Εναντίον της καταπίεσης των ομοφυλοφίλων

Ο γλωσσολόγος Τσόμσκυ, με τη βαθεία και επιφανειακή δομή, μας βοηθά να αποκαλύπτουμε το κρυμμένο και/ή δίσημο περιεχόμενο μιας φράσης. Έτσι η φράση “Η αγάπη του Θεού” πρέπει να εκδιπλωθεί νοηματικά, για να μας διασαφηνίσει αν πρόκειται για την αγάπη του Θεού προς τον κόσμο του ή, από την εντελώς αντίθετη θέση παρατήρησης, για την αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό, η φράση “το μίσος του λαού” αν σημαίνει το μίσος που έχει λαός ή το μίσος που έχουν κάποιοι  για το λαό.

Και η φράση “εναντίον της καταπίεσης των ομοφυλοφίλων” μπορεί να σημαίνει την καταπίεση που υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι από το κοινωνικό περιβάλλον, μπορεί και να σημαίνει την καταπίεση που εξασκούν οι ομοφυλόφιλοι.

Ας παραμεἰνουμε, προς το παρόν, στην πρώτη έννοια. Πράγματι η κοινωνία άσκησε βαρύτατη καταπίεση εναντίον των ομοφυλοφίλων, λοιδορώντας και περιθωριοποιώντας τους, το χειρότερο: με ποινικοποίηση των ερωτικών επιλογών και πρακτικών τους. Υπήρχε, λοιπόν, άμεση ανάγκη υπεράσπισής τους. Το 1977 είχα κυκλοφορήσει το πρώτο τεύχος του περιοδικού Οδόφραγμα Πορεία και ένας ομοφυλόφιλος μού έδωσε για δημοσίευση ένα κείμενο με τίτλο “Εμείς οι Κύπριοι ομοφυλόφιλοι”.  Τολμηρό κείμενο, μην ξεχνάμε ότι εντασσόταν στην κοινωνική πραγματικότητα της Κύπρου του 1977, πριν από 36 χρόνια. Προγραμμάτισα τη δημοσίευσή του για το δεύτερο τεύχος, όμως το περιοδικό δεν τα κατάφερε να συνεχίσει. Αργότερα υπερασπιστήκαμε τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στο περιοδικό Αυτοδιάθεση.

Σήμερα, όμως, μετά την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Και ένα κίνημα ή ένας άνθρωπος που θέλει και τολμά να δει πώς η ζωή θέτει τα πράγματα σε νέες διαστάσεις, που θέλει να εξετάσει τις ανελίξεις των φαινομένων, των στάσεων και συμπεριφορών, που θέλει να μιλά πάντοτε απελευθερωτικά, πρέπει να μιλήσει και εναντίον της καταπίεσης που εξασκούν οι ομοφυλόφιλοι. Δυστυχώς, αρκετοί φίλοι, μέσα στα στερεότυπα, στις καθηλώσεις και τις εμμονές του παλαιού προοδευτικού λόγου, μόλις εκφράσεις κάτι αρνητικό για τους ομοφυλόφιλους σε χαρακτηρίζουν συντηρητικό και αντιδραστικό, γιατί δεν έχουν την τόλμη να δουν τις διαστάσεις των νέων φαινομένων. Λοιπόν, οι ομοφυλόφιλοι έχουν πια μερίδιο εξουσίας, αποτελούν ιμάντες μεταφοράς ψήφων στα κόμματα και έχουν ανάλογες παροχές, διαθέτουν πια μηχανισμούς ενίσχυσης και πριμοδότησης που καταπιέζουν θέματα αξιοκρατίας, που καταπιέζουν τα δικαιώματα των άλλων. Σε πανεπιστημιακές σχολές αποκλείονται άξιοι επιστήμονες, γιατί γίνονται επιλογές ημιμαθών και μετριοτήτων, που το μόνο προσόν τους είναι η ομοφυλοφυλία και η ενίσχυση από το αδελφάτο των άλλων πανεπιστημιακών καθηγητών. Το ίδιο σε καλλιτεχνικούς κύκλους, σε τηλεοπτικούς σταθμούς, σε κυβερνητικές υπηρεσίες. Συγκροτήθηκε αδελφάτο που, με ρατσιστικό και φασιστικό τρόπο, αποκλείει όσους δεν υποκύπτουν και προωθεί ασμένως ατάλαντους και ημιμαθείς, που απλώς ομνύουν πίστη στην ομοφυλοφιλία. Εδώ μπορώ να μιλήσω και για ένα θέμα που γνωρίζω καλά: Και το πιο ηλίθιο βιβλίο ενός ατάλαντου ομοφυλόφιλου λογοτέχνη αμέσως θα υπερεκθειαστεί στις στήλες που κρατούν τα μέλη του αδελφάτου, ενώ σπάνια σε ποιότητα βιβλία, που γράφονται από ετεροφυλόφιλους, τα θάβουν με τη μεγαλύτερη ευκολία.

Ξεχάστε τους συνεσταλμένους και εν αμύνη  παλαιούς ομοφυλόφιλους, που μεταποιούσαν την γύρωθεν καταπίεση σε αισθητική καλλιέργεια, ευγένεια, μόρφωση, εκλεπτυσμένο αλλά και κατεδαφιστικό, κάποτε, χιούμορ, τώρα μιλάμε για αυθαίρετους, επιθετικούς, κυνικούς και φασίστες ομοφυλόφιλους, που είναι έτοιμοι, για τα συμφεροντα της αδελφότητάς τους, να κάνουν τα πάντα, να παραβιάσουν τα δικαιώματα των άλλων.

Για να μη μιλήσουμε για τον ταξικό ρατσιστικό λόγο μεταξύ τους, που διακρίνει τους έχοντες και κατέχοντες, τους εν ευμαρεία και εν εξουσία διαπλεκομένους ομοφυλόφυλους που αντιμετωπίζουν περιφρονητικά τους ομοφυλόφιλους των λαϊκών στρωμάτων, [=αυτοί είναι οι άξεστοι πούστηδες του λαού], ενώ εκείνοι είναι οι ανώτεροι σε αξία γκέι των ανώτερων στρωμάτων.

Πρέπει, λοιπόν, να αγωνιστούμε και εναντίον της καταπίεσης των ομοφυλοφίλων, δηλαδή και εναντίον της καταπίεσης που εξασκούν οι ομοφυλόφιλοι εις βάρος της κοινωνίας και εις βάρος των δικαιωμάτων των άλλων.

