Πώς οι Τούρκοι και οι Νεοκύπριοι οικοδομούν τη νοοτροπία μας

 

 

 

Αγαπητή Περσεφόνη

Μούσῃ Χάριτι θύε

 

Πίνοντας το ποτό μας συζητήσαμε το θέμα ότι οι πρακτικές της πολιτικης ζωής, της επιτυχημένης πολιτικής ζωής, που αποδείκτηκε τελεσφόρα και αποτελεσματική, είναι έκδηλο ότι θα μεταφερθούν σιγά σιγά και στις εκδηλώσεις και συμπεριφορές της κοινωνικής και προσωπικής ζωής. Ένα επιτυχημένο πολιτικό μοντέλο διαχέεται στην καθημερινή ζωή, γίνεται διαπίδυσή του σε χώρους άλλους.

Συνεχίζω σήμερα, με γραπτό λόγο, για να καταγράψω την αλήθεια αυτή με αναφορές σε δύο παραδείγματα, το πρώτο μπορούμε να το επιγράψουμε: “Σφαγή και κλάμα” και το δεύτερο: “Η ακραία συνέπεια του πολέμου”.  Ακόμη, θα σημειώσουμε την επίδραση αυτών των πολιτικών στην καθημερινή ζωή της Κύπρου.

Το πρώτο αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία της τουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό. Έχουμε μια Τουρκία που επιδεικνύει την υπεροπλία της στην άτυχη Κύπρο, με συνεχείς απειλές, εκβιασμούς, χρήση των όπλων όπως είναι οι βομβαρδισμοί της Τηλλυρίας το 1964, οι συνεχείς απειλές για εισβολή και κατάληψη της Κύπρου τη δεκαετία του 60, η πραγματοποίηση της βάρβαρης εισβολής της, με τα φρικιαστικά αποτελέσματα, το 1974. Την ίδια ώρα, συνεχώς κλαίει και αναστενάζει για τους φτωχούς Τουρκοκύπριους, τους poor Turks των Αγγλοαμερικάνων, οι οποίοι, από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, ενίσχυαν παντοιοτρόπως της τουρκική πολιτική στο θέμα αυτό.

Λοιπόν, η Τουρκία σφάζει και συγχρόνως κλαίει. Και καταφέρνει τους στόχους της. Έτσι φτάσαμε στο σημείο για κάθε Τουρκοκύπριο να  αναλογούν δύο Έλληνες πρόσφυγες, γιά κάθε είκοσι Τουρκοκύπριους να αναλογεί ένας Έλληνας νεκρός, για μια μειονότητα του 18% διασκορπισμένη σ’ όλη την Κύπρο να έχει καταληφθεί το 40% του κυπριακού εδάφους. Κι όμως ακόμη και σήμερα, ύστερα από τα εγκλήματα πολέμου, με τους αδήλωτους αιχμαλώτους, την εθνοκάθαρση εναντίον των Ελλήνων, την κατάληψη ξένων εδαφών και την προσφυγοποίηση διακόσιων, περίπου, χιλιάδων ανθρώπων, με 43 χιλιάδες κατοχικό στρατό σε επιθετική διάταξη στο έδαφος της Κύπρου, η Τουρκία συνεχίζει το κλάμα για την “απομόνωση” των φτωχών και αδικημένων Τουρκοκυπρίων. Από κοντά και διάφοροι της Ευρώπης και της Αμερικής οι οποίοι δεν θέτουν το θέμα να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, δεν αναφέρονται, αυτοί οι διαπρύσιοι κήρυκες της ιερότητας της ιδιοκτησίας, στο πως οι νόμιμοι ιδιοκτήτες θα επιστρέψουν στις περιουσίες τους, αλλά κλαυθμηρίζουν για την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων. Πλήρης, λοιπόν, διασάλευση κάθε αξίας και κάθε σοβαρότητας.

Αυτή η επιτυχημένη πολιτική της Τουρκίας, να σφάζεις και την ίδια ώρα να κλαίς λες και είσαι θύμα, μεταφέρθηκε και στις ελεύθερες περιοχές, εμποτίζει όλα τα στρώματα και τα ιδεολογικά στρατόπεδα, γιατί έχει το εχέγγυο ότι αποφέρει κέρδη, ότι είναι ωφέλιμη και αποτελεσματική και επιβάλλεται, έτσι, η αντιγραφή της -κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε κάτι που προσφέρει  επιτυχία και κερδοφορία.

Όταν ανέλαβε, ρουσφετολογικά, το Σπίτι της Κύπρου  ο ομοχώριος του Χριστόφια, ο Πολίτης έγραψε με συγκίνηση ότι επιτέλους υπάρχει δικαίωση γιατί αδικήθηκε τόσες φορές προηγουμένως. Αδικημένος, λοιπόν, ο ομοχώριος του Χριστόφια, ο άνθρωπος που ήταν στα μέσα και στα έξω για ρουσφέτια και σφαγή των άλλων, που διεκπεραίωσε τόσες αδικίες εναντίον συναδέλφων του. Φαίνεται ότι με το κλαψούρισμα χωνεύονται καλύτερα τα ρουσφετολογικά πράγματα από τους αναγνώστες της εφημερίδας.

Ανέφερα κάποτε για ακαδημαϊκό, που δεν άφησε χλωρό κλαδί να επιβιώσει όταν δεν υπάκουε στην εγωπάθειά του και στη συγκρότηση αυλής υπό την καθοδήγησή του. Με κάθε μέσο επέβαλλε αποκλεισμούς και περιθωριοποιήσεις, με ετσιθελικό τρόπο διέγραφε και σφαγίαζε κάθε αντιφρονούντα  κι όμως, στις σπάνιες  φορές που κάποιος τον έκρινε, ο ακαδημαϊκός ολοφυρόταν: με πολεμούν, μουρμούριζε  κλαυσιαίδοιος και σπάραζε με πόνο βαθύ, έπαιρνε τηλέφωνο στην Αθήνα “με αδικούν παραπονιόταν”, βάλλομαι από παντού έλεγε κι έπεφτε το δάκρυ του κορόμηλο, με το ένα χέρι κρατούσε το σπαθί και αποκεφάλιζε, με το άλλο κρατούσε το μαντίλι και σκούπιζε τα δάκρυά του. Σημεία των καιρών, έλεγα, προσπαθώντας να ερμηνεύσω το φαινόμενο, γιατί η πρακτική της Τουρκίας και του κατοχικού καθεστώτος έγινε πια κυρίαρχη και στην κοινωνία των ελευθέρων περιοχών και οι περισσότεροι αντιγράφουν την τουρκική μεθόδευση. Οι αδικούντες ταυτόχρονα παραπονιούνται, οι σφαγιαστές κλαίνε για τα δήθεν παθήματά τους, οι θύτες υποκρίνονται ότι είναι θύματα.

Με άλλα λόγια: Σημεία των καιρών, σημεία και τέρατα.

Περνώ τώρα στο δεύτερο παράδειγμα που τιτλοφορείται: “Η ακραία συνέπεια του πολέμου”. Το πρώτο παράδειγμα αναφερόταν σε μια επιτυχημένη πρακτική της Τουρκίας, το δεύτερο αναφέρεται σε μια επιτυχημένη πρακτική των Νεοκυπρίων.

