ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

Οι ερωτήσεις της Καθημερινής:

Τι οδήγησε την Κύπρο σε αυτό το σημείο; Τι λάθη έγιναν; Πόσο σας αγγίζει η κατάσταση; Πώς φαντάζεστε την επόμενη ημέρα; Τι «εφόδια» έχει στη διάθεσή της η Κύπρος για να ξανασταθεί στα πόδια της; Πού πρέπει να δώσει έμφαση – να επενδύσει;

Η απάντηση:

• Πόσο μας αγγίζει αυτή η κατάσταση; Όλη η κυπριακή κοινωνία ζει έντονα διάφορα εναλλασσόμενα συναισθήματα. Οργή, θλίψη, παραίτηση, αγωνιστικότητα. Πότε στην κορυφή της αγωνιστικής αντίδρασης και της αλληλεγγύης για τον τόπο της  και πότε στο βάραθρο της ηττοπάθειας και του «ο σώζων εαυτόν».
• Πώς φτάσαμε εδώ; Η ανεκδιήγητη διακυβέρνηση Χριστόφια, η έκρηξη στο Μαρί, η γενική οικονομική κρίση, η καταβαράθρωση της Ελλάδας, η κομματική λογική που αποτρέπει τη λήψη σωστών μέτρων, η έλλειψη πολιτικών ηγετών επιπέδου. Ξέρετε, η Κύπρος μαστίζεται από λειψυδρία και λειψανδρία. Δεν βρέχει πολύ και οι πολιτικοί άνδρες της δεν μελετούν, αμφιβάλλω αν οι σημερινοί είκοσι σημαντικότεροι ταγοί, όλων των κομμάτων, διάβασαν δύο βιβλία τα περασμένα δέκα χρόνια. Το χειρότερο, μερικοί που διαβάζουν ασχολούνται μόνο με βιβλία Κυπρίων συγγραφέων, που συναντούν  στις πολιτικές τους διαδρομές. Η κυπριακή επαρχία ανακυκλώνεται. Ευσύνοπτα: Η βόρεια Κύπρος τουρκοκρατείται και η νότια μετριοκρατείται.

Όλα τα προηγούμενα δεν μπορούσαν να φέρουν την Κύπρο στο τελευταίο χάλι αν υπήρχε σταθερό διεθνές πολιτικό περιβάλλον. Όμως ζούμε σε μεταβατική εποχή, καταδύονται υπερδυνάμεις και αναδύονται άλλες, αλλάζει το οικονομικό σύστημα. Τώρα πια αναδεικνύεται κυρίαρχη η αδίστακτη τραπεζική-χρηματιστηριακή ελίτ, ο Σόρος σε μια μέρα μάζεψε τετρακόσια εκατομμύρια δολάρια από μερικές κινήσεις στο χρηματιστήριο, όσα θα μάζευε ο παλιός  εργοστασιάρχης – καπιταλιστής σε χίλια χρόνια.  Η νέα εξουσία οικοδομεί άλλες λογικές και πίστεις, τώρα παραμένουν ξεφτίδια του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού και φιλελεύθερου αστισμού, υπάρχει ο ωμός εκβιασμός του χρήματος, και αυτό θα μεταφερθεί σιγά σιγά και στις ανθρώπινες σχέσεις, που θα διακρίνονται για τον κυνισμό και τον κανιβαλισμό τους. Μέσα σ’ αυτά τα δεδομένα του έντονου ανταγωνισμού και της συσσώρευσης ενισχυτικών κερδών, υπάρχει και η στόχευση της ευρωπαϊκής ελίτ προς διάφορες αδύνατες χώρες, που πρέπει να υποταχτούν, να χάσουν την ανεξαρτησία τους και να δορυφοροποιηθούν. Τέτοιος στόχος ήταν και η Κύπρος.

• Η επόμενη μέρα είναι σκληρή. Θα δυσκολευτεί η Κύπρος να ξανασταθεί στα πόδια της. Θα περάσει δύσκολα χρόνια όποια απόφαση και να πάρει.  Η έμφαση και η επένδυσή της, πρώτα και κύρια στην εσωτερική πίστη, αυτή που δομεί τις αντιδράσεις ακόμη και στο ζωικό βασίλειο: Θέλω να επιβιώσω. Και για να το πετύχω θα κάνω το παν.

Σάββας Παύλου

22/3/2013

(Δημοσιεύτηκε εφ. Καθημερινή, περιοδικό Κάππα, Αθήνα, 31 Μαρτίου 2013, αρ. 513, σ.22)

 

1. ΚΟΥΡΕΜΑ 35% ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ Α.Κ.Ε.Λ., 2. ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ, 3. ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

 ΚΟΥΡΕΜΑ 35% ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ Α.Κ.Ε.Λ

«Στο βάθος κήπος»  γράφουν οι ταβέρνες στην Αθήνα, θέλοντας να πληροφορήσουν τους υποψήφιους πελάτες τους ότι πίσω από τη τσιμεντένια πρόσοψη υπάρχει μια ειδυλλιακή αυλή, για να απολαύσουν το φαγητό και το ποτό τους, μέσα σε δέντρα και γλάστρες. Στην Κύπρο είναι ανάποδα τα πράγματα. Πίσω από την τσιμεντένια πραγματικότητα που ζούμε αυτή την περίοδο οδηγούμαστε σε ένα μέρος πιο αποτρόπαιο, «στο βάθος: επιστροφή του σχεδίου Ανάν» .

Μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, η Κύπρος βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση. Είχε καλή ηγεσία, καλή οικονομία και ήταν ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση που τότε σε θωράκιζε αρκετά. Για όσους θέλουν να μιλήσουν με χαιρεκακία για τη σημερινή στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης  πρέπει να τονίσω ότι στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία, που χαρακτηρίζεται από συνεχείς και ταχύτατες αλλαγές, εννέα χρόνια είναι πάρα πολλά για την αλλαγή «παραδείγματος». Μέσα σε εννέα χρόνια συνέβησαν αρκετά (μείωση της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας, ανάδυση άλλων πόλων δύναμης, σε ευρωπαϊκό επίπεδο αδιαμφισβήτητα υπεροχή της Γερμανίας, διάσταση ευρωπαϊκού Νότου και Βορρά, οικονομική εξαθλίωση της Ελλάδας κ.λπ.)

Τότε, λοιπόν, μετά το 2004, έπρεπε η Κύπρος να αποδυναμωθεί. Να χάσει δύο από τα πλεονεκτήματά της, την ηγεσία και την οικονομική σταθερότητα. Ο Αναστασιάδης ήταν καμένο χαρτί, γελοιοποιημένος, τα δύο τρίτα του κόμματός του δεν τον ακολούθησαν στην πορεία του υπέρ του σχεδίου Ανάν. Έπρεπε να βρεθεί ο «χρήσιμος ηλίθιος», δηλαδή ο Χριστόφιας. Άνθρωπος ανίκανος, ημιμαθής, χωρίς δεξιότητες, που ήξερε απλώς να διευθύνει ένα παρωχημένο, σταλινικού  τύπου, κόμμα της εποχής του ψυχρού πολέμου, ιδεοληπτικός και κοντόφθαλμος, που θα υποδυόταν τον πρόεδρο για πέντε χρόνια.

Χαρακτηριστικά, συγγενικό του πρόσωπο, σε συνέντευξη σε κυπριακή εφημερίδα, λίγο πριν από τις εκλογές του 2008, ανέφερε ότι έκλαιγε στο σπίτι του με λυγμούς το 1989, για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Άνθρωπος που, το 1989, δεν είχε καταλάβει γιατί κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση και θρηνούσε, μάλιστα, για το μοντέλο αυτό, ανέλαβε να το παίζει πρόεδρος της σύγχρονης Κύπρου. Όλοι αγωνίστηκαν για να νικήσει ο κ. Χριστόφιας, οι Αμερικανοί, το υπουργείο Εξωτερικών της Ντόρας Μπακογιάννη, το ΝΑΤΟ, η ΣΙΑ και η προδοσία (αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο), η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ηγεσία του ΔΗΣΥ, οι Άγγλοι και όλη η σάρα και η μάρα της γης. Γιατί; Γιατί ήταν ο «χρήσιμος ηλίθιος», που θα διευθετούσε τους δύο πρώτους στόχους. Την απομάκρυνση του Τάσου Παπαδόπουλου και την οικονομική καταβαράθρωση της Κύπρου. Γράφοντας στο ιστολόγιό μου, στις 11 Ιουλίου του 2011, λίγο μετά το άκουσμα της έκρηξης στο Μαρί, τόνισα:

Κύριε Χριστόφια, παραιτήσου, δεν πάει άλλο. Παραιτήσου, αποδείχτηκες λίγος και μικρός. Διέλυσες το Κυπριακό, διέλυσες την οικονομία, διέλυσες την κοινωνία ενισχύοντας την τάση για έναν Κύπριο χωρίς Μνήμη, Ύπαρξη και Ιστορία, χωρίς Αρχές και Αξίες, γέμισες τον τόπο με τα λαμόγια σου που επέπεσαν σαν πεινασμένες μύγες, σαν χταπόδια τραβούν από ταμεία, επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις, συμβάσεις, προσφορές, χρηματοδοτήσεις. Τώρα αυτό, αυτή η ασύλληπτη τραγωδία. Δεν χρειάζεται να πάρεις όλη την Κύπρο στον τάφο. Παραιτήσου.»

