Παιδογλωσσολογικά

Επιστολή στην Α. Π., καθηγήτρια γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο, 1999

 

Παιδογλωσσολογικά

 

Κι επ’ ευκαιρία κάτι άλλα παιδογλωσσολογικά που ενδιαφέρουν σίγουρα. Ο Αχιλλέας, ο μικρός γιος μου, είχε δημιουργήσει, πεντάχρονος, μια δική του γλώσσα, κι ο Άρης, ο μεγαλύτερος, που πήγαινε Β’ δημοτικού τότε, καθόταν σαν ταπεινός γραμματικός του και την κατέγραφε. Τον ρωτούσε:

-Πώς λέγεται στα αχιλλεικά ο πατέρας;

Κι ο Αχιλλέας είχε έτοιμη την απάντηση:

-Φρομιού.

Πώς λέγεται το τάδε;

Άλλη απάντηση αμέσως.

Έτσι συγκροτήθηκε κι ένα λεξικό της αχιλλεικής. Ο Άρης, ως γραμματικός του, δημιούργησε και αχιλλεικό αλφάβητο και κατέγραφε τις λέξεις και στο αλφάβητο της ελληνικής και στο νέο αλφάβητο, που μόνο εκείνος ήξερε να διαβάσει. Πάντως, όταν σε μια εκδήλωση διάβασα ένα μικρό πεζό μου για κάποιον που είχε, με τη βοήθεια του κομπιούτερ, δημιουργήσει μια νέα δική του γλώσσα, ο Αχιλλέας θρασύτατος, ως να ζητούσε κεκτημένα και δεδουλευμένα, και εις επήκοον όλων, με κατηγόρησε ότι του έκλεψα την ιδέα.

Μια από τις πρώτες λέξεις του ήταν τα «μαγιουλήματα». Πήγαινε τετράχρονος και έτριβε το τριχωτό μέρος της κεφαλής του στο τριχωτό μέρος της κεφαλής του αδελφού του. Η λέξη μαγιουλήματα ήταν από τις πιο κοινόχρηστες λέξεις του σπιτιού. Φωνές από τον Άρη:

– Πέστε του να σταματήσει, πάλι μου κάνει μαγιουλήματα.

Απολογητικός ο Αχιλλέας:

– Μαμά δεν έκανα τίποτα κακό, λίγα μαγιουλήματα μόνο.

-Αχιλλέα άσ’τον να διαβάσει, μην ενοχλείς με μαγιουλήματα.

Τελευταία, ύστερα από πέντε χρόνια, τον ρώτησα τι σήμαινε γι’ αυτόν η λέξη αυτή: εκδήλωση αδελφικού/ φιλικού / τρυφερού συναισθήματος;

-Δεν ξέρω, μου απάντησε, αν ήταν κάτι τέτοιο. Εκείνο που καταλάβαινα τότε: τα μαγιουλήματα είναι ένα πράγμα που το κάνεις όταν νιώθεις χαρούμενος.

-Και γιατί μαγιουλήματα;

-Γιατί είναι σαν λέξη κάτι απαλό.

-Δηλαδή;

-Ε, να δεν είναι σαν σπράντριτς (κι έφτιαξε αμέσως την τελευταία αιχμηρότατη λέξη σαν παράδειγμα).

Ιδού, λοιπόν, μια πρόωρη αίσθηση γλωσσικής αισθητικής. Που γνωρίζει τη φωνηεντική διάσταση της ελληνικής, τα ηδονογόνα χειλικά, το ευφρόσυνο λάμδα, τα παιγνιώδη παρατεταμένα και αποφεύγει τα σκληρά συγκοπτόμενα. Το ερώτημα: γιατί να χαθεί μια τέτοια λέξη: [τα] μαγιουλήματα. Γιατί να μη μπει στο λεξιλόγιο της ελληνικής;

 

Recitation of Homeric poetry on the moon. A proposal to NASA Απαγγελία Ομηρικής ποίησης στη Σελήνη. Πρόταση προς την ΝΑΣΑ

Recitation of Homeric poetry on the moon.

A proposal to NASA

Απαγγελία Ομηρικής ποίησης στη Σελήνη.

Πρόταση προς την ΝΑΣΑ

1. Αγγλικό κείμενο. English text
2. Ελληνικό κείμενο. Greek text
3. Απάντηση της ΝΑΣΑ. Answer of NASA

1.

Savvas Pavlou

5 Chr. Mylona

1085 Nicosia

Cyprus

14 December 1999

National Aeronautics and

Space Administration

Washington, DC 20456-0001

United States of America

Dear Madams/Sirs,

People often stress the importance of interconnecting the technological and scientific wonders with the spiritual and cultural heritage of humankind. This derives from the fact that an one-sided progress usually disturbs the equilibrium of a multifaceted society.

The exploration of space (an endeavor to which your service has contributed the most) might be linked to a cultural event of great significance.  I therefore suggest that, in addition to the experimental and scientific studies, your next mission to space could include a recitation of selected parts of Homer’s epics (Odyssey and Iliad). Those epics constitute a paramount expression of culture. In my opinion, recitation in space should be delivered in the original version, ancient Greek, with simultaneous subtitling in various languages of the world.

If such an event materializes, it will promote poetry and culture in the human consciousness. Technological and scientific achievements would move from a rather utilitarian framework to a perspective invested with a wider vision of the world.

Madams/Sirs,

I am a teacher of literature. I studied ancient and modern Greek literature and language. My doctorate thesis was in Giorgos Seferis’ poetry (Nobel prize in literature, 1963). Homer is my favorite poet. For the past 25 years, I have been reading his epics of Odyssey and Iliad as a solemn promise, every year.

I was born in Cyprus in the 1950s. That used to be a Homeric time when people still cultivated the earth with the Hesiodian plow and read at night in the candlelight; the economy was almost exchangeable. Researchers have called the language, culture and customs of that period archaic. Within 30 years from this Homeric, archaic world of my childhood, Cyprus reached modern civilization of automation and computers.

This union of archaic and modern in my personal as well as my country’s history makes me suitable, I believe, to participate in the suggested union of Homer with the space era.

Sincerely,

Savvas Pavlou

2

Σάββας Παύλου

Xρυσάνθου Mυλωνά 5

Άγιοι Oμολογητές

Λευκωσία Kύπρος

14 Δεκεμβρίου 1999

NAΣA

(National Aeronautics and

Space Administration)

Oυάσιγκτων, DC 20456-0001

H.Π.A.

Kύριοι

Όλοι τονίζουν την αναγκαιότητα της σύνδεσης των θαυμαστών πράγματι επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων της σημερινής εποχής με την πνευματική και καλλιτεχνική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Γιατί κάθε μονομέρεια στην ανάπτυξη προκαλεί διαταραχή στην ισορροπία των διαφόρων πλευρών της ανθρώπινης κοινωνίας. H εξερεύνηση του διαστήματος, (μια επική προσπάθεια στην οποία η υπηρεσία σας όλοι αναγνωρίζουν ότι πρόσφερε τα μέγιστα) πρέπει πιστεύω να συνδεθεί με μια πολιτιστική εκδήλωση μείζονος σημασίας.