Όταν, λοιπόν, κάποιο άτομο ή κύκλος ανθρώπων ή, ακόμη, πολιτική συσπείρωση, τονίσει το αδιέξοδο του Κυπριακού, την αποτυχία της ακολουθούμενης γραμμής, κρίνει και προτείνει αλλαγή πλεύσης και μια νέα πορεία, τότε ΑΚΕΛικοί, νεοκύπριοι και η σάρα και η μάρα της ακολουθούμενης πορείας στο Κυπριακό αναβοούν με ένταση και αποτροπιασμό: Μα θέλετε πόλεμο; Ή, κάτι παρόμοιο: Τι προτείνετε κύριοι; Να κάνουμε πόλεμο;

Με πονηρό τρόπο αυτή η τακτική αναδεικνύει το οριακό σημείο της πολεμικής σύγκρουσης, τοποθετεί δηλαδή τα πράγματα στο Ωμέγα ενώ βρισκόμαστε κοντά στο Άλφα ακόμη. Έτσι η τοποθέτηση αυτή «περί πόλεμου» λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και εκφοβιστικά, γιατί στη ζύμωση και τον προβληματισμό για μια άλλη πορεία του Κυπριακού και για απεμπλοκή από τις γλυκερές θεωρίες των νεοκυπρίων, μεταφέρει αμέσως το αίσθημα της πολεμικής αναμέτρησης αναγκάζοντας τον ακροατή να αναδιπλωθεί στην πεπατημένη, γιατί δεν μπορεί να συμπλεύσει έτσι εύκολα με τη σκληρότητα της πολεμικής σύγκρουσης. Είμαστε στο α ακόμη, θέλουμε απλώς να προχωρήσουμε στο β, μα οι πονηροί Νεοκύπριοι αμέσως ανασύρουν το σημείο της τελικής λύσης, της αναμέτρησης, δηλαδή το ωμέγα, για να παραμείνουμε στατικοί, στο ίδιο σημείο. Ναι, μπορούμε να φτάσουμε και στο ω αλλά αυτό θα το αποφασίσουμε όταν είμαστε στο σημείο ψ και έχουμε το εχέγγυο ότι η έκβαση του ω θα είναι ευνοϊκή, όχι τώρα που είμαστε στο πρώτο σκαλί και θέλουμε απλώς να προχωρήσουμε στο δεύτερο.

Αυτή την επιτυχημένη, πονηρή και υπονομευτική τακτική των νεοκυπρίων τη χρησιμοποιούν αρκετοί και στον καθημερινό βίο. Έτσι, όταν κάποιος Χ. αρχίζει να καλοβλέπει μια Ισπανίδα, ο πονηρός υπονομευτής θα πει στην μητέρα του Χ., με τρόπο ύπουλο:

«Βλέπω εγκατάσταση στην Ισπανία, τι θα γίνει εσύ στην Κύπρο κι αυτός εκεί.»

Η Ισπανία είναι το ωμέγα, υπονοεί επιτυχημένη πορεία και συνεννόηση, δεσμό και απόφαση για κοινή πια συμπόρευση. Γιατί ανασύρεται το ω όταν βρισκόμαστε μεταξύ α και β ακόμη; Μα γιατί η εικόνα το ω, για την οποία είναι ανέτοιμοι ακόμη οι περί ων ο λόγος, έρχεται ως τσιμεντόλιθος από το μέλλον και συντρίβει τις ωραίες λογικές και τα ωραία αισθήματα των πρώτων βημάτων.

Δεύτερο παράδειγμα: η διαζευγμένη γυναίκα προσβλέπει εν ερωτοτροπία προς ενδιαφέροντα άνδρα και ο πονηρός υπονομευτής, μόλις το αντιλαμβάνεται, πετάει προς το τέκνο της ένα: «τι χαρά, ετοιμαστείτε για νέο πατέρα.»  Νέος πατέρας σημαίνει το ω αφού περάσουμε από το β (ερωτοτροπία), τα αμοιβαία αισθήματα (γ) τη θετική ατμόσφαιρα (δ), το ερωτικό πλησίασμα (ε) την καλλιέργεια αισθήματος περισσότερης μονιμότητας (ζ) κ.λπ. Όταν βρίσκεσαι στο ξεκίνημα, η εμφάνιση της εικόνας του τέλους με τα ολοκληρωμένα αισθήματα, σημαίνει καταθλιπτική παρουσία το τετελειωμένου που σκοτώνει τα ανάλαφρα και όμορφα βήματα της αρχής, τα βήματα του απροσδιόριστου, του αυτοσχεδιασμού, του χαρίεντος και της βολιδοσκόπησης, του παιγνιώδους που ψάχνεται, ανιχνεύει και προχωρεί.

Έτσι, πετώντας, συνεχώς, το ωμέγα, χρησιμοποιώντας την επιτυχημένη τακτική των Νεοκυπρίων στην καθημερινή ζωή, εξασφαλίζει την ακινησία των πέριξ αυτού πρόσωπων.

Νομίζω ότι οι δυο μας εξηγούμαστε και συνεννοούμαστε με λίγα λόγια και δεν χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις.

Με την αγάπη μου πάντα

Σάββας

 

Επιστολή προς Άγγελο Ελεφάντη ή Ελλαδίτες πονηροί προοδευτικοί και Κύπριοι αφελείς συντηρητικοί

Επιστολή προς Άγγελο Ελεφάντη  

ή

Ελλαδίτες πονηροί προοδευτικοί και Κύπριοι αφελείς συντηρητικοί

Το 2007, με αφορμή την κυπριακή υπερτιμολόγηση των ελλαδικών περιοδικών καθώς και την καθυστέρηση διανομής τους στην Κύπρο, απεστάλη η ακόλουθη επιστολή στον Άγγελο Ελεφάντη. Ήταν εκδότης του περιοδικού Πολίτης, άρα το θέμα είχε άμεση σχέση μαζί του. Ακόμη και αν δεν το θεωρούσε θέμα δίκαιης διεκδίκησης έπρεπε να τον απασχολούσε στα πλαίσια των επαγγελματικών/συντεχνιακών του  ενδιαφερόντων. Στην αρχή ολοκληρώθηκε η επιστολή υπ’ αρ. 1, αργότερα όμως κρίθηκε πως πλεόναζε ο σαρκασμός σ’ αυτήν και ότι λοξοδρομούσε από τον κύριο στόχο της που ήταν η υπερτιμολόγηση των ελλαδικών εντύπων και η καθυστέρηση της διανομής τους στο νησί. Έτσι γράφτηκε η υπ’ αρ. 2, η οποία απεστάλη στον Άγγελο Ελεφάντη.  Την επιστολή συνόδευε φωτοαντίγραφο του εξωφύλλου του Πολίτη (Φεβρουάριος 2007, αρ. 152), στην οποία φαινόταν η κυπριακή τιμή του περιοδικού (£4.95) και η ημερομηνία κυκλοφορίας του στην Κύπρο (26 Απριλίου 2007). Δεν υπήρξε οποιαδήποτε ανταπόκριση/αντίδραση στην επιστολή αυτή (δημοσίευσή της στον Πολίτη ή απάντηση σε ιδιωτική επιστολή). Σημειώνω ότι παρόμοια επιστολή απεστάλη και στον Παπουτσάκη του Αντί, ο οποίος συγκινήθηκε πολύ από το θέμα και με αλλεπάλληλα ηλεκτρονικά μηνύματα και τηλεφωνήματα με ενημέρωνε για τις προσπάθειές του και τις επαφές του (Κυπριακή πρεσβεία, Πρακτορείο κ.λπ.) για να σταματήσει αυτό το απαράδεκτο στη διακίνηση των ελλαδικών εντύπων στην Κύπρο.