Πράγματι, αποχωρώντας ο Χριστόφιας, πήρε όλη την Κύπρο στον τάφο. Οι ευθύνες της διακυβέρνησής του είναι απίστευτες, το όνομά του είναι συνώνυμο της καταστροφής της Κύπρου.

Γι’ αυτό, ως πρώτο μέτρο, για να αποκατασταθεί το αίσθημα του δικαίου, προτείνω η Βουλή να ψηφίσει το κούρεμα των περιουσιακών στοιχείων του ΑΚΕΛ κατά 35%. Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί οι καταθέτες να χάνουν σχεδόν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία και το πολιτικό κόμμα, που ευθύνεται για την κατάντια αυτή, να παραμένει αλώβητο. Οικήματα, οχήματα, καταθέσεις, επιχειρηματικές δραστηριότητες του ΑΚΕΛ, πρέπει να κουρευτούν κατά 35% και να δοθούν στο ταμείο σωτηρίας της Κύπρου. Έτσι θα μάθουν και τα κόμματα, όλα τα κόμματα και ο ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ , ότι τα λάθη και οι λοβιτούρες και τα ρουσφέτια έχουν ένα κόστος. Ότι οι πολιτικές ευθύνες έχουν κόστος.

ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Η Κύπρος αποδυναμώθηκε, ο κυπριακός ελληνισμός πληρώνει τα σπασμένα με ανεργία, πείνα, μείωση των οικονομικών του δυνατοτήτων, με αίσθημα ανασφάλειας, με φυγή των προσοντούχων και δυναμικών νέων του σε άλλες χώρες. Για να αποκατασταθεί το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών πρέπει να συσταθεί αμέσως Επιτροπή για διερεύνηση όλων των πτυχών αυτής της πορείας (ποινικές, πολιτικές, οικονομικές ευθύνες κ.λπ.) Ποιοι εγκλημάτισαν από ανευθυνότητα ή ακόμη γιατί τσέπωσαν αρκετά. Φέρνω το παράδειγμα των ελληνικών ομολόγων, που η αγορά τους ήταν βασική στην οικονομική κατρακύλα της Κύπρου. Πολλοί το αναφέρουν, ότι δηλαδή εκτεθήκαμε στα ελληνικά ομόλογα λες και η Κύπρος, από εθνική ομοψυχία, έτρεξε να βοηθήσει την Ελλάδα, και εν τέλει την πλήρωσε. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Οι Κύπριοι τραπεζίτες πήραν από δεύτερο και τρίτο χέρι , κατ’ ακρίβειαν ξεφόρτωσαν τους Γερμανούς από τα ελληνικά ομόλογα. Οι Γερμανοί για να δελεάσουν τους Κύπριους να τα πάρουν πλήρωσαν και τη σχετική μίζα, που κάποιοι την τσέπωσαν. Όταν οι πονηροί Γερμανοί ξεφορτώνουν κάτι, σημαίνει ότι αυτό δεν θα πάει καλά. Ποιοι είναι, λοιπόν, αυτοί  που βοήθησαν τους Γερμανούς, οδήγησαν τις τράπεζες τους σε χρεοκοπία και ωφελήθηκαν και οι ίδιοι; Υπάρχουν ποινικές ευθύνες ακόμη και από την πλευρά των Γερμανών. Όπως με τις μίζες της Ζήμενς έτσι και τώρα η κάτω από το τραπέζι παράδοση χρημάτων είναι παράνομη. Και η Επιτροπή πρέπει να ψάξει και από την πλευρά της Γερμανίας για παρατυπίες και συμμετοχή στο έγκλημα. Ακόμη, υπήρχε πολιτική διαπλοκή; Κύπριοι πολιτικοί που σιώπησαν με το αζημίωτο; Όπως για το θέμα των εννέα δισεκατομμυρίων της Λαϊκής;

Εν τέλει, επειδή ο κόσμος θα οδηγηθεί στην απελπισία, πρέπει τάχιστα να συσταθεί η Επιτροπή και κάποιοι να οδηγηθούν στο Δικαστήριο και να πληρώσουν, πολιτικοί, τραπεζίτες, υπηρεσιακοί παράγοντες. Το θεωρώ απαραίτητο. Μόνο αν ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα του λαού θα μπορέσει αυτός να ανασκουμπωθεί για δουλειά και βελτίωση των συνθηκών της ζωής του, που θα βελτιώσουν και τις αντιστάσεις της Κύπρου. Όταν οι ένοχοι οδηγηθούν στο δικαστήριο θα είναι μια κίνηση με τεράστια συμβολική σημασία: ότι η Κύπρος θα αρχίσει ξανά τον αγώνα και θα τα καταφέρει. Αν δεν ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα του λαού σημαίνει ότι συντείνουμε να οδηγηθεί στην παραίτηση, την αδιαφορία, τον ωχαδελφισμό, την παράδοση.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ

Αυτή η Επιτροπή έγινε και σε άλλες χώρες και αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματική. Και στην Κύπρο αν θα ανασκουμπωθούμε για δουλειά, μετά το χαστούκι που φάγαμε, πρέπει να πάμε πολύ βαθειά, να δούμε τα οικονομικά μας από το 1974 έως τα σήμερα. Πρέπει να συγκροτηθεί αυτή η Επιτροπή για να εξετάσει όλα τα δάνεια της Κύπρου, ένα ένα. Από που τα πήρε, πότε και πόσα πήρε, που δόθηκαν τα λεφτά αυτών των δανείων, πόσα αποπληρώθηκαν, με ποιο τόκο, πόσα υπολείπονται, ποιοι αξιωματούχοι υπέγραψαν για τα δάνεια αυτά. Και για όλα να πληροφορήσει τον λαό. Μόνο με τον αυστηρό έλεγχο του παρελθόντος θα κατανοήσουμμε το παρόν και θα προφυλαχθούμε για το μέλλον. Και όπου υπάρχει παρατυπία, σπατάλη και απάτη να καταγγελθεί και να αποδοθούν ευθύνες.

ΦΥΣΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Ας μη μακρηγορήσουμε άλλο. Στην ιστορία οι απρόβλεπτοι παράγοντες αναδύονται κάθε τόσο και αλλάζουν τα δεδομένα. Η οικονομική κατακρήμνιση της Κύπρου έγινε, όπως και η αλλαγή ηγεσίας. Ήρθε η ώρα του Αναστασιάδη, μετά την πενταετία κατά την οποία ο κ. Χριστόφιας υποδυόταν τον πρόεδρο της Κύπρου. Θα είναι ο Αναστασιάδης ο μοιραίος πρόεδρος  που θα ολοκληρώσει το σχέδιο; Όμως, στο μεταξύ, αναδύθηκε ένας αλλος παράγοντας που δίνει ελπίδες για το μέλλον, αποτρέπει την πλήρη απελπισία και ενισχύει αντιστάσεις. Και αυτός ο παράγοντας  είναι το φυσικό αέριο. Πρέπει λοιπόν φτηνά και ανέξοδα να απαλλοτριωθεί και αυτό από διάφορους αετονύχηδες, για να φτάσουν στον τελικό στόχο; Τι θα γίνει λοιπόν; Καλώ την ΕΔΕΚ και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να συγκροτήσουν ανεξάρτητη Επιτροπή (από πολιτικούς, νομικούς και, κυρίως, εμπειρογνώμονες για το θέμα αυτό) που θα παρακολουθεί όλη τη σχετική κυβερνητική δραστηριότητα, θα κρίνει, θα εισηγείται, θα προειδοποιεί, θα πληροφορεί τον λαό. Η Επιτροπή, μόνη της έγνοια θα έχει να προστατεύσει  τον φυσικό πλούτο του νησιού από ανοησίες και σκοπιμότητες, ενδυναμώνοντας έτσι τη θέση της Κύπρου.