.

ΑΣΧΕΤΟ ΚΑΙ ΑΣΤΕΓΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Τοποθετώ εδώ το σχόλιο αυτό, εντελώς άσχετο με τα προηγούμενα, γιατί απλώς δεν έχει κάποια σχετική στέγη  για να ενταχθεί, και όσοι το συσχετίσουν θα τους χαρακτηρίσω κακεντρεχείς και κακόπιστους. Ο κ. Σαρρής ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών. Θα κριθεί από την εμπειρογνωμοσύνη και την ικανότητά του. Μην αρχίσει όμως την εύκολη λύση των περικοπών, μην εξελιχτεί σε φορομπήχτη και ανασκολοπίσει αυτή την κοινωνία όπως έγινε και στην Ελλάδα, γιατί θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους σ’ αυτόν τον τόπο.

Η υπονόμευση των δημοσκοπήσεων

 

Πολύ δυσαρεστήθηκε ο γνωστός εκλογολόγος κ. Παναγόπουλος, γιατί διαψεύστηκαν οι δημοσκοπήσεις όλων –και οι δικές του-, ακόμη και οι δημοσκοπήσεις εξόδου, που συνήθως πλησιάζουν πιο πολύ τα αποτελέσματα της κάλπης. Μιλάμε για τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της Κύπρου (2013).

Άλλα ψήφιζαν μέσα στο εκλογικό κέντρο οι Κύπριοι πολίτες και άλλα δήλωναν στην έξοδο, στους εκπροσώπους των δημοσκοπήσεων. Και γελοιοποιήθηκαν όλοι οι καταμετρητές της δημόσιας γνώμης και οι υπεύθυνοι των δημοσκοπήσεων εξόδου –οι χειρότεροι εκείνοι του ΡΙΚ-, που με το γνωστό υφάκι του κατέχοντος, που ξέρει περισσότερα από τους άλλους, μας ανακοίνωναν με έπαρση ότι αυτό θα συμβεί οσονούπω, η καταμέτρηση των ψήφων θα επιβεβαίωνε αυτό που εκείνοι ήξεραν καλύτερα και μάλιστα το ήξεραν πρώτοι.

Και το βράδυ της Κυριακής, με αφορμή την παραπλανητική στάση των Κυπρίων για το τι ψήφισαν, ο κ. Παναγόπουλος εξεφώνησε, από την εκπομπή του Σίγμα για τις εκλογές, ένα λογύδριο για την αναγκαιότητα της ειλικρίνειας στις δημοσκοπήσεις και ότι κι αυτές είναι εργαλείο για επισκόπηση και γνώση της κοινωνίας

Πάντως εγώ πολύ το χάρηκα με αυτή τη στάση των Κυπρίων. Και πολλές φορές που με παίρνουν σπίτι για δημοσκοπήσεις, κάποτε αρνούμαι να απαντήσω ή λέω ότι μου κατέβει ή, ακόμη, τους λέω να γράψουν τα αντίθετα από αυτά που πιστεύω. Υπάρχει και μια θεωρητική τοποθέτηση για τη στάση αυτή, κι ας νομίζει ο κ. Παναγόπουλος ότι οι δημοσκοπήσεις είναι ένα εργαλείο γνώσης, δηλαδή κάτι το άγιο που πρέπει να το σεβόμαστε και να υπακούμε στις λογικές του.

Υπάρχει και η άλλη άποψη, που βλέπει τις δημοσκοπήσεις ως ένα εργαλείο χειραγώγησης και κατεύθυνσης της κοινής γνώμης, που δίνουν στους έχοντες και κατέχοντες, αυτούς που διαθέτουν τον πλούτο, τη δύναμη και τα μέσα να κάνουν δημοσκοπήσεις (δηλαδή: κρατική εξουσία, κόμματα, μεγάλες εταιρείες), ένα όπλο για περισσότερο έλεγχο. Εκείνοι έχουν ένα εργαλείο που ενισχύει τη γνώση και τη δύναμή τους, ο πολίτης δεν μπορεί να κάνει τις δικές του δημοσκοπήσεις και  μένει ακόμη πιο έκθετος και απογυμνωμένος. Ακόμη οι δημοσκοπήσεις δεν είναι αθώες, ο χρόνος διεξαγωγής τους, η σύνθεση του ερωτηματολογίου, ο τρόπος υποβολής των ερωτήσεων, η επιλογή των ανθρώπων που θα απαντήσουν, τα μαγειρέματα που κάποτε επιβάλλονται για να βγουν τα επιθυμητά ποσοστά κ.λπ. κ.λπ. δείχνουν και την πιο σκοτεινή πλευρά του θέματος.

Αυτή η θεωρητική θέση, για το θέμα της χειραγώγησης που επιτελούν οι δημοσκοπήσεις, επιβάλλει και ανάλογη ανατρεπτική τακτική. Στο μυθιστόρημα Αύριο κλάδεμα…, που βγήκε στην Αθήνα το 2009, από τις εκδόσεις Κουκκίδα, από το κεφάλαιο ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ αναφέρονται και τα ακόλουθα:

“Και μην απαντήσει κανείς κανονικά σε δημοσκοπήσεις κι ερωτηματολόγια. Παραπλανήστε τους με κάθε τρόπο. Έτσι “σας άρεσε η πτήση, η εκπομπή, το φαΐ, το κατάστημα;” “που εντοπίζετε αδυναμίες, κενά, παραλείψεις;” “ποιον θα ψηφίσετε στις εκλογές;” “γιατί;” “τι προτείνετε;” και όλα τα σχετικά, γράψτε το αντίθετο, γράψτε ό,τι σας κατέβει. Ποια στήλη της εφημερίδας σάς αρέσει περισσότερο; Γράψτε γι’ αυτήν που γράφει ο πιο ηλίθιος. Σ’ αυτό το θέμα η στάση μας πρέπει να είναι εντελώς αντίθετη, μη δίνετε την αλήθεια σας, μην τους βοηθάτε για να σας κατέχουν καλύτερα.”

