ΕΚΚΛΗΣΗ/ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ κα ΛΗΔΑ ΚΟΥΡΣΟΥΜΠΑ

 

Κα Κουρσουμπά, συναντηθήκαμε αρθρογραφικά με αφορμή τον κανονισμό που υποστηρίζατε για την αφαίρεση του ονόματος της μητέρας και του πατέρα από τα σχολικά και επίσημα έγγραφα. Δικαιολογία: υπάρχουν μερικά παιδιά που δεν τα αναγνωρίζουν οι πατέρες τους και νιώθουν μειονεκτικά. Με αφορμή αυτές τις ευάριθμες περιπτώσεις θα αφαιρούσατε το όνομα γονέων από τους ένα εκατομμύριο, σχεδόν, υπόλοιπους πολίτες της Κύπρου, έτσι ένα θεμελιώδες συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας θα ακυρωνόταν, συνεπώς θα βοηθούσατε στην περαιτέρω διάλυσή της. Εν τω μεταξύ και αυτό το πρόβλημα με τα παιδιά, που δεν τα αναγνώριζε ο πατέρας, μπορούσε να λυθεί με τον πιο απλό τρόπο. Θα έμπαινε όνομα πατέρα/κηδεμόνα και εκεί θα αναγραφόταν το όνομα του παππού ή του θείου.  

Δεν είναι δουλειά σας αυτά τα θέματα, καθήκον σας είναι να είσαστε ακοίμητος φρουρός σε θεμελιώδη θέματα, εναντίον της κακοποίησης των παιδιών ή για το αποτρόπαιο θέμα της σεξουαλικής τους  κακοποίησης, για να έχουν τα παιδιά ασφάλεια, αγάπη και προστασία και τα βασικά για την σωστή ανάπτυξή τους.

Παρεμπιπτόντως δεν σας άκουσα όταν ανακοινωνόταν το κούρεμα όλων των καταθέσεων, για οποιοδήποτε ποσό. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά έχουν βιβλιάριο καταθέσεων για τις σπουδές και το μέλλον τους, παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου, ακόμα τρίχρονα και τετράχρονα, δεν σας άκουσα να αντιδράτε: πώς μια κοινωνία δέχεται να πάρει ένα ποσοστό από τις καταθέσεις των παιδιών, για να πληρώσει τα δικά της σφάλματα και τις δικές της αμαρτίες;

Τέλος πάντων για το θέμα της διαγραφής του ονόματος των γονέων γράφτηκε, εκ μέρους μου ένα εκτενές άρθρο, σε τρεις συνέχειες, στην εφημερίδα Πολίτης (16, 23 και 30 Σεπτεμβρίου 2012)και μια δικά σας απάντηση στην ίδια εφημερίδα (23 Σεπτεμβρίου 2012). Ευτυχώς αυτός ο κανονισμός για τη διαγραφή των ονομάτων των γονέων δεν υλοποιήθηκε.

Όμως από τότε τα γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η Κύπρος μπήκε σε μια περίοδο τραγικής δοκιμασίας, φτάσαμε στο φρικιαστικό σημείο να καταφθάνουν συνεχώς πληροφορίες για παιδιά που δεν έχουν να φάνε, που λιποθυμούν στο σχολείο τους λόγω πείνας.

Διάβαζα σήμερα την ποιητική συλλογή του Γιώργου Χριστοδουλίδη, Δρόμος μεταξύ ουρανού και γης, που με ευαισθησία και ποιότητα μιλούσε για τον σημερινό κόσμο και την Κύπρο. Ένα ποίημά του, με τίτλο «Απελπισία», με αποτελείωσε. Μιλούσε για τα παιδιά των κυπριακών σχολείων που λιποθυμούν από ασιτία, για τα παιδιά που πεινούν που όμως

την ώρα που διαμοιράζεται το γάλα/

κι αλείβεται το ψωμί με φτηνή μαρμελάδα/

κρύβονται από ντροπή/

στις τουαλέτες των σχολείων/

να μη φανεί ότι δεν πήραν πρόγευμα/

ότι δεν είχανε λεφτά για την καντίνα.

Κυρία Κουρσουμπά, παρά την προηγούμενη διαφωνία μας, αναγνωρίζω την εκ μέρους σας υπεύθυνη και αξιοπρεπή διαχείριση των θεμάτων για τα παιδιά, σημειώνω ότι και η κυπριακή κοινωνία αναγνωρίζει ότι επιτελείτε τα καθήκοντά σας άψογα, με συνέπεια και ευθύνη.  Σήμερα, με τις νέες τραγικές εξελίξεις και το αποτρόπαιο θέμα της πείνας των παιδιών, όλη η κυπριακή κοινωνία ζητά από σας να ορθωθείτε ως λέαινα, για την υπεράσπιση αυτών των παιδιών, να μη υπάρχει έστω και ένα παιδί στην Κύπρο που να πεινά. Η κυπριακή κοινωνία απαιτεί από σας, ως Επίτροπο προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών, να κάνετε το παν για το θέμα αυτό της παιδικής δυστυχίας λόγω πείνας. Σας ζητά να υπερασπιστείτε αυτά τα παιδιά, να μην αφήσετε ήσυχους κάθε υπηρεσία και κάθε υπεύθυνο, να κινητοποιήσετε όλους μέχρι να λυθεί το θέμα. Να ψηφιστούν ειδικοί κανονισμοί, να δράσουν υπηρεσίες και άτομα, υπεύθυνοι και απλοί πολίτες. Παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα σημαίνει παιδιά που ζουν χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα. Η ευθύνη σας, ως Επίτροπος για την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών, είναι τεράστια, ή συμβολή σας για να λυθεί το πρόβλημα θα είναι καίρια.

Είμαι στη διάθεσή σας για κάθε καθήκον και συμβολή εκ μέρους μου, εννοείται αμισθί, που θα μου ζητήσετε, για την αντιμετώπιση του θέματος της πείνας στα μικρά παιδιά της Κύπρου.

Είναι αγράμματη η Μάντλιν Μίλερ, η συγγραφέας του βιβλίου Το τραγούδι του Αχιλλέα;

 

Η πιο τραγική μορφή του τρωικού κύκλου είναι ο μικρός Αστυάναξ, και η ψυχρή δολοφονία του, πριν από την ανοιχτοσύνη της εφηβείας, αποτελεί την πιο αποτρόπαια πράξη του πολέμου. Κι όμως στους αλεξανδρινούς χρόνους έκαναν λογοπαίγνιο με το όνομά του. Είναι αστυάναξ, έλεγαν για κάποιο, της αστυσίας δηλαδή. Αν ένας μελετητής ή λογοτέχνης μεταφέρει αυτό το λογοπαίγνιο της αλεξανδρινής περιόδου στις ώρες των μαχών της Ιλιάδας, ότι αυτό εξέφραζαν οι Τρώες ή οι  Έλληνες όταν ανέφεραν το όνομά του παιδιού του Έκτορα, ότι δηλαδή με το Αστυάναξ υπονοείται η αστυσία, σημαίνει ότι αυτός ο λογοτέχνης ή μελετητής είναι και αγράμματος και αναίσθητος.

Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα με το θέμα της αρχαιογνωσίας. Από τότε που έχουμε γραπτά τεκμήρια της ελληνικής γλώσσας, από το 1600 π.Χ. περίπου με τα κείμενα της Γραμμικής Β’, έως τους αιώνες της πλήρους χριστιανικής επικράτησης, μεσολαβεί ένα διάστημα πέραν των δύο χιλιάδων χρόνων. Σ’ αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα οι ελληνικές πόλεις απλώθηκαν παντού, από την Ισπανία μέχρι τη δυτική Κίνα, και η ελληνική γλώσσα ακουγόταν και γραφόταν σε μια τεράστια έκταση. Μέσα σ’ αυτή την τεράστια έκταση και  μέσα σ’ αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα οικοδομήθηκαν στάσεις και συμπεριφορές διαφορετικές, σε μερικές περιοχές επικρατούσαν πράγματα αδιανόητα για τις άλλες ελληνικές πόλεις, ακόμη και τις πιο κοντινές, ή υπήρχαν συνήθειες και ήθη που άλλαξαν και δεν χαρακτήριζαν τους επόμενους αιώνες. Την ίδια περίοδο αλλιώς ζούσαν στη Σύβαρη και αλλιώς στην Σπάρτη, διαφορετικά ζούσαν στη Θήβα του 1400 π.Χ. και διαφορετικά ζούσαν στην ίδια πόλη το 200 μ.Χ.  Δυστυχώς, σε πολλούς, υπάρχει μια ισοπεδωτική αναφορά, λένε ο «αρχαίος ελληνικός κόσμος» αποδίδοντάς του μια μονιμότητα στάσεων και πίστεων, μια ουσιοκρατική δηλαδή αντίληψη ενός αμετακίνητου και στατικού πολιτισμικού μορφώματος κι όχι ενός πολιτισμού με διαφορές από περιοχή σε περιοχή και από αιώνα σε αιώνα, που μετεξελίσσεται, ανασημασιοδοτεί τα πράγματα, επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις ατόμου και κοινωνίας, τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση και το θείο, τις σχέσεις των Ελλήνων με τους άλλους λαούς. Όμως η αξία του μελετητή έγκειται στο να ξέρει να προσδιορίζει τοπικά και χρονολογικά, να κάνει χρονικές και τοπικές διακρίσεις κι όχι να παρουσιάζει ένα χύδην πολτό. Γιατί, σε επίπεδο συγγραφέων, διαφορετικό ήθος, έθος και συνήθειαν αναδίδουν ο Ησίοδος, ο Θουκυδίδης, ο Πλούταρχος, ο Λουκιανός ή ο Όμηρος.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της βεντέτας, του εθιμικού δικαίου με τον εκδικητικό φόνο, το χρέος αίματος που πρέπει να εξοφληθεί, σχεδόν ιεροτελεστικά. Μια συνήθεια που χαρακτηρίζει πολύ μικρή περιοχή της σημερινής Ελλάδας, ίσως στο ένα εκατοστό της επιφάνειάς της, η υπόλοιπη ζει και κινείται σε άλλους ρυθμούς. Αν έγραφε κάποιος, ότι η βεντέτα αποτελεί σήμερα σταθερό χαρακτηριστικό όλης της ελληνικής επικράτειας, θα τον εγκαλούσαμε για άγνοια, ότι είναι αμελέτητος και διαστρεβλωτής. Όταν, λοιπόν, στη μικρή επικράτεια της σημερινής Ελλάδας υπάρχουν τόσες έντονες διαφορές σε ένα θέμα, φανταστείτε τι διαφορές υπήρχαν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, στην τεράστια έκτασή του και στο μεγάλο χρονικό του βάθος.

Όμως μερικοί τσιμπολογούν π.χ. από κείμενο του β’ μετά Χριστόν αιώνα, που αναφέρεται στην Αλεξάνδρεια, και το μεταφέρουν στη Θήβα του χίλια προ Χριστού, τσιμπολογούν άλλο στοιχείο από άλλη περιοχή και αιώνα και το μεταφέρουν σε άλλο τόπο και άλλη χρονολογία, ο αρχαίος κόσμος γίνεται μια κουρελού, ένα καζάνι όπου συμφύρονται τα πάντα.  Αλήθεια, τι θα γίνει αν αύριο αποκαλυφθεί, σε πάπυρο, ένα απόσπασμα Αλεξανδρινού ποιητή, ότι ο Οιδίποδας είχε βαρεθεί τα γηρατειά της Ιοκάστης (που ως μάνα του τον περνούσε μια γενιά) κι άρχισε να στρέφεται στις φρέσκες κόρες του; Θα αρχίσουμε, λόγω αυτού του αλεξανδρινού κειμένου, να διαβάζουμε τις προ πέντε αιώνων τραγωδίες του Σοφοκλή, Οιδίπους Τύραννο ή Οιδίπους επί Κολωνώ,  για να ανακαλύψουμε στην ομιλία του Οιδίποδα με τις κόρες του αιμομικτικές τάσεις, συνειδητές πια, αφού με την Ιοκάστη υπήρχε πλήρης άγνοια;

Έτσι, λοιπόν, για κάποια σχόλια που γράφτηκαν αιώνες μετά τα ομηρικά έπη, το ένα χίλια και περισσότερα χρόνια μετά τη σύνθεση της Ιλιάδας, η αμερικανίς κυρία Μάντλιν Μίλερ γράφει για τον ομοφυλόφιλο έρωτα Αχιλλέα και Πατρόκλου. Δικαίωμά της, μυθιστοριογράφος είναι ό,τι θέλει γράφει. Όμως, το φρικιαστικό είναι ότι προσπαθεί να το στηρίξει αυτό στο ομηρικό κείμενο

Κανείς δεν απάντησε στην ημιμαθή αυτή κυρία, για τις επιπολαιότητες που λέει, για να βγάλει το ψωμί της, να κάμει, δηλαδή, το θέμα πιασάρικο και γαργαλιστικό και να αυξήσει τις πωλήσεις. Και δεν της απάντησε κανένας

α) λόγω αγραμματοσύνης, γιατί σήμερα λίγοι ασχολούνται με τον Όμηρο,

β) γιατί υπάρχει το σύμπλεγμα του επαρχιώτη, που δεν κρίνει τους λόγους των εξ Εσπερίας, τους διανοούμενους των μεγάλων και πεπολιτισμένων κρατών της Δύσης,

γ) από τη φοβία, μήπως κρίνοντας κάτι που αναφέρεται σε θέμα ομοφυλοφιλικό, χαρακτηριστούν ως συντηρητικοί και μη προοδευτικοί, παρωχημένοι και οπισθοδρομικοί. Αυτοί είναι οι κυριότεροι λόγοι, υπάρχουν και άλλοι δευτερεύοντες, όπως η διαπλοκή των εφημερίδων, που εκθειάζουν τέτοιες ανοησίες, με τους εκδοτικούς οίκους που κυκλοφορούν ανόητα βιβλία.

