ΤΟ ENGLISH SCHOOL (=ΑΓΓΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ) ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΠΑΡΧΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΗΜΙΜΑΘΕΙΣ ΑΠΟΦΟΙΤΟΥΣ;

Σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης διδάσκουν και αναλύουν το θέμα της αρμενικής γενοκτονίας (1915), ένα έγκλημα της Τουρκίας, ένα έγκλημα που αποτέλεσε το παράδειγμα για τον Χίτλερ, για να δρομολογήσει το εβραϊκό ολοκαύτωμα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κυριαρχίας και, κυρίως, κατά την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι μόνοι που εξαιρούνται από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, για το θέμα αυτό, είναι η Τουρκία και η Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Γι’ αυτούς η αρμενική γενοκτονία είναι στα αζήτητα της ιστορίας. Η ένοχη Τουρκία είναι κατανοητό γιατί τηρεί αυτή τη στάση, η Αγγλική Σχολή γιατί όμως; Γιατί οι ανέμπνοοι και ανάλγητοι γραφειοκράτες, που τη διοικούν, υπακούουν σε σκοπιμότητες και καιροσκοπισμούς, διαγράφουν την ιστορική αλήθεια, τη διαστρεβλώνουν και την αποσιωπούν, για να μη δυσαρεστήσουν την Τουρκία.

 

Μνημείο στο Παρίσι για την αρμενική γενοκτονία και τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας. Όλη η Ευρώπη τιμά τα θύματα της αρμενικής γενοκτονίας -εξαιρούνται Τουρκία και English School Λευκωσίας

.
Ειδικά, με την έλευση του 2015, σ’ όλη την Ευρώπη, με αφορμή τα 100 χρόνια από την εποχή που ξεκίνησε η τουρκική θηριωδία, θα μιλούν για την αρμενική γενοκτονία συνεχώς. Παντού, σε διάφορες πόλεις, πανεπιστήμια και Κοινοβούλια θα αναφέρονται στην αρμενική γενοκτονία, θα τιμούν τα θύματά της. Οι εκδηλώσεις θα είναι συνεχείς, προβολές, διαλέξεις, εκθέσεις, συναυλίες, εκδόσεις βιβλίων, αφιερώματα σε τηλεοπτικές εκπομπές, ειδικά ένθετα σε περιοδικά και εφημερίδες.
Και οι ταλαίπωροι απόφοιτοι της Αγγλικής Σχολής, που δεν διδάχθηκαν γι’ αυτή, θα ερωτούν: Μα επιτέλους τι είναι αυτή η αρμενική γενοκτονία;
Και οι συμφοιτητές τους στα διάφορα Πανεπιστήμια της Ευρώπης θα κουνούν με λύπηση το κεφάλι και θα λένε:
-Αυτοί οι φοιτητές που μας ήλθαν από την Κύπρο αγνοούν τα στοιχειώδη, είναι ημιμαθείς και επαρχιώτες.
Είναι, λοιπόν, θέμα ευθύνης για τους μαθητές της Αγγλικής Σχολής, καθώς και για τον Σύνδεσμο Γονέων της Σχολής, να πιέσουν, απαιτήσουν και να επιτύχουν τη δρομολόγηση εκδηλώσεων, συζητήσεων, επιστημονικών ανακοινώσεων, εκθέσεων με ντοκουμέντα και φωτογραφίες για το θέμα της αρμενικής γενοκτονίας. Ας κηρύξουν το 2015 «έτος αρμενικής γενοκτονίας» στη σχολή τους και ας αποδείξουν ότι η Αγγλική Σχολή σέβεται το θέμα της ιστορικής αλήθειας, αποτίει φόρο τιμής στα θύματα μιας αποτρόπαιης γενοκτονίας, σέβεται αρχές και προτάγματα δικαίου. Ας αποδείξουν ότι είναι νέοι με ευαισθησίες, και έρχονται σε σύγκρουση με τους καιροσκοπισμούς και τις σκοπιμότητες της Διεύθυνσης, γιατί, νέοι ατίθασοι, πιστεύουν στο δίκαιο και την ιστορική αλήθεια.

ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΑ- 19 Ιουλίου 2014

Ο πρόσφατος θάνατος του συγγραφέα Χριστάκη Γεωργίου προκάλεσε τη λύπη και ανέσυρε από τα βάθη της μνήμης ένα μικρό επεισόδιο, που δείχνει ευσύνοπτα το πεδίο: «συγγραφέας – αναγνώστης» στο νησί μας, την αγωνία του Κύπριου συγγραφέα για την ανάγνωση του έργου του, τη λύτρωση που επιτελείται όταν ανακαλύπτει ότι κάποιος διαβάζει τα βιβλία του.

Δεκαετία του ’70 και όλοι σχεδόν οι Κύπριοι συγγραφείς κυκλοφορούσαν τα βιβλία τους με αυτοεκδόσεις, τα βιβλιοπωλεία λίγα κι αν κάποιο καταδεχόταν να βάλει το βιβλίο τους στα ράφια του δεν πουλούσε, όπως αναμενόταν, έστω και ένα αντίτυπο. Οι συγγραφείς έδιναν, λοιπόν, το βιβλίο τους σε κάποιους του κύκλου των γνωστών και των συγγενών και σε μερικούς λόγιους που γνώριζαν, και όλοι τούς εδιναν τα συμβατικά συγχαρητήρια, κάποια πιο στενά πρόσωπα το φυλλομετρούσαν και ελάχιστα το διάβαζαν, κάποτε από φιλική υποχρέωση.

Νέος φοιτητής τότε, φανατικός για γράμματα, εκμεταλλεύτηκα τη βιβλιοθήκη των Κυπριακών Χρονικών, που βρισκόταν στον προθάλαμο του οδοντιατρείου του Τάκη Χατζηδημητρίου. Δανείστηκα και διάβασα αρκετά βιβλία Κυπρίων συγγραφέων (Ήβη Μελεάγρου, Χριστάκη Γεωργίου, Γιάννη Κατσούρη και άλλους). Κάποτε, σε μια εξόρμηση για τις κομματικές δραστηριότητες της ΕΔΕΚ, συνόδευα τον Τάκη Χατζημητρίου, ο οποίος είπε ότι είχαμε περιθώριο για να περνούσε από τον Χριστάκη Γεωργίου και κάτι να του αφήσει. Περάσαμε λοιπόν από την περιοχή της Αγγλικής Σχολής, ο Τάκης Χατζηδημητρίου στάθμευσε, κατέβηκε κάτω και κάτι είπε και άφησε σε ένα άνδρα που συνοδευόταν από τη σύζυγό του. Ήταν νύχτα κι εγώ παρέμεινα στο αυτοκίνητο. Ο Τάκης Χατζηδημητρίου τους αποχαιρέτησε, μπήκε μέσα και ξεκίνησε κι εγώ ρώτησα  αν αυτός ο Χριστάκης Γεωργίου, που ανέφερε προηγουμένως, ήταν ο συγγραφέας του οποίου είχα διαβάσει τα βιβλία του Ρωγμές και Παράλληλοι. Μόλις το είπα αυτό, ο Τάκης Χατζηδημητρίου πάτησε φρένο και φώναξε απ’ το παράθυρο.