 

 

ΛΕΥΚΟ, ΑΚΥΡΟ, ΑΠΟΧΗ

ΛΕΥΚΟ, ΑΚΥΡΟ, ΑΠΟΧΗ

Για πρώτη φορά, το κυπριακό πολιτικό σύστημα του διπολισμού, του ενιαίου ΔΗΣΑΚΕΛ, που ξέρει όμως να φανατίζει και να χωρίζει σε οπαδούς της στάνης του ΑΚΕΛ και σε οπαδούς της στάνης του ΔΗΣΥ, κινδύνεψε. Ο ανεξάρτητος υποψήφιος Γιώργος Λιλλήκας πήρε το ένα τέταρτο των ψήφων κι ας υποστηρίχτηκε μόνο από την ΕΔΕΚ, που του έδωσε το 8% των ψήφων. Πήρε όμως και ένα άλλο μεγάλο ποσοστό που φτάνει το 17% από ανεξάρτητους πολίτες, που σκέφτηκαν κατά μόνας, που το συζήτησαν με τη συνείδησή τους. 1% να έπαιρνε από τον Μαλά θα ήταν τώρα στον δεύτερο γύρο των εκλογών, ανατρέποντας κάθε στημἐνη πολιτική.

Ο κομματικός μηχανισμός του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ έχει καλά στημένη τη μηχανή του διπολισμού. Που θα μου πάτε; λένε με βεβαιότητα. Στο τέλος θα αναγκαστείτε να μπείτε στο μαντρί, σε ένα από τα δυο. Οι του ΑΚΕΛ θα φωνασκούν να έρθουν οι άλλοι κοντά για να μην περάσει η επάρατος δεξιά και ο εθνικισμός (σιγά τα αίματα) του ΔΗΣΥ και οι του ΔΗΣΥ θα φωνασκούν να έρθουν οι άλλοι κοντά για να μην περάσει η επάρατος αριστερά και οι κομμουνιστές (σιγά τα αίματα) του ΑΚΕΛ. Πρόκειται για αστειότητες, όμως έτσι τα κατάφεραν για 39 χρόνια, από την τραγωδία του ᾽74 ίσαμε σήμερα, αλληλοσυμπληρωνόμενοι και αλληλοενισχυόμενοι στο κύριο θέμα του Κυπριακού, κάνοντας απλώς τους αντιτιθέμενους για το θεαθήναι.

Μέσα σ’ αυτά τα δεδομένα, την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, τις νεκρόφιλες εμμονές και καθηλώσεις, η μόνη σωστή απάντηση την επόμενη Κυριακή είναι το λευκό, η αποχή, το άκυρο. Ότι, κύριοι, εμείς δεν παίζουμε στο παιγνίδι που εσείς στήνετε. Είμαστε ανεξάρτητοι, ελεύθεροι και αυτόνομοι, έχουμε τις δικές μας αξίες και τα δικά μας απελευθερωτικά προτάγματα, δεν μπαίνουμε στη γραμμή που εσείς καθορίζετε.

Δεν έχει σημασία το ότι και αν ακολουθήσει αυτή τη λογική και το φανταστικό ποσοστό του 90% θα βγει πάλι πρόεδρος, αυτός που θα πάρει την πλειοψηφία των πολιτών του 10% που ψήφισαν υπέρ  του ενός ή του άλλου υποψηφίου.

Σημασία έχει το ότι ένα μεγάλο ποσοστό δεν στοιχίζεται, δεν υπακούει στις λογικές του διπολισμού, δεν δέχεται να μπει στο κομματικό μαντρί, που ετοίμασαν τα δύο μεγάλα κόμματα. Κι αυτό το ποσοστό θα αποτελέσει τη μαγιά για την ανατροπή στις επόμενες εκλογές. Όσο μένουμε αναξάρτητοι και δεν τρέχουμε να μπούμε σε ένα από τα δύο μαντριά τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ανατροπής. Όταν οι του ΔΗΣΑΚΕΛ νιώθουν ότι όσο και αν δυσφορήσουμε, όσο κι αν αντιδράσουμε, όσο και αν διαφωνούμε, στο τέλος θα στοιχηθούμε σε μια από τις δύο στάνες, τόσο και θα παραμείνουν ασύδοτοι.

Τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο μεγάλο λάθος έκαναν οι φίλοι που έτρεχαν να μαζέψουν ψήφους για τον Κασουλίδη, κι άλλοι για τον Χριστόφια, στις προηγούμενες εκλογές. Γιατί ενίσχυσαν τις λογικές των δύο μαντριών, ότι έχουμε υποχρέωση να μπούμε σε ένα από αυτά. Αν ήταν μεγαλύτερο το ποσοστό του λευκού, του άκυρου και της αποχής, στο δεύτερο γύρο των προηγούμενων εκλογών του 2008, αυτό θα άφηνε παρακαταθήκη και επίδραση στο εκλογικό σώμα που φέτος, το 2013, πιστεύω ότι θα προκαλούσε μεγάλη ανατροπή, η οποία για πρώτη φορά θα ξεδόντιαζε τις μυλόπετρες του ΔΗΣΑΚΕΛ, οι οποίες για σαράντα σχεδόν χρόνια αλέθουν και εκμηδενίζουν κάθε κριτική φωνή, κάθε αυτόνομη και ανεξάρτητη στάση.

Ας παραμείνουμε ανεξάρτητοι και αυτόνομοι, ως παρακαταθήκη ελεύθερης και περήφανης στάσης για τις επόμενες εκλογές.

Η μοναδική επιλογή: ΛΕΥΚΟ, ΑΚΥΡΟ, ΑΠΟΧΗ στις εκλογές της επόμενης Κυριακής.

.

.

Σημείωση: Το κείμενο αυτό προκάλεσε πολλά σχόλια. Αναφέρω απλώς ότι το ιστολόγιο δεν ανεβάζει σχόλια στα γκρίκλις, πρέπει  να είναι γραμμένα με το ελληνικό αλφάβητο. Ακόμη: Οι ανορθογραφίες διορθώνονται. Κάποιος έγραψε «εν πάσει περιπτώσει». Διορθώθηκε = «εν πάση περιπτώσει».

 

 

 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΣΤΕΛΛΑΣ, η ποιητική ποιότητα, η τιμιότητα και οι μικρότητες

Ακούστηκε σήμερα και το πικρό μήνυμα του θανάτου του Ανδρέα Παστελλά. Υπερασπιζόμενος τη μνήμη του, μνήμη ενός ανθρώπου ποιότητας και εντιμότητας,  δεν έχω παρά την κατάθεση της γραφής. Έτσι σήμερα το ιστολόγιο δημοσιεύει τρία σχόλια-κείμενα.