Πριν προχωρήσω στα του Ομήρου, ας σχολιάσουμε, με λίγα λόγια, το πρώτο σημείο, που αναφέρεται στη νεοελληνική αμάθεια. Σήμερα, οι διδάσκοντες στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι περιώνυμοι συνδικαλιστές των διδασκόντων στη Μέση Παιδεία και οι περισσότεροι εκπρόσωποι του υπεραναπτυγμένου τομέα των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι οι μεταπολιτευτικοί έφηβοι και νέοι που διάβαζαν με θαυμασμό κάθε ανοησία του Ηλία Πετρόπουλου, και κάθε συγγραφέα που πουλούσε εύκολα προοδευτιλίκι, αμφισβήτηση, ανατροπή και επαναστατικότητα και δεν διάβασαν επισταμένως, και με τη δέουσα προσοχή, τους κλασικούς, δηλαδή τις κορυφές της λογοτεχνίας, Έλληνες και ξένους. Γι’ αυτό και η ελληνική κοινωνία, παρά τις ρητορείες, είναι μια οπισθοδρομική και συντηρητική κοινωνία, που καταναλώνει απλώς εύπεπτα πράγματα. Εύχομαι κάποτε να κατανοήσουμε ότι επαναστατική παιδεία, επαναστατική με το περιεχόμενο που της δίδει η μαρξιστική φιλοσοφία -και όχι μόνο, είναι η παιδεία που αποκαθιστά στα μάτια των μαθητών τον Κανόνα των μεγάλων έργων (Όμηρο, τραγικούς, Σαίξπηρ, Θερβάντες, Ντοστογιέφσκι κ.λπ) και συντείνει στην κατανόηση των έργων αυτού του Κανόνα.

Όπως αναφέραμε προηγουμένως η κα Μάντλιν Μίλερ είναι συγγραφέας και ό, τι θέλει μπορεί να γράψει. Ο μυθιστορηματικός κόσμος είναι δικός της και μπορεί να παρουσιάσει τον Αχιλλέα μισογύνη, ή παιδεραστή ή ασκητή, που αποφεύγει κάθε ερωτική πράξη. Μπορεί να μετατρέψει τους Πάτροκλο και Αχιλλέα σε μαζοχιστές ή σαδιστές, ή, ακόμη, σε βρικόλακες που σηκώνονται τη νύχτα για να πιουν αίμα. Αυτή κρατεί την πένα, ο μυθιστορηματικός της κόσμος είναι δικό της προνόμιο. Εκείνο που δεν δικαιούται είναι να επικαλείται φιλολογικές πηγές και να επιχειρηματολογεί ότι αυτό που στήνει και αφηγείται είναι αποτέλεσμα μελέτης.  Στην περίπτωση του επικαλείται τις φιλολογικές μαρτυρίες από τον Όμηρο αποδεικνύεται ότι παραποιεί και διαστρεβλώνει ή δεν κατανοεί τι διαβάζει. Γιατί στον Όμηρο δεν υπάρχει ίχνος ομοφυλοφιλίας, στον κόσμο της Ιλιάδας και της Οδύσσειας δεν καταδηλώνεται ή υποδηλώνεται ο ομοφυλόφιλος έρωτας, δεν υπάρχει οποιαδήποτε νύξη. Οι ομηρικοί ήρωες κινούνται πέραν του θέματος αυτού, δεν αναφέρονται καν απαξιωτικά, γιατί απλώς δεν υπάρχει και είναι αδιανόητος ο κόσμος της ομοφυλοφιλίας. Αυτά τα απλά.

Θα συνεχίσουμε με σχετικό σημείωμα και την επόμενη εβδομάδα.

Είναι αγράμματη η Μάντλιν Μίλερ, η συγγραφέας του βιβλίου Το τραγούδι του Αχιλλέα; μέρος Β’

Μερικοί, τεντώνοντας εκβιαστικά και ερμηνεύοντας αυθαίρετα, προσπάθησαν να αφήσουν υπόνοιες ότι υποβάλλεται κάποια φιλομόφυλη διάσταση, καλά κρυμμένη, σε ένα δύο σημεία του ομηρικού κειμένου. Αναφέρουν το παράδειγμα ότι ο Αχιλλέας στη σκηνή του (ραψωδία Ω, 6) δεν μπορεί να κοιμηθεί, από τη λύπη και τους στεναγμούς για τον χαμό του συντρόφου του:

Πατρόκλου ποθέων ἀνδροτῆτά τε καὶ μένος ἠΰ,

ἠδ᾽ ὁπόσα τολύπευσε σὺν αὐτῷ καὶ πάθεν ἄλγεα

ἀνδρῶν τε πτολέμους ἀλεγεινά τε κύματα πείρων·

τῶν μιμνησκόμενος θαλερὸν κατὰ δάκρυον εἶβεν,

 

(Και του Πατρόκλου του η καλή και ανδράγαθη νεότης,

και όσ’ αγωνίσθηκε μ’ αυτόν, όσα ’παθε μαζί της

και των πολέμων κίνδυνα και της φρικτής θαλάσσης,

όλα του έρχονταν στον νουν και οδύρετο με πόνον -μετ. Ι. Πολυλά)

 Αυτό το «Πατρόκλου ποθέων ἀνδροτῆτά τε καὶ μένος ἠΰ» αφήνει κάποιο παράθυρο για άλλη ερμηνεία, για υποκρυπτόμενη ομοφυλόφιλη διάσταση, λένε. Όμως Όμηρον εξ Ομήρου σαφηνίζειν. Η ερμηνεία είναι πολύ απλή =νοσταλγών­τας την παλικαριά και το θάρρος, και τα όσα τραβήξανε μαζί -ένας άνθρωπος θυμάται τις αρετές ενός φίλου του που πέθανε. Ανδροτήτα τε και μένος, όπως ερμηνεύει ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης στο έργο του Παρεκβολαί εις την Ομήρου Ιλιάδα “την ανδρίαν δηλούσιν” και το Ομηρικό Λεξικό του Ι. Πανταζίδη επεξηγεί: “ανδροτής (ανδροτήτος)= εντελής ωριμότης, μέστωσις του ήδη ανεπτυγμένου σώματος, ανδρική δύναμις, ακμή” και ο Ε. Κ. Κοφινιώτης στο Λεξικόν Ομηρικόν ερμηνεύει: ευεξία σώματος, η εν τη ακμαία ηλικία τελειότης, (το άνθος της ηλικίας)”.

Τα ίδια περίπου λόγια λέει και η ψυχή του Πάτροκλου την ώρα που πεθαίνει από το κτύπημα του Έκτορα, [=γοόωσα λιποῦσ’ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην –θρηνώντας η ψυχή του γιατί πέθαινε και έχανε τη γενναιότητα και τη νεότητά της –Π857], τα ίδια λέει και η ψυχή του Έκτορα την ώρα που πεθαίνει από το κτύπημα του Αχιλλέα και οδεύει στον Άδη με κλάμα [= γοόωσα λιποῦσ᾽ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην –Χ363]. Αν η λύπη του Αχιλλέα για την ανδροτήτα του Πάτροκλου που χάθηκε σημαίνει ομοφυλοφιλία, το ανδροτήτα στις δύο άλλες περιπτώσεις  πρέπει να σημαίνει αυτεραστία και αυνανισμό, ώ άνοες κριτικοί.

Τις ίδιες επιπολαιότητες αραδιάζει και η κα Μίλερ: Η απροσμέτρητη οδύνη του Αχιλλέα για τον θάνατο του Πάτροκλου υπονοεί ομοφυλόφιλη σχέση. “Υπονοεί, σύμφωνα πάντα με τη δική μου ανάγνωση, ότι πέραν μιας πνευματικής σχέσης υπήρχε προφανώς και μια σαρκική”, τονίζει.

Η κα Μαντλίν δεν κατανόησε τον ομηρικό κόσμο και αναπαράγει την εύπεπτη λογική ότι “οι άντρες δεν κλαίνε ποτέ”. Πόσο μάλλον οι σκληροί ήρωες των ομηρικών επών. Όμως, όλοι θρηνούν και κλαίνε στα ομηρικά έπη. Είναι σκληροί πολεμιστές και γενναίοι, όμως λούζονται στα κλάματα όταν θυμούνται νεκρούς συντρόφους και παλιά βάσανα. Ο Μενέλαος, που έψαχνε μανιασμένος τον Πάρη για να τον αποτελειώσει, και έμοιαζε με άγριο θηρίο  (θηρὶ ἐοικὼς) στον κάμπο της Τροίας (Ιλιάδα, Γ, 449), λέει στον Τηλέμαχο για τους συντρόφους του που έχασε στην εκστρατεία της Τροίας:

Κι όλους ως τόσο τους θρηνώ κι ο πόνος τους με σφάζει,

σαν κάθομαι στο σπίτι μου. Και πότε την καρδιά μου

χορταίνω με τα κλάματα πότε σωπαίνω πάλε.

(Οδύσσεια, δ, 100-103, μετ. Ζ. Σίδερη)

Στους ομηρικούς ήρωες η ανδρεία και η σκληρότητα εναλλάσσεται με τον θρήνο, γιατί είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και γνωρίζουν τη λυτρωτική λειτουργία του κλάματος που την εκφράζει καίρια η ομηρική φράση «τεταρπώμεθα γόοιο» (=να χαρούμε/λυτρωθούμε μέσα στο κλάμα).

Ακόμη, ο Αχιλλέας δεν κλαίει μόνο για τον Πάτροκλο. Κλαίει και για την Βρισηίδα, που του πήρε ο Αγαμέμνων, κλαίει και στη μάνα του Θέτιδα για την αδικία που του έγινε («τέκνον  τί κλαίεις;» τον ρωτά αυτή όταν προστρέχει κοντά του).

Ακόμη, τον Πάτροκλο δεν τον κλαίει μόνο ο Αχιλλέας. Όταν ακούγεται το μήνυμα του θανάτου του κλαίνε και στηθοδέρνονται οι γυναίκες δούλες, τον κλαίει ο Αντίλοχος, θρηνούν οι σύντροφοί του και συμπολεμιστές του, ξεσπούν σε κλάμα οι Μυρμιδόνες και όλοι οι Αχαιοί. Τον κλαίει ακόμη η Βρισηίδα για την καλοσύνη και τις αρετές του. Και για έναν άλλο λόγο: γιατί της υποσχόταν ότι θα βοηθούσε ο Αχιλλέας να την κάνει νόμιμη σύζυγό του. Γι’ αυτό ασταμάτητα πεθαμένο σε κλαίω, επειδή πάντοτε ήσουνα γλυκός, λέει στον νεκρό Πάτροκλο.

Γι’ αυτό και η αμερικανίς εκτός από τα γαργαλιστικά και εύκολα που δηλώνει [«ομηρικό love story» αναφέρει κάποιος υπότιτλος εφημερίδας που παρουσιάζει το βιβλίο της], ας διαβάσει και κανένα σοβαρό βιβλίο για τα θέματα αυτά, όπως το βιβλίο της Margaret Alexiou,  Ο τελετουργικός θρήνος στην ελληνική παράδοση. Και ας μη επαναπαύεται στα εύκολα λόγια της αγοράς και διακίνησης βιβλίου, όπως της Τζοάνα Τρόλοπ που είπε ότι «ο Ομηρος θα ήταν υπερήφανος» για τη Μάντλιν Μίλερ. Ο Όμηρος είναι μεγάλος, αποτελεί την κορυφή και για τους μεγάλους και τις κορυφές λέγονται και οι μεγαλύτερες ανοησίες.