The human body and the contrast of the periphery and the Metropolis

Σημείωση:

Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα νέο στάδιο αφαίμαξης και καταλήστευσης  της αδύνατης περιφέρειας από τα ισχυρά κέντρα εξουσίας, φτάσαμε στη χρεοκρατία, αυτό το στάδιο που διανύει η Ελλάδα και, οσονούπω, θα δοκιμάσει και η Κύπρος.  Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν πάρα πολλά χρόνια και προτού φτάσει στην εξέταση του θέματος «ανθρώπινο κορμί και η αντίθεση περιφέρειας –μητρόπολης» αναφέρεται επιτροχάδην σε διάφορες μορφές εκμετάλλευσης της αδύνατης περιφέρειας. Το άρθρο επανέρχεται λόγω των κρίσιμων καταστάσεων που βρίσκεται η εκβιαζόμενη Κύπρος  και, ακόμη, με την ευκαιρία της μετάφρασής του στα αγγλικά.

 

The human body and the contrast of the periphery and the Metropolis

 

The exploitation and enslavement of the poor and the weak of the periphery has been extensively studied in the past centuries. The unequal relationship of the strong metropolis and the weak periphery takes a number of alternate forms — from obvious and immediate (slave trade, looting, colonialism), and implicit and refined (creation of dependency, imposition of single-crop agriculture, migration of talent, obligation, etc.). This issue might be better understood through the lens of political and cultural dependency, which also relates to the timely issue of erotic desire. Eldridge Cleaver in his book “Soul on Ice” discusses the outcasts, the “third world people”, of metropolis,  black prisoners who do not have photographs of black women in their cells — only of white women in suggestive poses — and Frantz Fanon in “The Wretched of the Earth” will describe the pervasive erotic fantasy of the colonized and the white wife of the colonizer.

 

Lately, dependency has also begun to manifest in a fundamental topic: the body. Today, a new network of dependency and discipline, alienation and coercion is being formed. The development of medical science and new treatment options — such as transplant surgery ­— consolidate old borders and replicate the terms of existence of a strong exploitative center and a weak margin in the fields of health and medicine.

 

The medical needs of developed nations require kidneys, corneas and other human parts, primarily for the middle and upper classes. These needs however cannot be satisfied from available transplants from volunteers and deceased donors that are internally available. Thus, they can turn to the developing world to satisfy their needs. Mechanisms and circuits with great profit margins have been developed to this end. Various sources refer to the accumulation of human organs from executed and dying patients in Third World hospitals. The most gruesome reports talk about forced removal of organs from kidnapping victims who are later murdered. A practice that has developed significantly in later years however is the donation of organs by people from the poorer social classes in return for payment. Thus, many heads of households might sell a kidney or a cornea in exchange for a sum that will save their family from poverty, at least for a few years. The fee is not significant in comparison to the salaries of the people of the Metropolis, but for the starving citizens of these poor countries is exceedingly adequate, if not magnanimous.

 

Human body parts are trafficked in cutting-edge medical containers for the citizens of the Metropolis where now — in addition to riches, raw material and other goods —also accumulate healthy human parts.

 

At the same time, another destruction of bodies occurs. The Metropolis radiates knowledge and opinions about the world, creates values and examples. Thus, people who do not identify with these values are left feeling inferior and marginalized. In the past there have been numerous instances where black individuals tried to lighten the darkness of their skin and soften the roughness of their hair through the use of suspicious chemical substances, where, in the best of cases, created a type of albinism for their skin.

 

This phenomenon continues today in relation to the body of women of Asian descend, where wanting to resemble the American ideal physicality undergo eye surgery to get rid of their racial attributes (a skin fold of the upper eyelid, covering the inner corner of the eye and is often referred to as the “Epicanthic fold”) to gain the almond-shaped eyes that resemble those of the American actresses — the most staggering of shapes according to the mass media. In China, many women seek doctors who place a small metal mechanism in their legs that can give them a little bit of height, and in this way allow them to get a little bit closer to the western standard.

 

Attributes of the body that were established after thousands of years of evolution, that are inherent to their person from the moment of conception, are disregarded and marginalized in order to align with the dominant model. The main problems in this situation are not these cases, which are remote instances, but the tendencies, movements and attitudes of the body, its smells and impressions, which must parallel the ones stemming from the centre.

 

The space of the body is thus also a victim of this basic antithesis that motivates global developments. The powerful metropolis plunders the robust bodies of the marginalized and radiates its image and ideology to the periphery. It imports the immediacy of life and exports alienating standards. It sows images and reaps bodies.

 

Το ανθρώπινο κορμί και η  αντίθεση περιφέρειας και μητρόπολης

 

Η εκμετάλλευση και η εξάρτηση των φτωχών και αδύνατων χωρών της περιφέρειας έχει αρκούντως μελετηθεί από τους προηγούμενους αιώνες. Έχουν ακόμη υποδειχθεί και τονιστεί αρκετά οι συνεχώς μετεξελισσόμενες μορφές που παίρνει αυτή η άνιση σχέση μεταξύ της δυνατής μητρόπολης και της αδύνατης περιφέρειας, συνήθως από τις κραυγαλέες και άμεσες  (δουλεμπόριο, λεηλασίες, αποικιοκρατία) σε έμμεσες και πιο ραφιναρισμένες (δημιουργία εξαρτημένης ελίτ, εξαναγκασμός στη μονοκαλλιέργεια, μετανάστευση εγκεφάλων, υπερχρέωση, κ.λπ.). Σημαντικό για την κατανόηση αυτού του πλέγματος αποτελεί και η πολιτική και πολιτιστική εξάρτηση που φτάνει ακόμη και στο καίριο θέμα του ερωτικού πλησιάσματος. Ο Ε. Κλήβερ στο βιβλίο του «Ψυχή στον πάγο» θα σημειώσει για τους «τριτοκοσμικούς της μητρόπολης», τους νέγρους φυλακισμένους που δεν έχουν ούτε μια φωτογραφία νέγρας γυναίκας στο κελί τους –μόνο λευκές σε πικάντικες στάσεις- και ο Φ. Φανόν στους «Κολασμένους της γης» θα περιγράψει τη συνεχή ερωτική φαντασίωση του αποικιοκρατούμενου με τη λευκή γυναίκα του αποικιοκράτη.

Τελευταία, το φαινόμενο της εξάρτησης άρχισε να εμφανίζεται και σε ένα θεμελιώδες θέμα: το κορμί. Ειδήσεις που καταφθάνουν τακτικά συνθέτουν ένα καινούργιο πλέγμα εξάρτησης και επιβολής, αλλοτρίωσης και πειθαναγκασμού.  Η ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης και οι νέες δυνατότητες θεραπείας που δημιουργήθηκαν με τις μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων εδραιώνουν τα παλιά σύνορα και αναπαράγουν τους όρους ύπαρξης δυνατού εκμεταλλευτικού κέντρου και αδύνατης εκμεταλλευόμενης περιφέρειας και στο χώρο της υγείας και της ιατρικής.

Οι ιατρικές ανάγκες των αναπτυγμένων κρατών χρειάζονται νεφρούς, κερατοειδείς χιτώνες και άλλα ανθρώπινα μέλη κυρίως για τα μεσαία και ανώτερα στρώματα. Οι ανάγκες τους δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από τα εθελοντικά και τα πτωματικά μοσχεύματα που μπορεί να  δώσει η εσωτερική προσφορά. Έτσι ο μόνος χώρος, που μπορούν να στραφούν για ικανοποίηση των αναγκών τους, είναι ο τρίτος κόσμος. Μηχανισμοί και κυκλώματα έχουν λοιπόν δημιουργηθεί που διεκπεραιώνουν αυτή την εργασία η οποία αποφέρει ανυπολόγιστα κέρδη. Διάφορες πηγές αναφέρουν συσσώρευση ανθρωπίνων οργάνων από εκτελεσθέντες και από ετοιμοθάνατους ασθενείς των τριτοκοσμικών νοσοκομείων. Το πιο αποτρόπαιο, δημοσιεύματα καταγγέλλουν  αναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων από απαχθέντες που δολοφονούνται. Αυτό όμως που έχει αναπτυχθεί σημαντικά είναι η επί πληρωμή προσφορά από τα πτωχά κοινωνικά στρώματα. Έτσι πολλοί οικογενειάρχες δίνουν ένα νεφρό ή τον κερατοειδή, για ένα ποσό που θα σώσει την οικογένειά τους από την εξαθλίωση, τουλάχιστο για μερικά χρόνια. Η αμοιβή σε σχέση με τους μισθούς της μητρόπολης δεν είναι πολύ σημαντική, για τα μάτια των λιμοκτονούντων κατοίκων των φτωχών χωρών φαίνεται αρκούντως ικανοποιητική αν όχι σαν ευεργεσία.

Σε άψογες λοιπόν ιατρικές συσκευασίες προωθούνται τα ανθρώπινα μέλη για τις μεταμοσχεύσεις της μητρόπολης που, εκτός από πλούτη, πρώτες ύλες και άλλα αγαθά, συσσωρεύει τώρα και υγιή ανθρώπινα μέλη.