Προτείνω λοιπόν στην επόμενη επανδρωμένη αποστολή στη σελήνη, εκτός των άλλων πειραμάτων και επιστημονικών παρατηρήσεων, να γίνει απαγγελία διαφόρων τμημάτων από τα έπη του Oμήρου (Iλιάδα και Oδύσσεια) που αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση του ανθρώπινου πνευματικού πολιτισμού. H επί της σελήνης απαγγελία θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να γίνει από το πρωτότυπο αρχαίο ελληνικό κείμενο με ταυτόχρονο υποτιτλισμό στις διάφορες γλώσσες του κόσμου οταν θα μεταδίδεται τηλεοπτικά.

Aν γίνει πραγματικότητα αυτό που προτείνεται θα αποτελέσει μείζονος σημασίας εκδήλωση που θα αναβαθμίσει στη συνείδηση της ανθρωπότητας τη σημασία της ποίησης και του πολιτισμού και θα τονίσει ότι τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα μπορούν να ξεφύγουν από μια μονοδιάστατα ωφελιμιστική και χρησιμοθηρική προοπτική και να επενδυθούν ένα μυθολογικό και οραματιστικό περιβάλλον.

Kύριοι

Eίμαι φιλόλογος. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Aθηνών αρχαία και νεότερη ελληνική λογοτεχνία και γλώσσα. H διδακτορική μου διατριβή έχει θέμα την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη (Bραβείο Nόμπελ λογοτεχνίας 1963). Aγαπώ τον Όμηρο και εδώ και 25 χρόνια, σαν τάμα, κάθε καλοκαίρι  διαβάζω στις παραλίες της Kύπρου και της Eλλάδας την Oδύσσεια και την Iλιάδα.

Γεννήθηκα στην Kύπρο τη δεκαετία του πενήντα. Ήταν ένας κόσμος ομηρικός· που καλλιεργούσε τη γη του με το ησιόδειο άροτρο, διάβαζε με το κερί τη νύχτα και είχε μια οικονομία σχεδόν ανταλλακτική· με γλώσσα, ήθη και έθιμα που οι μελετητές τα ονόμαζαν αρχαϊκά. Aπό τον κόσμο αυτό της παιδικής ηλικίας, τον ομηρικό – αρχαϊκό, σε διάστημα 30 χρόνων η Kύπρος έφτασε στο σύγχρονο πολιτισμό του αυτοματισμού και των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Aυτή η σύζευξη, αρχαϊκού και μοντέρνου, στην ατομική μου ιστορία καθώς και στην ιστορία του τόπου μου, πιστεύω ότι με κάνει κατάλληλο να συμμετάσχω σ¶ αυτό που πρότεινα στην αρχή που θα συζεύξει τον Όμηρο με την διαστημική εποχή.

Mε εκτίμηση

Σάββας Παύλου

 

3

The answer of NASA

 

NASA Headquarters

300 E St S.W.

Mail Code FEO-2

Washington D.C. 20546

(MW)

 

Thank you for your letter, dated 14 December 1999, that stored in the archive  of NASA, with the number xxxxxx.

 

ΤΟ ΠΙΑΝΟ Δοκιμή για ένα σενάριο

ΤΟ ΠΙΑΝΟ

Δοκιμή για ένα σενάριο

Το πιάνο γράφτηκε σαν άρθρο, με τίτλο: Σενάριο,  στην εφημερίδα Φιλελεύθερος (στις 31 Αυγούστου  2008, σ. 11) με την εξής πρόταξη:

Η διατεταγμένη πολιτιστική ζωή της Κύπρου προχωρεί στις σίγουρες σιδηροτροχιές, που έβαλαν άλλοι για να οδηγούν τους καλλιτέχνες, λογοτέχνες και διανοούμενους του τόπου. Οι ντόπιες και ξένες εξουσίες, οι επενδύσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, οι ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα πολιτιστικά ιδρύματα διαφόρων πρεσβειών, με επιχορηγήσεις, χρηματοδοτήσεις και επιβραβεύσεις, προβολές και προσκλήσεις σε συνέδρια, σεμινάρια και φεστιβάλ, ξέρουν πως να επιβάλουν ορισμένη και περιορισμένη θεματογραφία που αναπαράγει ιδεολογία, εκείνη την ιδεολογία που είναι αρεστή στους  ξένους και συντείνει στο κλείσιμο του κυπριακού σύμφωνα με το σχέδιο Ανάν. Δεν είναι τυχαίες όλες αυτές οι επαναπροσεγγιστικές ταινίες  με διατεταγμένη θεματογραφία και κραυγαλέα ιδεολογία, που εκφέρεται ακόπως και ευκόλως. Οι άνθρωποι της Κύπρου ζουν τους σημερινούς ρυθμούς με όλες τις αντιφάσεις της σύγχρονης ζωής και οι ταινίες που γυρίζονται στρέφουν την πλάτη στην κυπριακή πραγματικότητα και αναφέρονται σε ελληνοτουρκικές φιλίες με διάφορα σιροπιαστά και πιλαφοειδή σκευάσματα. Σχεδόν κάθε κυπριακή ταινία έχει μια βουκολική θέαση των σχέσεων και αντιθέσεων με την τουρκοκυπριακή μειονότητα και συνθηματολογεί ασύστολα.

Μπροστά σ’ αυτήν τη μιζέρια και κακομοιριά, ως άρνησή τους και αποφυγή τους, υποβάλλω και το ακόλουθο σενάριο και προσκαλώ τον σκηνοθέτη, που θα ευαισθητοποιηθεί από την ιστορία αυτή, για σεναριακή συνεργασία. Βασίζεται σε πραγματική ιστορία και μπορεί να δημιουργηθεί μια καλή ταινία μικρού μήκους.  Δεν πρόκειται για σενάριο εκκωφαντικών πολιτικών θέσεων, αλλά για σενάριο ανατρεπτικής ευαισθησίας.

Ακολουθούσε μετά η ιστορία που εδώ, τώρα, μεταποιείται σε μια πρωτοσεναριακή μορφή, που οπωσδήποτε θέλει δουλειά ακόμη πολλή, γι’ αυτό αναζητείται ο έμπειρος σεναριογράφος που μπορεί να το ολοκληρώσει. Σημειώνω ότι το άρθρο στα Φιλελεύθερο, με τίτλο: Σενάριο,το επέλεξε ο Χρ. Μιχαηλίδης, για τη στήλη του «Το αναγνωστικό της τελευταίας σελίδας” στην εφ. Η Ελευθεροτυπία, Αθήνα, 5 Σεπτεμβρίου 2008, σ. 56 (σχολιασμός και εκτενής αναδημοσίευση του κειμένου).

