολή

Πληροφορήθηκα  ότι στην Αθήνα, στις 8 Ιουνίου, σε πλειστηριασμό από τον γνωστό οίκο Βέργος, ανάμεσα στα παλαιά βιβλία και έγγραφα  θα δοθεί σε πλειστηριασμό και η έξι σελίδων επιστολή που έγραψε ο μεγάλος Γάλλος διανοητής Αλμπέρτ Καμύ για να ζητήσει τη μη εκτέλεση του Μ. Καραολή. Η έκκληση του Καμύ έκανε τεράστια εντύπωση και αποτελεί τεκμήριο για τη συγκίνηση που προκάλεσε ο κυπριακός αγώνας 1955 – 59. Η επιστολή αποτελεί σημαντικό τεκμήριο της Κυπριακής Ιστορίας και πιστεύω ότι το Υπουργείο πρέπει να ενδιαφερθεί για την απόκτησή της. Η τιμή εκκίνησης είναι 5000 ευρώ (£3000 περίπου). Είθισται όμως, αν ένας δημόσιος οργανισμός ενδιαφέρεται για την απόκτηση κάποιου αντικειμένου γιατί είναι σημαντικό για την ιστορία ενός τόπου, να γίνεται απ’ ευθείας διαπραγμάτευση, εκτός των διαδικασιών της δημοπρασίας.

Είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε πληροφορία γύρω από το θέμα αυτό.

Σάββας Παύλου ΠΛΕ

.

2. Προς διευθυντή Καθημερινής για το θέμα «Έλληνες δύο ταχυτήτων ή Διχοτόμηση του ενιαἰου ελληνικού φιλαναγνωστικού χώρου»

.

(επιστολή στην αθηναϊκή Καθημερινή)

κ. Νίκο Ξυδάκη

εφ. Καθημερινή, Αθήνα

Κύριε Διευθυντά

Σας αποστέλλω την ακόλουθη επιστολή, για δημοσίευση στην Καθημερινή

Έλληνες δύο ταχυτήτων

Ως εμμανής αναγνώστης, κάθε Κυριακή εδώ και δεκαετίες,  της αθηναϊκής κυριακάτικης Καθημερινής, διαμαρτύρομαι σφοδρώς για τις εξελίξεις γύρω από το θέμα της διακίνησης της εφημερίδας αυτής στην Κύπρο, μετά την έκδοση της κυπριακής Καθημερινής κάθε Κυριακή. Η αθηναϊκή Καθημερινή της Κυριακής δεν έρχεται πια στην Κύπρο, δεν βρίσκεται σε κάθε περίπτερο όπως παλιά, πρέπει να κάνεις ειδικές διευθετήσεις για να την πάρεις. Έχει, λοιπόν, διακανονιστεί το ζήτημα: Στην Ελλάδα θα διαβάζουν την αθηναϊκή έκδοση και στην Κύπρο την κυπριακή παραλλαγή της Καθημερινής.

Δημιουργούνται έτσι Έλληνες δύο ταχυτήτων. Κι όμως πρόκειται για δύο διαφορετικά προϊόντα και απορώ γιατί μου στερούν τη δυνατότητα πρόσβασης στο ένα από τα δύο. Παλιά, τα κράτη και η εξουσία παρενέβαλλαν δυσκολίες και συνοριακούς ελέγχους για τη διακίνηση των εντύπων. Ο φιλελευθερισμός, ευτυχώς, ήρε αυτά τα προβλήματα. Και ενώ τα  κράτη φιλελευθεροποίησαν τη νομοθεσία τους και απρόσκοπτα διακινούνται τα έντυπα όμως οι Εταιρίες ξεκίνησαν να παρεμβάλλουν τα δικά τους προσκόμματα και να επιβάλλουν τις δικές τους λογικές.

Δεν διχοτομείται όμως μόνο το ενιαίο των Ελλήνων της φιλαναγνωσίας και εφημεριδοφαγίας σε δύο διαφορετικά σώματα. Η στάση αυτή υπονομεύει και θεμελιώδη της ευρωπαϊκής ενοποίησης όπως η ελευθερία διακίνησης αγαθών που ακυρώνεται με την απαγόρευση/αναστολή της κυκλοφορίας της αθηναϊκής Καθημερινής στην Κύπρο.