-Ξέρεις ότι έχω στο αυτοκίνητο μου έναν άνθρωπο, που διάβασε και τα δυο σου βιβλία;

Και τότε, αμέσως, το ζεύγος έκανε μεταβολή, ο Χριστάκης Γεωργίου και η γυναίκα του έτρεξαν προς την πλευρά του συνοδηγού, πλησίασαν προς το παράθυρο και με έβλεπαν. Με έβλεπαν σαν προϊστορικό μεγαθήριο, με παρατηρούσαν σαν το πιο παράξενο ον του πλανήτη, μα και σαν λύτρωση συγγραφική. Πράγματι, στην Κύπρο του ’70, ένας συγγραφέας που συναντά κάποιον εντελώς άγνωστό του, που διάβασε αυτοβούλως τα βιβλία του, χωρίς τους πειθαναγκασμούς των σχέσεων και της γνωριμίας, αποτελούσε το πιο αξιοσημείωτο γεγονός της συγγραφικής του διαδρομής.   Κατέβασα το τζάμι του παραθύρου και μιλήσαμε λίγο, του είπα τα ευμενή σχόλιά μου και οδεύσαμε μετά για την κομματική μας δουλειά. Αισθανόμουν ότι άφησα πίσω μου έναν συγγραφέα ευτυχισμένο.

Από την άλλη πλευρά, πολλοί συγγραφείς της Κύπρου έχουν την ψευδαίσθηση ότι κάποτε μάζες λαού θα συνωθούνται και  θα διαγκωνίζονται για να πάρουν τη νέα έκδοσή τους; Είναι γι αυτό που προσπαθώ να διαφωτίσω τον Μιχάλη Παπαδόπουλο και τον Κωστή Κοκκινόφτα, που διαβάζω κάθε νέο τους βιβλίο, ότι πρέπει να με προσέχουν γιατί αν χαθώ μπορεί να απολέσουν ίσως και το 50% του αναγνωστικού τους κοινού. Αυτοί, όμως,  με ακούν  και μειδιούν συγκαταβατικά. Όταν θα πάω στο καλό θα το καταλάβουν.