Ας δούμε και μια άλλη μεγαλοφυή σκέψη της αμερικανίδας κυρίας. Πώς υποδηλώνεται η ομοφυλοφιλία των δύο αντρών; Παραπέμποντας στο ομηρικό κείμενο υποστηρίζει ότι η ομοφυλοφιλία υποδηλώνεται και από τον τρόπο «με τον οποίο θρηνεί ο Αχιλλέας: η έντονα φυσική, σωματική αντίδρασή του μπροστά στο νεκρό σώμα του Πάτροκλου. Το αγκαλιάζει, το κρατάει απαλά ολονυχτίς, ενώ το βρέχει με τα δάκρυά του, αρνείται να το θάψει και εύχεται οι δικές του στάχτες να τοποθετηθούν στο ίδιο μέρος με αυτές του συντρόφου του».

Είπα να αρχίσω να βρίζω για τις ανοησίες αυτές, όμως θυμήθηκα ότι ανάμεσα σ’ αυτήν την κυρία και τον ομηρικό κόσμο χάσμα μέγα ἐστήρικται, και ο κόπος μου πάει χαμένος. Θυμήθηκα μια ταινία για την αμερικανική ζωή. Αρκετές κηδείες γίνονται εκεί ως εξής: ο νεκρός βρίσκεται στο φέρετρο, το φέρετρο είναι τοποθετημένο μέσα σε μια βιτρίνα, λίγο ανυψωμένο για να φαίνεται το πρόσωπο του νεκρού. Οι οικείοι και γνωστοί του περνούν με το αυτοκίνητο μπροστά από τη βιτρίνα, σταματούν και βλέπουν τον νεκρό για δέκα αποχαιρετιστήρια δευτερόλεπτα και μετά πατούν γκάζι για να προχωρήσουν, γιατί και άλλα αυτοκίνητα περιμένουν στην ουρά για να πλησιάσουν τη βιτρίνα και να αποχαιρετήσουν τον νεκρό. Οι άνθρωποι αυτού του εγκιβωτισμένου πένθους –ο νεκρός στη βιτρίνα και αυτοί που τον αποχαιρετούν  κλεισμένοι στ’ αυτοκίνητα, δεν μπορούν να κατανοήσουν τον ελληνικό πολιτισμό, που είναι ένας υπαίθριος πολιτισμός, του ανοιχτού χώρου. Και για το θέμα του θανάτου και της ταφής έχει αναδείξει άλλες εκφράσεις.

Οι γυναίκες θρηνούν για τη νεκρή γυναίκα και εκθειάζουν με γόους τις γυναικείες αρετές της και την ομορφιά της, κλαίνε και οι άντρες τούς φίλους τους μιλώντας για τις αντρίκειες αρετές, τη λεβεντιά και την παλικαριά τους, προσωπικά άκουσα σε κηδεία εικοσιπεντάχρονου, οι συνομήλικοί του και φίλοι του να κλαίνε γοερά ότι έχασαν τον ομορφάντρα, τον λεβέντη και πόσθωνα της παρέας. Έτσι ήταν οι Έλληνες, έλουζαν οι ίδιοι τους νεκρούς, τους έντυναν, τους περιποιούνταν για να ταφούν όμορφοι, τους έκλαιγαν, τους αγκάλιαζαν και τους φιλούσαν. Και από την πλευρά των Τρώων η Ανδρομάχη αγκαλιάζει το κεφάλι του νεκρού Έκτορα και αρχίζει το μοιρολόι. Αυτά ήσαν κοινές εκφράσεις που τους αφορούσαν όλους, δεν ήσαν καθήκοντα μιας στενής και εξειδικευμένης επαγγελματικής ομάδας νεκροθαφτών.

Η αναφορά της Μάντλιν Μίλερ, στην έντονη αντίδραση του Αχιλλέα για τον θάνατο του Πατρόκλου και στη δήθεν υποκρυπτόμενη ομοφυλοφιλία στη συμπεριφορά του, δηλώνει άνθρωπο που δεν έχει κατανοήσει τις αξίες και τα πρότυπα, το ήθος και τη συμπεριφορά του ομηρικού ήρωα: ανδρεία, αριστεία, αναγνώριση από τον κύκλο των ανθρώπων στον οποίο βρίσκεται, απαίτηση τιμής και σεβασμού. Ο Αχιλλέας είναι άνθρωπος του έντονου πάθους.  Επειδή ο Αγαμέμνονας του πήρε τη Βρισηίδα παρακαλεί για την καταστροφή του ελληνικού στρατού, βλέπει τους Τρώες, δηλαδή  τους  εχθρούς που πολεμούσε προηγουμένως με τόσο πάθος, να μακελεύουν τους Έλληνες και παραμένει απαθής. Ο πληγωμένος εγωισμός του ζητά εκδίκηση.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος με τον θάνατο του Πατρόκλου αισθάνεται τον εγωισμό του και την υπόληψή του πλήρως κατεδαφισμένα. Δεν έχει χάσει μόνο ένα φίλο αγαπητό με τον οποίο μεγάλωσαν μαζί και για τον οποίο αισθάνεται υπεύθυνος, αφού ο Αχιλλέας είναι ο αρχηγός του εκστρατευτικού σώματος των Μυρμιδόνων. Το βασικότερο σημείο: ο φίλος του Πάτροκλος χάνεται από ένα λόγο που μπορεί να ιδωθεί και ως ολιγωρία ή και χρήση/εκμετάλλευση του Πατρόκλου εκ μέρους του Αχιλλέα. Γιατί δύο πράγματα μπορούσε να πράξει ο Αχιλλέας όταν τον παρακαλούσε ο Πάτροκλος  για να μπει στη μάχη και να αντιμετωπίσει την πίεση των καταιγιστικών Τρώων. Ή να του απαγορεύσει τη συμμετοχή στη μάχη, εμμένοντας στην απόφαση του για τιμωρία των Ελλήνων και μη εμπλοκή των ανδρὠν του στον πόλεμο, ή να μπουν και οι Μυρμιδόνες στη μάχη με τον Αχιλλέα αρχηγό και καθοδηγητή, πρώτο και καλύτερο.

Ο Αχιλλέας προτιμά μια νόθα λύση, επαμφοτερίζουσα και ερμαφρόδιτη.  Δεν συμμετέχει ο ίδιος στη μάχη, όμως στέλνει τον Πάτροκλο να πολεμήσει και επί πλέον του δίνει τη δική του πανοπλία να ντυθεί. Αφήνει τον Πάτροκλο να πολεμήσει  και τον καλεί: «να αποκτήσεις για μένα μεγάλη τιμή και δόξα εκ μέρους όλων των Δαναών, αυτοί δε να μου ξαναδώσουν πίσω την Βρισηίδα, την ωραιότατη κόρη κι ακόμα να μου δώσουν ωραία δώρα». Κι ο Πάτροκλος καλεί  τους Μυρμοδόνες να πολεμήσουν γενναία «για να τιμήσουμε τον Αχιλλέα».

Ο Αχιλλεας στέλνει στη μάχη έναν οιονεί Αχιλλέα, έναν «ημιαχιλλέα», που ο Έκτορας τον θανατώνει και του παίρνει τα όπλα. Όλος ο κόσμος του Αχιλλέα κουρελιάζεται, οι Τρώες και ο Έκτορας είναι σαν να νίκησαν τον ίδιο, αφού στην αρχή εκλαμβάνουν τον Πάτροκλο ως τον Αχιλλέα. Και ο φίλος του χάνεται από τη δική του ημι-απόφαση, ούτε άρνηση εμπλοκής, ούτε συμμετοχή με τον ίδιο μπροστά, νιώθει ένοχος και υπεύθυνος για την τραγική απώλεια. Ακόμη: Ο Αχιλλέας γνωρίζει το ωκύμορόν του, ο θάνατος του Πάτροκλου προοικονομεί και προοιωνίζεται και τη δική του θανή, κλαίοντας τον νεκρό φίλο του θρηνεί και για τη δική του αναχώρηση από τον κόσμο του ηλίου στο βασίλειο των πεθαμένων. Μετά τον Πάτροκλο θα έρθει η δική του σειρά, σύντομα μάλιστα.

Κλείνω ευσύνοπτα: Ως άνθρωπος που σαν τάμα, εδώ και τριάντα χρόνια, κάθε καλοκαίρι, παρά θίνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης, διαβάζω την Ιλιάδα και την Οδύσσεια θέλω, λοιπόν, να απαντήσω στο ερώτημα του τίτλου: Είναι αγράμματη η Μάντλιν Μίλερ, η συγγραφέας του βιβλίου «Το τραγούδι του Αχιλλέα»; και να διαβεβαιώσω ότι η εν λόγω κυρία είναι αγράμματη και δεν κατανοεί τον Όμηρο.

ΓΙΑ ΤΟΝ κ. ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΗΣΥ

 

Φίλος του ιστολογίου, μου υπέδειξε ότι εμμένω στις Αντιακελικές μου τοποθετήσεις ενώ η εξουσία έχει αλλάξει χέρια, τώρα πρόεδρος είναι ο Νίκος Αναστασιάδης και η συμμαχία ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ. Και ότι τα βέλη πρέπει να στραφούν και προς αυτούς. Έχει δίκαιο, όμως ας μη ξεχνούμε ότι το ιστολόγιο ξεκίνησε μεσούσης της κυριαρχίας του ανεκδιήγητου Χριστόφια. Ακόμη, λίγο καιρό μετά την εκκίνηση του ιστολογίου, ακολούθησε η έκρηξη στο Μαρί, με τα κολοσσιαία συναισθήματα που δημιούργησε για τη ανευθυνότητα του Ακελικού προέδρου. Ακόμη, η νέα εξουσία του ΔΗΣΥ ανέλαβε μέσα στα πλαίσια μιας ασύλληπτης οικονομικής τραγωδίας, που αύξησε την περίοδο χάριτος.

Όμως, ταυτόχρονα, το ιστολόγιο υπερασπίζεται και την αδέσμευτη κρίση του και επαναφέρει πέντε κείμενα, που έκριναν τον κ. Αναστασιάδη και την πολιτική τού ΔΗΣΥ και ανεβάστηκαν την εποχή που ήταν στην εξουσία το ΑΚΕΛ. Ένδειξη ότι θα δει κριτικά, πάλι, ΔΗΣΥ και αρχηγό του, που αποτελούν πια  τη νέα εξουσία.

Σημειώνω ότι το ιστολόγιο είδε κριτικά την εξουσία του Νίκου Αναστασιάδη, άμα τη αναλήψει,  με τα κείμενα α) Ανοικτή επιστολή προς τον κ. Χριστόφορο Πισσαρίδη, Νόμπελ Οικονομίας β) Όψεις της νεοκυπριακής μιζέριας. Ή από τον “ανθρώπινο πρόεδρο” στον “πρόεδρο που αναλαμβάνει τις ευθύνες του” γ) Όλα τα άλογα της νεοκυπριακής αθλιότητας κερδἰζουν

Εν τέλει αναδημοσιεύουμε εδώ πέντε κείμενα για τον Νίκο Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ, που γράφτηκαν όταν το ΑΚΕΛ ήταν στην εξουσία και ένα από τα πρόσφατα:

1) Το τελευταίο σκαλί

2) Νίκο Αναστασιάδη, κοίτα τα έργα σου

3) Σερνόμαστε

4) Νίκο Αναστασιάδη, μεγάλε βαφέα

5) Ποίος ο ατζέντης;

6) Ανοικτή επιστολή προς τον κ. Χριστόφορο Πισσαρίδη, Νόμπελ Οικονομίας

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΙ

Ανώτατο κλιμάκιο του ΔΗΣΥ επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη και ανώτατο στέλεχος της αντιπροσωπείας του προέβη μετά σε δηλώσεις αποκαλυπτικές της νοοτροπίας που διακατέχει τα μυαλά αυτών των ανθρώπων. Αναφερόμενος, λοιπόν, στα δεινά των μελών της ελληνικής κοινότητας της Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος και Τένεδος) μέμφθηκε τους Κύπριους που με τα εθνικά αιτήματά τους, τη στάση τους και την εμμονή τους στο Κυπριακό, συνέβαλαν σ’ αυτά τα δεινά. Είναι απίστευτο, όμως αληθινό, ενδεικτικό της πλήρους έκπτωσης και του εξευτελισμού που έχουμε φτάσει.