Την ίδια ώρα που γίνονται όλα αυτά μια άλλη καταστροφή κορμιών επιτελείται. Η κυρίαρχη εικόνα που εξακτινώνεται από τη Μητρόπολη μεταφέρει γραμμές κοινωνική συμπεριφοράς, παράγει γνώσεις και γνώμες για τον κόσμο μας, δημιουργεί αξίες και πρότυπα. Η μη ταύτιση με την κυρίαρχη εικόνα προκαλεί πια αισθήματα μειονεξίας. Παλαιότερα αναφέρθηκαν  μάλιστα αρκετές περιπτώσεις νέγρων που με διάφορα ύποπτα χημικά παρασκευάσματα προσπάθησαν να απαλύνουν τη σκληρότητα των σγουρών μαλλιών τους ή το έντονο χρώμα του κορμιού τους δημιουργώντας στην καλύτερη περίπτωση ένα είδος αλφισμού στο δέρμα.

Το φαινόμενο αυτό συνεχίζεται σήμερα με τις γυναίκες της κίτρινης φυλής, στην περιοχή της Άπω Ανατολής, που θέλοντας να μοιάσουν με το αμερικανικό σωματικό πρότυπο εγχειρίζουν τα μάτια τους για να απαλλαγούν από τα φυλετικά γνωρίσματά τους (βλεφαρική σχισμή που βρίσκεται χαμηλά και συχνά έχει λοξή θέση σχηματίζοντας πολλές φορές μια πτυχή γνωστή ως «μογγολική πτυχή») για να αποκτήσουν παρόμοια με τις Αμερικανίδες ηθοποιούς αμυγδαλωτά μάτια. Το πιο συγκλονιστικό. Στην Κίνα αρκετές γυναίκες καταφεύγουν στους γιατρούς που, αφού τους πριονίσουν τα κόκαλα του ποδιού, τοποθετούν ένα μικρό μεταλλικό συμπλήρωμα που τους προσθέτει πέντε περίπου πόντους ύψος για να πλησιάσουν το πρότυπο των δυτικών γυναικών.

Γνωρίσματα του κορμιού που θεμελιώθηκαν ύστερα από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια φυλογένεσης, που ενυπάρχουν ως ταυτότητα από την πρώτη στιγμή της οντογένεσης, περιφρονούνται και  παραμερίζονται για να εναρμονιστούν με το κυρίαρχο πρότυπο. Το κυριότερο φυσικά στο θέμα αυτό δεν είναι οι περιπτώσεις αυτές που παραμένουν τάσεις μιας μειοψηφίας, αλλά οι στάσεις και κινήσεις και νοοτροπίες του κορμιού, οι οσμές και εμφανίσεις του που πρέπει να συνάδουν με την εικόνα που προέρχεται από το κέντρο.

Ακόμα και ο χώρος του κορμιού διατρέχεται λοιπόν από τη βασική αντίθεση που κινεί τις εξελίξεις του πλανήτη μας. Η ισχυρή μητρόπολη λεηλατεί τα εύρωστα μέλη των κορμιών της περιφέρειας και εξακτινώνει προς την περιφέρεια την εικόνα και την ιδεολογία της. Εισάγει το άμεσο της ζωής και εξάγει το έμμεσο του αλλοτριωτικού προτύπου. Σπέρνει εικόνες και θερίζει κορμιά.

 

ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ Ή από τον «ανθρώπινο πρόεδρο» στον «πρόεδρο που αναλαμβάνει τις ευθύνες του»

 

Η προσπάθεια για τη λοβοτομή του κυπριακού Ελληνισμού είναι συνεχής, οι ελίτ (κομματικές και κοινωνικές) προσπαθούν συνεχώς για την υποβάθμιση της σκέψης και της κριτικής ικανότητας των πολιτών. Περάσαμε μια ολόκληρη πενταετία με τον Χριστόφια να δηλώνει με κάθε ευκαιρία ότι είναι ανθρώπινος πρόεδρος, πρόεδρος με καρδιά. Ε, και; Σημασία είχε ποια πολιτική δρομολογούσε, πώς διαχειριζόταν τα θέματα, αν τα κατάφερνε, αν ήταν αποτελεσματικός επ’ αγαθώ του Κυπριακού και των Κυπρίων πολιτών.  Όμως παρά την εμφανή ανικανότητά του, τα λάθη και τις εγκληματικές παραλείψεις του, ο λαϊκισμός του αριστερού οπαδού ικανοποιούταν, γιατί, επιτέλους, είχαμε πρόεδρο με ανθρώπινο πρόσωπο!!!

Παρεμπιπτόντως πρέπει να αναφέρω ότι σε όλη αυτή τη φιλολογία της «ανθρωπιάς» και της «καρδιάς», από αξιοπρέπεια καλώς δεν μίλησαν οι ζώντες τέως πρόεδροι. Όμως έπρεπε κάποιος από την οικογένειά τους να τους προστατεύσει, να τους υπερασπιστεί και να ζητήσει εξηγήσεις, γιατί μετέφερε την αντίθεση και διαφορά από το επίπεδο πολιτικής επιλογής και φιλοσοφίας  σε επίπεδο προσωπικών αρετών. Δηλαδή ο Σπύρος Κυπριανού, ή ο Κληρίδης, ο Τάσος Παπαδόπουλος ή ο Βασιλείου ήταν ωμοί και απάνθρωποι και όταν πήγαιναν στο προεδρικό έπαιρναν μαστίγιο και κτυπούσαν αδιακρίτως εδώ και κει, και ευτυχώς που μας προέκυψε «πρόεδρος με καρδιά»;

Τέλος πάντων, με αυτά τα τερτίπια ικανοποιούνταν και ο λαϊκισμός της αριστεράς και η υποβάθμιση της κριτικής σκέψης. Τώρα, με την άνοδο του Νίκου Αναστασιάδη στον προεδρικό θώκο έχουμε άλλο κίνδυνο. Η κριτική σκέψη θα υποβαθμίζεται και η λοβοτομή θα επιτυγχάνεται με άλλες τεχνικές. Παρακολουθούσα σχετική εκπομπή στην τηλεόραση που, μετά το διάγγελμα του προέδρου για το φιάσκο με το Γιούρογκρουπ, ο ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ δήλωσε ότι είναι υπερήφανος για τον ηγέτη του γιατί «αυτός αναλαμβάνει τις ευθύνες του».

Ε και; Σημασία έχει γιατί τα έκανε σαλάτα, αν πήγε απροετοίμαστος, αν δεν κατάλαβε τη μηχανή που στηνόταν, γιατί δεν κατάφερε να απεγκλωβιστεί από την παγίδα. Ο Νίκος Αναστασιάδης απέτυχε παταγωδώς. Δέχτηκε να φέρει στην Κύπρο για ψήφιση ένα μνημόνιο στο οποίο καταστρατηγούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, παραβιάζεται θεμελιώδης διάταξη του κυπριακού συντάγματος και του ευρωπαϊκού κεκτημένου, αποτελεί κάτι το πρωτοφανές στην ιστορία της Ευρώπης. Όμως, επειδή δήλωσε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για την κατάληξη, πρέπει να μείνουμε εκστατικοί και ενεοί;

Προεκτείνοντας τα πράγματα, μπρεχτικώ τω τρόπω, δηλαδή όπως ο Μπρεχτ εξόγκωνε ένα παράδειγμα για να γίνουν καλύτερα κατανοητές οι συμπαραδηλώσεις και οι αλληλουχίες του, αναφέρω  δύο παραδείγματα. Αν αύριο ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε κάποιο ευρωπαϊκό σώμα, τον πιέσουν να δεχτεί το ακόλουθο μέτρο: πριν από τη συνεδρία της Ευρωβουλής να μαστιγώνουν τους Κύπριους ευρωβουλευτές, και αυτός το δεχτεί δηλώνοντας ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για την απόφαση, εμείς πρέπει να το χειροκροτήσουμε αυτό και έκθαμβοι να πούμε ότι να «έχουμε πρόεδρο που αναλαμβάνει τις ευθύνες του»;

Και αν, τώρα που έχει στο προεδρικό τον ανεκδιήγητο και ανιστόρητο Μακάριο Δρουσιώτη, σε επαφές του με την αγγλική κυβέρνηση τον πιέσουν και σε κοινή ανακοίνωσή τους καταδικάσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 55-59 και τους ήρωες της Ε.Ο.Κ.Α. και αυτός διακηρύξει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για την κοινή ανακοίνωση, θα παραμείνουμε κεχηνότες και χάσκοντες για τον φοβερό ηγέτη που «ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του»;

Με τον «πρόεδρο με ανθρώπινο πρόσωπο» γαργαλούσαν τον λαϊκισμό της αριστεράς, με τον «πρόεδρο που αναλαμβάνει τις ευθύνες του» θα γαργαλούν τη μαγκιά του οπαδού του ΔΗΣΥ, ότι έχει δυναμικό πρόεδρο.