α) Ένα κείμενο για το έργο του Α. Παστελλά. Έγραψα, μίλησα, ανθολόγησα, αναφέρθηκα στον Α. Παστελά αρκετές φορές, δημοσιεύω εδώ το τελευταίο κείμενο που βασίζεται σε διάλεξη που  διαβάστηκε, το 2011, σε τιμητική εκδήλωση στη Λεμεσό για το έργο και τη ζωή του Ανδρέα Παστελλά

β) ένα σχόλιο, όταν πάλι δεν του έδωσαν το βραβείο συνολικής προσφοράς, κάτι που ήταν στο τραπέζε για αρκετά χρόνια.

γ) Ένα μικρό σχόλιο για τον Στ. Ζένιο που ήταν Πρόεδρος  στην επιτροπή που δεν έδωσε, πάλι, το βραβείο στον Ανδρέα Παστελλά

Α. ΓΙΑ ΤΟΝ  ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΣΤΕΛΛΑ

Ο φιλόλογος ερευνητής εντοπίζει δημοσιευμένα ποιήματα του Ανδρἐα Παστελλά, σε ποικίλα περιοδικά (Κυπριακά Γράμματα, Κυπριακά Χρονικά, Νέα Εποχή, Τάιμς οφ Σάιπρους κ.λπ.)  της δεκαετίας του ’50 και του ’60. Όμως το πρώτο ποιητικό του βιβλίο, με τίτλο Χώρος δασποράς[1] το τύπωσε το 1970.  Ύστερα από είκοσι πέντε χρόνια, ύστερα από ένα τέταρτο του αιώνα, κυκλοφόρησε, το 1995, το δεύτερο και τελευταίο, μέχρι στιγμής, ποιητικό του βιβλίο με τίτλο Μεταθανατίως αποσχηματισθείς.

Σχολιάζοντας αυτό το θέμα, δηλαδή την έκδοση δύο, μόνο, ποιητικών συλλογών, ύστερα από εξήντα, σχεδόν, χρόνια ενασχόλησης με την ποίηση, ακόμη: τη χρονική απόσταση 25 ετών μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης συλλογής, όλοι σημειώνουν ότι αναδεικνύει μια σπάνια στάση ζωής στον τόπο μας, όπου αρκετοί τονίζουν την ποιητική ύπαρξή τους με την τακτική, κάποτε ετήσια, εκδοτική δραστηριότητά τους.

Όμως, ο ποιητής Παστελλάς ήταν παρών όλα αυτά τα χρόνια της εκδοτικής απουσίας του, σ’ αυτά τα είκοσι πεντε χρόνια που μεσολάβησαν ίσαμε τη δεύτερη ποιητική του εμφάνιση. Οι στίχοι του από τον Χώρο Διασποράς ήταν γνωστοί, απαγγέλλονταν από νέα παιδιά φανατικά για γράμματα, χρησιμοποιούνταν ως συμπυκνωμένη κατακλείδα σε άρθρα και προβληματισμούς.

Παρουσιάζοντας τη συλλογή του Μεταθανατίως αποσχηματισθείς, πριν από δεκαπέντε χρόνια ανέφερα και τα ακόλουθα που κρίνω σκόπιμο να επαναλάβω:

“Ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων, της ίδιας περίπου ηλικίας και με κοινούς ιδεολογικούς προβληματισμούς, η οποία, λίγα χρόνια μετά το 1974, μετά που καταλάγιασαν τα κολοσσιαία συναισθήματα που προκάλεσε η εισβολή και η κατοχή, άρχισε την αναψηλάφηση της κυπριακής Ιστορίας, την επίπονη, και οδυνηρή κάποτε, πορεία αναδίφησης, έρευνας και μελέτης των εξελίξεων του Κυπριακού για ένα νέο κοίταγμα πέραν από τις επικρατούσες ιδεοληψίες και την κακόγουστη συνθηματολογία της τότε εποχής.

Ύστερα από χρόνια κοπιαστικής έρευνας και μελέτης, για το παρελθόν και το παρόν του τόπου, σε παλιά βιβλία, αρχεία και έντυπα, ύστερα από συζητήσεις και προβληματισμούς, κοινή ήταν η κατάληξη ότι, από τη λογοτεχνική κατάθεση του νησιού, η συλλογή Χώρος διασποράς του Αντρέα Παστελλά, ήταν ένα από τα πιο συμπυκνωμένα κείμενα, που με λιτά εκφραστικά μέσα, από τη δεκαετία του ’60, αποτύπωσε τα φαινόμενα αλλοτρίωσης και αποπροσανατολισμού της κυπριακής κοινωνίας, που κατά τα πρόσφατα χρόνια απέκτησαν κυρίαρχη μορφή. Σοφοί δε προσιόντων…

Τα «φοινικικά εμπορεία» και οι «φοινικίζοντες», οι «εν μέρει Έλληνες και ολίγον φοινικίζοντες» ήσαν καίρια. Και όσον αφορά στο τελευταίο, που αποτυπώνει ευσύνοπτα την κυπριακή ταλάντωση και μετεωρισμό των τελευταίων δεκαετιών, πρέπει να τονίσουμε αντιστικτικά ότι στο καβαφικό «είμαστε ένα κράμα εδώ», ο Αλεξανδρινός αναφέρεται σε ένα χώρο που χαρακτηριζόταν από τις μακροχρόνιες και ποικίλες δράσεις των στοχαστικών προσαρμογών, ενώ ο Ανδρέας Παστελλάς αναφέρεται σε εποχές που χρειάζονταν αποφασιστική στάση, καίριες αποφάσεις, τολμηρές επιλογές και άμεση δράση.