Και επειδή πολλές φορές τα κείμενα της στήλης αναρτώνται σε διάφορες ελλαδικές ιστοσελίδες και διαβάζονται από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν επακριβώς τα πράγματα της Κύπρου, πρέπει να τονίσω ότι το ΔΗΣΥ είναι το κόμμα των εθνικοφρόνων του νησιού, των εθνικώς ευαίσθητων και υπερήφανων-και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Τι έκαναν, όμως, τα μέλη της ελληνικής κοινότητας στην Ίμβρο, Τένεδο και Κωνσταντινούπολη για να τιμωρηθούν; Νομοταγείς, τύπος και υπογραμμός, ήξεραν που ζούσαν, ήξεραν τους Τούρκους, και για όλα τα θέματα υπέβαλλαν ευσεβάστως στις τουρκικές αρχές, ζητώντας την άδειά τους, ακόμη και για να βάψουν ένα τοίχο στο σχολείο τους. Δεν έδωσαν ποτέ αφορμή, ήταν πάντα φρόνιμοι και προσεκτικοί. Κι όμως πλήρωσαν τα πάντα, κυριολεκτικώς κουρελιάστηκαν και εξαφανίστηκαν.   Πολλοί μιλούν για το ρόλο της έξαρσης του Κυπριακού αυτή την περίοδο, όμως διάφοροι μελετητές τονίζουν ότι το κυνηγητό εναντίον των τελευταίων ομάδων της ακμαίας, κάποτε, παρουσίας των Ελλήνων στην Μικρά Ασία, αποτελεί δομικό στοιχείο της νεοτουρκικής νοοτροπίας και ιδεολογίας και δεν χρειαζόταν το Κυπριακό για να δρομολογηθούν οι καταπιεστικές εξελίξεις. Όμως ας δεχτούμε ότι έφταιξε το Κυπριακό, για να μας δοθεί η ευκαιρία να μελετήσουμε τις στάσεις και νοοτροπίες που σχετίζονται με το  θέμα μας.  Οι Κύπριοι, λοιπόν,  εξεγέρθηκαν και αγωνίστηκαν εναντίον της αγγλικής αποικιοκρατίας, είχαν το δικαίωμα και καλά έκαναν, συνέχισαν τον αγώνα τους διεκδικώντας, πάντα μέσα στα πλαίσια των απελευθερωτικών προταγμάτων που εντάσσονται μέσα στα πανανθρώπινα ιδανικά. Ακόμη και λάθη, επιπολαιότητες και παραλείψεις να χαρακτήριζαν τον αγώνα των κυπριακών διεκδικήσεων από που και ως που θα τιμωρούνται στην Ίμβρο και στην Κωνσταντινούπολη για τη δράση των Κύπριων;

Μόνο η ναζιστική θεωρία της συλλογικής ευθύνης και των συλλογικών ποινών μπορεί να δικαιολογήσει αυτές τις ανοησίες. Με αυτές τις ρατσιστικές και ναζιστικές απόψεις αύριο θα νομιμοποιείται η Τουρκία να εξαφανίσει όλον τον κυπριακό ελληνισμό γιατί π.χ. κάποιοι Έλληνες στη Γερμανία έκαναν κάτι που θα θεωρηθεί ότι θίγει τα τουρκικά συμφέροντα.

Μιλάμε πια για ένα φιλοτουρκικό ρατσισμό, ένα φιλοτουρκικό φασισμό.

Έχουμε πια δεχτεί όχι μόνο να πράττουμε αλλά και να σκεφτόμαστε με τους όρους και τη λογική του αντιπάλου. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του, να δεσμεύουμε τη διαδικασία της σκέψης μας στα αυλάκια που μας χάραξε αυτός. Και επειδή οι Τούρκοι μας πήραν χαμπάρι γίνονται πια εντελώς κυνικοί. Αναφέρομαι στους Τούρκους αξιωματούχους που δηλώνουν ευθέως ότι η πολιτική της Άγκυρας στο Κυπριακό δεν γίνεται για τα μαύρα μάτια των Τουρκοκυπρίων αλλά για τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας και ότι παρόμοια θα ήταν η πολιτική της έστω και αν δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος στο νησί. Όμως εμείς εδώ στην Κύπρο δεν χαράσσουμε πολιτική για την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού και της τουρκικής αυθαιρεσίας αλλά σφαζόμαστε για παραλείψεις και λάθη στην πολιτική έναντι των Τουρκοκυπρίων, με την πίστη ότι εδώ κρύβεται  το μυστικό και το λύειν και δεσμείν της κυπριακής υπόθεσης.

Ακόμη, αρκετές φορές σε ξένους παράγοντες, αλλά και σε έλληνες πολιτικούς και δημοσιογράφους, εκπρόσωποι της τουρκικής πολιτικής αναγνώρισαν ότι ο ελληνικός λαός είχε δίκαιο στις απαιτήσεις του για την Κύπρο όμως μια και φανατίστηκε ο τουρκικός λαός πρέπει να πάρει και η Τουρκία κάτι για να τον κατευνάσουν.  Προσέξτε τον φιλοτουρκικό φασισμό. Ο ελληνικός λαός που κινητοποιείται για μια δίκαιη υπόθεση, σύμφωνα με τις πανανθρώπινες αξίες, όχι μόνο δεν επιβραβεύεται αλλά και τιμωρείται, οι Τούρκοι όμως που αδίκως διεκδικούν, όπως παραδέχτηκαν οι Τούρκοι αξιωματούχοι, πρέπει να επιβραβευτούν για να καλμάρουν.

Στις λογικές που αναπτύχθηκαν στο Κυπριακό, και για τις οποίες και εμείς συμβάλαμε στην εδραίωσή τους φαίνεται ότι υπάρχουν πια ανώτεροι και κατώτεροι λαοί. Εθελούσια έχουμε φτάσει στο χειρότερο σκαλί.

ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, ΚΟΙΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΟΥ

Δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει ο Χριστόφιας, δεν ήταν έτοιμο να κυβερνήσει το ΑΚΕΛ. Μέχρι το 2008, το ΑΚΕΛ είχε μάθει να οχυρώνεται πίσω από τους άλλους, να παίρνει τη νομή της εξουσίας, αλλά χωρίς πολιτικό κόστος, κρατώντας για διαπραγμάτευση, συναλλαγή, ανταλλαγή και δανεισμό το υψηλό ποσοστό του κόμματος, πάντα κοντά στο 30%, που δεν χρειαζόταν πολιτική ευφυΐα για να το διατηρεί αφού αυτό αναπαραγόταν και επιβίωνε τόσο  από τους βιολογικούς νόμους (οι οπαδοί, όπως ήταν φυσικό, τεκνοποιούσαν) όσο και από τους όρους του πολιτικού παιγνιδιού στην Κύπρο που στηρίζεται στο διπολισμό και την εν είδει ποδοσφαιρικών ομάδων συσπείρωση των δύο μεγάλων κομμάτων.

Όμως μετά το Δημοψήφισμα του 2004 και την πανηγυρική επικράτηση του ΟΧΙ, πολλοί παράγοντες αφήνιασαν και ζητούσαν την κεφαλή του Τάσου Παπαδόπουλου επί πίνακι. Η ανάγκη τιμωρίας και απομάκρυνσης του Τάσου Παπαδόπουλου από την προεδρία ήταν επιτακτική. Η μόνη δυνατή περίπτωση ήταν η προσφορά της προεδρίας στο ένα σκέλος της δυναμικής που τον ανέδειξε, η προσφορά της προεδρίας στο ΑΚΕΛ που στο δημοψήφισμα είχε ψηφίσει ΟΧΙ, απρόθυμα όμως, με διάφορα ήξεις αφήξεις, ότι ψηφίζουμε το ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ κ.λπ..

Έδρασαν πολλοί για να πάρει την προεδρία ο Χριστόφιας. Άγγλοι, Αμερικανοί, ΟΗΕ, η Ντόρα Μπακογιάννη που διέθεσε το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας στην υπηρεσία της προεκλογικής εκστρατείας του Χριστόφια. Κυρίως, όμως, σημαντική και καίρια ήταν η συμβολή του Νίκου Αναστασιάδη, καθώς και άλλων πρωτοκλασάτων στελεχών του ΔΗΣΥ, για την ανάδειξη του Χριστόφια. Η ανώτατη ηγεσία του ΔΗΣΥ, με απύθμενο αντιπαπαδοπουλικό μένος, έδρασε καθοριστικά, έκανε την «υπέρβαση» και έτσι βρεθήκαμε με ένα απολίθωμα της πάλαι ποτέ Σοβιετίας στην προεδρία της ευρωπαϊκής Κύπρου. Για όσους γνώριζαν τις ιδεολογίες και πρακτικές του ΑΚΕΛικού χώρου ήταν σίγουρο ότι θα παρακολουθούσαμε ένα κρεσέντο αυθαιρεσίας, οπερέττας, ανικανότητας, αυταρχισμού, κωμωδίας και παραλογισμού.

Σήμερα που τα πάντα έχουν διαλύσει στην πολιτική, στην κοινωνία, στην οικονομία, στη διαχείριση του Κυπριακού, με την έκρηξη στο Μαρί να βαραίνει, πρέπει να τονίζουμε και την ευθύνη του Νίκου Αναστασιάδη για την κατάντια μας, γιατί η δική του συμβολή και οι δικές του μεθοδεύσεις έφεραν στην εξουσία ένα σταλινικό κόμμα της ψυχροπολεμικής περιόδου.

Σε όλη αυτή τη φρικιαστική έκπτωση σε κάθε θέμα, στην καταστροφή και οπισθοδρόμηση, στις γύρω από το Κυπριακό ανοησίες και ερασιτεχνισμούς, πρέπει να τονίζεται και η δική του ευθύνη. Όταν ακούγονται τα ακελικά ανούσια, οι ακελικές ανοησίες και πρακτικές πρέπει και να δηλώνεται ευθαρσώς: Νίκο Αναστασιάδη, κοίτα τα έργα σου.

ΣΕΡΝΟΜΑΣΤΕ….

Σερνόμαστε όλοι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, οι αδιάφοροι και αυτοί που έχουν έντονα συναισθήματα για την πολιτική ζωή, οι μεγάλοι και οι μικροί. Σερνόμαστε αξιωματούχοι και απλοί πολίτες, κοινωνία και θεσμοί. Χωρίς ελπίδα και προσδοκία, χωρίς συγκεκριμένα και πρακτικά μέτρα, σερνόμαστε όλοι, μέσα στην ατονία, την παρακμή και την παραίτηση, περιμένοντας απλώς ένα και μοναδικό πράγμα: να εκμετρήσει το ζην η διακυβέρνηση Χριστόφια.

Δεν είναι το λεγόμενο «τέλος της βασιλείας», όταν δηλαδή κάποιος πολιτικός ηγέτης διανύει το τελευταίο στάδιο της θητείας του. Υπάρχει, κυρίως, το πελώριο θέμα με την τραγωδία στο Μαρί, υπάρχει ο απίστευτος ερασιτεχνισμός και η ανικανότητά του.

Πολλοί έθεσαν το θέμα της παραίτησης Χριστόφια, μερικοί από το μεσημέρι της 11^ης Ιουλίου 2011, όταν συνειδητοποιήσαμε το ύψος της τραγωδίας και το βάθος της ανευθυνότητας. Οι λογικές του αιτήματος ήσαν απλές και ειλικρινείς, και διατυπώθηκαν σε σημειώματα και παρεμβάσεις: Η παραίτηση Χριστόφια, στις 11 Ιουλίου 2011, θα ήταν μια λύτρωση για την κυπριακή κοινωνία, η οποία θα ένιωθε ότι ναι, υπήρξε μια τραγωδία, όμως έγινε ανάληψη ευθύνης, ο υπεύθυνος παραιτείται. Έτσι η πολιτική ζωή ανανεώνεται, μετά την τραγωδία αρχίζει ένα καινούργιο ξεκίνημα, με νέα πρόσωπα και νέους υπευθύνους. Όλοι θα ανασκουμπώνονταν για δουλειά, για να βοηθήσουν τον τόπο τους –το φιλότιμο του Κυπρίου είναι δεδομένο.