Ο ΧΟΤΖΑΣ ΞΕΚΟΥΦΑΙΝΕΙ ΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Στις 6 Ιανουαρίου είχε αναρτηθεί στο Ιστολόγιο το κείμενο: «Είμαστε αθεράπευτα επαρχιώτες», στο οποίο αναφέρονταν διάφορα φαινόμενα κυπριακού και ελλαδικού επαρχιωτισμού. Ένα απόσπασμα από το κείμενο αυτό ήταν το ακόλουθο:
«Ο νεαρός αμφισβητίας της Λευκωσίας, που συχνάζει στα στέκια όπου μαζεύονται οι συνήθεις ηλίθιοι του νεοκυπριακού χώρου. Παραπονιέται με οργή για τις καμπάνες της Κυριακής και της Ανάστασης, καταπιέζουν τα ανθρώπινα δικαιώματά μου, τονίζει, κάθε χρόνο μεσάνυκτα Σαββάτου της Ανάστασης ή την Κυριακή αρχίζουν τα ντιγκ νταγκ, με ποιο δικαίωμα; μπορεί να θέλω να κοιμηθώ, μου στερούν την ησυχία μου κ.λπ. κ.λπ. Όταν συμπλέοντας μαζί του τονίζεις τις φωνές του Χότζα, τρεις φορές την ημέρα, που ξεκουφαίνουν τη Λευκωσία καθημερινώς και ότι πρέπει να μπει ένα τέλος σ’ αυτό, σε κοιτάζει καχύποπτα, σαν να είσαι εκπρόσωπος του ρατσισμού. Οι νεοκύπριοι δεν είναι μόνο ηλίθιοι και επαρχιώτες, αποτελούν τη μαγιά για τους υπηκόους/ραγιάδες της μέλλουσας τουρκοκρατίας.»
Το κείμενο αποδείχτηκε προφητικό. Στην εφημερίδα το Κυπριακό Ποντίκι (Λευκωσία, 11 Ιουλίου 2014, σ. 4) με τίτλο: Ενοχλεί η θεία λειτουργία, αναφέρεται ότι δικηγορικό γραφείο απέστειλε επιστολή στην Ιερά Αρχιεπισκοπή και αλλού και καλεί να απαγορευτεί η μετάδοση της θείας λειτουργίας από τα μεγάφωνα των εκκλησιών γιατί κάποιοι πελάτες του ενοχλούνται.
Όμως όλες οι εκκλησίες της Κύπρου έχουν περίβολο και δρόμο που τις διαχωρίζει από την οικιστική ζώνη. Και τα μικρόφωνα της εκκλησίας μόλις και φτάνουν στα πρώτα σπίτια. Αντιθέτως, σκόπιμα και με τη λογική της επιβολής, της δήλωσης παρουσίας και τρομοκράτησης, η φωνή του Χότζα από τον μιναρέ ξεκουφαίνει τη Λευκωσία πολλές φορές την ημέρα, τον ακούμε 2000 φορές το έτος, ίσως και περισσότερο. Το αποδέχεσαι όμως, γιατί είναι μια παραδοσιακή τελετουργία της μουσουλμανικής θρησκείας, χαμένη μέσα στον χρόνο.
Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει κάποιο να αδιαφορεί για τις 2000 φορές το έτος  φωνή του Χότζα (σκόπιμα εκκωφαντική, που καλύπτει όλη τη Λευκωσία) και δυσφορεί για τις 52 φορές τον χρόνο μετάδοση της θείας λειτουργίας, που μόλις και ακούεται πέραν του περιβόλου της εκκλησίας και του δρόμου;
Αναζητείται δημοσιογράφος, που είναι εκτός των προδιαγραφών της κυπριακής μετριότητας, που θα αναζητήσει τον δικηγόρο και να τον ρωτήσει γιατί δεν συμπεριλαμβάνει και τις φωνές του Χότζα στην αίτησή του, αναζητείται δημοσιογράφος, που είναι εκτός των προδιαγραφών της κυπριακής μετριότητας, που θα βρει τους πελάτες του δικηγόρου που υπέβαλαν το παράπονο και θα τους καλέσει να συνυπογράψουν αίτηση για να απαγορευτεί η φωνή του Χότζα.
Όλα αυτά μας αποδεικνύουν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της νεοκυπριακής μαγκιάς. Προσκυνούν τη δύναμη του τουρκικού στρατού, γυαλίζουν τις αρβύλες του με δουλοπρέπεια, υποκλίνονται στην πραγματικότητα της τουρκικής αυθαιρεσίας και λογικής και είναι μάγκες στα εύκολα και ανόητα.

Η βυζαντινη αγιογραφία της Άγριας Συμμορίας

Ο Πάικ, ο αρχηγός της Άγριας συμμορίας

σαν  βυζαντινός άγιος

Πριν από τη σκηνή αυτή, ο Πέκινπα θα καδράρει τον Πάικ, τον αρχηγό της Άγριας συμμορίας, κάτω από τον Εσταυρωμένο που βρίσκεται στον τοίχο. Ο Πάικ κυνηγημένος, η ζωή του σε αδιέξοδο, έχει χαθεί κάθε θετικό της ζωής. Έτσι, μετά θα πάει στο άλλο δωμάτιο όπου βρίσκονται τα άλλα δύο μέλη της συμμορίας του, οι αδελφοί Γκορς. Η απόφαση έχει ληφθεί, θα πάνε για να πάρουν τον σύντροφό τους Άνχελ. Στην πραγματικότητα έχει ληφθεί η απόφαση της θυσίας, θα οδεύσουν προς το μαρτύριο συνειδητά, θα χάσουν τη ζωή τους σίγουρα σ’ αυτό που θα επιχειρήσουν -όμως, το πιο σημαντικό, ο Άνχελ θα δει, λίγο πριν πεθάνει, ότι οι σύντροφοί του δεν τον πούλησαν, ήλθαν για χατήρι του.

Ο Πάικ στέκεται στην είσοδο της πόρτας, υψηλός κια υψηλόφρων, αυτό δείχνει ο τρόπος που τον καδράρει ο Πέκινπα, ένα υπερκόσμιο φως λούζει το πρόσωπό του σαν να είναι  βυζαντινή αγιογραφία. Είναι η ώρα της μεγάλης απόφασης, η ώρα της θυσίας, που την ανακοινώνει: Let’s go.