Ο ποιητής Αντρέας Παστελλάς «υπήρχε», όλο αυτό το διάστημα, και με την εκδοτική σιωπή του. Σε εποχές λατρείας τού, κατά τον Μηχανικό, «χρωματιστού μπαλονιού», και της ποιητικής προχειρογραφίας, μέσα στη λογική των κραυγαλέων και κακόγουστων συνθημάτων και των παραταξιακών ποιητικών διαπιστευτηρίων, κράτησε μια αξιοπρεπή σιωπή”[2]

Όσον αφορά τη δεύτερη ποιητική συλλογή του Ανδρέα Παστελλά, Μεταθανατίως αποσχηματισθείς, είναι έκδηλο ότι διαλέγεται με την προηγούμενη του 1970, το Χώρο διασποράς. Είναι κοινές, π.χ., οι αντιστίξεις που διατρέχουν τα ποιήματα «Διονύσιος Καρδιανός, Θραξ» (1970) και «Τυρταίου λόγος επιμνημόσυνος» (1995) (σφρίγος ελληνικό-φοινικίζοντες / κυνηγοί κεφαλών).

Όμως, στη δεύτερη συλλογή του, ο Αντρέας Παστελλάς επαυξάνει το βεληνεκές του κριτικού σαρκασμού του, επεκτείνοντάς το ως το κέντρο του αθηναϊκού κράτους («Ο Φρύνιχος στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1974»). Ακόμη, η πρώτη συλλογή του, εν είδει μουσικής φόρμας, χωρίζεται στα τρία. Ένα επικό μέρος που αναφέρεται στον αγώνα του 55-59, ένα δεύτερο της αμφισβήτησης και του σαρκασμού που αναφέρεται στην περίοδο που ακολούθησε τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, όταν οι Κύπριοι «ἐποίησαν ἑαυτοῖς μόσχον καὶ προσκεκυνήκασιν αὐτῷ καὶ τεθύκασιν αὐτῷ», και ένα τρίτο με άμεσες αναφορές της προσωπικής ζωής. Στη δεύτερη συλλογή του επικρατεί ενιαίο πεδίο.

Ο σαρκασμός και η κατεδαφιστική κριτική και η αμφισβήτηση είναι διάχυτα. Όμως αυτά δεν έχουν τα χαρακτηριστικά, που επικράτησαν επί των ημερών μας, ως αναλώσιμα είδη μόδας, κυρίως προσφερόμενα από επαγγελματίες των Μ.Μ.Ε. και των μπεστ-σέλλερ. Ο βαθύτατος σαρκασμός της συλλογής Μεταθανατίως αποσχηματισθείς προέρχεται από έναν ποιητή που αγαπά ανθρώπους και τόπους.

Στην αρχαία ελληνική δημοκρατική πόλη, αποτελούσε βασική αντίθεση από τη μια η έννοια του πολίτη που ενδιαφέρεται για τα κοινά, συμμετέχει, συμβιώνει, συγχρωτίζεται, συζητεί, κρίνει τη δημόσια ζωή, αναλαμβάνει τις ευθύνες του και το μερίδιο που του αναλογεί, αναλαμβάνει τις θέσεις και τα αξιώματα από τα οποία μπορούσε να προσφέρει για το καλό της πόλης και από την άλλη του ιδιώτη, που αποφεύγει την εμπλοκή στα δημόσια πράγματα, από εγωκεντρισμό, αδιαφορία αλλα και από ανικανότητα και έτσι ενδιαφέρεται μόνο για τα ιδιωτικά του ζητήματα. Και επειδή η ένταξη στην κοινωνία και η προσφορά στα κοινά αποτελούσε βασική αξία, ο ιδιωτης (και η ιδιωτεία) αποτελούσε μείζονα μομφή στην ελληνική πόλη, η έννοια ιδιώτης ήταν κάτι το αξιοκατάκριτο και απορριπτέο, από την αρχαία αυτή λέξη προέρχεται και η σημερινή αγγλοσαξωνική idiot που σημαίνει βλαξ, ανόητος και ηλίθιος.

Ο Ανδρέας Παστελλάς αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση δημιουργού και διανοουμένου που δεν αρνήθηκε τις ευθύνες της δημόσιας παρουσίας, δεν επέλεξε τη βολική και εύκολη στάση της απομόνωσης στον ιδιωτικό του χώρο, ήταν πάντοτε ενεργός και υπεύθυνος πολίτης, με συνεχή εμπλοκή στα πολιτιστικά, κυρίως, πράγματα του τόπου, στα κοινωνικά και ευρύτερα πολιτικά καθώς και στα εθνικό πρόβλημα της Κύπρου και στις προσπάθειες αντιμετώπισης του τουρκικού επεκταστισμού που μονίμως και σταθερά επιζητεί τον εξανδραποδισμό του Κυπριακού Ελληνισμού.

Πάντοτε ήταν παρών. Με επιμέλεια εκδόσεων που πρόβαλλαν την Κύπρο και το εθνικό της θέμα, με συμμετοχή σε εκδόσεις και στις συντακτικές επιτροπές περιοδικών, όπως τα Κυπριακά Χρονικά και η Επιθεώρηση Λόγου και Τέχνης, με ποικίλα δημοσιεύματα σε περιοδικά και εφημερίδες που χαρακτηρίζονταν από τον βαθύ και γόνιμο προβληματισμό που κατέθετε, με συμμετοχή σε Επιτροπές και οργανώσεις, όπως η Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου, η Επιτροπή για τα Εθνικά Θέματα, ο Γλωσσικός Όμιλος Κύπρου ο οποίος με ποικίλες παρεμβάσεις, δημοσιεύματα και εκδηλώσεις έχει ως κέντρο της προσοχής του την κορωνίδα της πολιτιστικής και ιστορικής μας αυτογνωσίας, την ελληνική γλώσσα.

Καταθέτω εδώ μια προσωπική μαρτυρία. Συμπορευτήκαμε με τον κ. Ανδρέα Παστελλά στη Μόνιμη Επιτροπή Τυποποίησης Γεωγραφικών Ονομάτων για δεκαπέντε, περίπου, χρόνια, σε μια Επιτροπή που δίνει τον αγώνα τον καλόν κυρίως εναντίον της τουρκοποίησης των ιστορικών γεωγραφικών ονομάτων της Κύπρου που επιχειρεί συνεχώς η κατοχική δύναμη. Ο Ανδρέας Παστελλάς πάντοτε προετοιμασμένος για τα θέματα που θα συζητούνταν, πάντοτε έτοιμος με προβληματισμό, παρατηρήσεις και εισηγήσεις, σ’ όλες τις συνεδριάσεις έτοιμος για νευρώδεις αντιπαραθέσεις και συνομιλίες για να διεκπεραιωθεί το έργο της Επιτροπής Τοπωνυμίων καλύτερα, επ’ αγαθώ του τόπου και του Κυπριακού Ελληνισμού.