Αν δεν γίνει η παραίτηση Χριστόφια, τονίστηκε αρκετές φορές, όλη η πολιτική ζωή του τόπου θα σέρνεται κυριολεκτικά, όλη η κυπριακή κοινωνία θα προχωρεί έρποντας, χωρίς σχεδιασμούς και προγραμματισμούς, με τη λογική του «βλέποντας και κάνοντας», περιμένοντας απλώς πότε θα τελειώσει το υπόλοιπο της θητείας του Χριστόφια. Θα χάσουμε δεκαοκτώ μήνες πολιτικής ζωής, θα έχουμε μια άχρηστη περίοδο, χωρίς πρωτοβουλία και δημιουργία. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες απαξίωσης της πολιτικής εξουσίας και του ίδιου του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, η κυβέρνηση και οι πολιτικοί ταγοί, αμήχανοι, άβουλοι και μοιραίοι, θα κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Θα συσσωρεύουμε λάθη, γελοιοποιήσεις, ανοησίες, βλακώδεις κινήσεις, πολιτικό αλαλούμ. Όλα θα είναι κουρασμένα και χωρίς λύτρωση, ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί του ΑΚΕΛ κι αυτοί θα μετρούν, άτονοι και κεκοπιακότες, τις μέρες, πότε θα φύγει ο δικός τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι και στους κομματικούς ανασχηματισμούς και αναδιαρθρώσεις του ΑΚΕΛ επιπλέουν όχι όσοι προβληματίζονται, συζητούν και κρίνουν, αλλά διάφοροι φελλοί που το μόνο προσόν τους είναι η δήλωσή τους ότι αυτοί θα στηρίξουν τον Πρόεδρο στη δύσκολη ώρα. Αλλά και από τους άλλους κομματικούς χώρους προσέτρεξαν διάφοροι καιροσκόποι, ύαινες που μυρίστηκαν ψοφίμι, προσφέροντας εκδουλεύσεις στον απομονωμένο Χριστόφια, προσδοκώντας αμοιβές και ανταλλάγματα. Απλώς η δυσχερής θέση που βρίσκεται η κυπριακή οικονομία δεν επέτρεψε εκκωφαντικές ανταποκρίσεις. Τα δυο προηγούμενα παραδείγματα αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις  από τα αρνητικά που επέφερε το δεκαοκτάμηνο μετά το Μαρί.

Σερνόμαστε χωρίς λύτρωση, περιμένοντας πότε, επιτέλους, θα τελειώσει αυτή η προεδρική θητεία, γιατί τον Χριστόφια τον γλίτωσαν δύο άνθρωποι, όταν όλη η κοινωνία ζητούσε την παραίτησή του, όταν και ο ίδιος το σκεφτόταν, όταν και στο ίδιο το ΑΚΕΛ, βλέποντας το κομματικό κόστος, άρχισαν να αποδέχονται το θέμα της παραίτησής του. Τον γλίτωσαν δύο μαέστροι του πολιτικού παιγνιδιού:

Ο πρώτος ήταν ο Μάριος Κάρογιαν. Έμεινε δίπλα του, με διάφορα ήξεις αφήξεις στήριζε τον Χριστόφια, γιατί προσδοκούσε ότι το ΑΚΕΛ, μέσα σ’ αυτό το έντονο πάθος αποδοκιμασίας εκ μέρους της κυπριακής κοινωνίας, θα προσανατολιζόταν προς τη δική του υποψηφιότητα για να βρει μια διέξοδο. Όταν το ΑΚΕΛ δεν έδειξε να δελεάζεται από τον μικρο-δολοπλόκο, τότε και ο Κάρογιαν πήγε απέναντι και αρχίζει να μαζεύει ψήφους για τον μεγα-δολοπλόκο, κατηγορώντας τον νυν πρόεδρο, αυτόν που έσωσε με την καιροσκοπική στάση του. Ο μεγα-δολοπλόκος είναι ο Νίκος Αναστασιάδης, ο άλλος πυλώνας που βοήθησε στην παραμονή του Χριστόφια. Ο Αναστασιάδης ήξερε ότι αν γινόταν παραίτηση Χριστόφια, μετά την έκρηξη στις 11 Ιουλίου, αν γινόταν αλλαγή πολιτικού σκηνικού -μέσα σε πλαίσια ανάληψης ευθύνης και λύτρωσης- η δική του υποψηφιότητα θα έχανε. Ο κύριος στόχος του είναι, λοιπόν, η παραμονή Χριστόφια μέχρι το τέλος, γιατί η θύμηση από την τραγωδία στο Μαρί, οι ανικανότητες και τα λάθη του νυν προέδρου θα κάνουν τη δική του υποψηφιότητα δελεαστική. Γι’ αυτό και την κρίσιμη ώρα, μετά το Μαρί, έριξε το σωσίβιό του στον Χριστόφια.

Και οι δύο, και ο μικρο-δολοπλόκος και ο μεγα-δολοπλόκος, ευθύνονται εξ ίσου με τον Χριστόφια γιατί η κυπριακή κοινωνία σέρνεται εδώ και δεκαοκτώ μήνες μέσα στη σήψη, την παρακμή και τη φθορά, γιατί χάθηκε ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, άχρηστο και ανωφελές, στο οποίο συσσωρεύονταν λάθη και ανοησίες, στην πολιτική, την οικονομία, τους θεσμούς και το Κυπριακό.

ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, ΜΕΓΑΛΕ ΒΑΦΕΑ

 

«Μεταξύ δύο στρατηγών, και των δύο ηλιθίων, ο είς εξ ανάγκης θα βγει νικητής». Απόφθεγμα που τόνιζε συνεχώς ο σπινθηροβόλος Γιάννης Σκαρίμπας.

Αυτό, λοιπόν, σημαίνει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν θα προσδώσουμε χαρακτηριστικά έξυπνης στρατηγικής στον νικητή, ότι μελέτησε επισταμένως Σου Τσου, Πολύαινο, Κεκαυμένο, Κλαούζεβιτς και Κονδύλη, ότι εφάρμοσε πρωτότυπες στρατηγικές μεθόδους και νέες προσεγγίσεις και έτσι, από τη στρατηγική του μεγαλοφυΐα και τους μεγαλόπνοους σχεδιασμούς του,  πέτυχε τη νίκη. Απλώς βλάκας βλάκα νίκησε.

Αυτό παρακολουθούμε συνεχώς στην Κύπρο από τα δύο μεγάλα κόμματα που ομονοούν στο θέμα του κλεισίματος του Κυπριακού αλλά συνεχώς βρίσκονται σε αντιπαλότητα για διάφορα ήσσονος σημασίας θέματα, για να παρακολουθούν οι φίλαθλοι, οπαδοί και μαντρωμένοι.

Οι βασικές στρατηγικές που αναπτύχθηκαν στην Κύπρο μετά το ’74 ήταν α) από τη μια πλευρά   η αποδοχή των τετελεσμένων της κατοχής (απλώς το πρόβλημα εντοπιζόταν στο πως θα περάσουν αυτή τη λύση στο λαό) και β) από την άλλη η προσπάθεια εκείνων που πάλευαν για τη διεύρυνση των δυνατοτήτων του Κυπριακού Ελληνισμού.

Ο Νίκος Αναστασιάδης εμφανίστηκε ως ο νευρώδης νεαρός πολιτικός από τη Λεμεσό που πάλευε συνεχώς για να επιβάλει την αποδοχή των κατοχικών δεδομένων. Την ίδια ώρα όμως συνεχώς θολώνει τα νερά με τη συνεχή εριστικότητα για ήσσονος σημασίας θέματα. Είναι χαρακτηριστική μια από τις πρώτες εμφανίσεις του στη Βουλή, αμέσως μετά τις εκλογές του 1985, για την οποία έγραψα σχετικό σημείωμα στο περιοδικό Αυτοδιάθεση, (Μάρτιος 1985, αρ. 3-4, σ. 40): Το κόμμα του μιλούσε συνεχώς για αποδοχή των κατοχικών δεδομένων, ο ίδιος όμως για την απόφαση της τηλεόρασης του ΡΙΚ να μην μεταδώσει και τη συνέχεια της συνεδρίασης της Βουλής την επόμενη ημέρα, ούρλιαζε και κτυπούσε το χέρι στο έδρανο. Την άλλη μέρα, όταν ήλθε η σειρά του να μιλήσει, τον ακούσαμε από το ραδιόφωνο σε ένα κάλεσμα αποδοχής των κατοχικών δεδομένων. Αυτός είναι ο Αναστασιάδης, μαλακός με τον Τούρκο κατακτητή, σκληρός με το …ΡΙΚ, υποχωρητικός στα μεγάλα και ασυμβίβαστος και σκληρός στα μικρά.

Όμως πράγματι αποδείχτηκε μαέστρος σε θέματα τακτικής και μικροκομματικής πολιτικής, μπορεί να μην κάνει μεγάλη πολιτική στο θέμα της αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού αλλά ξέρει να κινείται στο χώρο της μικροπολιτικής, των εσωκομματικών διεργασιών, των αντιπαραθέσεων με την ακελική νοοτροπία.

Είναι χαρακτηριστική η σκηνοθεσία που με μαεστρία διεκπεραίωσε ο Νίκος Αναστασιάδης στις προηγούμενες εκλογές όταν αντίπαλοι ήσαν οι: Τάσος Παπαδόπουλος, Γιαννάκης Κασουλίδης και Δημήτρης Χριστόφιας.

Πρώτη κίνηση η απομάκρυνση του Παπαδόπουλου από την εξουσία. Ενισχύοντας το ΑΚΕΛ να προχωρήσει στην, για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμματος αυτού, υποβολή υποψηφιότητας εκ μέρους του Γενικού Γραμματέα του καθώς και με άλλα τερτίπια, όπως ότι θα έκανε υπέρβαση, δηλαδή θα  βοηθούσε στις ακελικές επιλογές, κάτι που δημιουργούσε δυναμική σε μέλη και στελέχη του χώρου πέριξ του Παπαδόπουλου να προσχωρήσουν στην επιλογή Χριστόφια.

Δεύτερη κίνηση η υπονόμευση της υποψηφιότητας του Γιαννάκη Κασουλίδη, του υποψήφιου του δικού του κόμματος, του ΔΗΣΥ.

Αν εκλεγόταν ο Γιαννάκης Κασουλίδης

α) θα υπονομευόταν η βασική συνισταμένη της κυπριακής πολιτικής σκηνής που βασίζεται στο διπολισμό  ΑΚΕΛ και  ΔΗΣΥ. Στο μεν ΑΚΕΛ θα δημιουργείτο έντονη δυσφορία για τις επιλογές της ηγεσίας που με την εμπλοκή της στο θέμα της απομάκρυνσης του Τάσου Παπαδόπουλου  έδωσε την εξουσία στον ΔΗΣΥ και απομάκρυνε τους ακελικούς από τη νομή της εξουσίας. Ταυτόχρονα η επιτυχία Κασουλίδη

β) θα οδηγούσε στη συγκρότηση ενός πόλου με το ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, Οικολόγους καθώς και από δυσαρεστημένους της ακελικής παράταξης, αντιανανικούς κυρίως, που θα ενισχύονταν από την αποτυχημένη και τυχοδιωκτική πολιτική της ηγεσίας τους (έτσι θα φαινόταν σε αρκετούς Ακελικούς αν εκλεγόταν ο Κασουλίδης και η εξουσία δινόταν στο ΔΗΣΥ). Η συγκρότηση ενός νέου πόλου, με πιθανότητες επιτυχίας, θα φαινόταν, λοιπόν, λογική -με αποτέλεσμα την αλλαγή του παγιωμένου πολιτικού σκηνικού της Κύπρου.

γ) Η νίκη του Κασουλίδη θα αποδείκνυε ότι ο ΔΗΣΥ μπορεί να κερδίσει τις εκλογές χωρίς να είναι υποψήφιος ο πρόεδρός του ο Νίκος Αναστασιάδης, ότι μπορεί να κερδίσει την προεδρία και με άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Οι μανούβρες και οι τακτικισμοί του Αναστασιάδη εντός του ΔΗΣΥ για τη δημιουργία προσωποπαγούς κατάστασης θα αποδεικνύονταν άνευ ουσίας. Ο Αναστασιάδης όλη μέρα οργώνει και συντονίζει τον ΔΗΣΥ στο χορό του αναστασιαδισμού και το κόμμα αυτό κερδίζει τις εκλογές χωρίς τον πρόεδρό του. Ακόμη, η νίκη Κασουλίδη θα του εξασφάλιζε, ίσως, και δεύτερη πενταετία  και η εναλλαγή στην εξουσία από άλλο πρόσωπο, του εκτός ΔΗΣΥ χώρου, σήμαινε ότι η ώρα του Αναστασιάδη μετατίθετο ύστερα από δεκαπέντε χρόνια, στις εκλογές του 2023.

Τρίτη κίνηση, λοιπόν, η ενίσχυση της εκλογής Χριστόφια. Με τον Χριστόφια στον προεδρικό θώκο,  ο Αναστασιάδης γνώριζε ότι η ώρα του θα έφτανε ύστερα από πέντε χρόνια, στις εκλογές του 2013.