1 (η επιστολή που έμεινε στο αρχείο)

Αγαπητέ κύριε Ελεφάντη

Στο επισυναπτόμενο αποδεικνύεται ότι, στην Κύπρο, ο υπογράφων καθώς και οι άλλοι εμμανείς αναγνώστες του περιοδικού Πολίτης, πληρώνουν 60% περισσότερο για να διαβάσουν το περιοδικό σας [η τιμή του περιοδικού Πολίτης (αρ. τεύχους 152) είναι 5 ευρώ, στην Κύπρο £4.95 = 8 ευρώ]. Τα πράγματα όμως, όταν τα ψάξεις, φαίνεται ότι είναι χειρότερα. Το εν Κύπρω πρακτορείο αφήνει να εκπνεύσει η περίοδος κυκλοφορίας διαφόρων περιοδικών της Ελλάδας και να επιστραφούν στις αποθήκες της Αθήνας. Από εκεί τα αγοράζουν σε τιμή χαρτοπολτού και τα φέρνουν στο νησί. Ό,τι πωλήσουν είναι κέρδος. Ενδεικτικά στο εξώφυλλο του Πολίτη, που έχει μήνα κυκλοφορίας τον Φεβρουάριο του 2007, αναγράφεται ότι κοστολογήθηκε στα γραφεία του πρακτορείου, για να οδεύσει στα περίπτερα της Κύπρου, στις 26.04.07. Δύο και περισσότερους μήνες μετά την εμφάνιση του τεύχους στα αθηναϊκά και άλλα ελλαδικά περίπτερα.

Πρέπει να συνεχίσει η εκμετάλλευση των αγαθών Κυπρίων; Ή το περιοδικό Πολίτης πρέπει να οχυρωθεί πίσω από τα προτάγματα της δεοντολογίας και να δώσει τον αγώνα τον καλόν για την υπεράσπισή τους; Όμως υπάρχει το σοβαρότατο θέμα του σοβινισμού, κάθε εμπλοκή στο θέμα της Κύπρου μπορεί να ενισχύσει τον σοβούντα εθνικισμό, γιατί θα ανασυρθούν διάφορα ανεπιθύμητα  θέματα: ότι οι Κύπριοι είναι ομόγλωσσοι, έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, διαβάζουν τα ίδια περιοδικά, καθώς και  ότι έχουν το δικαίωμα να μην τους επιβαρύνουν οι μεσάζοντες με επιπλέον φορολόγηση, ή ερωτήματα του τύπου: γιατί κάποιος στην Κρήτη ή τη Ρόδο να παίρνει τον Πολίτη με 5 ευρώ και στην Κύπρο με 8 κ.λπ. κ.λπ. Ακόμη λίγο και θα χαρακτηρίσουμε τους Κύπριους ομοεθνείς, αν συνεχίσουμε έτσι η διολίσθηση προς τον παραληρούντα εθνικισμό φαίνεται επικείμενη.

Διαβάζοντάς τον Πολίτη νομίζω κάποτε ότι στην Ελλάδα όλοι παραληρούν σοβινιστικά, είναι έτοιμοι να σφάξουν τους αλλοφύλους, να κατακυριεύσουν χώρες και να δουλώσουν λαούς, έτοιμοι για πολεμικές συγκρούσεις και ιμπεριαλιστικές επεκτάσεις. Φτάνω στην Ελλάδα, ύστερα από ένα  δυο χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψή μου,  και ύστερα από αρκετές αναγνώσεις του Πολίτη κατά το διάστημα αυτό, και αναλογίζουμε: Μέχρι που έχουν φτάσει όλοι αυτοί που απαρτίζουν τον εσμό των σοβινιστών και που αποτελούν πια, σύμφωνα με τους αρθρογράφους του περιοδικού σας,  το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα; Μέχρι την Κόκκινη Μηλιά ή ακόμη να έφεραν την ελληνική λαλιά ως τους Ινδούς;

Όμως δεν βλέπω τίποτα και τεκμηριώνω ότι η θαρραλέα στάση του Πολίτη και των πέριξ,  η πρόταξη  του στήθους για την αντιμετώπιση των εθνικιστών και των κάθε είδους παρωχημένων, πλην αιμοσταγών και αιμοδιψών, για να μην περάσουν αυτοί [no pasaran], εν τέλει η εγνωσμένη κα σοφή ιδεολογική πάλη του περιοδικού σας πρέπει να έφερε θαυμαστά αποτελέσματα και είσαστε άξιοι συγχαρητηρίων. Πρέπει να έχετε κουραστεί, όμως, πολύ αγαπητέ κ. Ελεφάντη, για να καταφέρετε το μείζον επίτευγμα του ελέγχου και της αποδυνάμωσης του σοβούντος εθνικισμού. Τόσες μάχες, τόση σπατάλη δυνάμεων, πράγματι θα αναλώσατε εαυτόν.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι και οι Κύπριοι ας παραλαμβάνουν το περιοδικό σας ετεροχρονισμένα και με περισσότερα λεφτά. Οι αγαθοί Κύπριοι ας παραμείνωσιν αγαθοί. Εδώ με κοτζάμ σχέδιο Ανάν πήγαμε να τους δέσουμε και για δυο τρία ευρώ θα κολλήσουμε.

Σ.Ερ.[υθροτερμινθεύς]

2 (η επιστολή που απεστάλη)

Αγαπητέ κύριε Ελεφάντη

Στο επισυναπτόμενο αποδεικνύεται ότι, στην Κύπρο, ο υπογράφων καθώς και οι άλλοι εμμανείς αναγνώστες του περιοδικού Πολίτης, πληρώνουν 60% περισσότερο για να διαβάσουν το περιοδικό σας [η τιμή του περιοδικού Πολίτης (αρ. τεύχους 152) είναι 5 ευρώ, στην Κύπρο £4.95 = 8 ευρώ]. Τα πράγματα όμως, όταν τα ψάξεις, φαίνεται ότι είναι χειρότερα. Το εν Κύπρω πρακτορείο αφήνει να εκπνεύσει η περίοδος κυκλοφορίας διαφόρων περιοδικών της Ελλάδας και να επιστραφούν στις αποθήκες της Αθήνας. Από εκεί τα αγοράζουν σε τιμή χαρτοπολτού και τα φέρνουν στο νησί. Ό,τι πωλήσουν είναι κέρδος. Ενδεικτικά στο εξώφυλλο του Πολίτη, που έχει μήνα κυκλοφορίας τον Φεβρουάριο του 2007, αναγράφεται ότι κοστολογήθηκε στα γραφεία του πρακτορείου, για να οδεύσει στα περίπτερα της Κύπρου, στις 26.04.07. Δύο και περισσότερους μήνες μετά την εμφάνιση τού τεύχους στα αθηναϊκά και άλλα ελλαδικά περίπτερα -ακόμη και αν καθυστέρησε η κυκλοφορία του περιοδικού είμαι σίγουρος ότι ήλθε στην Κύπρο μετά τη λήξη της κυκλοφορίας του στα περίπτερα της Ελλάδας.

Πρέπει να συνεχίσει η εκμετάλλευση των αγαθών Κυπρίων; Ή το περιοδικό Πολίτης πρέπει να οχυρωθεί πίσω από τα προτάγματα της δεοντολογίας και να δώσει τον αγώνα τον καλόν, για την υπεράσπισή τους; Όμως υπάρχει το σοβαρότατο θέμα του σοβινισμού, κάθε εμπλοκή στο θέμα της Κύπρου μπορεί να ενισχύσει τον σοβούντα εθνικισμό, γιατί θα ανασυρθούν διάφορα ανεπιθύμητα  θέματα: ότι οι Κύπριοι είναι ομόγλωσσοι, έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, διαβάζουν τα ίδια περιοδικά, καθώς και  ότι έχουν το δικαίωμα να μην τους επιβαρύνουν οι μεσάζοντες με επιπλέον φορολόγηση, ή ερωτήματα του τύπου: γιατί κάποιος στην Κρήτη ή τη Ρόδο να παίρνει τον Πολίτη με 5 ευρώ και στην Κύπρο με 8; κ.λπ. κ.λπ. Δεν θα ‘χει τέλος αυτή η ιστορία κ. Ελεφάντη γιατί σε λίγο θα χαρακτηρίσουμε τους Κύπριους και ομοεθνείς, αν συνεχίσουμε έτσι η διολίσθηση προς τον παραληρούντα εθνικισμό φαίνεται επικείμενη.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι, και οι Κύπριοι ας παραλαμβάνουν το περιοδικό σας ετεροχρονισμένα και με περισσότερα λεφτά. Οι αγαθοί Κύπριοι ας παραμείνωσιν αγαθοί. Εδώ με κοτζάμ σχέδιο Ανάν πήγαμε να τους δέσουμε και για δυο τρία ευρώ θα κολλήσουμε.