Η απάντηση θετική και απλή: Why not

Και ξεκινούν, αφού ο Πάικ θα κοιτάξει με βαθύ βλέμμα τη γυναικα, την ομορφιά του κόσμου  που τόσο λάτρευε όσο ζούσε, και πια δεν θα ξαναχαρεί .

Υ.Γ. Με αφορμή την ανάρτηση αυτή επαναφέρω δυο σκόρπια σημειώματα για την ταινία του Σαμ Πέκινπα, που πλαισιώνουν την έκδοση Αγρια Συμμορία, εκδ. Αιγαίον, Λευκωσία 2012.

Α. Ξανά για την Άγρια Συμμορία

 

Κυκλοφόρησε και η έκδοση Άγρια Συμμορία. Τριάντα, σχεδόν, χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευσή της στο περιοδικό Αυτοδιάθεση. Βλέποντας αυτό το βιβλιαράκι, φιλική επιμονή και πίεση του εκδότου κ. Φτωχόπουλου, και γνωρίζοντας τις περιορισμένες δυνατότητες του κειμένου, λέω απλώς: “Καλώς βγήκε”, και τίποτε άλλο. Όμως πεισματώνω τώρα για τη νοοτροπία μου,  γιατί όταν εκδίδω παλιά κείμενα δεν προσθέτω και δεν συμπληρώνω, απλώς διορθώνω συντακτικές και ορθογραφικές αβλεψίες και διευκρινίζω κάποιες ασάφειες. Λοιπόν αυτή η έκδοση θα ήταν καλύτερη αν:

Α) προσέθετα μια υποσημείωση. Ότι όταν οι κυνηγοί επικηρυγμένων βλέπουν το νεκρό σώμα του Πάικ, του αρχηγού της άγριας συμμορίας, λέγουν: Δεν είσαι πια τόσο σκληρός κύριε Πάικ. Κατ’ ευθείαν μεταφερμένο αυτό από την Ιλιάδα, όταν οι Έλληνες αντικρύζουν το νεκρό κορμί του Έκτορα, ανίσχυρο πια, ενώ τους τρομοκρατούσε τόσο προηγουμένως. [=ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ μαλακώτερος ἀμφαφάασθαι/ Ἕκτωρ].

Β) Προσέθετα, ως υστερόγραφο, το ακόλουθο σχόλιο που, γραμμένο εδώ και χρόνια, αναρτήθηκε στο ιστολόγιο στις 23 Νοεμβρίου του 2010:

“Τέχνη και ζωή

Ο Ουίλιαμ Χόλντεν, ο Πάικ της Άγριας Συμμορίας, ο άνθρωπος που είπε στην ταινία το λυτρωτικό «let’s go», για την απελευθέρωση του Άνχελ [και την κάθε είδους απελευθέρωση], πέθανε στη μοναξιά του Χόλιγουντ. Το πτώμα του βρέθηκε στο διαμέρισμά του να όζει, μέρες πολλές μετά τον θάνατό του, γύρω του πολλά άδεια μπουκάλια ουίσκι.

Η Άγρια Συμμορία, 40 χρόνια μετά την προβολή της, παραμένει νεόκοπο νόμισμα.”