Γνώριζε  την ακελική ασχετοσύνη, την παρωχημένη νοοτροπία και διάφορες άλλες ιδεοληψίες του ΑΚΕΛ, που θα οδηγούσαν, ύστερα από πέντε χρόνια στη μαζική απόφανση ότι παρά δεύτερη θητεία με τον Χριστόφια καλύτερα ο Αναστασιάδης. Δηλαδή με τον αποτροπιασμό για τις ακελικές αγκυλώσεις και την ακελική βαρβαρότητα θα αναπλήρωνε την απωθητικότητα της δικής του προσωπικότητας, την έλλειψη συμπάθειας και αγάπης, -ουδείς τον περιβάλλει με αγάπη και συμπάθεια, τον φοβούνται και τον υπολογίζουν ως μαέστρο της πολιτικής τακτικής-. Όσο περισσότερες βλακείες θα έκαναν οι ακελικοί –και πράγματι τις κάνουν, διαπιστώνουμε σήμερα- τόσο θα γινόταν συμπαθής η δική του υποψηφιότητα. Ο άνθρωπος, που αν κατέβαινε στις εκλογές του 2008, ως πρόεδρος του ΔΗΣΥ, θα έπαιρνε σαφώς χαμηλότερο ποσοστό ψήφων από αυτό που πήρε ο Κασουλίδης, στις εκλογές του 2013 θα φαντάζει ελκυστική επιλογή για αρκετούς.

Ο Αναστασιάδης έπαιξε και κέρδισε με μεγάλη επιτυχία. Υπονόμευσε την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου, έκαψε τον Κασουλίδη, έβγαλε τον Χριστόφια στην εξουσία και με τις ακελικές στρεβλώσεις, αγκυλώσεις και ιδεοληψίες προετοιμάζεται για τον τέταρτο στόχο, να εμφανιστεί ως η καλύτερη επιλογή για το 2013.

Αυτός είναι ο Αναστασιάδης, ένας άνθρωπος του έσχατου τακτικισμού, της μικροκομματικής ίντριγκας, του κομματικού πρακτικισμού. Αν θεωρήσουμε την ανάπτυξη της πολιτικής θεωρίας ως ανώτατο στάδιο της πολιτικής ζύμωσης και εμπειρίας, ο Αναστασιάδης είναι άνθρωπος που υπονόμευσε κάθε θεωρητική-πολιτική ανάπτυξη. Η στάση του αποτελεί μίμηση της ακελικής πολιτικής πρακτικής, είναι και αυτός αντίθετος με τη γονιμότητα της πολιτικής θεωρίας. Μόνο κομματικό πρακτικισμό και τακτικισμό μπορεί να καταλάβει. Έτσι ο χώρος του ΔΗΣΥ, που εκφράζει τα στρώματα ενός φιλελεύθερου αστισμού, ένας χώρος από τον οποίο, παλαιότερα, προήλθαν σημαντικά θεωρητικά άρθρα και προτάσεις και άλλες γόνιμες θεωρητικές συνεισφορές, για την Κύπρο, το Κυπριακό, την κοινωνία του νησιού, τις δυνάμεις και λογικές των χωρών της γύρω περιοχής, από την εποχή του Αναστασιάδη έχει περιπέσει σε πλήρη αγονία. Δεν παράγει τίποτα. Οι άνθρωποι εκεί, κατά μίμησιν του αρχηγού τους, ως παλίμπαιδες, κολλούν τα λέγκο του κομματικού πρακτικισμού και, ως παλίμπαιδες πάλιν, κοιτούν τα παιγνιδάκια που συναρμολογούν και αυτοθαυμάζονται.

Για να τελειώνουμε όμως. Όπως αναφέρθηκε, μετά τα τραγικά γεγονότα του ’74 στην Κύπρο και τις καταθλιπτικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από την τουρκική βαρβαρότητα, άλλοι προσπάθησαν να γίνουν αποδεκτά τα δεδομένα της κατοχής –απλώς οι δόσεις αποδοχής της κατοχής δίνονταν με τρόπο, για να μην προκληθούν αντιδράσεις από τον Κυπριακό Ελληνισμό και άλλοι προσπάθησαν να μεγεθύνουν τα όρια της κυπριακής ανάσας, να διευρύνουν τα όρια ασφάλειας των Ελλήνων του νησιού.

Μεγαλοσύνη στην κυπριακή πολιτική σκηνή χαρακτηρίζει μόνο τους ανθρώπους που αντιτίθενται με επιτυχία στα τουρκικά σχέδια, που επαυξάνουν τις δυνατότητες του Κυπριακού Ελληνισμού απέναντι στην καταθλιπτική τουρκική παρουσία. Εκεί κρίνεται αν  κάποιος πολιτικός είναι μεγάλος ή όχι. «Μεγάλε Νίκο Αναστασιάδη» φωνάζουν, όμως, εν χορώ διάφοροι διατεταγμένοι καρεκλοκένταυροι του ΔΗΣΥ. Μεγάλος γιατί; Επειδή μπορεί να παίξει με επιτυχία τα κομματικά παιγνίδια του τακτικισμού και των μικροπολιτικών δοσοληψιών; Μας ενδιαφέρουν αυτά τα τερτίπια; Τι σχέση έχουν με τον κυπριακό αγώνα, τι βοήθεια δίνουν στον αγώνα επιβίωσής του Κυπριακού Ελληνισμού;

Ο Αναστασιάδης μαζί με τη συλλογική ηγεσία του ΑΚΕΛ δέχτηκαν τα κατοχικά δεδομένα, θέλουν να παραμείνουμε στο κελί των  δεδομένων αυτών, οι διαφορές τους αναφέρονται στο χρώμα του κελιού που θα χρησιμοποιηθεί για το βάψιμό του. Ο μεν Αναστασιάδης θα βάψει το κελί μας καφέ και οι Ακελικοί θα το βάψουν κίτρινο. Αποτελεί δε τη μεγαλύτερη επιτυχία του Αναστασιάδη και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ το γεγονός ότι η κρίση των οπαδών τους για την πολιτική ζωή του τόπου δεν αναφέρεται στις οποιεσδήποτε επιτυχίες (ή όχι) αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού και απάντησης στην τουρκική πολιτική αλλά για τις επιτυχημένες (ή όχι) κινήσεις τακτικισμού μεταξύ τους.

Παρακολουθούμε λοιπόν μικρόνοες τακτικιστές να τα βάζουν με μικρόνοες τακτικιστές, βλάκες εναντίον βλακών, μετριότητες σε σύγκρουση με άλλες μετριότητες, κάποτε καταγάγουν οι μεν νίκη κάποτε οι δε, εκείνο που κερδίζει στο τέλος είναι η αποδοχή των κατοχικών δεδομένων.  Κι ο Αναστασιάδης, βλέπει τους υπηκόους του με απέχθεια και αποφαίνεται: Εγώ είπα πως θα βάψω το κελί σας καφέ και θα το καταφέρω.

Θα τα καταφέρει, όπως εξελίσσονται τα πράγματα.

Εκτός και αν ο κυπριακός Ελληνισμός αποεγκλωβιστεί από την κομματική συσσώρευση στα δύο αντιτιθέμενα κομματικά μαντριά που η μόνη αντίθεσή τους είναι αν θα βαφτεί το κελί μας καφέ ή κίτρινο. Γιατί δεν ζητάμε τη διακόσμηση του κελιού μας, ζητάμε την Έξοδο.

ΠΟΙΟΣ Ο ΑΤΖΕΝΤΗΣ

(Ένα παλιό κείμενο, à la manière de Sertis)

Λίγο μετά το Δημοψήφισμα άρχισε μια εργώδης προσπάθεια του Νίκου Αναστασιάδη, με συνεχείς μετακινήσεις (Τουρκία, Αθήνα κ.λπ. μέχρι και για μετάβαση στην Ουάσιγκτον αναφέρονταν). Στις εμφανίσεις του αυτές, μαζί με διάφορα στελέχη του Συναγερμού, υπονομευόταν η απόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Κυπριακού Ελληνισμού να απορρίψει το σχέδιο Ανάν και έστελνε ένα μήνυμα ότι το παιγνίδι δεν τέλειωσε, οι αρχηγοί που υποστήριξαν το απεχθές σχέδιο συνέχιζαν τη δουλειά τους.

Για το λόγο αυτό έστειλα την ακόλουθη επιστολή στον κ. Λάζαρο Μαύρο, μαζί με ένα κείμενο για το θέμα των εμφανίσεων της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, με τίτλο: «Ποίος ο ατζέντης;». Το κείμενο υπογραφόταν με το, συνεννοημένο, ψευδώνυμο: Σέρτικος. Δεν γνωρίζω αν το κείμενο διαβάστηκε στην εκπομπή του Ράδιο Πρώτο.

Α. Η επιστολή:

Αγαπητέ Λάζαρε Μαύρε

Ουκ εά με καθεύδειν το του Σέρτη τρόπαιον. Κάθε μέρα τον διαβάζεις, κάθε μέρα: «το κατά Σέρτην μονόστηλο». Εμείς τι είμαστε λοιπόν;  Έφτιαξα, έτσι,  κι εγώ κάτι παρόμοιο. Υπογράφω Σέρτικος, λόγω επιδράσεων απ’ αυτόν. Σου το αποστέλλω.

Β. Το κείμενο

Ποίος ο ατζέντης;

  Για την εύρυθμη και αποτελεσματική κυκλοφορία των καλλιτεχνικών συγκροτημάτων, ο επαγγελματικός καταμερισμός που επιτεύχθηκε είναι πράγματι πολύ επιτυχημένος. Ένα συγκρότημα με καλλιτέχνιδες του καν-καν ή του στριπτήζ δεν μπορεί να ασχολείται με τους τόπους δουλειάς και διαμονής ή τους όρους εργασίας και άλλα πρακτικά προβλήματα, τα οποία προκαλούν άγχος και σκοτούρες, νεύρα και περισπασμό της προσοχής. Έτσι το επάγγελμα του ατζέντη στα καλλιτεχνικά θέματα έλυσε όλα τα σχετικά προβλήματα. Ο ατζέντης κλείνει τους τόπους εργασίας και προγραμματίζει  το σχετικό χρονοδιάγραμμα. Έτσι ένα τρίο ή κουαρτέτο για στριπτήζ ή καν-καν  θα χορέψει σε ένα καμπαρέ της Λευκωσίας για ένα συγκεκριμένο μήνα, μετά θα ακολουθήσει καμπαρέ στη Βηρυτό, τη Μάλτα, τον Πειραιά, το Λονδίνο κ.λπ., όλα τακτοποιημένα και οργανωμένα. Χωρίς σκοτούρες και άλλα πρακτικά προβλήματα, το συγκρότημα θα ασχολείται μόνο για την καλύτερη καλλιτεχνική παρουσία του κι όχι για  οτιδήποτε άλλο- ο Θεός ας έχει καλά την συμπαθή τάξη των καλλιτεχνικών ατζέντηδων.

Τον τελευταίο καιρό το συγκρότημα του ΔΗΣΥ με τις διάφορες εμφανίσεις του έκλεψε την παράσταση. Τι οι πιρουέτες του Αβέρωφ!, οι ακκισμοί του Αναστασιάδη!, οι δεξιοτεχνίες του Χάσικου!. Απίστευτο σύνολο. Ούτε και μια καλλιτεχνική μονάδα με καλλίπυγες και τανύσφυρες και καλλιπάρειες και εϋπλόκαμες παρουσίες δεν θα τα κατάφερνε τόσο. Θα πρόσθετα και καλλικέλαδες, αν συνυπολογίσω και τα λεχθέντα ή τραγουδισθέντα από τον Χάσικο στην Κωνσταντινούπολη, όπου εβόησε και εκέκραξε ότι για τις ταλαιπωρίες, διώξεις και προπηλακισμούς εναντίον του ελληνισμού στην Πόλη φταίνε οι Κύπριοι πάλι, με τα αιτήματά τους και τις εθνικές τους επιδιώξεις, τόσο φοβεροί, φαίνεται, ότι είμαστε που κυνηγούμε και καταστρέφουμε κόσμο και στην Κωνσταντινούπολη. Το τρίο Αναστασιάδη, Αβέρωφ και Χάσικου, και ενίοτε κουαρτέτο ή κουιντέτο  με την συμπερίληψη και ενίων δευτεροκλασάτων  στελεχών του ΔΗΣΥ, αποτελεί μια αεικίνητο καλλιτεχνική παρουσία, κινείται πότε στους εγκλωβισμένους, πότε στην Αθήνα, στην Άγκυρα και αύριο στην Ουάσιγκτον.