Και στις δύο περιπτώσεις, εκείνο που διαφεύγει είναι η κριτική σκέψη, η κάλυψη των πάντων με ένα εύκολο συναισθηματισμό. Και επειδή η περίοδος Χριστόφια πέρασε ανεπιστρεπτί, ας κεντρώσουμε στα νέα φαινόμενα της αναστασιαδικής εποχής. Λοιπόν, δεν μας ενδιαφέρει αν δηλώνει ότι αναλαμβάνει τις ευθύνες του, σημασία έχει να είναι ικανός και αποτελεσματικός. Έξυπνος και μελετημένος. Και στην υπόθεση με το Γιούρογκρουπ σημείωσε μια εγκληματική αποτυχία.

Και η δουλειά των ανθρώπων που εξασκούν τη σκέψη τους είναι να κατανοήσουν τα αίτια, τι έπρεπε να γίνει, γιατί δεν έγινε, πως πρέπει να αποφευχθούν άλλες τέτοιες καταστροφικές ήττες. Και οι ευρωβουλευτές πρέπει να σταματήσουν να καμώνονται ότι μένουν έκθαμβοι γιατί ο πρόεδρος δήλωσε ότι «αναλαμβάνει την ευθύνη» και γενικά πρέπει να σταματήσουν να έχουν τη νοοτροπία ότι δίνουν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς της ζούγκλας.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΠΙΣΣΑΡΙΔΗ, ΝΟΜΠΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

            Αν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα, τότε οι μέγιστοι οικονομολόγοι θα ήσαν τρισεκατομμυριούχοι και οι μέγιστοι φιλόλογοι θα ήσαν ποιητές ίσοι με τον Όμηρο, τον Σαίξπηρ και τον Καβάφη.

Όμως και ο ύπατος των φιλολόγων μπορεί να διαγράψει απλώς πώς και γιατί πέτυχε ένα ποίημα, που έγκειται το μεγαλείο του Σολωμού, του Κάλβου και των άλλων σπουδαίων ποιητών, μπορεί να μιλήσει για το «κατατεθειμένο», αυτό που ολοκληρώθηκε, όταν όμως αυτά τα διδάγματα θα τα εφαρμόσει ο ίδιος, ή κάποιος άλλος που ακούει τις συμβουλές του, το ποίημα που παράγεται δεν είναι παρά μια θλιβερή αποτυχία. Γιατί η ποίηση αποτελεί την πιο πολυσύνθετη πολιτιστική και κοινωνική πραγματικότητα, για να σπινθηροβολήσει ένα ποίημα μέσα στην ποιότητά του χρειάζονται τα πάντα, έως και να συνωμοτήσει ολόκληρο το σύμπαν. Γι’ αυτό και οι σοβαροί φιλόλογοι δίνουν απλώς μερικές αδρομερείς συμβουλές στον νέο ποιητή, όπως είναι η προσεκτική ανάγνωση των μεγάλων λογοτεχνών, και δεν διανοούνται ότι κατέχουν τη μαγική συνταγή για το πώς γράφεται το σπουδαίο ποίημα.

Και η οικονομία είναι η πιο πολυσύνθετη δραστηριότητα της κοινωνίας, στην οποία εμπεριέχονται τα πάντα, από τις παραγωγικές δραστηριότητες μέχρι την κοινωνιολογία, την πολιτική, την ιστορία, τη γεωγραφία, την ψυχολογία, τη γεωπολιτική. Ακόμη, τα πάντα και όλοι οι όροι της οικονομίας βρίσκονται εν εξελίξει και εν συνεχεί αλλαγή, με τους απροσδιόριστους παράγοντες, τις συγκυρίες και το τυχαίο, όπως το πέταγμα της πεταλούδας στο Περού, να παίζουν τον ρόλο τους. Ένας μεγάλος οικονομολόγος μπορεί να ανιχνεύσει και να διαγράψει αδρά, με σωστό λόγο, γιατί η τάδε χώρα πέτυχε οικονομικά, γιατί στην τάδε περίοδο υπήρξε ύφεση κ.λπ., μπορεί να μιλήσει εύστοχα για το ιστορικά περατωθέν. Όταν όμως αυτήν τη γνώση τη μεταφέρει ακρίτως και επιπολαίως, σε άλλους χώρους, χρόνους και καταστάσεις, το αποτέλεσμα είναι θλιβερό. Γι’ αυτό και οι μεγάλοι οικονομολόγοι δίνουν αδρομερώς τις τάσεις και τους τομείς στους οποίους  πρέπει να δοθεί προσοχή και μένουν εκεί. Αλίμονο αν υπάρχει η πίστη  ότι γνωρίζουν τη μαγική συνταγή και κατέχουν το μαγικό ραβδί, πώς μια χώρα θα πλουτίσει και θα ευημερήσει τάχιστα.

Πρόσεξε, λοιπόν, κύριε Πισσαρίδη, γιατί ο κ. Νίκος Αναστασιάδης, ως Κρόνος, έχει φάει όλα τα παιδιά του, ή, τουλάχιστον, τα έχει ευνουχίσει. Δεν χρειάζεται να εξευτελίσει και το πρώτο κυπριακό Νόμπελ. Προφύλαξε τον εαυτό σου και μη ξεπετάγεσαι εδώ κι εκεί κάνοντας αμελέτητες και πρόχειρες δηλώσεις, που το μόνο που ωφελούν είναι την τρέχουσα πολιτική ενός πρακτικιστή πολιτικού, που αμφιβάλλω αν διάβασε δύο βιβλία στη ζωή του.

ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΗΣ ΝΕΟΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ

Εισαγωγικό: Ο Μακάριος Δρουσιώτης πάει στο Προεδρικό. Στέλεχος της δημοσιογραφικής ομάδας του νέου προέδρου. Κάτι που εξηγεί το θράσος των νεοκυπρίων. Γνωρίζουν ότι είναι απαραίτητοι σε όλους. Στο ΑΚΕΛ και στους Αμερικανούς, στους Άγγλους, στους Τούρκους και τον Ντάουνερ, στο ΔΗΣΥ και σε όλους τους άλλους, όλοι τους χρειαζονται και όλοι τους πληρώνουν και, έτσι, πληρώνουν θέσεις και πόστα. Επαναφέρω, λοιπόν, ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε παλαιότερα για μια από τις αμέτρητες διαστρεβλώσεις, ιδεοληψίες, ψέματα και  αθλιότητες του Μακάριου Δρουσιώτη. Ένα άρθρο που περιμένει, εδώ και τέσσερα χρόνια, απάντηση, μα που κανένας δεν τόλμησε να αρθρώσει έστω και μια λέξη, να ανασκευάσει μια πρότασή του. Ο δε αρχιδιαστρεβλωτής Μακάριος Δρουσιώτης, αφού έκανε τη ζημιά στην κυπριακή υπόθεση, το βούλωσε.

Η νέα δολοφονία των πέντε αιχμαλώτων

Α.

Έχει παρατηρηθεί ότι, κάθε φορά που αποκαλύπτονται αποτρόπαιες πράξεις του Αττίλα, κάποιοι παρεμβαίνουν αμέσως και αρχίζουν διάφορα ανυπόστατα και ανεξακρίβωτα για να μειώσουν το αίσθημα αγανάκτησης του Κυπριακού Ελληνισμού, να διαλύσουν τους συνεκτικούς δεσμούς που παράγονται από το συναίσθημα της αδικίας, να αποκαταστήσουν την εικόνα της Τουρκίας μέσα από μια λογική που αναδεικνύει ισότητα εγκλημάτων. Λες και υπάρχει ένα προπαγανδιστικό επιτελείο που δίνει εντολές, ότι με αφορμή τις νέες αποκαλύψεις για εγκλήματα του Αττίλα πολύ συγκινηθήκανε και οργιστήκανε οι Ελληνοκύπριοι, γι’ αυτό δώστε τους από πάνω να συνέλθουν και να μαζευτούν.  Έτσι, όταν ένας  Τούρκος ηθοποιός ομολόγησε σε τηλεοπτική συνέντευξή του τις δολοφονίες αιχμαλώτων το 1974, αμέσως βγήκε ένας που ανιστόρητα και επιπόλαια ανέφερε για κάτι που είδε ή και άκουσε για τους Τουρκοκύπριους το 1964, όταν ήταν παιδί. Γιατί δεν έδωσε τη μαρτυρία αυτή πριν δέκα ή είκοσι χρόνια. Γιατί βγήκε στη σκηνή τις αμέσως επόμενες ημέρες, όταν όλος ο κυπριακός ελληνισμός ήταν συγκλονισμένος από τη μαρτυρία του Τούρκου ηθοποιού; Είναι προφανές ότι δεν θέλουν να μας επιτρέψουν ακόμη και  να συγκινηθούμε, να συναισθηματιστούμε.