Με απλά λόγια: Εμείς οι εμμανείς αναγνώστες της αθηναϊκής Καθημερινής απαιτούμε: Θέλουμε την εφημερίδα μας, όπως την ξέρουμε και όπως την διαβάζουν χιλιάδες άλλοι ομόγλωσσοι. Θέλουμε την αθηναϊκή Καθημερινή στην Κύπρο κάθε Κυριακή.

.

 

3. Προς  Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο για το ανθολόγιο Παύλου Μελά

Αγαπητέ κ. Τριανταφυλλόπουλε

Τυχαία, είδα σε ένα βιβλιοπωλείο το ανθολόγιό σας για τον Παύλο Μελά. Αγνοούσα την ύπαρξή του βιβλίου αυτού μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το πήρα και ξεκίνησα την ανάγνωση αμέσως. Χάρηκα αυτή τη δουλειά σας, το διάβασα με προσοχή, αποτελεί οφειλόμενο φιλολογικό φόρο τιμής προς τον ήρωα, που άφησε γυναίκα και παιδιά, καριέρα και ευημερία, για να θυσιαστεί στη μακεδονική γη. Εποχές με ξεκάθαρες πράξεις και ξεκάθαρα προτάγματα, όταν η σύγχυση, η θολούρα και η εικονική πραγματικότητα δεν είχαν επιβάλει την κυριαρχία τους, όταν ήταν διακριτά τα αίματα από τις μπογιές.

Επί πλέον η  συγκίνησή μου ήταν μεγάλη και γιατί το όνομα του πατέρα μου [= Παύλος] του δόθηκε ως φόρος τιμής στον Παύλο Μελά. Όπως μου διηγήθηκαν αρκετές φορές οι συγγενείς, και ειδικά η θεία μου Άννα Σολωμού, ο νουνός του ήταν ο Χατζηγιώρκης  Χατζηθούπος από τον Γερόλακκο. Τα πρώτα ονόματα στα παιδιά μιας οικογένειας ήταν εύκολα, τους έδιναν το όνομα των παππούδων και γιαγιάδων. Μετά η φαντασία κάλπαζε, εκκινούσαν οι βολιδοσκοπήσεις και ανιχνεύσεις, τι όνομα θα επιλέξουν. Ο πατέρας μου, που γεννήθηκε το 1913, ήταν το έκτο παιδί της οικογένειας, οι οφειλόμενες τιμές προς τους παππούδες είχαν, λοιπόν, αποδοθεί και συζητούσαν το όνομά του. Ο Χατηζηθούπος ήλθε στον παππού μου   για να μιλήσουν για τα βαφτίσια του βρέφους. Σου βρήκα ωραίο όνομα του είπε, Παύλος, για τον Παύλο Μελά, για να τιμήσουμε τον ήρωα. Και για να ενισχύσει το αίτημα του συμπλήρωσε ότι το όνομα Παύλος παραπέμπει και στον Κουντουριώτη, που τότε άρχισε να γίνεται και αυτός γνωστός στην Κύπρο λόγω της συμβολής του στον Βαλκανικό Πόλεμο.

Ο παππούς μου το αποδέχτηκε αμέσως και έτσι ο πατέρας μου πήρε το όνομα Παύλος. Όμως στην κοινότητα της Κοκκινοτριμιθιάς οι συγχωριανοί του συμπλήρωναν, πάντοτε σχεδόν, με το Μελάς  όταν τον φώναζαν. Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά μου οι προσφωνήσεις και τα καλωσορίσματά τους: Καλώς τον Παύλο τον Μελά, ή Παύλο Μελά έλα εδώ, ή Τι κάνεις Παύλο Μελά.

Καμιά σχέση δεν είχε ο πατέρας μου με την ηρωική εικόνα του Παύλου Μελά. Ήταν ένας ίλαρος άνθρωπος, με λίγα παραπάνω κιλά που επαύξαναν την εικόνα του καλοκάγαθου ανθρώπου,  ήρεμος πάντα, που κοιτούσε τη δουλειά του και την οικογένειά του. Όμως το Παύλος Μελάς τον συνόδευε σ’ όλη του τη ζωή.