ΤΟ ΠΙΑΝΟ

Πρώτη σεναριακή μορφή

Πρόσωπα: Η γυναίκα 42 χρόνων

Ο πατέρας 75 χρόνων

Η θεία 70 περίπου

Μαρία, η κόρη 16 χρόνων

Έποικοι, Τούρκοι στρατιώτες

ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (μέρα)

Γραμμή αντιπαράταξης. Δίοδος στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Κόσμος στη σειρά, η κάμερα καταγράφει τις διαδικασίες για το πέρασμα στην αντίπερα όχθη.

Κεντρώνει σε μια παρέα τριών, ο πατέρας, η θεία, η γυναίκα. Ουρά, στριμωξίδι.

Γυναίκα:  Δες πια που καταντήσαμε, να δείχνουμε διαβατήρια για να πάμε στον τόπο μας.

Δείχνει διστακτική να προχωρήσει.

Πατέρας: (με ήρεμη και αποφασιστική αξιοπρέπεια): Τα συζητήσαμε αυτά, χτες. Πήραμε την απόφασή μας, δεν έχει άλλες κουβέντες.

Η γυναίκα ακολουθεί.

Στο αυτοκίνητο. Οδηγεί ο  πατέρας, η θεία κάθεται πίσω.

Ο πατέρας: Είμαι 75 χρονών, θέλω να δω τον τόπο μου.

Η ταινία προχωρεί χωρίς άλλα λόγια. Μόνο εκφράσεις στο πρόσωπο των τριών.

Επιστρέφουν στον τόπο τους, πρώτη φορά ύστερα από τον πανικό της εισβολής και τη φυγή τους, πριν από τριάντα χρόνια. Παρατηρούν τις αλλαγές, τα κατοχικά στρατεύματα της Τουρκίας που σεργιανούν με βεβαιότητα κατόχου, τους έποικους, μα όλα τα συναισθήματα τα καταστέλλουν γιατί σε λίγο θα πραγματοποιηθεί η ελπίδα τόσων χρόνων. Φτάνουν έξω από την αυλή  τους, χτυπούν την πόρτα όμως τους διώχνουν σκαιότητα, δεν θέλουν οι κατοχικοί ένοικοι να τους αφήσουν να μπουν. Φεύγουν με βαρύθυμα συναισθήματα, αποδιωγμένα σκυλιά. Ο πατέρας κατηφής συνοδεύει τη θεία. Προχωρούν στα διπλανά σπίτια, σε απόσταση εκατόν μέτρων, είναι το σπίτι της θείας. Η γυναίκα μένει κάτω από μια ακακία, και τους περιμένει πληγωμένη. Επιστρέφουν. Η γυναίκα μπαίνει στο αυτοκίνητο, είναι προφανές ότι θέλει να φύγουν αμέσως.

Πατέρας: Μας άφησαν για λίγο.

Η θεία: Σαν να το άφησα χτες. Τα έπιπλα είναι τα ίδια, και πολλά κάδρα στον τοίχο είναι δικά μας.

Πατέρας: Μας φέρθηκαν καλά.

Θεία: Έπρεπε να ερχόσουν και συ. Θέλησαν να μας κεράσουν, είναι από την Καισάρεια.

Η γυναίκα χαμογελά πικρά.

Γυναίκα: Πατέρα θυμάσαι που μου έφερες το πιάνο. Έλεγες με μυστήριο ύφος «ο Άης  Βασίλης θα φέρει φέτος κάτι καλό». Μου το έλεγες για βδομάδες πριν από την πρωτοχρονιά. Πήγαινα και μελετούσα στο πιάνο της κυρίας Έρσης μέχρι τότε κι όταν την παραμονή ήρθε το φορτηγάκι με το πιάνο… Μεγαλεία!!!

Ο πατέρας (όπως μπαίνουν στο αυτοκίνητο): Φύγαμε με μια τσάντα ρούχα, με τη ψυχή στο στόμα. Στο σπίτι του Αντώνη μαζεύτηκαν όσοι δεν πρόλαβαν, για να είναι όλοι μαζί. Τους μισούς τους καθάρισαν. Μικρούς και μεγάλους. Η μάνα σου τους έκανε μνημόσυνο όλους, μέχρι τη χρονιά που πέθανε. Αντωνίου, Δήμητρας, Βασιλείου, Γεωργίου, Μαρίας, Μαρίας, Γρηγορίου……..

Η γυναίκα: (σκουπίζοντας τα μάτια) Να δούμε τι έγινε με τον Νίκο και τη Μαρία. Η Μαρία ήταν άνετη, προτίμησε να πάει με τον πατέρα της στην Άσσια, εσύ θα βάζεις τα κλάματα και δεν μ αρέσει, μου έλεγε, ο πατέρας θα είναι πιο ήρεμος.

Πατέρας (παππούς της Μαρίας): Έλα, σου είπε το κορίτσι ότι την επόμενη φορά θα ερχόταν μαζί σου. Να δει και το σπίτι που μεγάλωσες κι εσύ. Τώρα πήγε με τον πατέρα της.

Γυναίκα: Θα έρθω και με τον Θόδωρο, το καλοκαίρι που θα είναι εδώ, ίσως τότε μας αφήσουν.

Επιστρέφουν σπίτι, η Μαρία ενθουσιασμένη: Πήγαμε στο χωριό του μπαμπά. Είδαμε πολλά.

Κοιτάζει τη μάνα της:

-Τι έγινε;

Δυο τρεις μέρες αργότερα:

Η γυναίκα συζητά με την κόρη της για την εμπειρία της, που της απαγόρεψαν να μπει στο σπίτι της. Την πιέζει, όμως, να σταματήσουν τη συζήτηση, γιατί έχει τις εξετάσεις του Ωδείου και πρέπει να προετοιμαστεί. Η εξέταση θα είναι σε μερικά κομμάτια του Μπετόβεν. Η μικρή κάθεται στο πιάνο και παίζει. Παίζει το έργο του Μπετόβεν για πιάνο, τις Παραλλαγές, αρ. 76.

Γυναίκα: Στις εξετάσεις του Ωδείου, το ίδιο έπαιξα κι εγώ, το 76 του Μπετόβεν, τις παραλλαγές για το πιάνο. Όμως εγώ πήρα το πιάνο στα δέκα μου, έπαιξα για τρία χρόνια και τώρα το έχουν οι έποικοι.

Μαρία: Εν τάξει, μας τ’ αρπάξανε, αλλά θα μείνουμε στο παράπονο; Και με τη Σμύρνη τα ίδια γίνανε και πέρυσι σχεδιάζατε να πάμε ταξίδι με ένα φτηνό τουριστικό πακέτο. Η ζωή συνεχίζεται.