Και στην περίπτωση των πέντε εκτελεσθέντων αιχμαλώτων του Τζιάους η συγκίνηση ήταν  κατακόρυφη. Τις φωτογραφίες με τις τραγικές τους μορφές τις είδαμε άπειρες φορές όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή. Τώρα με τις ταυτοποιήσεις γενετικού υλικού αποδείχτηκε ότι είχαν εκτελεστεί και ριχτεί σε ένα πηγάδι μαζί με άλλους δεκατέσσερις Έλληνες. Συγκλονιστήκαμε όλοι. Όμως ο Μακάριος Δρουσιώτης, σε δημοσίευμα του για τους πέντε εκτελεσθέντες στην εφημερίδα Πολίτης (15 Αυγούστου 2009) έγραψε ότι λίγες ώρες προηγουμένως οι Εθνική Φρουρά στην περιοχή αυτή είχε εκτελέσει τέσσερις Τουρκοκύπριους. Οι λογικές που υποβάλλει του δημοσίευμα του Πολίτη είναι ευνόητες: Κάναμε και εμείς τα ίδια, ίσως μάλιστα και αυτοί που βλέπετε στη φρικιαστική φωτογραφία μπορεί να ενέχονται στην εκτέλεση των Τουρκοκυπρίων, ίσως να ήταν παρόντες και παρακολουθούσαν. Κι εμείς, λοιπόν, τα ίδια και χειρότερα, τουλάχιστον μια εμείς μια αυτοί. Μη συγκινηθείτε, μη νιώσετε το αίσθημα της αδικίας να σας πνίγει.

Πώς έγραψε τέτοια είδηση ο εν λόγω μίζερος δημοσιόγραφος; Κάποιος, λέει, επικοινώνησε και του το είπε, κάποιος που δεν θέλει να αποκαλυφθεί το όνομά του. Δημοσιεύεται τέτοιου είδους είδηση έτσι επιπόλαια; Έτσι εύκολα; Ένας δημοσιογράφος που δέχεται τέτοια είδηση, που ανατρέπει δεδομένα και εισάγει νέα προσέγγιση σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, πρέπει να συναντήσει αρκετές φορές τον πληροφοριοδότη του για να δει πόσο σοβαρά είναι αυτά που λέει, πρέπει να επικοινωνήσει με αρκετούς από το 398 Τάγμα Πεζικού για να διασταυρώσει τα λεχθέντα. Τέτοια είδηση θέλει ψάξιμο. Και ύστερα από καιρό, μελετημένα και προσεκτικά, να δημοσιεύσει την πληροφορία.

Μυθομανείς, διανοητικά ταραγμένοι, ακόμη και διάφοροι με πολιτικές απόψεις που πιστεύουν ότι για να λυθεί το Κυπριακό πρέπει να κατανέμονται ισότιμα οι ευθύνες, ή, το χειρότερο, ότι τα θύματα πρέπει να αισθάνονται θύτες, είναι αρκετοί. Όλοι μας έχουμε γνωρίσει πολλούς και διάφορους που μιλούν για την παρουσία τους σε σημαντικά γεγονότα ενώ ήσαν απόντες, που μιλούν για φανταστικές εμπειρίες, δεσμούς και περιπέτειες. Οι περιπτώσεις που ανθρώποι, από μόνοι τους, δηλώνουν  ότι αυτοί είναι οι “σίριαλ κίλλερ” που αναζητά απεγνωσμένα η αστυνομία είναι αμέτρητες. Και αποκαλύπτεται στο τέλος ότι δεν έχουν καμία σχέση με τα εγκλήματα, οι ένοχοι είναι άλλοι.

Δεν είναι μόνο αυτό.

Κοιτάζω ξανά τη φωτογραφία με τις μορφές αυτών των παιδιών που εκτελέστηκαν στο Τζιάος. Η τραγικότητά στα βλέμματά τους είναι ανάγλυφη, είχαν συνειδητοποιήσει τη θέση τους, είχαν κατανοήσει την εξέλιξη της ιστορίας τους και αυτό εκφραζόταν στο βλέμμα και την έκφρασή τους, που αποτύπωνε και βάσταζε όλο τον πόνο της Κύπρου το φρικιαστικό καλοκαίρι της εισβολής. Και πράγματι λίγο μετά τη φωτογραφία αυτή τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Όμως αντί οι πάναγνες μορφές τους να γίνουν εικόνισμα, σύμβολο της κυπριακής τραγωδίας του 1974, ο Μακάριος Δρουσιώτης έκανε την πιο εξευτελιστική πράξη, μια από τις χειρότερες περιπτώσεις έκπτωσης της κυπριακής δημοσιογραφίας. Ανέφερε, σε κείμενο για τα γεγονότα και τη φωτογραφία της σύλληψής τους, ανυπόστατες πληροφορίες για εκτελέσεις Τουρκοκυπρίων από το τάγμα τους, έξι ώρες προηγουμένως. Έβγαλε, έτσι, τους πέντε εθνοφρουρούς από το πηγάδι όπου τους είχαν ρίξει οι κτηνώδεις εκτελεστές τους και τους δολοφόνησε ξανά. Ρίχνοντάς τους τώρα σε ένα λάκκο με βοθρολύματα. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε, την επόμενη Κυριακή. Πιο σκληρά.

Η φωτογραφία με τους πέντε αγνοούμενους της περιοχής Τζιάος οι οποίοι εκτελέστηκαν από το αδίστακτο τέρας του τουρκικού στρατού. Πρόκειται για μία από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες-ντοκουμέντα του δράματος τον αγνοουμένων. Οι πέντε Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι, Κορέλης Αντωνάκης του Μιχαήλ, Νικολάου Πανίκος του Χρυσοστόμου, Σκορδής Χριστόφορος του Γεωργίου, Παπαγιάννης Ιωάννης του Χαραλάμπους και Χατζηκυριάκος Ιωάννης του Χαραλάμπους, οι οποίοι υπηρετούσαν στο 398 Τάγμα Πεζικού και φαίνονται στην πιο πάνω φωτογραφία γονατιστοί με τα χέρια πίσω από το κεφάλι περικυκλωμένοι από Τούρκους στρατιώτες. Οι γονείς και οι συγγενείς τους πάντα έψαχναν για την ύπαρξη τους

13. Η ΝΕΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ, Β’

Γράψαμε στο προηγούμενο σημείωμα ότι, κάθε φορά που αποκαλύπτονται αποτρόπαιες πράξεις του Αττίλα, κάποιοι παρεμβαίνουν αμέσως και αρχίζουν διάφορα ανυπόστατα και ανεξακρίβωτα για να μειώσουν το αίσθημα αγανάκτησης του Κυπριακού Ελληνισμού, να διαλύσουν τους συνεκτικούς δεσμούς που παράγονται από το συναίσθημα της αδικίας, να αποκαταστήσουν την εικόνα της Τουρκίας μέσα από μια λογική που αναδεικνύει ισότητα εγκλημάτων.  Έτσι, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχαν εκτελεστεί οι πέντε αιχμάλωτοι στην περιοχή Τζιάους, που είχαν φωτογραφηθεί ζωντανοί στα χέρια του Αττίλα από Τούρκο φωτογράφο, στις 14 Αυγούστου 1974,  η συγκίνηση όλων ήταν έντονη όπως και τα συναισθήματα αγανάκτησης για ένα ακόμη  έγκλημα του τουρκικού στρατού που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά. Έπρεπε, λοιπόν, να γίνει κάτι, να κατασκευαστεί αμέσως ένα παρόμοιο γεγονός, για να αποκαθαρθεί ο Αττίλας μέσα από τη λογική ότι παρόμοια φέρθηκε και η Εθνική Φρουρά.

Και ω! του θαύματος βρέθηκε, στον κατάλληλο χρόνο, την ώρα που αυτή η λογική της εξίσωσης ήθελε παρόμοιο παράδειγμα. Όπως ανέφερε ο Μακάριος Δρουσιώτης, σε δημοσίευμά του στην εφημερίδα Πολίτης, στις 15 Αυγούστου 2009, έξι ώρες προηγουμένως “εκτελέστηκαν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις Τουρκοκύπριοι.” Ήταν εμφανές ότι το δημοσίευμα ήταν κατασκευασμένο. Αισθάνθηκα μάλιστα ότι ο συντάκτης του θα ήθελε πολύ να γράψει ότι η ψευδώς λεγόμενη εκτέλεση των Τουρκοκυπρίων έγινε μισή ώρα προηγουμένως πριν από τη φωτογράφιση των Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, έτσι με το χρονικό πλησίασμα των δύο γεγονότων, του πραγματικού και του κατασκευασμένου, θα πετύχαινε καλύτερα τη φόρτιση ότι είχαμε παρόμοια συμπεριφορά και από τις δύο πλευρές, σχεδόν την ίδια ώρα. Σπολλάτη του που καταδέχτηκε να αφήσει χρονικό διάστημα έξι ωρών.