Τυχαία, βρεθήκαμε με τον γιο μου Άρη, που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη, μπροστά στο άγαλμα του Παύλου Μελά. Συζητήσαμε κοιτώντας το άγαλμα με συγκίνηση ότι το [όνομα του πατέρα μου/ παππού του και τώρα]                          επώνυμό μας: Παύλου, προέρχεται από τον ήρωα αυτό, πώς εξακτινωνόταν η αγωνιστική μυθολογία στον ελληνικό κόσμο παλαιότερα -ο Παύλος Μελάς θυσιάζεται στη Μακεδονία το 1904, η φήμη και η δόξα του απλώνεται και ύστερα από εννέα χρόνια δίδεται το όνομά του σε ένα βρέφος στην Τριμιθιά, ένα χωριό στην αλύτρωτη Κύπρο του 1913.

Όμως νά το και πάλι το αίσθημα να τονίσει κάποιος την ελληνικότητα της Κύπρου από τόσες άλλες πλευρές, με αφορμή, τώρα, το όνομα Χατζηθούπος. Οι μοδέρνοι το βρίσκουν παρωχημένο που παραπέμπει σε συντηρητικά και άλλα κακέμφατα σημαινόμενα, όμως η εμμονή και η διακήρυξη της ελληνικότητας της Κύπρου αποτελεί το πιο ριζοσπαστικό και πιο μοντέρνο αίτημα της εποχής μας, γιατί αυτή είναι η αλήθεια του τόπου μας, απεικονίζει μια πραγματικότητα που αμφισβητείται, που κινδυνεύει. Ο ζωντανός και υπεύθυνος διανοούμενος που το έχει αντιληφθεί, αυτό έχει καθήκον. Οι άλλοι είτε δεν το έχουν αντιληφθεί, άρα μπαίνει θέμα βλακείας, ή το έχουν αντιληφθεί και φοβούνται να το πουν για να μην κακοχαρακτηριστούν, άρα μπαίνει θέμα καιροσκοπισμού και δειλίας –“σαράφικα συνάγματα/ των μερμηγκιών την ολιγόψυχη σοδειά και φρονιμάδα.”

Ο Χατηθούπος, λοιπόν, ο νονός του μακαρίτη του πατέρα μου, από το θουπί, και ο θούπος, το αρχαίο ελληνικό θωπείον,  γκιώνης, είδος γλαύκας, μεταφορικά ασκημομούρης. Και η παροιμία: “Μην σου γελάσει το θουπίν και το χελιδονάκι” -δεν έφτασε ακόμη το καλοκαίρι. Όλα τα ονόματα της πτηνοπανίδας στην Κύπρο κρατούν από τα αρχαιοελληνικά. Εκτός από τόσα άλλα που χρησιμοποιούνται ευρέως και είναι κοινά σε όσους  μιλούν την πανελλήνια δημοτική (γύπας, γεράκι, αετός, χελιδόνι, νυχτερίδα) η Κύπρος επιμένει και για τόσα άλλα αρχαιοελληνικά: θουπίν, φάσσα, ακανθελούδι (η ακανθυλίς, στην πανελλήνια κοινή: καρδερίνα), στρούθος, όρνιθα κ.λπ.

Την αλήθεια του τόπου μου λέω και ας μην πάρω ποτέ την προσωνυμία του μοντέρνου. Γιατί, επιτέλους, το επαναλαμβάνω και τώρα, ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε “το αίμα από τις μπογιές…”

Με την αγάπη μου πάντα

.

.

4. Για τον τίτλο των σχολικών θεατρικών αγώνων

ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Προς:   Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού

(μέσω Δ.Μ.Ε.)

(μέσω Γ.Δ.)