Γυναίκα: Δεν πεθάναμε ακόμη. Ούτε γω ούτε ο παππούς σου. 43 χρονών είμαι.

Η μικρή είναι ανήσυχη με τη συμπεριφορά της μάνας της, καταλαβαίνει ότι κάτι σχεδιάζει, παρακολουθεί τις αντιδράσεις της, συζητά μαζί της.

Μαρία: Ο Γιώργος μου τηλεφώνησε, η αδελφούλα σου κι ο σύζυγος της αποφάσισαν να πάνε κι αυτοί. Κι ο Γιώργος. Θα πάω μαζί τους, να δω και τον τόπο σου.

Γυναίκα: (στο τηλέφωνο) Το αποφασίσατε. Εγώ καλύτερα να μην πήγαινα.

Συνεχώς τονίζει στην κόρη της να παίξει το κομμάτι του Μπετόβεν, αυτό που εξετάστηκε στο Ωδείο και ήταν το τελευταίο κομμάτι που έπαιξε στο σπίτι της πριν φύγουν κυνηγημένοι. Της τονίζει ότι στην Κύπρο όλα μπορείς να τα χάσεις, όχι όμως το μυαλό ή το ταλέντο σου.

_Είχαμε τόση περιουσία στου Μόρφου. Σε μια μέρα τα χάσαμε όλα.

Γι’ αυτό πρέπει να μελετά συνέχεια. Αύριο μπορεί να χάσουμε και τα άλλα. Εσύ με το προφίσιενσυ, που σ’ ένα χρόνο θα το πάρεις, μπορείς στην Ελλάδα να διδάξεις αγγλικά, ή ακόμη, σε λίγο καιρό, και πιάνο.  Οι Τούρκοι δεν μπορούν αυτά να σου τα πάρουν. Πως ορθοποδήσαμε όταν τα χάσαμε όλα; Ο πατέρας σου τέλειωσε τη σχολή Δοξιάδη, σχεδιαστής. Τα άφησε κι ασχολιόταν με την επιχείρηση του παππού σου στη Μόρφου. Όταν τα χάσαμε όλα θυμήθηκε τη σχολή Δοξιάδη, πήγε στον Παρασκευαϊδη, που τον πήρε στη Σαουδική Αραβία. Σχεδιαστή σ’ αυτά που έκτιζε εκεί. Κι ο Θόδωρος διάλεξε καλή σπουδή, ο αδελφός σου θα τα καταφέρει.

Η κόρη παίζει το κομμάτι που θα εξεταστεί κι αυτή.

Η γυναίκα όλη την εβδομάδα είναι ανήσυχη και απρόβλεπτη, κάτι τη συνεπαίρνει και τη βασανίζει, την επόμενη Κυριακή επιστρέφει μόνη της στα κατεχόμενα, χωρίς να το πει σε κανένα δικό της. Φτάνει ξανά στη γενέτειρά της και καραδοκεί έξω από το σπίτι. Ο σκοπός της να μπει μέσα έστω και χωρίς την άδεια αυτών που το κατακρατούν, να ρίξει μια ματιά στο χώρο όπου έζησε παιδί και να φύγει ήσυχα. Μπαίνει προσεκτικά στην αυλή, ανοίγει την πίσω πόρτα της κουζίνας, προχωρεί διστακτικά, όμως όλα δείχνουν ότι στο σπίτι αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας.

Μπαίνει στα επόμενα δωμάτια ακροποδητί, η συγκίνηση την κατακλύζει όπως πολλά έπιπλα του σπιτιού, μα και κάδρα, είναι στη θέση τους ακόμα. Η οικεία εικόνα του σπιτιού που μεγάλωσε είναι εκεί, παρούσα. Πατρίδα είναι ο τόπος όπου βλάστησαν τα πρώτα χρόνια της ζωής σου. Και η πατρίδα της είναι εδώ, εδώ έζησε  τα χρόνια που συγκροτούσε τον προσωπικό της κόσμο, τη δική της ευαισθησία, το δικό της ήθος. Μα το πιο συγκλονιστικό ήταν το πιάνο. Της το αγόρασε ο πατέρας της όταν ήταν δέκα χρόνων, δυο χρόνια μετά που ξεκίνησε τα μαθήματα στο Ωδείο. Μεγάλο και ανεπανάληπτο δώρο για την εποχή εκείνη. Είναι στην ίδια θέση όπως τότε, πριν τριάντα χρόνια. Το αγγίζει σαν χάδι, ανοίγει το σκονισμένο καπάκι και τα δάκτυλα ακουμπούν τα πλήκτρα απαλά και αθόρυβα. Ήρθε για να ρίξει μια κλεφτή ματιά στο σπίτι που μεγάλωσε και να φύγει ήσυχα. Μα το πιάνο τώρα δεν την αφήνει. Δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια, μόνο, κλεφτή ματιά, ένα κύμα άρνησης της μιζέριας και της βαρβαρότητας τη συνεπαίρνει. Αρνείται κάθε καταθλιπτική κατάσταση και ξέροντας τις συνέπειες κάθεται μπροστά στο πιάνο, στο πιάνο της, τα δάκτυλά της με περπάτημα πουλιού ανιχνεύουν τα πλήκτρα όπως τότε, πριν από τριάντα χρόνια, αρχίζουν απαλά οι πρώτες νότες από μερικές μουσικές φράσεις του Μπετόβεν, αυτές που έπαιζε η κόρη της την προηγούμενη μέρα για τις εξετάσεις της, αυτές που έπαιξε και κείνη στο σπίτι πριν να φύγει διωγμένη.

Ξεχύνονται μέσα κι έξω απ’ το σπίτι νότες μουσικής ευαισθησίας, νότες καλλιέργειας, νότες ελευθερίας. Σε λίγο ορμούν μέσα και τη συλλαμβάνουν.

Όταν τη συλλαμβάνουν και προχωρούν για να μπει στο όχημα των κατοχικών δυνάμεων, τότε ακούγεται το ίδιο κομμάτι του Μπετόβεν.

Η γυναίκα αλαφιασμένη, σαν σε μέθεξη, ενώ διπλώθηκε να μπει στο όχημα, ανασηκώνεται ξαφνιασμένη, λίγο τρομαγμένη και λέει ερωτηματικά:

-Μαρία!!!;;;

Η εικόνα δείχνει την κόρη της στο πιάνο του σπιτιού τους στη Λευκωσία, να παίζει Μπετόβεν, με έξαρση και μεταρσίωση. Είναι εμφανές ότι η κόρη, ανήσυχη από τη στάση και συμπεριφορά της μάνας της, την παρακολουθεί, καταλαβαίνει τι πάει να κάνει και παίζει το ίδιο κομμάτι, σαν συμπόρευση, συμπαράσταση και εμμονή στη διεκδίκηση.

ΤΕΛΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ Η κ. ΛΗΔΑ ΚΟΥΡΣΟΥΜΠΑ ΚΑΙ Η κ. ΣΤΕΛΛΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ

Παραθέτουμε και τα τρία σημειώματα για τις απαράδεκτες ενέργειες των κκ Κουρσουμπά και Κυριακίδου

1

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ Η κ. ΛΗΔΑ ΚΟΥΡΣΟΥΜΠΑ ΚΑΙ Η κ. ΣΤΕΛΛΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ

Θα μιλήσω εν παραβολαίς.

Παραβολή Α.

Μια νύχτα βαρέθηκα να σηκωθώ για να πάρω ένα ποτήρι νερό για το αντιβιοτικό και κατάπια το χάπι χωρίς νερό. Το πρωί σηκώθηκα με πόνο στον λαιμό και έτρεξα  στον ωτορινολαρυγγολόγο.

-Κύριε, μου είπε, κινδύνεψες με οισοφαγίτιδα, γιατί το χάπι κόλλησε εκεί στον λάρυγγα, άρχισε να λιώνει και οι ουσίες του να επενεργούν γύρω, παρ’ ολίγο να σου τρυπήσουν τον οισοφάγο. Αφού έκανε τα αναγκαία  ιατρικά (αφαίρεση υπολειμμάτων χαπιού και καθαριότητα της περιοχής) και έληξε, ευτυχώς, η περιπέτειά μου, γύρισε και μου είπε αυστηρά.

-Παρακαλώ να επιστρέψεις το πτυχίο σου στο Πανεπιστήμιο, για τα περαιτέρω.

Νόμιζα ότι αστειευόταν, όμως συνέχισε πιο έντονα.

-Δεν επιτρέπεται άνθρωπος με πανεπιστημιακό δίπλωμα να παίρνει το χάπι του χωρίς νερό. Εσύ την έκανες αυτή τη βλακεία, πρέπει, λοιπόν, να επιστρέψεις το πτυχίο σου στο Πανεπιστήμιο, και αυτοί θα αποφασίσουν κάποιο αντίτιμο, κάποιο κόστος που πρέπει να καταβάλεις για να το πάρεις πίσω πάλι. Π.χ.  να δώσεις εξετάσεις σε τρία μαθήματα και όταν γράψεις καλά να σου επιστρέψουν το δίπλωμα.

Είδε το βλέμμα μου που συνέχιζε να παραμένει απορημένο και ξανατόνισε: Κύριε επιτέλους να μάθουμε ότι πρέπει να υπάρχει κάποιο κόστος για τα λάθη και τις βλακείες που κάνουμε.

Έφυγα με ένα μεγάλο μάθημα. Γιατί, ευτυχώς, στην Κύπρο υπάρχουν αξιοπρεπείς και άξιοι γιατροί. Το μάθημα ήταν απλό. Πρέπει να υπάρχει κάποιο κόστος για τις βλακείες και τα λάθη που κάνουμε.

 

Παραβολή Β’

Ένας καθηγητής στα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης ήταν ανεκδιήγητος, αμαθής, προκλητικός και με ανεπίτρεπτη συμπεριφορά. Χαρακτηριστικά, κάποτε είπε σε μαθήτρια του, που ήταν στο πρώτο θρανίο: «φύγε εσύ από δω, που είσαι χοντρή», «κι έλα εσύ που είσαι όμορφη» είπε σε άλλη. Αν δεν το πιστεύετε αυτό που σας διηγούμαι, υπάρχουν οι σχετικοί φάκελοι στο αρχείο του Υπουργείο Παιδείας προς επιβεβαίωση.  Όταν άκουσα αυτή την είδηση, σκέφτηκα το κορίτσι που το απέπεμψε από την πρώτη θέση, το οποίο θα πλήρωνε ψυχολογικά για όλη του τη ζωή τη βλακεία αυτού του κτήνους/καθηγητή, και είπα: «δεν γίνεται άλλο, αυτός ο άνθρωπος πρέπει να φύγει από την εκπαίδευση». Μόλις το είπα, ένας προοδευτικιάρης συνάδελφος με κοίταξε επιτιμητικά.

-Μα θα του στερήσουμε το ανθρώπινο δικαίωμα της εργασίας;

-Κανείς δεν του στερεί το ανθρώπινο δικαίωμα της εργασίας. Αυτός  ο ανεκδιήγητος μπορεί να γίνει αχθοφόρος, ναυτικός, βουλευτής και όλα τα άλλα επαγγέλματα. Στην τάξη όμως δεν πρέπει να ξαναμπεί. Γιατί  υπάρχει και ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα των παιδιών: Να διδάσκονται από καλούς και άξιους δασκάλους.

Έτσι το Υπουργείο τον απέλυσε και γλίτωσαν τα παιδιά.

Πρώτο επιμύθιο:

Καλώ την κ. Λήδα Κουρσουμπά και την κ. Στέλλα Κυριακίδου να υποβάλουν τις παραιτήσεις τους, η πρώτη από Επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων Παιδιού και η δεύτερη από Βουλευτής. Οι ενέργειές τους για το σβήσιμο των ονομάτων των γονιών από τις ταυτότητες και τα απολυτήρια των σχολείων καταστρατηγεί ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα των παιδιών να έχουν συνεκτικούς δεσμούς, να έχουν ταυτότητα, να έχουν μνήμη, ύπαρξη και ιστορία. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες φασιστοειδείς ενέργειες για την μετατροπή των παιδιών και των μελλοντικών πολιτών σε άχρωμο, άοσμο, και άγευστο μαζοπολτό.

Το θέμα έχει ποικίλες προεκτάσεις  και θα συνεχίσουμε αύριο. Αυτές οι λογικές της ισοπέδωσης και του τεχνοφασισμού είναι και οι πιο επίφοβες γιατί ξεγελούν με πονηρούς τρόπους τις αντιστάσεις των πολιτών. Η βλακεία και οι ύποπτες πολιτικές για να περάσουν έχουν πολλά εύηχα ονόματα και καλύπτονται από ελκυστικά χρώματα. Ας τις αποκαλύψουμε, συντελώντας έτσι στην κατανόηση των νέων καιρών και στην κοινωνική αυτογνωσία μας.

Αύριο, λοιπόν, θα συνεχίσουμε. Μέχρι τότε εύχομαι να ακουστεί ότι υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους οι κυρίες Κουρσουμπά και Κυριακίδου. Δηλαδή προσχώρησαν στο στρατόπεδο των ανθρώπων που αποδέχονται τη θεμελιώδη αρχή: ότι πρέπει να υπάρχει κόστος για τα λάθη και τις ζημιές που κάναμε. Και έκαναν μεγάλη ζημιά στα παιδιά και στην κοινωνία ευρύτερα.