Γι αυτό πρέπει να ευρεθεί ποιος είναι  ο πετυχημένος  καλλιτεχνικός ατζέντης που οργανώνει την περιοδεία του θιάσου ή της καλλιτεχνικής αυτής ομάδας, για τις εμφανίσεις της. Για να του αποδοθεί ο έπαινος ο πρέπων. Έχουμε τέτοιο ατζέντη στην Κύπρο ή υπάρχει η έξωθεν συνεπικουρία, δηλαδή τις εμφανίσεις του συγκροτήματος οργανώνει ιθύνων νους εκ του εξωτερικού; Γιατί  δεν είναι τόσο εύκολο, σε τόσο λίγο χρόνο, να οργανώνονται τόσες εμφανίσεις  σε τόσα περιώνυμα κέντρα εξουσίας όπως είναι η Άγκυρα π.χ. ή η Ουάσιγκτον. Ο κ. Αναστασιάδης έχει συγγενείς δεσμούς με οργανωτές και διεκπεραιωτές καλλιτεχνικών συνόλων; όμως είναι αυτό αρκετό; Λοιπόν: Ξένος ή ντόπιος ο ατζέντης που κλείνει τις δουλειές για την ομάδα του ΔΗΣΥ; Ας το αφήσουμε στην κρίση των ακροατών.

Σέρτικος

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΠΙΣΣΑΡΙΔΗ, ΝΟΜΠΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

 

            Αν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα, τότε οι μέγιστοι οικονομολόγοι θα ήσαν τρισεκατομμυριούχοι και οι μέγιστοι φιλόλογοι θα ήσαν ποιητές ίσοι με τον Όμηρο, τον Σαίξπηρ και τον Καβάφη.

Όμως και ο ύπατος των φιλολόγων μπορεί να διαγράψει απλώς πώς και γιατί πέτυχε ένα ποίημα, που έγκειται το μεγαλείο του Σολωμού, του Κάλβου και των άλλων σπουδαίων ποιητών, μπορεί να μιλήσει για το «κατατεθειμένο», αυτό που ολοκληρώθηκε, όταν όμως αυτά τα διδάγματα θα τα εφαρμόσει ο ίδιος, ή κάποιος άλλος που ακούει τις συμβουλές του, το ποίημα που παράγεται δεν είναι παρά μια θλιβερή αποτυχία. Γιατί η ποίηση αποτελεί την πιο πολυσύνθετη πολιτιστική και κοινωνική πραγματικότητα, για να σπινθηροβολήσει ένα ποίημα μέσα στην ποιότητά του χρειάζονται τα πάντα, έως και να συνωμοτήσει ολόκληρο το σύμπαν. Γι’ αυτό και οι σοβαροί φιλόλογοι δίνουν απλώς μερικές αδρομερείς συμβουλές στον νέο ποιητή, όπως είναι η προσεκτική ανάγνωση των μεγάλων λογοτεχνών, και δεν διανοούνται ότι κατέχουν τη μαγική συνταγή για το πώς γράφεται το σπουδαίο ποίημα.

Και η οικονομία είναι η πιο πολυσύνθετη δραστηριότητα της κοινωνίας, στην οποία εμπεριέχονται τα πάντα, από τις παραγωγικές δραστηριότητες μέχρι την κοινωνιολογία, την πολιτική, την ιστορία, τη γεωγραφία, την ψυχολογία, τη γεωπολιτική. Ακόμη, τα πάντα και όλοι οι όροι της οικονομίας βρίσκονται εν εξελίξει και εν συνεχεί αλλαγή, με τους απροσδιόριστους παράγοντες, τις συγκυρίες και το τυχαίο, όπως το πέταγμα της πεταλούδας στο Περού, να παίζουν τον ρόλο τους. Ένας μεγάλος οικονομολόγος μπορεί να ανιχνεύσει και να διαγράψει αδρά, με σωστό λόγο, γιατί η τάδε χώρα πέτυχε οικονομικά, γιατί στην τάδε περίοδο υπήρξε ύφεση κ.λπ., μπορεί να μιλήσει εύστοχα για το ιστορικά περατωθέν. Όταν όμως αυτήν τη γνώση τη μεταφέρει ακρίτως και επιπολαίως, σε άλλους χώρους, χρόνους και καταστάσεις, το αποτέλεσμα είναι θλιβερό. Γι’ αυτό και οι μεγάλοι οικονομολόγοι δίνουν αδρομερώς τις τάσεις και τους τομείς στους οποίους  πρέπει να δοθεί προσοχή και μένουν εκεί. Αλίμονο αν υπάρχει η πίστη  ότι γνωρίζουν τη μαγική συνταγή και κατέχουν το μαγικό ραβδί, πώς μια χώρα θα πλουτίσει και θα ευημερήσει τάχιστα.

Πρόσεξε, λοιπόν, κύριε Πισσαρίδη, γιατί ο κ. Νίκος Αναστασιάδης, ως Κρόνος, έχει φάει όλα τα παιδιά του, ή, τουλάχιστον, τα έχει ευνουχίσει. Δεν χρειάζεται να εξευτελίσει και το πρώτο κυπριακό Νόμπελ. Προφύλαξε τον εαυτό σου και μη ξεπετάγεσαι εδώ κι εκεί κάνοντας αμελέτητες και πρόχειρες δηλώσεις, που το μόνο που ωφελούν είναι την τρέχουσα πολιτική ενός πρακτικιστή πολιτικού, που αμφιβάλλω αν διάβασε δύο βιβλία στη ζωή του

Η Κύπρος θα χαθεί, το ΑΚΕΛ θα ζει

 

Στην πολιτική διαδρομή μου, συνάντησα πολλούς παθιασμένους αντιακελικούς, συνήθως αντιακελικούς της αριστεράς, που έβλεπαν το ΑΚΕΛ ως στρέβλωση της αριστερής ιδεολογίας, ως συμβιβαστικό κόμμα που η ύπαρξή του λειτουργούσε ως ανάχωμα στην ανάπτυξη της αριστερής ριζοσπαστικής σκέψης. Όμως συνάντησα και αρκετούς από τους αντιακελικούς της δεξιάς παράταξης. Και οι μεν και οι δε φώναζαν: πότε θα μειωθεί η δύναμή του, πότε θα διαλυθεί αυτό το κόμμα, που το έβλεπαν ως ανορθογραφία των κυπριακών καιρών.

Και οι μεν και οι δε, με αντιμετώπιζαν με επιθετικότητα, όταν επεξηγούσα ότι το ΑΚΕΛ θα παραμείνει εκεί, και ειδικά όταν επέμενα ότι ο κυπριακός ελληνισμός θα εξαφανιστεί από το νησί, δεν θα υπάρχει ένας Έλληνας στην Κύπρο, αλλά το ΑΚΕΛ θα υπάρχει και θα λειτουργεί στο Λονδίνο και στην Αθήνα, στην Αυστραλία και στο Καναδά. Στην αποχώρηση και τη φυγή τους οι Κύπριοι θα προλάβουν να πάρουν και κάτι μαζί τους, μερικοί πιστοί Χριστιανοί θα πάρουν ιστορικά εικονίσματα των εκκλησιών τους, άλλοι την οργανωτική δομή του ΑΚΕΛ.

Δεν είναι τυχαία η συμβουλή του κ. Χριστόφια όταν αποχώρησε από την προεδρία, αφήνοντας καμένη γη πίσω του: «Το κόμμα και τα μάτια σας» είπε στους συντρόφους του όταν το νησί έφτασε στο πιο τραγικό σημείο, όχι «την Κύπρο και τα μάτια σας», για την Κύπρο ποιος Ακελικός νοιάζεται, το κόμμα είναι πάνω απ’ όλα, που λειτουργεί ως θρησκευτική αναπλήρωση.

Με εξαφανισμένο, λοιπόν, τον κυπριακό ελληνισμό από την Κύπρο, το 2116 μ.Χ., παραδείγματος χάριν, με αφορμή τις εκλογές στην Αγγλία, τα αγγλικά κόμματα θα λένε στους επιτελείς τους να έρθουν σε επαφή και να δουν και το ΑΚΕΛ του Λονδίνου. Επηρεάζουν καμιά εικοσαριά χιλιάδες ψήφους, θα τονίζουν, πρέπει να τους δούμε κι αυτούς, πόσο μπορούν να μας ενισχύσουν.

Θα βρίσκουν λοιπόν την Επιτροπή του ΑΚΕΛ στην αγγλική πρωτεύουσα και οι Ακελικοί θα αρχίζουν για κάποια αιτήματα και αιτηματάκια, επιδόματα, επιχορηγήσεις και οικονομικές ενισχύσεις: για τις καθαρίστριες του φιλοακελικού Αγγλοκυπριακού Συνδέσμου, για τις γραμματείς σχολείου που ελέγχουν, για την συνοικία στην οποία έχουν πολλά μέλη κλπ. κλπ. και έτσι, αν ικανοποιηθούν, να παροχετεύσουν τις ψήφους που επηρεάζουν προς το αγγλικό κόμμα με το οποίο συνομιλούν.

Η Κύπρος θα χαθεί αλλά το ΑΚΕΛ θα ζει. Γιατί το ΑΚΕΛ συμπύκνωσε όλη τη νεοκυπριακή μετριότητα, πάντα με τους ισχυρούς, στο ξεκίνημά του ταυτισμένο με την  αγγλική αποικιοκρατία. Οι Έλληνες θα εξαφανιστούν από την Κύπρο όμως θα υπάρχει παράρτημα ΑΚΕΛ στο Λονδίνο, την Αθήνα, τον Καναδά, την Αυστραλία, τις Η.Π.Α., για να παρέχει εκδουλεύσεις και να δέχεται ωφελήματα. Το ΑΚΕΛ θα ζει, γιατί, πάντοτε χωρίς ανάταση και υπέρβαση, εκφράζει ό,τι πιο επαρχιώτικο έβγαλε αυτός ο τόπος,  γιατί συμπύκνωσε την νεοκυπριακή κυπριώτικη κυπριακή κυπριακότητα.

ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΟΚΡΑΤΙΑ

Απαντώντας σε ερωτηματολόγιο αθηναϊκής εφημερίδας για την οικονομική κρίση της Κύπρου, ανάμεσα σε άλλα, τόνισα: «Ξέρετε, η Κύπρος μαστίζεται από λειψυδρία και λειψανδρία. Δεν βρέχει πολύ και οι πολιτικοί άνδρες της δεν μελετούν, αμφιβάλλω αν οι σημερινοί είκοσι σημαντικότεροι ταγοί, όλων των κομμάτων, διάβασαν δύο βιβλία τα περασμένα δέκα χρόνια. Το χειρότερο, μερικοί που διαβάζουν ασχολούνται μόνο με βιβλία Κυπρίων συγγραφέων, που συναντούν  στις πολιτικές τους διαδρομές. Η κυπριακή επαρχία ανακυκλώνεται. Ευσύνοπτα: Η βόρεια Κύπρος τουρκοκρατείται και η νότια μετριοκρατείται.»

“Η βόρεια Κύπρος τουρκοκρατείται και η νότια μετριοκρατείται”. Λόγια που επανέλαβαν αρκετοί αναλυτές και ποιητές για την κατάσταση στην Κύπρο.

Η ιστορική γνώση τεκμηριώνει ευσύνοπτα τη σφαγή των ξεχωριστών και την επικράτηση των μετρίων. Ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων πήρε τον γιο του και διάδοχό του έξω από την πόλη, κι όπως περπατούσαν, κάθε φορά που ο πασάς έβλεπε ένα ψηλό στάχυ, το χτυπούσε με το μπαστούνι του και το έριχνε κάτω.

-Θέλεις να κυβερνήσεις;  ρώτησε τον γιο του. Λοιπόν, όποιος ξεχωρίζει πρέπει να του κόβεις το κεφάλι.

Παρόμοιο γεγονός έγινε παλαιότερα και καταγράφεται από τον Ηρόδοτο στο πέμπτο κεφάλαιο της Ιστορίας του, που έχει το όνομα της Μούσας Τερψιχόρης. Ο Θρασύβουλος, ο τύραννος της Μιλήτου, συμβούλεψε με παρόμοιο τρόπο τον Περίανδρο, αποκεφαλίζοντας τα στάχυα, δηλαδή τους “υπειρόχους των αστών φονεύειν”, να σκοτώνει τους άξιους και αυτούς που ξεχώριζαν στην πόλη.