Από:      Σάββα Παύλου ΠΛΕ

Ημερ.:    :7 Απριλίου 2006

Θέμα:   ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ  ΤΩΝ  ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Οι σχολικοί θεατρικοί αγώνες χαρακτηρίζονται από όλους τους εχέφρονες και νουνεχείς αυτού του τόπου ως ο θεσμός που συνεισφέρει όσο κανείς άλλος στην θεατρική ανάπτυξη της Κύπρου. Χάριτας οφείλουμε όλοι σε αυτούς που συνέλαβαν αυτή την ιδέα και προσπάθησαν να την υλοποιήσουν, σε αυτούς που σήμερα συνεισφέρουν. Έτσι, κάθε χρόνο, δεκάδες σχολεία, δεκάδες καθηγητές, εκατοντάδες μαθητές  της Κύπρου, συμμετέχουν και προσφέρουν στα θεμέλια της θεατρικής παιδείας του τόπου μας. Όμως παντού, στις αφίσες και στα προγράμματα, θα διατυπωθεί το δυσοικονόμητο, άμουσο και αποτρεπτικό: «ΙΣΤ Παγκύπριοι Σχολικοί αγώνες σύγχρονου θεάτρου και αρχαίου δράματος  εις μνήμην Παναγιώτη Σέργη.»

Απορώ ποιοι άμουσοι, μα και με πλήρη άγνοια για τις σημερινές εκφραστικές ανάγκες, την ψυχολογία και τις νοοτροπίες των μαθητών μας, επέβαλαν αυτή την ξύλινη και ακαλαίσθητη γλώσσα για έναν τόσο ζωντανό θεσμό όπως είναι το θέατρο που διδάσκεται από την πιο ζωντανή ηλικία, τους έφηβους. Ο τίτλος ενός θεσμού αποτελεί κάτι το βασικό,  αναπαράγει ιδεολογία, ενισχύει εκφράσεις και συμπεριφορές, προτείνει ήθος και στάση ζωής. Και ο τίτλος των σχολικών θεατρικών αγώνων είναι ατυχής, ίνα μη τι χείρον είπω. Οι σχολικοί θεατρικοί αγώνες αναφέρονται σε νέους, χρειάζεται ένας απλός και περιεκτικός τίτλος που να συνάδει με τα νεανικά αισθήματα.  Μήπως, οι νονοί αυτού του τίτλου, φαντάζονται ότι οι νέοι μας μιλούν κάπως έτσι;

Α’ μαθητής: -Φέτος το σχολείο μας θα ανεβάσει στους 17^ους Παγκύπριους σχολικούς αγώνες σύγχρονου θεάτρου και αρχαίου δράματος  εις μνήμην Παναγιώτη Σέργη το έργο του Ψαθά, Ζητείται Ψεύτης.

Β’ μαθητής, Και μεις πέρυσι στους 16^ους Παγκύπριους σχολικούς αγώνες σύγχρονου θεάτρου και αρχαίου δράματος  εις μνήμην Παναγιώτη Σέργη, πήραμε το δεύτερο βραβείο.

Δυστυχώς ο τίτλος αυτός παραπέμπει σε ανθρώπους που έχουν την κουλτούρα των ανατολικών σοβιετικών καθεστώτων ή που την έχουν εγκολπωθεί, με τη γνωστή ξύλινη και ακαλαίσθητη γλώσσα.

Η αρίθμηση είναι άχρηστη. Θυμίζει διαχείριση λογιστών. Σε άλλα φεστιβάλ και διαγωνισμούς δεν αριθμούνται οι ετήσιες εκδηλώσεις. Κάθε χρόνο απλώς γίνεται η νέα εκδήλωση. Η αρίθμηση μπορεί να αναφερθεί σε δήλωση ή εισαγωγή, για να δείξει τη συνέχεια και το πολύχρονο των προσπαθειών για  την καλλιέργεια του σχολικού θεάτρου, όμως δεν αποτελεί μέρος του επίσημου τίτλου που κάθε λίγο πρέπει να εμφανίζεται.