2.

ΕΝΤΟΛΕΣ ΛΗΔΑΣ ΚΟΥΡΣΟΥΜΠΑ ΚΑΙ ΣΤΕΛΛΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΠΡΟΣ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

1. ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ  ΜΕ ΜΑΤΟΓΥΑΛΙΑ .

Σύμφωνα με εντολή της κας Λήδας Κουρσουμπά και της κας Στέλλας Κυριακίδου, όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριες από αύριο θα πρέπει να προσέρχονται στο σχολείο τους με γυαλιά μυωπίας. Όπως επεξήγησαν: Μας το ζήτησαν οι γονείς μαθητών και μαθητριών που έχουν μυωπία και νιώθουν μειονεκτικά, πολλοί συμμαθητές τους τους φωνάζουν με απαξιωτικό τρόπο:  «ρε στραβούλιακα» ο ένας, «ρε μύωπα ο  άλλος». Για τον λόγο αυτό, για να μη δημιουργούνται αισθήματα μειονεξίας, όλοι θα φορούν ματογυάλια, εκείνοι που δεν έχουν μυωπία θα φορούν ματογυάλια από σκέτο τζάμι, έτσι θα έχουμε πλήρη ομοιομορφία και θα αποφεύγονται οι διακρίσεις.

2. ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΣΤΟ ΓΥΨΟ

Για τους ίδιους λόγους, μαθητές και μαθήτριες θα έχουν το ένα πόδι ή το ένα χέρι στο γύψο. Κάθε μέρα σε όλα τα σχολεία υπάρχουν μαθητές που λόγω ατυχημάτων προσέρχονται με πόδια και χέρια στο γύψο, κυκλοφορούν με δεκανίκια, γίνονται, κάποτε, αντικείμενα πλάκας, αισθάνονται μειονεκτικά. Αν όλοι οι μαθητές έχουν κάτι στο γύψο, έστω και αν δεν έχουν κτυπήσει, θα υπάρχει εκείνη η σχολική κοινότητα που ζει χωρίς διακρίσεις.

3. ΟΧΙ ΟΝΟΜΑΤΑ, ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΘΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

Επειδή υπήρξαν παράπονα από αλλόθρησκους και αλλοεθνείς γονείς μαθητών ότι τα παιδιά τους που φοιτούν σε κυπριακά σχολεία μειονεκτούν γιατί έχουν ονόματα όπως Ισμαήλ και Χασάν, ενώ η πλειονότητα έχει ελληνικά ονόματα και ακούς συνέχεια Λήδα και Στέλλα και Ανδρέας και Βασίλης, όλοι οι μαθητές θα αποκαλούνται πια με αριθμούς.

Τα προηγούμενα αποτελούν πρόταση για τη συγγραφή επιθεωρησιακού νούμερου,  γιατί η τρέλα στην Κύπρο δεν έχει όρια. Προεκτείνοντας τα πράγματα, όπως έκανε ο Μπ. Μπρεχτ, δίνοντας σε εξόγκωση τις λογικές ενός φαινομένου, συντείνεις στην αποκάλυψη των υπόγειων αλληλουχιών του και την καλύτερη κατανόησή του.  Μπρεχτικώ τω τρόπω, λοιπόν, γράφτηκε το προηγούμενο. Οφείλω να ομολογήσω ότι δείλιασα και δεν έβαλα το τελευταίο μέρος της επιθεώρησης: Οι κυρίες Κουρσουμπά και Κυριακίδου, με ένα πολυβόλο η κάθε μία, σκληρές και αποφασιστικές να θερίζουν τους γονείς των μαθητών. Όλους. Ξέρετε, θα επεξηγούν, υπάρχουν ορφανά παιδιά και για να μην υπάρχουν διακρίσεις αποφασίσαμε την ισότητα, δηλαδή όλα να γίνουν ορφανά.

Δυστυχώς στην Κύπρο ελλείπει το ανατρεπτικό χιούμορ και ο αποκαλυπτικός σαρκασμός, μας αρκούν κάποιες πατάτες νερόβραστες τηλεοπτικές. Ο τόπος είναι μικρός, ο φόβος φυλάει τα έρημα, ο καιροσκοπισμός ανθεί.

Το χτεσινό σημείωμα του ιστολογίου: Γιατί πρέπει να υποβάλουν τις παραιτήσεις τους η κ.  Λήδα Κουρσουμπά και η κ. Στέλλα Κυριακίδου καθώς και το σημερινό με τίτλο: Εντολές κας Λήδας Κουρσουμπά και κας Στέλλας Κυριακίδου προς τα σχολεία, γράφτηκαν ύστερα από την εξής εκπληκτική είδηση που διαβάσαμε στις εφημερίδες:

«Στην κατάργηση της αναγραφής των στοιχείων των γονέων από τις πολιτικές ταυτότητες φαίνεται να συμφωνούν μέχρι τώρα ο Επίτροπος Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα αλλά και η Επίτροπος Νομοθεσίας και Επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού. Έτσι το ενδεχόμενο της διαγραφής των ονομάτων των γονιών στην πολιτική ταυτότητα φαίνεται να είναι πλέον αρκετά μεγάλο και μάλιστα το θέμα έχει προωθηθεί από την περασμένη εβδομάδα στο Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο είναι και το αρμόδιο για την περίπτωση.

Το όλο θέμα εξάλλου δεν αποκλείεται να προχωρήσει στις τελικές διαδικασίες πριν το τέλος του καλοκαιριού. Η υπόθεση ξεκίνησε από παράπονα μητέρων παιδιών μη αναγνωρισμένων από τον πατέρα τους, προς τη βουλευτή του ΔΗΣΥ, Στέλλα Κυριακίδου. Με επιστολή της προς την Επίτροπο Νομοθεσίας και Επίτροπο Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού Λήδα Κουρσουμπά, η κ. Κυριακίδου ζητούσε τη διερεύνηση του ενδεχομένου διαγραφής του ονόματος των γονιών από τις πολιτικές ταυτότητες»

Αλήθεια πόσα είναι τα παιδιά που δεν είναι αναγνωρισμένα από τον πατέρα τους; Εκατόν, Χίλια, πέντε χιλιάδες; Κάποιος, επιτέλους πρέπει να μας πληροφορήσει. Ας δεκτούμε το πιο υψηλό νούμερο και ας πούμε ότι είναι πέντε χιλιάδες. Από πού και ως που κάποιος, με φασιστικό τρόπο, να διαγράψει το όνομα των γονιών στις άλλες 850 χιλιάδες του πληθυσμού;

Πως έτσι εύκολα υπονομεύεις έθος, ήθος, συνήθεια που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας, που τη σφραγίζει για αιώνες; Σωκράτης Σωφρονίσκου Αλωπεκήθεν (από τον Δήμο της Αλωπεκής) παρουσιάζουν όλες οι αρχαίες πηγές τον φιλόσοφο Σωκράτη, σήμερα, πιο σωστά θα λέγαμε Σωκράτης Σωφρονίσκου και Φαιναρέτης από τον δήμο της Αλωπεκής, τονίζοντας και το όνομα της μάνας του. Οι σύγχρονοι καιροί του τεχνοφασισμού θέλουν να περάσουμε στην απάλειψη των ιδιαίτερων οικογενειακών ονομάτων.