Σ.Ερ.[υθροτερμινθεύς]

 

Γιάτσος ο Τρότσκας και άλλα ημερολογιακά

 

31 Δεκεμβρίου 2011

Η τύχη και η μοίρα σας με τα άστρα, την τράπουλα ταρώ, την αριθμολογία και άλλα πολλά, δηλαδή μέντιουμ, αστρολόγοι και ερμηνευτές της τύχης. Τέλος Δεκεμβρίου και ο τζίρος ανεβαίνει κατακόρυφα. Τι σας περιμένει το 2012;

Παλιά παρατηρήσαμε με τον Άρη ότι στη σελίδα ενός αθηναϊκού περιοδικού που διαφήμιζε τέτοιους αστρολόγους όλοι και όλες παρουσιάζονταν ότι είχαν σχέση με την Ανατολή. Μια έγραφε ότι  είναι από το Αϊβαλί (αν είναι ποτέ δυνατό, το Αϊβαλί χάθηκε πριν από 90 χρόνια κι αυτή δεν έδειχνε ούτε εξήντα) άλλος έγραφε από μια πόλη της Αιγύπτου (αυτός είναι μέσα στα δεδομένα, η ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου ανθούσε έως τη δεκαετία του ’60 και σήμερα, ακόμη, ένα μικρό υπόλοιπο  υπάρχει εκεί), άλλη σε ελληνική κοινότητα του Σουδάν. Όμως το σημαντικό είναι ότι:  δεν γεννήθηκε στην ευρωπαϊκή και λογοκρατούμενη Ελλάδα, αλλά σε άλλο χώρο, στην πολύφερνη Ανατολή, που προικοδοτεί με άλλες ευαισθησίες ικανές να ανιχνεύσουν τη μοίρα και το μέλλον.

Αστρολόγοι και ερμηνευτές του πεπρωμένου.  Απλώς δεν ξέρουν ότι και διακόσια εκατομμύρια άστρα να είναι σε ευνοϊκή, για σένα, διάταξη δεν μπορούν να σε γλυτώσουν από τον απρόσεκτο ηλίθιο που του πέφτει η γλάστρα από το μπαλκόνι.

Μάιος 2012

Στο Νόττινχαμ, επίσκεψη στον Άρη. Συζητάμε πολλά και διάφορα, ένα βασικό είναι η επίσκεψή μας στο δάσος του Σέργουντ. Προσπαθώ να μάθω αν υπάρχει λεωφορείο που σε πάει προς τα κει, ακόμη ρωτώ τον ταξιτζή, που μας μεταφέρει σε κάποιο μέρος της πόλης, πόσα στοιχίζει να μας πάει στο δάσος την άλλη μέρα. Ο Ρόμπιν Χουντ με οιστρηλατούσε πάντα, οι περιπέτειες αυτού του κοινωνικού ληστή, που ήταν προστάτης χηρών και ορφανών και τιμωρός της αδικίας, οικοδόμησαν ένα μεγάλο μέρος του χαρακτήρα και των προταγμάτων μου. Από εννέα χρονών, που πρωτοδιάβασα την ιστορία του, επέστρεψα σ’ αυτόν άπειρες φορές, διάβαζα και ξαναδιάβαζα κάθε νέα έκδοση βιβλίου με τις περιπέτειές του, είδα τα έργα και το ήθος του τόσες φορές σε κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, σε κινούμενα σχέδια, σε κόμικς. Το δάσος του Σέργουντ, όπου δρούσε, ήταν για μένα ένας μύθος.

Στο Νόττινχαμ επισκεφτήκαμε τον χώρο με το άγαλμά του και με ανάγλυφα από την ιστορία του, κάποτε έπεσα και σε μια παρέα, άντρες και γυναίκες, ντυμένοι όλοι με τα ρούχα της εποχής του Ρόμπιν Χουντ, ρούχα και καπέλα με φτερό, κάποιος φορούσε ράσο, υποδυόταν σίγουρα τον καλόγερο Τακ. Τους κοιτούσα ξαφνιασμένος, ίσως είχαν πάει εκδρομή στο δάσος του Σέργουντ, ίσως συμμετείχαν σε κάποιο χάπενινγκ, σε κάποια εκδήλωση για τον Ρόμπιν Χουντ.

Περίμενα με αδημονία την άλλη ημέρα, θα σεργιανούσα στα μονοπάτια που προχωρούσε ο ήρωας μου, θα έμπαινα στα πυκνά μέρη του δάσους όπου κρυβόταν, ήμουν σίγουρος ότι κάπου, έστω και αχνά, θα πρόβαλλε η μορφή του Ρομπέν των Δασών και των συντρόφων του, με τα όπλα και τα τόξα τους.

Το απόγευμα μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασα δυο τρία βιβλία για την ιστορία της πόλης και ένα για το δάσος του Σέργουντ. Εκεί διάβασα έκπληκτος ότι το δάσος αυτό είχε κοπεί και σμικρυνθεί τόσο που, το 1720, ο Δανιήλ Ντε Φόε είπε ότι αν υπήρχε αυτός ο ήρωας που ονομάζεται Ρόμπιν Χούντ δεν θα μπορούσε να κρυβόταν σε τέτοιο δάσος, θα τον ανακάλυπταν σε μερικές μέρες. Ακόμη, το χειρότερο, ότι το δάσος είχε κοπεί και εξαφανιστεί εντελώς στην εξέλιξη, έγινε καλλιεργήσιμη γη. Και το 1920 είπανε να το φτιάξουνε ξανά, σε μικρότερη έκταση, φόρος τιμής στον Ρόμπιν Χουντ. Έτσι ξεκίνησαν την αναδάσωση. Μου κόπηκε κάθε διάθεση για επίσκεψη, αυτό δεν θα ήταν το δάσος του Ρομπέν των Δασών, αλλά ένα άλσος, ένα ψευδοαντίγραφο, μια απομίμηση χωρίς οποιαδήποτε συνέχεια και σύνδεση με το παλιό. Τι δάσος του Ρόμπιν Χουντ  θα ήταν αυτό χωρίς ένα αιωνόβιο δέντρο;

Έτσι, την άλλη μέρα, συνέχισα το σεργιάνι μου στους δρόμους της πόλης.

Μάιος 2012 Γιάτσος ο Τρότσκας-θυμάμαι

Οι διαδρομές μας με τον Γιάτσο -στέλεχος της τροτσκιστικής πτέρυγας της ΕΔΕΚ, συναντιούνταν και διασταυρώνονταν τακτικά όταν και οι δύο, εποχούμενοι στις μοτοσικλέτες μας (εκείνου ήταν σαφώς μεγαλύτερου κυβισμού), τρέχαμε στους δρόμους της Λευκωσίας, πριν από τριάντα χρόνια.

Στα φώτα τροχαίας έγινε αρκετές φορές αυτό το χάπενινγκ. Πάνω στις μοτοσικλέτες μας, εγώ από τη μια πλευρά, απέναντι ο Γιάτσος, περιμέναμε το πράσινο για να προχωρήσουμε.

-Τάξη ή στρώμα;  έλεγα δυνατά.

-Στρώμα, φώναζε από αντίπερα ο Γιάτσος

-Τάξη, απαντούσα εγώ και μετά:

-Πολιτική ή κοινωνική επανάσταση; ρωτούσα.