Το «σύγχρονου θεάτρου και αρχαίου δράματος» είναι άχρηστο, θυμίζει δασκαλίστικη νοοτροπία που θέλει να κάνει διακρίσεις και ομαδοποιήσεις και εκεί που δεν πρέπει. Το σκέτο Θέατρο είναι αρκετό, τα συμπεριλαμβάνει όλα. Μήπως αύριο στα πλαίσια του «πλουραλισμού και της πολυφωνίας» και άλλων ηχηρών παρομοίων, πρέπει να  αναδείξουμε και το ξένο θέατρο και η συνήθης αναφορά θα γίνει ΙΣΤ Παγκύπριοι Σχολικοί αγώνες σύγχρονου ελληνικού και ξένου θεάτρου καθώς και αρχαίου δράματος  εις μνήμην Παναγιώτη Σέργη; Το ξένο, ελληνικό, ή αρχαίο είναι άχρηστα, υπάρχει θέατρο καλό ή κακό, υπάρχουν παραστάσεις καλές ή κακές.

Το «εις μνήμην Παναγιώτη Σέργη» είναι παντελώς άχρηστο και επιβάλλει ατμόσφαιρα καθήλωσης και μνημοσυνογραφίας σε έναν τόσο ζωντανό θεσμό όπως είναι το σxολικό θέατρο. Εκτιμώ την προσφορά του Παναγιώτη Σέργη και δεν θα ήθελα να μειωθεί. Ποτέ όμως  το «εις μνήμην κάποιου» δεν γίνεται ο επίσημος τίτλος ενός θεσμού. Μόνο στην Κύπρο συμβαίνουν αυτά τα περίεργα. Η αναφορά στην προσφορά του  Παναγιώτη Σέργη, και ότι οι αγώνες είναι αφιερωμένοι στη μνήμη του, μπορεί να σημειώνεται στο εισαγωγικό κείμενο του θεατρικού προγράμματος ή στην επίσημη ανακοίνωση του Υπουργείου για τους θεατρικούς αγώνες. Πουθενά αλλού. Εδώ θυμάμαι μια από τις πρώτες εμπειρίες μου ως καθηγητής /  εργοδοτούμενος από το Υπουργείο Παιδείας. Είχα πρωτοδιοριστεί στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και λίγες μέρες αργότερα με φώναξε ο κύριος Α. Παπαμιλτιάδης, Βοηθός Διευθυντής τότε. Είσαι νέος καθηγητής εδώ, μου είπε, και μπορείς να βάλεις το θέμα της μετακίνησης των φωτογραφιών με τους πεθαμένους καθηγητές από την αίθουσα του καθηγητικού συλλόγου. Σε έναν τόσο ζωντανό χώρο όπως το σχολείο, πρόσθεσε, βαραίνει το θέμα των τεθνεώτων και η αίθουσα του καθηγητικού συλλόγου είναι ένα εικονοστάσι με φωτογραφίες νεκρών. Θα μπορούσαν να πάνε σε ένα δωμάτιο με τεκμήρια και στοιχεία από την ιστορία του σχολείου και η αίθουσα του καθηγητικού συλλόγου να αποκτήσει πιο ζωντανή διακόσμηση, με φωτογραφίες τοπίων, θεατρικών παραστάσεων, αγαλμάτων.  Συμφώνησα μαζί του, όμως τίποτα δεν έγινε κατορθωτό και σήμερα, ύστερα από τριάντα χρόνια, η αίθουσα καθηγητών παραμένει με το ίδιο σκηνικό, έχουν αυξηθεί απλώς οι φωτογραφίες των  τεθνεώτων.

Πρέπει, λοιπόν, να βρεθεί ένας νέος τίτλος, εύχρηστος, περιεκτικός και ελκυστικός

Αντί, λοιπόν: ΙΣΤ Παγκύπριοι Σχολικοί αγώνες σύγχρονου θεάτρου και αρχαίου δράματος  εις μνήμην Παναγιώτη Σέργη καλύτερα ΣΚΗΝΗ ή ΔΡΩΜΕΝΑ, ή ΘΕΑΤΡΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ.

Αναφέρω ενδεικτικά κάποιους τίτλους, ίσως άλλοι θα προτείνουν καλύτερους. Το σίγουρο, πιστεύω, είναι η ανάγκη να καταργηθεί το απίθανο: ΙΣΤ Παγκύπριοι Σχολικοί αγώνες σύγχρονου θεάτρου και αρχαίου δράματος  εις μνήμην Παναγιώτη Σέργη.