Ως έφεδρος στρατιώτης το 1974, που γνωρίζει καλά την ψυχολογία των στρατιωτών της τότε εποχής, και ως ερευνητής που έψαξε κάθε πτυχή της τουρκικής εισβολής, ήξερα ότι δεν έγινε οποιαδήποτε εκτέλεση Τουρκοκυπρίων στο Τζιάος στις 14 Αυγούστου 1974. Πώς έγραψε μια τόσο φοβερή είδηση ο εν λόγω δημοσιογράφος; Κάποιος, είπε, “την περασμένη Πέμπτη επικοινώνησε με τον “Π” (έχουμε τα στοιχεία του, αλλά για ευνόητους λόγους δεν θέλει να δημοσιευτεί το όνομά του), [και] έδωσε την πληροφορία.”

Προσέχτε ταχύτητα: Κάποιος τηλεφωνεί  την Πέμπτη και λαμβάνοντας υπόψη ότι η εφημερίδα του Σαββάτου, που συνέπιπτε με τη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου, τυπώθηκε από το βράδυ της Παρασκευής, σημαίνει ότι ο δημοσιογράφος την προώθησε για δημοσιοποίηση αμέσως. Έτσι επιπόλαια δημοσιεύονται τέτοιου είδους σοβαρές ειδήσεις, χωρίς έρευνα και έλεγχο; Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι μετά το δημοσίευμα μου στην εφημερίδα Φιλελεύθερος, την περασμένη Κυριακή, στο οποίο έκρινα το δημοσίευμα του Μακάριου Δρουσιώτη, μου τηλεφώνησαν αρκετοί και έγινα αποδέκτης ποικίλων χαρακτηρισμών και πληροφοριών για τον εν λόγω δημοσιογράφο. Δεν διανοήθηκα ποτέ να τα δημοσιεύσω.

Ένιωσα το δημοσίευμα του Πολίτη ως δεύτερη δολοφονία των πέντε αιχμαλώτων του Τζιάους, αφού τους συσχέτιζε με ένα παρόμοιο γεγονός. Οι αδίστακτοι δολοφόνοι της εισβολής τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ και τους έριξαν σε ένα πηγάδι, το δημοσίευμα του Πολίτη τους ανέσυρε από το πηγάδι και τους δολοφόνησε ξανά, ρίχνοντας τους σε ένα πηγάδι με βοθρολύματα. Επικοινώνησα με την εφημερίδα Πολίτης και δήλωσα ότι δεν μπορούν να δημοσιεύουν οι συντάκτες της έτσι ανατριχιαστικές και εγκληματικές ανακρίβειες, και ότι πρέπει ο πληροφοριοδότης τους να εμφανιστεί και να δώσει επισήμως και επωνύμως τη μαρτυρία του ότι στις 14 Αυγούστου 1974 έγινε τέτοιο γεγονός. Επειδή πιστεύω ότι η αλήθεια είναι πάνω από όλα, δήλωσα, είμαι πρόθυμος να συμπαραταχθώ μαζί του, να βρίσκομαι στο ίδιο βήμα, όταν θα καταθέτει τη μαρτυρία του. Ακόμη περιμένω να με καλέσουν.  Επικοινώνησα ακόμη με τη Γενική Εισαγγελία και με το Υπουργείο Άμυνας και ζήτησα να διεξαχθεί έρευνα για το δημοσίευμα του Δρουσιώτη. Εύχομαι και ζητώ να προχωρήσουν τη διαδικασία.

Το θέμα δεν βρίσκεται εδώ. Οι δικοί τους, οι φίλοι τους, οι συναγωνιστές τους που υπηρετούσαν στο ίδιο τάγμα, όλοι εμείς που είμαστε στρατιώτες και έφεδροι το 1974, και στη θέση αυτών των εκτελεσθέντων μπορεί να βρισκόμασταν εμείς, πώς επιτρέπουμε να λοιδορούνται άνθρωποι της θυσίας και της τραγικότητας με τέτοιο εγκληματικό τρόπο, με κατασκευασμένες ψεύτικες ειδήσεις; Είμαστε πια μια κοινωνία της έσχατης παρακμής και πτώσης, της έσχατης κατάντιας και του εξευτελισμού. Αντί να υπερασπιστούμε τους αγαπημένους νεκρούς μας δεχόμαστε βουβοί τον εξευτελισμό τους, δεχόμαστε να ανασύρονται από το πηγάδι της αβυσσαλέας τουρκικής εγκληματικότητας και κάποιοι να τους πυροβολούν ξανά.

Για το θέμα θα επανέλθω.

ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ: ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Οργανώνεται Κύκλος Εισηγήσεων με τίτλο

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Οι εισηγήσεις θα είναι εβδομαδιαίες, θα ξεκινήσουν στις 24 Μαρτίου και θα ολοκληρωθούν στις 10 Μαΐου 2013. Διάρκεια κάθε εισήγησης: μία ώρα.

Μπορούν να τις παρακολουθήσουν  μαθητές και μαθήτριες πρώτης και δευτέρας Λυκείου.

ΠΡΟΣΟΧΗ. Θα γίνει μόνο μία ομάδα πέντε ατόμων. Θα τηρηθεί, αυστηρά, η αρχή της προτεραιότητας στις αιτήσεις.

ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. Οι εισηγήσεις αυτές δεν είναι χρησιμοθηρικές (δηλαδή για αύξηση βαθμολογίας ή για επιτυχία στις εξετάσεις εισόδου σε πανεπιστήμια). ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ και απευθύνονται σε μαθητές και μαθήτριες που θέλουν να εμβαθύνουν σε θέματα Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας.

Για επεξηγήσεις και διευθετήσεις: τηλέφωνο 96772517

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

         Χαιρετισμός στον Σωτήρη Ραπτόπουλο

Ο διάλογος αποτελεί το θεμελιώδες γνώρισμα της Δημοκρατίας. Έτσι, παίζοντας εν παικτοίς, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μια ομάδα ελληνικών τραγουδιών με  τον τίτλο: Δημοκρατικά τραγούδια. Όχι για το ιδεολογικό τους  περιεχόμενο, όχι γιατί μιλούν για δημοκρατικές παρατάξεις και λαϊκούς αγώνες, αλλά γιατί αυτά δομούνται με βάση ένα διάλογο, απ’ ευθείας λεγόμενο ή υποβαλλόμενο. Συνεχίζουν, έτσι, μια παράδοση που αποτυπωνόταν προηγουμένως και σε άλλα τραγούδια άλλων ειδών, κυρίως στα δημοτικά τραγούδια.

Μερικοί μπορεί να βρουν ότι αυτό αποτελεί φτηνή και εύκολη λύση του λαϊκισμού, όμως οι στιχουργοί, οι συνθέτες και οι τραγουδιστές, με το διάλογο επαυξάνουν τη δραματικότητα του τραγουδιού, τη συναισθηματική του δύναμη και την εκφραστικότητά του. Η θεατρική εκδίπλωση του τραγουδιού κορυφώνει την αμεσότητά του, οικοδομεί εικόνες και χαρακτήρες. αποκαλύπτει ήθος έθος και συνήθεια των λαϊκών στρωμάτων. Ο  κόσμος  της δεκαετίας του ’50 και του ’60 εκφραζόταν μέσα από αυτά τα τραγούδια, ας μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που τα έντυπα (αφημερίδες, περιοδικά και βιβλία) που παλιά κυριαρχούσαν απόλυτα τώρα υποχωρούν και δίνουν ένα μεγάλο μερίδιο επηρεασμού και έκφρασης της κοινής γνώμης σε δύο  καινούργια δημιουργήματα:

α) τον ελληνικό κινηματογράφο (με την κατακόρυφη αύξηση των αιθουσών προβολής σε κάθε συνοικία και χωριό και του αριθμού των ελληνικών ταινιών  που γυρίζονται) και

β) τον φωνογραφικό δίσκο (με την κατακόρυφη αύξηση των κατόχων γραμμοφώνου και του αριθμού των ελληνικών τραγουδιών που ηχογραφούνται)

Ακολουθούν οι στίχοι από τέσσερα παραδείγματα, τραγούδια με διάλογο, άμεσο ή υπονούμενο.