-Πολιτική, απαντούσε με δυνατά πνευμόνια.

-Κοινωνική, τόνιζα.

Η επόμενη ερώτηση:

-Υπαρκτός ή ανύπαρκτος;

-Υπαρκτός, απαντούσε στεντορεία τη φωνή.

-Ανύπαρκτος, βροντοφώναζα εγώ, πια μέσα στη φασαρία και τον ορυμαγδό των οχημάτων, γιατί είχε ήδη ανάψει το πράσινο και όλοι ξεκινούσαμε την πορεία μας.

Ήταν μια κραυγαλέα συζήτηση, που πολύ τη χαιρόμαστε και οι δυο, στα φώτα τροχαίας, για τη φύση του καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης, που συνέχιζε προηγούμενες κουβέντες μας. Μέχρι ν’ ανάψει το πράσινο προλαβαίναμε αυτές τις τρεις ερωτήσεις  και τις έξι απαντήσεις.

Το θέμα αυτό απασχολούσε έντονα τους προβληματισμούς όλων των διανοουμένων σε όλες τις αριστερές ομαδοποιήσεις και συσπειρώσεις τις πέραν του χώρου της ΑΚΕΛικής αριστεράς. Γιατί οι ΑΚΕΛικοί, μέσα στη γελοιωδέστερη εκδοχή αριστερής νοοτροπίας και συσπείρωσης που ανέδειξε σε όλο τον κόσμο το αριστερό ρεύμα σκέψης, θεωρούσαν τη Σοβιετική Ένωση ως την ιδανικότερη κοινωνία στην ιστορία της ανθρωπότητας –άρα τέτοια συζήτηση τούς ήταν αδιανόητη.

Εγώ τόνιζα ότι ο σοσιαλισμός στη Σοβιετία ήταν ανύπαρκτος, είχε δημιουργηθεί μια τάξη προνομιούχων που για να αποχωρήσει χρειαζόταν μια κοινωνική επανάσταση -ο Γιάτσος και οι συν αυτώ τροτσκιστές πίστευαν ότι υπήρχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, οι στρεβλώσεις του προέρχονταν από ένα λεπτό στρώμα προνομιούχων και για τη αλλαγή δεν χρειαζόταν παρά μια πολιτική επανάσταση και όλα θα δρομολογούνταν, πάλιν, σε παραδεισένιες επαναστατικές καταστάσεις.

Κανείς μας δεν είχε κατανοήσει τη φθορά της Σοβιετίας. Ότι τίποτε δεν είχε απομείνει, ούτε το πιο απλό ιδεολογικό πρόταγμα και η πιο απλή ιδεολογική πίστη. Είχαν χρεοκοπήσει όλα, όλα δημιουργούσαν μια απέχθεια.

Δεν υπήρχε θέμα υπαρκτού ή ανύπαρκτου σοσιαλισμού, ήταν όλοι μέσα σε μια δεξαμενή βοθρολυμάτων, και όλοι, και η κυρίαρχη τάξη/στρώμα και ο λαός ήθελαν να ξεφύγουν (η κυρίαρχη τάξη/στρώμα ήθελε απλώς με την αλλαγή προς τον καπιταλισμό να αρπάξει κάποια κεφαλαιικά και ιδιοκτησιακά προνόμια παραπάνω) –δεν είναι τυχαίο που κατέρρευσε μια ολόκληρη αυτοκρατορία, προηγουμένως φόβος και τρόμος για όλους, χωρίς να σπάσει μύτη, δεν είναι τυχαίο που στελέχη του κομμουνιστικού μηχανισμού, σκληρά και αποτρόπαια, εν μιά νυκτί μεταμορφώθηκαν σε ικανούς καπιταλιστές.

Δεν υπήρχε θέμα πολιτικής (δηλαδή ήπιας) ή κοινωνικής επανάστασης (δηλαδή σκληρής και βίαιης), δεν υπήρχε οποιαδήποτε εναλλακτική αριστερή προοπτική, ήταν όλα τόσο σαπισμένα που κατέρρευσαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

23 Ιουνίου 2012.

Με τον Αχιλλέα παρακολουθούμε τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά του Νονού, του πρώτου Νονού του Κόπολα. Ο Αλ Πατσίνο λέει ψέματα στη γυναίκα του ότι δεν ευθύνεται για τον θάνατο του άντρα της αδελφής του. Αυτή, ανακουφισμένη, του λέει να φτιάξει ένα ποτό που το έχουν τόσο ανάγκη και οι δύο. Στο διπλανό δωμάτιο αρχίζει να φτιάχνει τα ποτά και στο γραφείο του Μάικλ Κορλεόνε μπαίνουν οι δικοί του άνθρωποι, που του φιλούν το χέρι με σεβασμό, τον αποκαλούν Νονό –λίγο πιο μπροστά έχει ξεπαστρέψει όλους τους αντιπάλους του, έχει επικρατήσει θριαμβευτικά -λοιπόν υποβάλλουν τα σέβη τους και περιμένουν τις εντολές για τις δουλειές τους μέσα στα νέα δεδομένα. Τότε κάποιος κλείνει την πόρτα του γραφείου, αποκόπτοντας έξω τη γυναίκα του Μάικλ Κορλεόνε. Όπως έρχεται η πόρτα προς το μέρος της είναι σαν να της λέει: – Μπορεί να είσαι η γυναίκα του αφεντικού αλλά σ’ αυτές τις δουλειές είσαι έξω εσύ, στον κόσμο αυτό δεν πρόκειται ποτέ να σου επιτραπεί να μπεις.

Μια σκηνή δέκα δευτερολέπτων που λέει τόσα πολλά.

Ο Νονός προβλήθηκε το 1972. Σε δεκατρία χρόνια (1985) στην Τιμή των Πρίτσι ο μεγάλος Τζων Χιούστον ανοίγει αυτή την πόρτα. Ο ψυχρός επαγγελματίας εκτελεστής είναι γυναίκα, είναι η Ιρέν που την παίζει η Kathleen Turner.

7       Ιουλίου 2012.

Χρόνος, το ελλείπον παιγνιόχαρτο της ιστορικής σκέψης

Η βίωση του χρόνου, ο τρόπος πρόσληψης και διαχείρισής του, το πώς αντιλαμβάνονταν την έννοια του χρόνου διάφοροι χώροι και γενεές,  ίσως αποδειχτεί ότι αποτελεί το βασικότερο θέμα της Ιστορίας, της Κοινωνιολογίας και της Ψυχολογίας.

Θυμάμαι στο περιβόλι μας, από το οποίο δεν πέρασε μια μέρα ως τα δώδεκά μου, που να μην έζησα αρκετές από τις ώρες της εκεί (δουλειά, ξεκούραση, επιτήρηση και έλεγχος), υπήρχε ένα τέλι μερικά μέτρα, κάποτε λειτούργησε ως χώρος περιορισμού στις τρεις αίγες που διαθέταμε, ύστερα αχρηστεύτηκε κι έμειναν τα κατάλοιπα αυτού του φράκτη. Κάποτε ο αέρας έφερνε εφημερίδες από την πλευρά του χωριού, που παγιδεύονταν στο τέλι. Στο χωριό ερχόταν μία εφημερίδα την ημέρα για τον σύλλογο, για όλα τα σπίτια η αγορά εφημερίδας ήταν έξοδο πολυτελείας, έξοδο που δεν μπορούσαν να αντέξουν. Ακόμη, τη Δευτέρα, ο παπάς, ο παπά-Χριστόδουλος,  έφερνε την κυριακάτικη Ακρόπολη των Αθηνών, την διάβαζε και την άφηνε στο σύλλογο, τη διάβαζαν στην εξέλιξη για μέρες οι υπόλοιποι άλλοι, ήταν σε αναγνωστική χρήση για πεντέξι μέρες.