Τέτοια «σφαγή» επιτελείται στην Κύπρο για δεκαετίες. Οι λογικές της μετριότητας θριαμβεύουν, εν τέλει η συνομωσία των μετρίων αποδεικνύεται αδίστακτη και νικηφόρα. Όλα τα προσοντούχα και ταλαντούχα άτομα, οι μελετημένοι και οι άξιοι σφαγιάζονται συνεχώς, επιπλέουν οι διάφοροι φελλοί, οι ανίκανοι και οι καιροσκόποι. Υπάρχει, ακόμη,  μια διακομματική συμμαχία για να αναδεικνύονται οι μέτριοι και οι ανίκανοι. Έτσι, όταν υπάρχει κάποιος προσοντούχος από τον ΔΗΣΥ ή από άλλα κόμματα, οι ακελικοί κύκλοι θα μιλήσουν για επέλαση του «εθνικισμού» και πρέπει, επιτέλους, να στηθεί ανάχωμα για να εμποδιστεί, όταν όμως αυτός αποτελεί μετριότητα οι ΑΚΕΛικοί θα επιδείξουν “μεγαλοσύνη” και “ανωτερότητα”. Το ίδιο και από την πλευρά του ΔΗΣΥ, όταν υπάρχει προσοντούχος που προέρχεται από τον χώρο της κυπριακής παραδοσιακής αριστεράς  θα ανασύρουν τον «κίνδυνο του κομμουνισμού», όταν όμως αυτός αποτελεί μια εκκωφαντική μετριότητα κι αυτοί θα επιδείξουν “μεγαλοσύνη” και “ανωτερότητα”, θα τον αφήσουν να προχωρήσει για πιο πάνω. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του πιο ανίκανου από τον Ακελικό χώρο, του κ. Δημήτρη Χριστόφια, που βοηθήθηκε και από τον ΔΗΣΥ για να νικήσει και να υποδύεται για πέντε χρόνια τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα τα οικτρά αποτελέσματα που σήμερα βιώνουμε

Στο θέμα παρεμβαίνουν και οι ξένες υπηρεσίες, η αγγλική και η αμερικανική πρεσβεία, οι μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και  του Ο.Η.Ε., που ψάχνουν συνεχώς για χρήσιμους ηλίθιους, για να τους ενισχύσουν με υποτροφίες, προσκλήσεις σε συνέδρια, απόκτηση επαφών και γνωριμιών, να τους εντάξουν ως στελέχη σε επιχορηγούμενες «μη κυβερνητικές οργανώσεις», που θα τους αναδείξουν, για να γίνουν παράγοντες της κυπριακής κοινωνίας και να παίζουν κάποιο ρόλο, ο οποίος θα ενισχύει τις ξένες επιλογές και λογικές. Εν τέλει οι μετριότητες νίκησαν πανηγυρικά, έχουν στελεχώσει τα κομβικά σημεία της κυπριακής κοινωνίας, κόβουν και ράβουν στις διάφορες υπηρεσίες, στα κόμματα, στις οργανώσεις.

Όμως ο τόπος βουλιάζει. Και σε μια κοινωνία, ένα από τα μεγαλύτερα ενισχυτικά σημεία για την επιβίωσή της είναι το κεφάλαιο των ικανών και προσοντούχων στελεχών της, είναι το κεφάλαιο της αξιοποίησης των πολιτών της που είναι έξυπνοι, καλλιεργημένοι, νευρώδεις και δυναμικοί, που μπορούν να σκεφτούν, να κρίνουν και να δράσουν. Αυτοί που έπρεπε να αναλάμβαναν υπεύθυνα στον στρατό, την οικονομία, την πολιτική ζωή, στην Παιδεία και τα Πανεπιστήμια, στον πολιτισμό και την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών. Τους θάψαμε όλους, και η ελεύθερη Κύπρος πνίγεται στη μιζἐρια, την κακομοιριά και το αλαλούμ της μετριότητας.

Όμως δεν ζούμε σε κάποια ήσυχη και ασφαλή περιοχή της υφηλίου, όπου η επέλαση των ανικάνων απλώς θα επιφέρει κάποια αρνητικά φαινόμενα σήψης και παρακμής. Βρισκόμαστε σε ένα καίριο σημείο του κόσμου, η τουρκική πολιτική, αδίστακτη και αποτελεσματική, μεθοδεύει τα επόμενα βήματα, καταστροφικά για την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού. Το βόρειο μέρος τουρκοκρατείται, βρίσκεται υπό κατοχή, και το νότιο μετριοκρατείται. Αν το ελεύθερο τμήμα δεν αναδείξει, στην πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική, διοικητική ζωή, τα καλύτερα και πιο προσοντούχα μέλη του, σημαίνει ότι η σιδερένια πραγματικότητα της τουρκικής κατοχής θα επεκταθεί και στο σύνολο του νησιού, θα ποδοπατήσει την πραγματικότητα που δημιουργούν οι ανίκανοι και οι μετριότητες.

Η ανάδυση των ικανών, των προσοντούχων και των έξυπνων αποτελεί όρο επιβίωσης του κυπριακού ελληνισμού.

 

ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΒΑΜΒΩ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (ανοικτή επιστολή)

Άκουσα χτες, την Πέμπτη 4 Απριλίου, τον κ. Βάμβο Παπαγεωργίου και έμεινα έκθαμβος από τον καιροσκοπισμό του, πως άρχισε να λειτουργεί ως ο χειρότερος ερυθροφρουρός του Ακελικού χώρου.

Εν πρώτοις δύο διευκρινήσεις, πριν προχωρήσω:

Α. Ως παραδοσιακός λόγιος ακολουθώ τον κανόνα των παλαιών καθαρευουσιάνων, που μετέτρεπαν τα ονόματα σύμφωνα με το τυπικό της λόγιας ελληνικής γλώσσας, δηλαδή ο Ντάνογλου γινόταν Δάνογλου και ο Παμπακάρης Βαμβακάρης. Λοιπόν, Βάμβος.

Β. Ο τόπος αυτός βούλιαξε και τα χειρότερα έπονται. Αυτό σημαίνει ότι την ώρα τούτη, της απελπισίας και της τραγικής εξέλιξης, περιμένεις από αυτούς που εκφωνούν τον δημόσιο λόγο στις σχετικές ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές, να μιλήσουν απλά και με ειλικρίνεια για τις εξελίξεις και τους ενόχους, βοηθώντας τον τόπο να αντιληφθεί τι γίνεται και που πάει, να πάρει τις πρέπουσες αποφάσεις και να ανασκουμπωθεί για δουλειά, προσπαθώντας να σώσει ό,τι περισώζεται.

Ο κ. Βάμβος Παπαγεωργίου, με απίστευτο θράσος, ευπειθής θεράπων της Ακελικής νομενκλατούρας, όταν ερωτάται για τις ευθύνες του ΑΚΕΛ δεν μιλά για την ταμπακέρα, με διάφορα ήξεις αφήξεις, με εγκυκλοπαιδισμούς και άλλα τερτίπια, δεν απαντά, στρέφει τη συζήτηση αλλού. Ναι, αυτές τις δύσκολες ώρες, που χρειάζεται τόλμη και ειλικρίνεια.

Προχτές ήταν η απογείωση του καιροσκοπισμού του με το ξέπλυμα που επιχείρησε, όχι βρόμικου χρήματος αλλά του Ακελικού αλαλούμ. Και το πέτυχε με ένα σόφισμα απίστευτης μαεστρίας και θράσους. Αναφερόμενος στο ευρώ τόνισε ότι το ΑΚΕΛ ήταν εναντίον της εισαγωγής του [κατ’ ακρίβεια ζητούσε καθυστέρηση ενός έτους], και ότι ο ίδιος, σε διαφωνία με το ΑΚΕΛ, υποστήριζε τη γρήγορη ένταξη στην ευρωζώνη, πλην, φευ! αποδείχτηκε ότι το ΑΚΕΛ είχε δίκαιο. Το ΑΚΕΛ ξεπλένεται με τον τρόπο αυτό και μάλιστα από κάποιο που διαφώνησε τότε με το κόμμα της παραδοσιακής αριστεράς και που τώρα αναφωνεί: mea culpa. Έτσι ο κ. Βάμβος Παπαγεωργίου εμφανίζεται ως ανωτέρου επιπέδου άνθρωπος, γιατί αναλαμβάνει τις ευθύνες του και το ΑΚΕΛ αποδεικνύεται σοφό -τίτλος που του αποδίδει ένας πρώην διαφωνών, πλην έντιμος γιατί αναγνωρίζει το λάθος του. Άφεριμ Βάμβο.

Εκείνο που δεν είπε ήταν ότι: από την εισαγωγή του ευρώ μέχρι την αποκάλυψη της κρίσης και της τραγωδίας (άμα τη αναλήψει της νέας κυβέρνησης) πέρασαν 61 μήνες με το ευρώ εν χρήσει, και από τους 61 αυτούς μήνες τους 60 βρισκόταν στην εξουσία το ΑΚΕΛ. Εκείνο που δεν μας είπε ο κ. Παπαγεωργίου είναι ότι άμα μπαίνεις στο ευρώ δεν ανεβάζεις στο ανώτατο αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας ανίκανους και χρήσιμους ηλίθιους. Το ευρώ δεν αποτελεί κοινό νόμισμα μιας ενιαίας χώρας -αν υπήρχε αυτή η κατάσταση τότε σε μια περιοχή που δεν θα υπάρχουν ικανοί και άξιοι τοπικοί άρχοντες αυτή η περιοχή απλώς θα παρακμάσει, όπως συμβαίνει σε κάποια πολιτεία των ΗΠΑ ή σε μια διοικητική περιφέρεια της Ρωσίας. Το ευρώ αποτελούσε και αποτελεί κοινό νόμισμα σε μια μεγάλη έκταση στην οποία λειτουργούν τα κράτη που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, κράτη με ανταγωνισμούς -υπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα και διαφορετικές λογικές. Μπαίνοντας στο ευρώ έπρεπε να έχεις τα μάτια ανοιχτά, να αξιοποιείς τα πιο προσοντούχα και έξυπνα στελέχη σου, να ξέρεις να κινηθείς ανάμεσα στο ενιαίο από την μια και την ίδια ώρα, από την άλλη,   ανταγωνιστικό. Δεν σου φταίει, λοιπόν, το ευρώ γιατί έβγαλες στην εξουσία έναν ανίκανο και ατάλαντο (σημειώνω ότι ο έξυπνος και πολυπράγμων κ. Βάμβος Παπαγεωργίου υπηρετούσε με πίστη προσήλυτου την προεκλογική εκστρατεία του κ. Δημήτρη Χριστόφια και έτσι ανέλαβε τα ηνία του ύπατου αξιώματος ένας άνθρωπος ιδεοληπτικός, κομματοκεντρικός και ανίκανος). Δεν σου φταίει το ευρώ γιατί οι Κύπριοι ξεφορτώνανε τις γερμανικές τράπεζες από τα ελληνικά ομόλογα, γιατί έφευγαν τα δισεκατομμύρια από τη Λαϊκή, γιατί οι μίζες, το ρουσφέτι, η διαπλοκή και η λοβιτούρα έστησαν χορό πάνω στη ράχη της κυπριακής κοινωνίας, γιατί δεν λήφθηκαν μέτρα, γιατί θέριεψε η ανικανότητα και ο καιροσκοπισμός.

Για όλα αυτά υπεύθυνο είναι το «σοφό» κόμμα που υπηρετείς, είτε γιατί ήσασταν ηλίθιοι και δεν καταλαβαίνατε που οδηγούνταν τα πράγματα ή γιατί ήσασταν και σεις στο φαγοπότι. Δεν σου φταίει το ευρώ γιατί για πέντε χρόνια δεν κάνατε κάτι το παραγωγικό και η δουλειά σας ήταν ένα χαζοχαρούμενο φεστιβάλ της ΕΔΟΝ, με αντιπαραγωγικές και καταναλωτικές παροχετεύσεις. Δεν σας φταίει το ευρώ γιατί γελοιοποιούσατε τα πάντα, αλήθεια θυμάται ο κ. Βάμβος Παπαγεωργίου, την περίφημη επένδυση του Κατάρ, με μακέτα ψεύτικη, σαν καθρεφτάκι για τους ιθαγενείς;

Το ευρώ το διαχειρίστηκε το ΑΚΕΛ (60 από τους 61 μήνες αφότου μπήκε στη ζωή μας) και αποδείχτηκε ότι το κόμμα που υπηρετεί ο κ. Παπαγεωργίου και ο ηγέτης του Δ. Χριστόφιας, τα έκαναν θάλασσα.

Βάμβο Παπαγεωργίου, ο άνθρωπος κρίνεται από τους συγγραφείς που μελετά και κατανοεί, από τα προτάγματα που ακολουθεί και από τους ανθρώπους που θαυμάζει. Το ότι εσύ, που πρόβαλες κάποτε ως άνθρωπος με γνώση και μελέτη, θαυμάζεις τον Δημήτρη Χριστόφια, ένιωθες δέος γιατί ήσουν κοντά σε αυτή τη «μεγαλοφυΐα» και την υπηρετούσες ασμένως, σημαίνει ότι η Κόλαση δεν έχει πάτο.

Σάββας Παύλου, οικονομικός αναλυτής