Ακόμη: Το στοίχημα της παιδείας και της κοινωνίας είναι να δεχτεί με τον σωστό τρόπο όλα τα παιδιά που έχουν κάποιο πρόβλημα, είτε είναι ορφανά ή με σωματικές αναπηρίες ή δεν είναι αναγνωρισμένα από τον πατέρα τους, να τα αποδεκτεί ως ισότιμα, χωρίς διακρίσεις, και όχι να καλύπτεις αυτό το θέμα με την ισοπέδωση. Ακόμη, το στοίχημα της παιδείας και της κοινωνίας είναι να δώσει σε αυτά τα παιδιά την επιπλέον προσοχή που χρειάζονται για να προχωρήσουν στη ζωή τους άξια και αυτόνομα. Κανένα παιδί δεν ευθύνεται γιατί ο ανεύθυνος και ασυνείδητος πατέρας του δεν το αναγνωρίζει, πρέπει λοιπόν η παιδεία και η κοινωνία να του δώσει τα εφόδια ο νέος να αντιμετωπίσει με ευθύτητα την κατάστασή του και να προχωρήσει  αυτάρκης και περήφανος. Μιλάμε για μια παιδεία που αντιμετωπίζει τον κάθε μαθητή ως ανεπανάληπτη  ύπαρξη και συντείνει στη μεγαλύτερη άνοδο της αυτοεικόνας του, καλλιεργεί το υψηλότερο επίπεδο αυτονομίας, που σέβεται και αναδεικνύει το πρόσωπο και δεν επιβάλλει φασιστικά ισοπεδωτικά μέτρα. Γιατί, ίσως και σήμερα, μπορεί να αποδειχτεί ότι από αυτά τα παιδιά, που δεν τα έχει αναγνωρίσει ο πατέρας τους, τα περισσότερα να το θεωρούν ως δεδομένο της ζωής τους, προχωρούν περήφανα και ωραία και δεν θέλουν να αφαιρεθούν από τα άλλα παιδιά τα ονόματα των γονέων για χατήρι τους. Γιατί είναι περήφανα.

Φυσικά όλα αυτά τα περίεργα, που επιβάλλονται σιγά σιγά, στοχεύουν στη μετατροπή της κοινωνίας σε ένα άχρωμο πολτό καταναλωτών, με ανάγκες που μπορούν να προβλεφθούν ή και να δημιουργηθούν και τις οποίες τα μεγάλα πολυεθνικά συγκροτήματα είναι έτοιμα για να τις ικανοποιήσουν, με τη συνεπακόλουθη κερδοφορία. Μας θέλουν, απλώς, χωρίς συνεκτικούς ιστούς και χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία, μας θέλουν χωρίς μνήμη, συνείδηση και ιστορία, ένα μαζοπολτό.

Όμως θα συνεχίσουμε, το θέμα αποκαλύπτει πολλές παράπλευρες συνισταμένες του σύγχρονου βίου. Θα υπάρξει και τρίτο μέρος.

3.

ΤΡΙΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

 (Απαιτώντας την παραίτηση των κ.κ. Κουρσουμπά και Κυριακίδου)

Σε δύο προηγούμενα δημοσιεύματα, ασχοληθήκαμε με την προσπάθεια της Στέλλας Κυριακίδου και Λήδας Κουρσουμπά να αφαιρέσουν τα ονόματα του πατέρα και της μητέρας από τις ταυτότητες. Πιστεύω ότι διατυπώθηκαν τα βασικά επιχειρήματα, γιατί αυτή η ενέργεια είναι λανθασμένη και συντείνει στη δημιουργία του ανθρώπινου μαζοπολτού, που επιζητεί το διεθνές συγκρότημα εξουσίας. Πρέπει να συνεχίσουμε όμως, γιατί εντείνονται συνέχεια τέτοια απαράδεκτα φαινόμενα.

Τα περισσότερα κινήματα που γνωρίσαμε στη μεταπολεμική περίοδο (φεμινιστικό, οικολογικό, αντιρατσιστικό, ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ.) μπόλιασαν θετικά την ανθρώπινη κοινωνία και συντείνουν σε μια νέα, διευρυμένη, αντίληψη των πραγμάτων. Όμως, στην εξέλιξη, μεταβάλλονται σε κινήματα ελέγχου, τιθάσευσης και χειραγώγησης της κοινωνίας στις κατευθύνσεις του «πολιτικώς ορθού». Γιατί, πια, υπάρχει το ιερατείο αυτών των κινημάτων, με πολλαπλές ωφέλειες (επιδοτήσεις, συμμετοχή σε ερευνητικά προγράμματα καθώς και σε ταξίδια και συνέδρια, μερίδιο προβολής στα ΜΜΕ, ένταξη του στο πολιτικό σύστημα και εξαγορά των δυνατοτήτων του αφού λειτουργεί ως ιμάντας μεταφοράς ψήφων στους πολιτικούς σχηματισμούς). Έτσι, πρέπει να τονίζουν την παρουσία τους ανακαλύπτοντας διάφορα καινούργια θέματα, για να βρίσκονται στο προσκήνιο. Ταλανίζουν την κοινωνία με ανθυπολεπτομέρειες, για να δείξουν ότι συνεχίζεται η δυναμική του κινήματός τους και η προσφορά τους, τη στιγμή που επιβάλλεται αναστοχασμός για την μέχρι τούδε πορεία ενός κινήματος και, το κυριότερο, ο εντοπισμός πια και των αρνητικών που προκάλεσε.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η εν πολλοίς θετική εμμονή για τα ανθρώπινα δικαιώματα προκάλεσε και κάτι αρνητικό, υποβάθμισε την ευαισθησία για τα συλλογικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών. Τώρα πια δεν υπάρχουν συλλογικές οντότητες, λαοί, έθνη, πόλεις, ενορίες, με δικά τους συλλογικά οράματα και δικαιώματα, αλλά μοναχικά άτομα. Ξυνὸν γὰρ ἀρχὴ καὶ πέρας ἐπὶ κύκλου περιφερείας, τόνισε ο μέγας Ηράκλειτος, και πολλά κινήματα, που ξεκινούν ριζοσπαστικά, καταλήγουν ιερατείο της συντήρησης και της καταπίεσης.