Λοιπόν, όταν η μητέρα μου έβλεπε κάποια εφημερίδα παγιδευμένη στο τέλι, με έστελνε και την έφερνα και τότε ριχνόμαστε και οι δυο στο διάβασμα. Δεν είχε σημασία ότι ήταν παλιά -πολλές φορές είχε κυκλοφορήσει αρκετές εβδομάδες προηγουμένως ή και μήνες, ήταν κιτρινισμένη και σκονισμένη. Την διαβάζαμε άπληστα, με άφατη ευχαρίστηση, και οι δυο, εκείνη τριανταεπτάχρονη, εγώ οκτάχρονος  -μέσα στη στατικότητα του περιβολιού, και της εν γένει ζωής του χωριού, μας άνοιγε ένα παράθυρο στον υπόλοιπο κόσμο, βλέπαμε φωτογραφίες, τίτλους και υπότιτλους, διαβάζαμε για Ελλάδα αλλά και Αγγλία, Ρωσία, Κίνα και Αμερική, για Κρουτσώφ και Αϊζενχάουερ, για Έλβις Πρίσλεϊ, Εντίθ Πιάφ, Μαίριλιν Μονρόε και Χάμφρευ Μπόγκαρτ, ακόμη για τους δικούς μας Μίμη Φωτόπουλο, Κατίνα Παξινού και τόσους άλλους. Και μετά σχολιάζαμε για τις «ειδήσεις του κόσμου» που διαβάσαμε και τις συγκρίναμε με τις άλλες που πληροφορηθήκαμε από την προηγούμενη εφημερίδα, που αιχμαλωτίστηκε στο τέλι πριν μερικές εβδομάδες, και η οποία, άλλο παιγνίδι του χρόνου τώρα, μπορεί να ήταν νεώτερη απ’ αυτή που μόλις κοιτάξαμε.

Σήμερα, δεν διαβάζεις την εφημερίδα αν πέρασε το μεσημέρι. Μέχρι το μεσημέρι όμως έχεις ακούσει και έχεις δεξιωθεί δελτία ειδήσεων και ροή πληροφοριών από το ραδιόφωνο, από την τηλεόραση, το διαδίκτυο. Το μεσημέρι σου φαίνεται μπαγιάτικη ακόμα και η σημερινή εφημερίδα, που κυκλοφόρησε το πρωί. Γιατί έχουμε μια διαφορετική αντίληψη της ενημέρωσης, και άλλη βίωση του χρόνου, στους σύγχρονους ρυθμούς της ζωής στην πόλη.

ΑΡΧΕΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Πριν από λίγο καιρό το ιστολόγιο πήρε ένα μήνυμα ανορθόγραφο, το οποίο, λίγο ή πολύ, με κατηγορούσε ότι τα έβαζα με τον Νίκο Τριμικλινιώτη για να γνωστοποιηθεί το όνομά μου. Δηλαδή, αναφερόμενος στον κ. Ν. Τριμικλινιώτη και κρίνοντάς τον, έπαιρνα κι εγώ κάτι από τη φήμη και τη δόξα του ανδρός. Ανόητο μήνυμα, του απάντησα ως ακολούθως.

Η μόνη περίπτωση να εγερθώ από τον τάφο μου είναι όταν οι συγγενείς μου, αφού με θάψουν, γράψουν κάτι ανορθόγραφο στη μαρμάρινη πλάκα του. Θα σηκωθώ, θα το διορθώσω και θα πάω πίσω στο μνήμα μου.
Είσαι ανορθόγραφος, λοιπόν δεν είναι ανάγκη να γράφεις στο ιστολόγιό μου.
Και επειδή πολλοί δεν έχουν δουλειά να κάνουν ή νομίζουν ότι το ιστολόγιο είναι σαν σούπερ μάρκετ και όλοι πρέπει να ικανοποιήσουν τον πελάτη [=μεγάλη η χαρά που η υψηλότητά σας επισκέπτεται το ιστολόγιο και καταδέχεται να αφήσει και σχόλιο, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σας ευχαριστήσουμε!] ή είναι σαν τα κόμματα που πρέπει να εξυπηρετήσουν τον ψηφοφόρο τους [ό,τι θέλετε, μη χάσουμε την πολύτιμη ψήφο σας!] ή σαν τα έντυπα [εφημερίδες και περιοδικά που κολακεύουν και γαργαλούν τους πολίτες για να τα αγοράζουν] πληροφορώ τους διάφορους που θέλουν να αποστείλουν μηνύματα ότι το ιστολόγιο είναι εκτός οικονομίας και εκτός πολιτικής. Δεν το ενδιαφέρουν τα λεφτά ή οι ψήφοι. Είναι αυστηρό και μη ελκυστικό -το μόνο που επιζητεί είναι η συμβολή στην ιστορική και κοινωνική μας αυτογνωσία. Γι’ αυτό και απευθύνεται σε γυναίκες και άνδρες υψηλής ευφυΐας. Αν διαθέτεις τέτοια ευφυΐα στείλε κάτι σημαντικό ή παράτα μας.

Όλα αυτά επιβάλλουν τον προβληματισμό για το θέμα των σχολίων που αποστέλλονται. Λοιπόν, σύμφωνα με τις βασικές αξίες και τη δεοντολογία του ιστολογίου

α) δεν θα δημοσιεύονται επαινετικά και ευγενικά σχόλια για το ιστολόγιο και τα περιεχόμενά του. Δεν χρειάζεται να δημοσιοποιούνται.

β) δεν θα δημοσιεύονται σχόλια με πληροφορίες και κατηγορίες που το ιστολόγιο δεν μπορεί να ελέγξει (και ούτε θέλει να μπει στον ρόλο του ντετέκτιβ για να εξακριβώσει αν είναι αληθινές). Πολλές φορές το ιστολόγιο δέχτηκε μηνύματα με πληροφορίες εναντίον προσώπων που είναι και σε μένα αντιπαθητικά (ότι χρηματοδοτήθηκαν, ὀτι δεν έχουν τα προσόντα για μια θέση, ότι και ότι…) Δεν χρειάζεται να δημοσιοποιούνται.

γ) Θα δημοσιεύονται σχόλια, θετικά ή αρνητικά/επικριτικά για τις αναρτήσεις του ιστολογίου,  τα οποία  με τις θέσεις, τις απόψεις και τις πληροφορίες τους συμβάλλουν στη συζήτηση και την πολιορκία ενός θέματος.

Με άλλα λόγια, το ιστολόγιο θα συνεχίσει αχώνευτο την πορεία του.

ΣΕΞ ΚΑΙ ΚΛΙΝΙΚΗ

τοῖς ἰητῆρσι Χ.Α.Κ.,

 [=Χάριτι, Ἀθανασίῳ, Κυρίλλῳ]

 

Η μελέτη των μικρών αγγελιών, των διαφημίσεων και των ειδησαρίων σε διάφορα έντυπα προσφέρει πολλά, τα κείμενα αυτά  αποτελούν πολύτιμο υλικό για να κατανοήσουμε στάσεις και συμπεριφορές τού κοινωνικού σώματος, για να μελετήσουμε τι το εκφράζει αλλά και τι καλλιεργείται και προωθείται προς αυτό, ως ιδεολογική κατασκευή απόψεων και ροπών.  Ένα ερευνητικό  πρόγραμμα που θα καταγράψει π.χ. τις φυλές των επί χρήμασι εκδιδομένων γυναικών, που καλούνται τηλεφωνικά ή περιμένουν τον πελάτη σε συγκεκριμένες διευθύνσεις στην Αθήνα, θα είναι ενδεικτική της σεξουαλικής μυθολογίας που οιστρηλατεί τον σύγχρονο Έλληνα. Έτσι, κάποτε εμφανίζονται πλειάδα ανακοινώσεων για Σουηδέζες, Γερμανίδες, Γαλλίδες, δίμετρες Ουκρανέζες και Μολδαβές και άλλοτε εμφανίζονται πιο πολλές που αναφέρονται σε γυναίκες από τη Μέση Ανατολή, μιγάδες της Λατινικής Αμερικής, μαύρες της Αφρικής και κίτρινες της Άπω Ανατολής. Κάθε γυναικεία φυλή επενδύεται, στη φαντασίωση των πελατών που την καλούν, και μια ιδιαιτερότητα ερωτική που της δίνει προτεραιότητα.