Β. 13 Μαΐου 2014. ΣΑΜ ΠΕΚΙΝΠΑ ΚΑΙ ΙΟΥΔΑΣ

Ευτυχώς που ο Σαμ Πέκινπα δεν διαβάζει προοδευτικούς Έλληνες αρθρογράφους, μάλλον δεν διάβαζε όσο ζούσε. Έτσι, όταν μια πολιτική οργάνωση χαρακτήρισε κάποιον ως Ιούδα, επειδή εγκατέλειψε τον χώρο της και όδευσε αλλού, ξεσπάθωσαν οι Έλληνες προοδευτικώνυμοι γιατί τον χαρακτήρισαν Ιούδα και όχι Εφιάλτη ή Πηλιογούση. Μα φυσικά τον είπαν Ιούδα, επιχειρηματολογούσαν οι προοδευτικώνυμοι, γιατί θεωρούν ότι αυτό το πρόσωπο έχει διπλή αρνητική ιδιότητα: Και προδότης και Εβραίος.
Δύο μικρές σημειώσεις. Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, τόσο στη λόγια όσο και στη λαϊκή παράδοση και συνείδηση έχει χαραχτεί βαθύτατα το θέμα: προδοσία του Ιούδα, φιλί του Ιούδα, τα τριά[κο]ντα αργύρια του Ιούδα. Θα ακυρώσουμε το Ευαγγέλιο και μια παράδοση δύο χιλιάδων χρόνων από τον φόβο που προκαλούν οι τα φαιά φορούντες του politically correct, δηλαδή του σύγχρονου πουριτανισμού και καθωσπρεπισμού; Δεύτερο, ο Εφιάλτης και ο Πηλιογούσης ήσαν πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας. Θα υπάρχει, λοιπόν, κι ένας ρατσιστικός προσανατολισμός στις απορριπτικές και κακέμφατες ερμηνείες μας, δηλαδή θα επιτρέπεται η απόδοσή τους αν σχετίζονται με Έλληνες όχι, όμως, με Εβραίους; Εν τω μεταξύ είδατε πουθενά, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, όταν, λόγω γνώσης της ελληνικής Ιστορίας   κατηγορούν έναν που πρόδωσε ότι  είναι Εφιάλτης, να ξεσηκώνεται κανένας γιατί αυτό θίγει τους Έλληνες; Μόνο τα ευπειθή ελληνικά παπαγαλάκια της νέας τάξης είναι τόσο υπάκουα, που ξεσηκώνονται γιατί κάποιον που πρόδωσε τον αποκαλούν Ιούδα
Όλα αυτά εξηγούν γιατί παράγεται τόση ανάλατη λογοτεχνία στην Ελλάδα. Δηλαδή, αυτό: μη, γιατί είναι συντηρητικό, το άλλο: όχι, γιατί αναπαράγει εθνικισμούς, είναι ομοφοβικό, μεγαλοϊδεάτικο, αντιφεμινιστικό κ.λπ. κ.λπ., έτσι στο τέλος φτάσαμε στον λογοτεχνικό χυλό.
Στο αριστούργημα του Πέκινπα, Αγρια συμμορία, ο Θόρντον θα αποδεχτεί να αναλάβει το έργο του κυνηγητού του πρώην φίλου του Πάικ και της συμμορίας του. Ο αδίστακτος εκπρόσωπος της Εταιρείας Σιδηροδρόμων θα πει με σαρκασμό και σαδισμό στον Θόρντον: Είσαι ο Ιούδας μου.(1) Οι προοδευτικώνυμοι που, είμαι σίγουρος, είδαν το έργο του Πέκινπα δεν τολμούν να κρίνουν με τα ίδια επιχειρήματα τη χρήση του όρου Ιούδας στο έργο Άγρια συμμορία. Εδώ είναι Πέκινπα, δεν είναι παίξε γέλασε.

Σημείωση (1): Το λέει με χειρότερο τρόπο «είσαι η δικιά μου γίδα του Ιούδα» [= You are my Judas goat]. Η γίδα του Ιούδα χρησιμοποιούταν για να παραπλανά τα κοπάδια των προβάτων που προορίζονταν για τη σφαγή. Ήταν εκπαιδευμένη γι’ αυτό, την έβαζαν μπροστά, το κοπάδι την ακολουθούσε και τα πρόβατα έφταναν, χωρίς φασαρίες, φωνές και τρεχάματα, στον τόπο της σφαγής τους.