Υ.Γ.  1. Μπορείτε να ακούσετε αυτά τα τραγούδια πληκτρολογώντας στο You tube, τους ακόλουθους τίτλους:

α)  Εγώ χτυπώ την πόρτα σου

β)  Εκεί που μένουν οι νεκροί

γ)  Πάρτε κύριε λαχεία

δ) Μες στους ξένους τόπους

Υ.Γ. 2. Η καταγραφή αυτή αποτελεί την πρώτη προσπάθεια. Μπορείτε να στείλετε τίτλους τραγουδιών που περιέχουν διάλογο, μαζί με τους συντελεστές τους (στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής) -απαραίτητα και  τους στίχους τους, αν είναι δυνατό και χρόνο κυκλοφορίας τους. Στόχος, η έκδοση ενός μικρού βιβλίου με τίτλο: Δημοκρατικά τραγούδια.

ΕΓΩ ΧΤΥΠΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ

Τάκης Καραολής Ρούλα Καλάκη

ΗΧΟΣ ΚΤΥΠΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ:

«τοκ»

«τοκ»

«τοκ».
…

ΠΑΙΔΑΚΙ:

«Μπαμπά! Μπαμπάκα!

ΑΝΤΡΑΣ:

Ορίστε παιδί μου

ΠΑΙΔΑΚΙ:

Κάποιος χτυπάει την πόρτα.»

ΑΝΤΡΑΣ:

«Ποιος, ποιος είναι;

ΓΥΝΑΙΚΑ:

…
Εγώ χτυπώ την πόρτα σου, η αγάπη σου η χαμένη

κατάλαβα τι άξιζες κι ήρθα ματανιωμένη

κατάλαβα τι άξιζες κι ήρθα ματανιωμένη.

ΑΝΤΡΑΣ:

Τώρα που ξαναγύρισες, εγώ έχω παντρευτεί

έχασα τη γυναίκα μου, και μ’ άφησε παιδί

και μ’ άφησε παιδί.

ΓΥΝΑΙΚΑ:

Λυπάμαι για τον πόνο σου, και για τη συμφορά σου

μα εγώ θα δώσω τη χαρά, στη θλιβερή καρδιά σου.

μα εγώ θα δώσω τη χαρά, στη θλιβερή καρδιά σου.

ΑΝΤΡΑΣ:

Εχω παιδί και δεν μπορώ, όχι πως δεν σε θέλω

για μένα είναι αίμα μου, αλλά για σένα ξένο

αλλά για σένα ξένο.

ΓΥΝΑΙΚΑ:

Σαν μάνα και καλύτερα, θα μείνω  στο παιδί σου

και τον δικό σου τον καημό, θα μοιραστώ μαζί σου

και τον δικό σου τον καημό, θα μοιραστώ μαζί σου.

.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ 

Στίχοι: Δημήτρης Γκούτης

Μουσική: Σπύρος Ζαγοραίος

 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ:

Εκεί που μένουν οι νεκροί

στους τάφους και στα μνήματα

ένα θλιμμένο δειλινό

με φέρανε τα βήματα

 

Και είδα ένα δύστυχο γονιό

με σπαραγμό να κλαίει

και ένα παιδί στο πλάι του

με πόνο να του λέει

 

ΠΑΙΔΑΚΙ:

Πες μου πατέρα μου γιατί

όλοι ορφανό με λένε

και γιατί σ’ αυτό το μνήμα

κάθε μέρα θες να κλαίμε

 

ΠΑΤΕΡΑΣ:

Σ’ αυτό το μνήμα το βαθύ

σε τούτον δω τον τάφο

βρίσκεται η μανούλα σου

στην πλάκα από κάτω

 

ΠΑΙΔΑΚΙ:

Τότε πατέρα μου γιατί

δεν ανοίγουμε τον τάφο

τη μανούλα να ξυπνήσω

και να την σφιχταγκαλιάσω

 

ΠΑΤΕΡΑΣ:

Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί

καημένο μου παιδάκι

γι’ αυτό θα ζήσεις ορφανό

κι `γω χωρίς αγάπη

ΠΑΡΤΕ ΚΥΡΙΕ ΛΑΧΕΙΑ

Στίχοι – μουσική: Δημήτρης Γκούτης

1963

Τραγούδι: Σπύρος Ζαγοραίος

Με χιονόνερο και κρύο
πέρασα από μια πλατεία
και μου φωνάζει ένας μικρός:
«Πάρτε κύριε λαχεία».

Εγώ δεν έχω τύχη
πικραμένο μου αγόρι
δωσ μου όμως δυο λαχεία
και άντε σπίτι μην κρυώσεις
στη βροχή στο ξεροβόρι.

«Άραγε ποιά αμαρτία να πληρώνει ο μικρός;»
Τό λεγα και περπατούσα μες στο κρύο βιαστικός.

Ξαναπέρασα μια μέρα μα το αγόρι δεν το είδα
γιατί αρρώστησε βαριά από την κακοκαιρία.
Το φτωχό το σπιτικό του τό ‘μαθα και αμέσως πήγα
κι ω συμφορά μου! Τί να δω! Μου φωνάζει μια γυναίκα:
«Το παιδί σου ξεπληρώνει τη δική σου αμαρτία! «

.

ΜΕΣ  ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ

ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΑΡΚΑΚΗΣ ΚΑΙ ΡΟΥΛΑ ΚΑΛΑΚΗ

Allo monsieur, je te prends, est-ce que vous avez vus mon amour?

Για σένα ρωτώ αγάπη μου
μέσα στα ξένα μέρη
μα κανείς δεν σε ξέρει.
Σαν φλογισμένη αστραπή αγάπη μου
χάθηκες μες στις μπόρες
και διαβατάρικα πουλιά μου είπανε
πως ζεις σε ξένες χώρες
Κίνησα για να σε βρω μές στους ξένους τόπους
και ρωτώ στη γλώσσα τους άγνωστους ανθρώπους
μήπως σ’ έχουν δει

Allo monsieur, je te prends, est-ce que vous avez vus mon amour?
My darling
Amore mio
Ja habibi

Κι όμως κανένας δεν σε ξέρει πουθενά
κα περπατώ με ματωμένη την καρδιά (δις)
‘Ολο τον κόσμο γύρισα αγάπη μου
μα πουθενά δεν σ’ είδα
και σβήνει μέσα απ’ την καρδιά μου τώρα πια
η κάθε μου ελπίδα.
Είμαι μόνος κι έρημος μες στους ξένους τόπους
και ρωτώ στη γλώσσα τους άγνωστους ανθρώπους
μήπως σ’ έχουν δει

Allo monsieur, je te prends, est-ce que vous avez vus mon amour?
Mein lieben
Mi amore
Ja habibi

Κι όμως κανένας δεν σε ξέρει πουθενά
κα περπατώ με ματωμένη την καρδιά (δις)

ΤΟ ΚΟΧΛΙΑΡΙΟΝ, οι τρεις κάστες της Ελλάδας και οι τέσσερις της Κύπρου

ΤΟ ΚΟΧΛΙΑΡΙΟΝ
Εμμανουήλ Ροΐδης (1836 – 1904)

Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις τοιαύτας:

α) Εις Συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον βυθίζωσιν τούτο εις την χύτραν τού προϋπολογισμού.

β) Εις Αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντες κοχλιάριον ζητούν επί παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.

γ) Εις Εργαζομένους, ήτοι ούτε έχουν κοχλιάριον ούτε ζητούν τοιούτον, αλλά είναι επιφορτισμένοι να γεμίζωσι την χύτραν διά τού ιδρώτος των.

Το σπινθηροβόλως λεχθέν υπό του Εμμανουήλ Ροΐδη διά τας τρεις φυλάς της Ελλάδος δύναται να μεταφερθεί και διά την Κύπρο με την προσθήκη και τετάρτης.

Ούτως: Οι Κύπριοι, όσον αφορά το θέμα του κοχλιαρίου (δηλαδή του κουταλιού) και της χύτρας του προϋπολογισμού, χωρίζονται εις τέσσαρας φυλάς:

α) Εις Συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον βυθίζωσιν τούτο εις την χύτραν τού προϋπολογισμού.

β) Εις Αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντες κοχλιάριον ζητούν επί παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.

γ) Εις Εργαζομένους, ήτοι ούτε έχουν κοχλιάριον ούτε ζητούν τοιούτον, αλλά είναι επιφορτισμένοι να γεμίζωσι την χύτραν διά τού ιδρώτος των.

και

δ) εις ΔΗΚΟϊκούς / Καρογιαν-ικούς, οι οποίοι έχουν συνεχώς εις το χέρι το κοχλιάριο (μάλλον υπερμεγέθη κουτάλα) και η χύτρα του προϋπολογισμού ευρίσκεται πάντοτε έμπροσθέν τους.