Είναι χαρακτηριστικά τα ακόλουθα, που γράφτηκαν, εν καθαρεύοντι λόγω,  με αφορμή την εμφάνιση ποικίλων αγγελιών που αναφέρονταν σε Τουρκάλες, που περίμεναν τηλέφωνο για συνεύρεση:

«Η ερωτική επιλογή, η ολοκλήρωσις ή η ματαίωσίς της, δεν περιορίζεται εις την ερωτικήν έλξιν  και μόνον. Το πλέγμα των επενδύσεων, συμβολισμών, φαντασιώσεων και των κοινωνικών, εθνικών και, κάποτε, πολιτικών, αξιολογήσεων αποκτά τεράστιο βάρος, ενίοτε καθίσταται κυρίαρχο. Θα ήτο πολύ ενδεικτική μία έρευνα διά το πώς προσλαμβάνουν τας ελληνοτουρκικάς ερωτικάς σχέσεις οι διάφοροι εμπλεκόμενοι. Εκτός των εθνικών αντιθέσεων και των ιστορικών φορτίσεων, αι οποίαι διαπλέκονται με τας παραδοσιακάς φορτίσεις των ερωτικών ρόλων (κυρίαρχος ανήρ, υποτελής γυνή), υπάρχουν και διάφοροι άλλαι επενδύσεις: λάγνα ανατολή, πριμιτιβισμός, καταξίωσις κοινωνική, επιτυχία εις το γήπεδον ευρωπαϊκού έθνους, πρόκλησις κοινωνική, εθνοερωτική κυριαρχία και άλλα πολλά. Είναι χαρακτηριστικόν ότι εις τας ερωτικάς αγγελίας, τας δημοσιευομένας εις εφημερίδας και άλλα έντυπα των Αθηνών, τονίζεται, εις μερικάς περιπτώσεις, ότι η επ’ αμοιβή καλουμένη τηλεφωνικώς γυνή διά ερωτικάς συνευρέσεις  είναι Τουρκάλα,  εν τη πραγματικότητι έλκει την καταγωγή ενίοτε εκ Πελοποννήσου, εξ Ηπείρου ή εξ άλλων μερών της Ελλάδος ή εκ τινος άλλης χώρας των Βαλκανίων. Διατί υποδύονται τον ρόλο αυτόν αι περί ων ο λόγος γυναίκες και διατί οι Έλληνες προτιμώσι να καλούν αυτάς, τι φαντασιώνονται εν τη μετ’ αυτών ερωτική συναλλαγή;»

Τώρα, με τις διάφορες κλινικές και ιατρικές εμπλοκές, πρόσεξα και την ύπαρξη του νοσοκομειακού πορνό. Ο τίτλος της σειράς είναι “Nurses”  και υπάρχει απειρία ταινιών στο διαδίκτυο, ή σε διβίδια εγγραφή. Η μελέτη των ταινιών αυτών, μας αποκαλύπτει πως αποτυπώνονται οι φόβοι και οι προσδοκίες των ανδρών στο θέμα “ασθένεια και κλινική”, ταυτόχρονα πως εξορκίζουν τις φοβίες και αναπτερώνουν την ελπίδα.

Η τυπολογία των ταινιών αυτού του είδους είναι απλή και γραμμική, το σκηνικό παραμένει το ίδιο. Ο ασθενής βρίσκεται στο κρεβάτι του, σε δωμάτιο κλινικής ή, ακόμη, νοσοκομείου -δηλαδή σε ένα χώρο δοκιμασίας- όταν φτάνει η νοσοκόμα. Σκουφάκι στο κεφάλι με το σταυρουδάκι της αδελφής νοσοκόμας, πιο μεγάλο σταυρό στο πέτο της μπλούζας. Αφοσιωμένη στο καθήκον και ευγενική, πλησιάζει να δώσει κάτι στον ασθενή και ένα πλούσιο στήθος προβάλλει μέσα από τη σχισμή της μπλούζας μπροστά στα μούτρα του, στήθη εύχυμα, στήθη μανεκέν. Η ορθότιτθος όμως νοσοκόμα –είπαμε, στο καθήκον αφοσιωμένη-, προσπαθεί να φτιάξει και κάτι άλλο του κρεβατιού και προβάλλει τα οπίσθια της στον ασθενή, είναι, λοιπόν, καλλίπυγος.

Ο ασθενής ανάβει και εκτείνει το χέρι ως εφαψίας, εκείνη ανταποκρίνεται ασμένως -το προσόν των ταινιών αυτών είναι η αμεσότητα και η γρηγοράδα και όχι οι καθυστερήσεις και διαμεσολαβήσεις, μέσα σε λιγότερο από δέκα λεπτά, πρέπει να γίνουν όλα. Και βλέπουμε, ως αντίστιξη, μια άλλη γυναίκα: από αδελφή του ελέους, αφοσιωμένη στο καθήκον, μετατρέπεται σε μαινάδα του ερωτισμού. Το ίδιο και ο άλλος εξοπλισμός της, όπως ξεγυμνώνεται: μικροσκοπικά εσώρουχα τής τελευταίας μόδας, φορά ζαρτιέρες, έχει καλοξυρισμένο εφηβαίο. Πράγματα που δεν προσιδιάζουν στην παγιωμένη εικόνα της νοσοκόμας.

Όμως, παρά τα ακροβατικά που γίνονται, βινήσεις και πυγισμοί, ιππαστί και οκλαδόν, και άλλα πολλά, το σκουφί με το σταυρό παραμένει στο κεφάλι της όπως και η μικρή ανοικτή μπλούζα με το σήμα της αδελφής νοσοκόμου. Ο σκηνοθέτης της πονηράς ταινίας ξέρει ότι αν τα αφαιρέσει όλα και παραμείνει ολόγυμνη δεν θα είναι παρά μια συνηθισμένη γυναίκα, όπως όλες οι άλλες. Με το νοσοκομειακό σκουφί και μπλουζάκι παραμένει εντός του πεδίου των συμβολοποιήσεων που θέλει να διεγείρει. Ότι ο ήρωας της ταινίας «και  ασθενής ενίκα».

Ο ασθενής έχει πολυσύνθετη σχέση με την κλινική που τον φιλοξενεί. Δεν είναι μόνο η καταβολή ποσού για ίατρα και νοσήλια, η χρηματική, δηλαδή, αφαίμαξη. Η κλινική παραπέμπει στον συμβολισμό του θανάτου και της ασθένειας, σημαίνει κόψιμο και ράψιμο των εγχειρίσεων, σημαίνει τρύπημα ενέσεων και της βελόνας του ορρού, οσμή φαρμακίλας και αντισηπτικών. Στη ψυχολογία του ανθρώπου που παραμένει εκεί για θεραπεία σημαίνει  μείωση αυτοπεποίθησης, μείωση της αυτοεικόνας του αρρώστου και τραυματισμό της αξιοπρέπειάς του, με πάπιες για την ούρηση και υποστήριξη για την απλή επίσκεψη στο αποχωρητήριο.  Η κλινική σημαίνει ταλαιπωρία,  αδυναμία και φόβο, ο ασθενής γίνεται αντικείμενο εξέτασης και μελέτης, χειραγωγείται σύμφωνα με τις οδηγίες και εντολές των γιατρών, φέρεται και οδηγείται με φορεία και τροχοκαθίσματα στους διαδρόμους, από τα χειρουργεία και τα κέντρα εξετάσεων πίσω στο κρεβάτι του πόνου. Αυτό το κρεβάτι του πόνου γίνεται κλίνη ηδονής, με ερωτικό σύντροφο, μάλιστα, ένα μέλος του ιατρικού αυτού κέντρου, νοσοκόμα ή, κάποτε, και γιάτραινα. Ο ασθενής χτυπά εδώ τα ρέστα του [=Μου κάνατε πολλά και διάφορα στον χώρο αυτό αλλά και εγώ πήρα από σας κάτι πολύ σημαντικό,  και έτσι ισοφαρίζω].