Αισθάνομαι την ανάγκη, έστω ακροθιγώς, να τονίσω και τη γόνιμη και γεμάτη προσφορά διαδρομή του Ανδρέα Παστελλά στην Κυπριακή εκπαίδευση, φιλόλογος καθηγητής στην αρχή, γυμνασιάρχης και αργότερα Επιθεωρητής Φιλολογικών μαθημάτων. Μια γόνιμη διαδρομή προσφοράς για την οποία επιμαρτυρούν όλοι οι παλαιοί μαθητές  του και οι παλαιοί συνάδελφοί του.

Και εδώ βλέπουμε μια αντίστιξη που χαρακτηρίζει τη ζωή του Ανδρέα Παστελλά. Ανέφερα στην αρχή για την σπάνια ποιητική παρουσία του με δύο μόνο εκδόσεις μέσα σε εξήντα χρόνια ποιητικής εργασίας και μέθεξης. Έχουμε έναν ποιητή που δεν εξευτελίζει τη ζωή του με καιροσκοπικές και εύκολες ποιητικές καταθέσεις, προσφέρει τον ποιητικό λόγο της απόσταξης και της ποιότητας και από την άλλη  ένα πρόσωπο που συνεχώς προσφέρει στη δημόσια ζωή, εμπλέκεται σ’ αυτήν. Φειδωλός στο ένα θέμα πλούσιος στο άλλο.

Ως φιλόλογος ξεκίνησα με την ποιητική κατάθεση του Ανδρέα Παστελλά γι’ αυτό κλείνοντας επιστρέφω στην πνευματική του παραγωγή αναφέροντας και τα άλλα τρία έργα του από το χώρο της φιλολογικής, κυρίως μελέτης.

Α) Τα καθ’ οδόν Φιλολογικά και Κριτικά Κείμενα (2002)

Β) Σχήματα αντιθετικών δομών στην ποίηση και την ποιητική του Κ. Παλαμά (μελέτη, 2002)

Γ) Γκρίζο έως βαθύχρωμο σκούρο Μικρές τομές και ανιχνεύσεις σε μεγάλα θέματα της καθημερινής ζωής (2003)

Τρία σημαντικά έργα που εξετάζουν ποικίλα θέματα και δείχνουν το εύρος των ενδιαφερόντων, των γνώσεων και των μελετών του ποιητή.  Αναφέρονται στη λογοτεχνική κατάθεση Ελλαδιτών και Κυπρίων, ποίηση και πεζογραφία, γλωσσική αλλοτρίωση στο νησί μας από την καταθλιπτική επίδραση της αγγλικής, ιδιωματική ποίηση του νησιού, επιδράσεις του επικού αγώνα του 55-59 στην ποίηση του τόπου κ.λπ. Ειδικά στο βιβλίο Γκρίζο έως βαθύχρωμο σκούρο μας αποκαλύπτεται ένας άλλος Παστελλάς, του χρονογραφήματος, της επιφυλλίδας, του ταξιδιωτικού και εν γένει του σχολιασμού θεμάτων της καθημερινής ζωής όπου με εύχυμο τρόπο, σπινθηροβόλο και πολιορκώντας το θέμα του από απρόσμενες πλευρές ακινητοποιεί το φαινόμενο της καθημερινής και συνηθισμένης ζωής μα ταυτόχρονα το συνδέει με ηθικά ζητήματα και θέματα του κόσμου των αξιών και των προταγμάτων.

Κλείνοντας, πρέπει να τονίσω και την εγκληματική παράλειψη της σχετικής Επιτροπής να δώσει το βραβείο συνολικής προσφοράς στον Ανδρέα Παστελλά, που το άξιζε όσο κανένας άλλος. Σύμφωνα με το διαλεκτικό σχήμα οι κρίνοντες κρίνονται έτσι και οι τιμώντες και επιβραβεύοντες τιμώνται και επιβραβεύονται και οι ίδιοι όταν η επιλογή τους είναι ορθή όταν ο τιμώμενος είναι άξιος. Μια κοινωνία ζει και αναπνέει, αναπτύσσει το συστημα αξιών της και προβάλλει σωστά πρότυπα όταν αναδεικνυει και τιμά τους άξιους. Η κυπριακή κοινωνία περέβαλε τον Παστελλά με την εκτίμηση και την αγάπη της η κυπριακή πολιτεία αποδείχτηκε ανίκανη να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι.

Σάββας Παύλου

---

[1] ) Από τον αθηναϊκό εκδοτικό οίκο Δίφρος. Η συλλογή, σε δεύτερη έκδοση, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αιγαίο, στη Λευκωσία, το 1988.

[2] Βλ. Αντιστικτικά, περ. Ακτή, Λευκωσία, Χειμώνας 1992, αρ. 13, σ. 103

Β. ΑΝΘ” ΗΜΩΝ [Α. ΠΑΣΤΕΛΛΑ] Ο ΓΟΥΛΙΜΗΣ [ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΙΕΡΗΣ]

Θυμότανε κανείς γέροντες δασκάλους που τους αφήσαμε ορφανούς

Πριν από μερικά χρόνια, ως μέλος της Επιτροπής για τα Αριστεία Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών, επιχειρηματολόγησα υπέρ της απονομής του Αριστείου Γραμμάτων στον Ανδρέα  Παστελλά. Για την ποιότητα του ποιητικού του έργου, για τη στιβαρότητα των φιλολογικών του μελετών, για τη συμβολή του στην ευρύτερη πνευματική και πολιτιστική ζωή του τόπου, για το ήθος του. Η πρόταση συζητήθηκε θετικά και από όλα τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής, όμως υπήρχε εμμονή και στην υποψηφιότητα του Παναγιώτη Περσιάνη, που είχε προταθεί πρώτη. Ο Παναγιώτης Περσιάνης ήταν δάσκαλός μου, στα Νέα Ελληνικά της ΣΤ’ Γυμνασίου. Με θεωρούσε, τότε, απειθάρχητο και ατίθασο μαθητή, εγώ του οφείλω πολλά, ήταν άψογος παιδαγωγός και η φιλολογική μου πορεία συνδέεται και με τη δική του διδασκαλική παρουσία. Για να μη θεωρηθεί ότι υπονομεύω την υποψηφιότητα του  καθηγητή μου Περσιάνη υποχώρησα στο θέμα Παστελλά, με την προϋπόθεση ότι η Επιτροπή δεσμευόταν τον επόμενο χρόνο να συζητήσει πρώτο το όνομά του για την απονομή του Αριστείου. Υποχώρησα, όμως εν πολλοίς θεωρούσα  ότι τα πράγματα εξελίχθηκαν καλά: και βραβευόταν ο καθηγητής μου Π. Περσιάνης και ο Α. Παστελλάς (ήμουν σίγουρος) θα βραβευόταν την επόμενη χρονιά. Όμως, εγώ παραιτήθηκα από την Επιτροπή, λίγους μήνες αργότερα, για λόγους αξιοπρέπειας, και από τότε, εκτός Επιτροπής όμως, αναμένω την αναγγελία της βράβευσης του Α. Παστελλά. Ματαίως. Πάντα κάτι τον παραμερίζει, φέτος τον σφαγίασε ο μαθητής του Μιχάλης Πιερής.