Και στην περίπτωση της κίνησης για τα δικαιώματα του παιδιού ήταν μεγάλη η συμβολή της στη διεύρυνση της ανθρώπινης σκέψης και ευαισθησίας για το θέμα αυτό. Αντί, όμως, να παραμείνει στα βασικά και κεφαλαιώδη των δικαιωμάτων των παιδιών, προχωρεί σε ανθυπολεπτομέρειες, γελοιοποιώντας εν τέλει αυτή τη σωστή κίνηση, ή, ακόμη, μέσα στο ζήλο και την μανία να ανευρίσκεται κάθε φορά και κάτι που θα τους επαναφέρει στην επιφάνεια της προβολής, αρχίζουν να εφευρίσκονται και πράγματα που είναι εναντίον των ίδιων των βασικών δικαιωμάτων του παιδιού. Ας θυμηθούμε εδώ τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι, που μανιασμένος για τον έλεγχο των μη, κατά αυτόν, ορθώς φρονούντων χριστιανών, είναι έτοιμος να θυσιάσει και τον ίδιο τον Χριστό. Και η Λήδα Κουρσουμπά και η Στέλλα Κυριακίδου είναι έτοιμες, για τα δήθεν δικαιώματα των παιδιών, να θυσιάσουν τα βασικότερα δικαιώματα των παιδιών, δηλαδή να έχουν συνεκτικούς δεσμούς, να έχουν προσδιορισμό οικογένειας και γονέων, να έχουν ταυτότητα και αναφορά, να μην είναι η ύπαρξη και η προσωπικότητά τους σαν οθόνη της τηλεόρασης όπου τα πράγματα εμφανίζονται και ξεβάφουν αμέσως.

Η σύγχρονη παιδαγωγική μιλά συνεχώς για την ανάδειξη των συνεκτικών ιστών, ότι στις διαλυτικές τάσεις του σημερινού τρόπου ζωής και στη σύγχρονη σχιζοφρένεια που απλώνεται επικίνδυνα, ένα βασικό θέμα που συντείνει στην ψυχολογική ισορροπία του παιδιού και του πολίτη είναι οι συνεκτικοί δεσμοί με τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους, το σχολείο του, τη γειτονιά και τη συνοικία του, την πόλη και την πατρίδα του. Οι κυρίες Κυριακίδου και Κουρσουμπά θέλουν, δυστυχώς, να απαλείψουν τα ονόματα των γονέων από τις ταυτότητες και τα σχολικά έγγραφα των παιδιών.

Δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει μια νέα αντίληψη για την κοινωνία, που θέλει να επιβάλει η νέα διεθνής τάξη πραγμάτων. Να ισοπεδώσει το κάθε τι, να επικρατήσει ο εκχρηματισμός των πάντων. Στον ελληνικό χώρο όλα, σχεδόν, τα έχουν καταφέρει, η μόνη που αντιστέκεται είναι η οικογένεια. Στην πορεία των ανώνυμων οικονομικών μεγαθηρίων της αμνησίας, ο μόνος θεσμός που αντιστέκεται είναι η οικογένεια -η οποία εξακολουθεί να εφαρμόζει το του Μαρξ για την μετακομμουνιστική κοινωνία. Ο καθείς ανάλογα με τις δυνατότητες του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, τόνιζε ο Κάρολος για το ιδεατό κοινωνικό σύστημα που θα επικρατήσει . Οι γονείς καταβάλλουν τα πάντα, από τώρα, γιατί έχουν αυτήν τη δυνατότητα και τα παιδιά παίρνουν σχεδόν τα πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Η οικογένεια αποτελεί το μοναδικό, σχεδόν, θεσμό της πλήρους προσφοράς και της πλήρους ανιδιοτέλειας και συμπαράστασης, του μη εκχρηματισμού, το μόνο μετα-κομμουνιστικό κύτταρο της κοινωνίας. Οι γονείς ήταν περήφανοι για τα παιδιά τους και τα παιδιά περήφανα για τους γονιούς τους. Άρχισε εδώ και καιρό η κατεδάφισή αυτής της τάσης. Από την άλλη, ενώ η διεθνής ελίτ ισοπεδώνει, ταυτόχρονα λειτουργεί και για την ανάδειξή της μέσα από τον τονισμό της ταξικής διάστασης των πραγμάτων, με την καθιέρωσή της ότι είναι ανώτερη και ότι αυτή η ταξική ιεραρχία πρέπει να δομεί τις σκέψεις και τον σεβασμό των υπολοίπων, η κοινωνία πρέπει να υποκλίνεται και να σέβεται.

Ένα παράδειγμα αποτελεί η δημόσια παιδεία, ένα μεγάλο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό αγαθό. Θα ήταν διαφορετική η μετεξέλιξη της κοινωνίας αν η δημόσια παιδεία παρέμενε σε υψηλά επίπεδα. Όμως έπρεπε να απαξιωθεί, και σ’ αυτό το σημείο βασικό ρόλο έπαιξαν οι διάφοροι προοδευτικώνυμοι καθηγητές και διανοούμενοι. Η απαξίωση της δημόσιας παιδείας και των ελληνικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα οδήγησε στην οικοδόμηση μιας νέας ταξικής ανωτερότητας και τονισμού αυτής της ανωτερότητας. Οι έχοντες και κατέχοντες αποστέλλουν τα παιδιά τους στα ακριβά ιδιωτικά σχολεία και μετά σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια και μένει η πλέμπα για το ελληνικό δημόσιο σχολείο και το ελληνικό πανεπιστήμιο. Οι ρηξικέλευθοι και επαναστάτες και δήθεν προοδευτικοί τα κατάφεραν να δημιουργήσουν τον νέο ταξικό διαχωρισμό.

Και στην περίπτωση της διαγραφής των ονομάτων των γονέων η λύση είναι πάλι ταξική. Όλοι, και στα σχολεία και παντού, θα γνωρίζουν αμέσως τα παιδιά των επωνύμων, των πολιτικών, των πλουσίων ενώ για την πλέμπα θα υπάρχει η ανωνυμία και το μαράζι. Μη γράφοντας τα ονόματα των γονέων στα σχολικά έγγραφα και στις ταυτότητες δημιουργούμε ένα κόσμο στον οποίο θα έχουν γονείς, θα έχουν αναφορά γονέων, τα παιδιά των επωνύμων και δεν θα έχουν γονείς και αναφορά γονέων τα κατώτερα στρώματα.

Ιδού, λοιπόν, ο νέος κόσμος, που ακόμη και το καθεστώς του 1984 του Όργουελ ωχριά μπροστά του. Γι’ αυτό και πιστεύω, πιο έντονα τώρα, ότι οι κυρίες Κουρσουμπά και Κυριακίδου πρέπει να υποβάλουν τις παραιτήσεις τους. Έκαναν μεγάλο κακό στα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών και των άλλων πολιτών.