Το θέμα δεν είναι οι χιλιάδες περιπτώσεις μετριότητας που επελαύνουν, κερδίζουν, προβάλλουν την ασημαντότητά τους. Ούτε οι περιπτώσεις ανθρώπων αξιόλογης και ποιοτικής κατάθεσης που επιβάλλεται να βραβευθούν με το Αριστείο Γραμμάτων και όμως παραμερίζονται.

Το κύριο θέμα είναι η κοινωνία μας, με ποιες μεθοδεύσεις και λογικές έχει γίνει αναίσθητη, και παρά τις χιλιάδες μέλισσες που  μας κεντρίζουν και έπρεπε να μας ξυπνούσαν,  για να συνειδητοποιούσαμε αυτή την έκπτωση, τη φθορά και την κατάντια μας, όμως παραμένει απαθής και αδιάφορη ενισχύοντας έτσι τους διάφορους Γουλιμήδες να επιβάλλουν τη σφραγίδα τους.

Γ. ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΕΝΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ Α. ΠΑΣΤΕΛΛΑ

Πρόεδρος της Επιτροπής, που παραμέρισε, πάλι, τον Ανδρέα Παστελλά και έδωσε το βραβείο στον Μ. Πιερή, ήταν ο Στ. Ζένιος, στα πλαίσια του αλλαξοκολλυριασμού που χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή ζωή στην Κύπρο [αλλαξοκολλυριασμός=σου βάζω κολλύριο εγώ τώρα και βλέπεις ολόλαμπρο το κέρδος σου και αργότερα μου βάζεις κολλύριο εσύ και βλέπω φως κι εγώ]. Τι σχέση έχει ο Ζένιος με τη λογοτεχνική ποιότητα και την κριτική αντιμετώπιση των πραγμάτων; Καμία.

Κι όμως, παρουσιάζοντας το βιβλίο του Η αλογόμυγα Σκέψεις για ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο στην Κύπρο,  ο Α. Ζένιος, με αυτοέπαρση και αυτοπροβολή, το χαρακτήρισε σαν την αλογόμυγα του Σωκράτη που επικάθεται στα νωθρά από το πάχος τους άλογα για να τα ξυπνήσει, να τα βάλει σε σκέψεις, να τα ωθήσει στην κριτική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Αλογόμυγα του Σωκράτη θα ήταν αν επεβράβευε την ποιότητα και το ήθος Παστελλά. Το βιβλίο του όμως και η γενικότερη στάση του Ζένιου κάθε άλλο παρά την αλογόμυγα ή τον οίστρο του Σωκράτη θυμίζει, μάλλον πρόκειται για μύγα τσε τσε.

Υ. Γ. Ψάχνοντας το θέμα διαπίστωσα ότι στην Επιτροπή των Αριστείων που απέκλεισε, και πάλι, τον Ανδρέα Παστελλά, εκτός από τον πρόεδρο Στ. Ζένιο, μέλη (και πιο αρμόδιοι) ήταν ο Παναγιώτης Περσιάνης και ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης. Λυπάμαι πολύ και για τους δυο. Θλίβομαι βαθυτατα.

 

ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΟ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ κα ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ κα ΚΟΥΡΣΟΥΜΠΑ

Ή ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ

Όλος ο κυπριακός Ελληνισμός αγωνίστηκε για το αναφαίρετο δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης και της Ένωσης με την Ελλάδα. Σε επίπεδο οικογενειακό πρέπει να αναφέρω ότι η υπογραφή του παππού μου υπάρχει στο ενωτικό δημοψήφισμα του 1921, επίσης στο ενωτικό δημοψήφισμα του 1930, ακόμη η υπογραφή των γονέων μου υπάρχει στο ενωτικό δημοψήφισμα του 1950. Όλη η ιστορία της οικογένειάς μου είναι μια ιστορία αγώνων για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, και όλη η Κύπρος πρόσφερε θυσίες και αίμα, έτρεξε εθελοντής σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες του ελληνικού λαού, πλήρωσε με φυλακίσεις και βασανιστήρια την περίοδο της αγγλοκρατίας, με απαγχονισμούς και νεκρούς στις μάχες με τον κατακτητή, έχοντας  μοναδικό αίτημα την Ένωση.  Είμαστε πιστοί στον όρκο της Φανερωμένης, όταν ο Εθνάρχης Μακάριος μας όρκισε όλους, το 1954, σε κοινή εκδήλωση δεξιών και αριστερών οργανώσεων.

Ο γιος μου διδάσκεται Πολιτική Αγωγή στην Γ’ Γυμνασίου (και θα διδάσκεται  και στην Γ’ Λυκείου) που αναφέρεται στο πολιτικό σύστημα της Κύπρου και στο σύνταγμα της Ζυρίχης. Αυτό θίγει τα ανθρώπινα δικαιώματά του και τα πιστεύω του, νιώθει μειωμένος γιατί διδάσκεται ένα πολίτευμα που δεν πιστεύει, γιατί διδάσκεται για ένα πολίτευμα που δεν στηρίζεται στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών. Για το λόγο αυτό ζητώ να εξαιρεθεί από το μάθημα της Πολιτικής Αγωγής.

Με εκτίμηση

Σ. Ερ.

Υ. Γ

.

.

. Θα ακολουθήσει εκτενέστερο σημείωμα που θα αποδείξει πολύπλευρα τις μηχανές που στήνουν αυτές οι χωριατοπούλες της σκέψης.

Παλαιοδημοτικιστές και νεοκαθαρευουσιάνοι

1.   Παλαιοδημοτικιστές και νεοκαθαρευουσιάνοι

Όταν αρχίζει η αγονία αρχίζει και η αγωνία της επίπλευσης. Έτσι ένιωσα διαβάζοντας διάφορα παραληρήματα διαφόρων εκ Θεσσαλονίκης για το θέμα της νεοελληνικής γλώσσας.

Λοιπόν, οι «προοδευτικοί» κύκλοι της συμπρωτεύουσας βλέπουν παντού επελαύνοντες και βυσσοδομούντες καθαρευουσιάνους, καραδοκούντες της γλωσσικής συντήρησης και άλλους πολλούς ύποπτους και εν συνομωσία διαπλεκομένους όμως αυτοί, οι της Θεσσαλονίκης, προοδευτικοί όντας, προτάσσουν τα στήθη τους και δίνουν τη μάχη της σωτηρίας,  ε, και ότι κι αν πεις, τα καταφέρνουν καλά.

Όλα επαναπροσδιορίζονται, ανασημασιολογούνται και αναθεωρούνται. Και στις εποχές της καθαρευουσιάνικης βλακείας συσπειρώθηκε στη Θεσσαλονίκη, στη δεύτερη μεγάλη πόλη και στο δεύτερο ελληνικό πανεπιστήμιο, περιφερειακό και έξω από τον ασφυκτικό έλεγχο του καθαρευουσιάνικου  πολιτικού και  εκκλησιαστικού κέντρου, ένα μόρφωμα που έπαιξε θετικό ρόλο στα γλωσσικά ενώ το εν Αθήναις  Πανεπιστήμιο, σε διαπλοκή  με την εξουσία της πρωτεύουσας, έπαιζε τον ρόλο του γλωσσικά παρωχημένου.

Όμως τα πράγματα εξελίσσονται. Πέρασε έν τρίτον του αιώνος από την πανηγυρική επικράτηση της δημοτικής. Υπάρχουν πια νέα δεδομένα και εξελίξεις και η Θεσσαλονίκη, αγκυλωμένη σε παλιά επιχειρήματα και αναζητώντας δάφνες βυθισμένες στα βάθη της ένδοξης περιόδου του δημοτικισμού, επαναλαμβάνει απόψεις και επιχειρήματα που σήμερα δεν ευσταθούν, έχουν ξεφουσκώσει. Τώρα πρέπει να μιλήσουμε για τον ξύλινο λόγο που εκφέρεται στη δημοτική, για τη σύμβαση που αποπνέει ο εν δημοτική λόγος της εξουσίας και τον κομμάτων κι όχι να διαιωνίζουμε στερεότυπα για δήθεν πεποιημένη καθαρεύουσα και δημοτική της γνησιότητας και του αυθόρμητου. Ο λόγος της εξουσίας χρησιμοποιεί με μεγάλη ευλυγισία και καθαρεύουσα και δημοτική, άμα λάχει να πούμε, όμως οι προοδευτικώνυμοι διανοούμενοι συνεχίζουν τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες. Σήμερα η μέριμνα για τη γλώσσα, για την καλύτερη εκφορά της και για τον εμπλουτισμό της είναι αναγκαία. Τη σκυτάλη πια την παίρνει η Αθήνα η οποία, χωρίς τις λαϊκιστικές αγκυλώσεις της Θεσσαλονίκης και τους οπισθοδρομικούς παλαιοδημοτικισμούς της, έχει τη δύναμη να δει τις νέες απαιτήσεις της σύγχρονης δημοτικής, της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Για να αποφύγει «συντηρητισμούς» και «εθνικισμούς», τόνιζε η εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη γλωσσολογική ομάδα ότι οι λέξεις ελικόπτερο, τηλέφωνο, γυναικολογία κ.λπ. είναι ξενικής προέλευσης λέξεις αφού προέρχονται από το λεξιλογικό δυναμικό που δημιουργήθηκε πρώτα στα αγγλικά ή γαλλικά (π.χ. helicopter, telephone, gynecology). Δηλαδή, επειδή είναι εξ εισαγωγής, π.χ. μέσω της γαλλικής γλώσσας [=gynécologie]  είναι το ίδιο ξένη η λέξη «γυναικολογία» για τον Έλληνα νέο που λέει γυναίκα και σπαράζει από πόθο και για τον Ισπανό που λέει ginecologiα και, εν διαμεσολαβήσει, σκέφτεται ότι αυτή η λέξη  αναφέρεται στη mujer;

Αυτή δεν είναι γλωσσολογία για ανθρώπους είναι γλωσσολογία για ρομπότ.

Δεν μπορούσε όμως η εκ Θεσσαλονίκης γλωσσολογική ομάδα να κάνει μια νέα ομαδοποίηση των εξ εισαγωγής λέξεων που προέρχονται από ξένες γλώσσες [χίππυ,  ραπ (μουσική) κ.λπ.] και των εξ εισαγωγής λέξεων που προέρχονται από το ελληνικό ετυμολογικό δυναμικό, που χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες για την παραγωγή νέων λέξεων, κυρίως της επιστημονικής ορολογίας; Όχι, είναι όλες το ίδιο, είναι όλες ξένες, τονίζουν με φανατισμό  οι εκ Θεσσαλονίκης φωστήρες.

Οι ταλαίπωροι της συμπρωτεύουσας δεν έχουν ανάλογο φαινόμενο για να πάρουν γραμμή, πώς το αντιμετώπισαν άλλες γλωσσολογικές σχολές. Πάντως είμαι σίγουρος ότι στην Γαλλία, αν υπήρχε παραγωγή νέων λέξεων γαλλικής προέλευσης που προερχόταν από γλωσσικές κατασκευές επιστημονικών και άλλων κύκλων π.χ. της Ιαπωνίας και της Κίνας, όταν αυτές έμπαιναν στη γαλλική γλώσσα δεν θα τις εξομοίωναν με άλλες άλλης ξενικής προέλευσης, θα έκαναν μια διάκριση για τις γαλλογενείς λέξεις. Γιατί οι Γάλλοι δεν είναι επαρχιώτες.