Αυτά όσον αφορά τις σχέσεις του ασθενούς με την κλινική ειδικά, σε γενικότερο επίπεδο η ερωτική μείξη στο κρεβάτι της κλινικής σημαίνει κατάφαση της ζωής, έγερση εκ του τάφου, νίκη εναντίον της επέλασης των δρεπανηφόρων αρμάτων του θανάτου.

Η πρώτη καθαρή αρθρογραφική τοποθέτηση:Παραιτήσου -Ανοικτή Επιστολή προς τον κ. Χριστόφια

Στις 11 Ιουλίου 2011, το πρωί,  όλοι μας μείναμε ξαφνιασμένοι, έκθαμβοι και πληγωμένοι. Η τραγωδία ήταν ανείπωτη. Μα ταυτόχρονα ήταν μεγάλη η οργή όλων μας για την εγκληματική ανικανότητα, την ανοησία, τον κυνισμό και την ηλιθιότητα των κυβερνώντων. Σιγά σιγά αυτό αποκαλυπτόταν σε όλους, τελεσίδικα και επίσημα πια με το πόρισμα της Επιτροπής Πολυβίου που ανακοινώθηκε. Για λόγους ιστορικής τεκμηρίωσης αναδημοσιεύουμε και την πρώτη γραπτή αρθρογραφική απαίτηση παραίτησης του Χριστόφια. Γράφτηκε το πρωί της Δευτέρας 11 Ιουλίου 2011 και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα μας το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Να, λοιπόν, το κείμενο αυτό,  γραμμένο λίγες ώρες μετά τις πρώτες πληροφορίες για την τραγωδία στο Μαρί.

Παραιτήσου -Ανοικτή Επιστολή προς τον κ. Χριστόφια

Δεν πάει άλλο. Παραιτήσου. Αποδείχτηκες λίγος, μικρός. Οι συνοδοιπόροι σου το  ίδιο ανίκανοι. Καιρός να τα μαζέψετε και να πάτε στο καλό, πριν πάρετε όλη την Κύπρο στον τάφο.

Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ανείπωτη τραγωδία συνέβηκε στο νευραλγικό χώρο του στρατού.  Όταν υπάρχει εκστρατεία για το θέμα των εργατικών ατυχημάτων, φροντίδα και έλεγχος  στους χώρους δουλειάς, τα εργοστάσια κ.λπ., τα ατυχήματα/δυστυχήματα μειώνονται τάχιστα. Ο χώρος του στρατού είναι ένας χώρος που η ιδεολογία των κρατούντων δεν τον θέλει να περιβάλλεται με φροντίδα, με λογικές βελτίωσης και καλής λειτουργίας, η ΑΚΕΛική λογική τον θέλει  στον αστερισμό της αδιαφορίας, της έλλειψης ασφάλειας, της παραίτησης, της διάλυσης, της μιζέριας και της κακομοιριάς. Όλα αφήνονται να διαλυθούν, κανείς δεν νοιάζεται για τους στρατιώτες, κανείς δεν νοιάζεται για τα στρατόπεδά τους. Χωρίς πνεύμα οργάνωσης, απόδοσης και ασφάλειας ο στρατός πρέπει να γίνει χωματερή. Είναι βασικό στοιχείο της ιδεολογίας που προωθούν οι κρατούντες.

Κύριε Χριστόφια υπήρξατε ένθερμος υποστηρικτής και στυλοβάτης του σοβιετικού καθεστώτος  όπου στα στρατόπεδα της Σιβηρίας ο διοικητής μπορούσε να δικαιολογήσει κάθε απώλεια, μπορούσε να χάσει  και τους μισούς έγκλειστους, σε ένα χρόνο, και να σφυρίζει αδιάφορα.  Λοιπόν, προσέξτε, η Κύπρος δεν είναι Σοβιετία, θεωρεί τα παιδιά της το πιο σημαντικό πράγμα, στην Εθνική Φρουρά κατατάσσονται νέοι άνθρωποι δεκαοκτάχρονοι, γεμάτοι όνειρα και σχέδια για το μέλλον, υπηρετούν τη θητεία τους και αν αύριο χρειαστεί θα πολεμήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ό,τι πιο πολύτιμο για την Κύπρο και δεν μπορεί να χάνονται από την εγκληματική σας επιπολαιότητα.

Κύριε Χριστόφια, παραιτήσου, δεν πάει άλλο. Παραιτήσου, αποδείχτηκες λίγος και μικρός. Διέλυσες το Κυπριακό, διέλυσες την οικονομία, διέλυσες την κοινωνία ενισχύοντας την τάση για έναν Κύπριο χωρίς Μνήμη, Ύπαρξη και Ιστορία, χωρίς Αρχές και Αξίες, γέμισες τον τόπο με τα λαμόγια σου που επέπεσαν σαν πεινασμένες μύγες, σαν χταπόδια τραβούν από ταμεία, επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις, συμβάσεις, προσφορές, χρηματοδοτήσεις. Τώρα αυτό, αυτή η ασύλληπτη τραγωδία. Δεν χρειάζεται να πάρεις όλη την Κύπρο στον τάφο. Παραιτήσου.

ΔΥΟ ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΚΑΙ Ο κ. ΤΡΙΜΙΚΛΙΝΙΩΤΗΣ

 

Είναι πολύ σημαντικό να δούμε πως δουλεύουν διαλυτικά πολλοί και διάφοροι μηχανισμοί, επιχορηγούμενοι από ξένα Κέντρα και ποδηγετούμενοι για να υπηρετήσουν την ξένη «αλήθεια». Ακόμη, για να δημιουργήσουν παράγοντες/προσωπικότητες,  που θα γίνουν γνωστοί από τις δραστηριότητες του μηχανισμού και θα επηρεάζουν την κυπριακή κοινωνία, σύμφωνα με τις εντολές. Υπάρχει, όμως, δημοσιογράφος που έψαξε το θέμα των μη κυβερνητικών και άλλων Οργανώσεων, που ξεφύτρωσαν τα τελευταία χρόνια σαν μανιτάρια και επιβάλλουν σκέψεις και πολιτικές;  Ποιοι τους επιχορηγούν; Πόσα έχουν πάρει, π.χ.  το ΚΙΣΑ και το ΑΛΕΡΤ;  Από πού τα έχουν πάρει και πως έχουν διαχειριστεί αυτά τα λεφτά;

Γιατί για κάθε οργάνωση, που επεμβαίνει στον συλλογικό βίο, πρέπει να υπάρχει διαφάνεια για όλα τα οικονομικά τους θέματα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του κ. Τριμικλινιώτη, που ανέλαβε το Ευρωπαϊκό  Παρατηρητήριο εναντίον του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας και έγινε παράγοντας της κυπριακής κοινωνίας.  Ο κ. Τριμικλινιώτης υπέβαλε έκθεση στο Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο και περιέγραφε την κυπριακή κοινωνία όχι όπως ήταν στην πραγματικότητα στο θέμα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας αλλά σύμφωνα με τις ιδεοληψίες του, για να δικαιώσει  τις προ-κατ πολιτικές του θέσεις, ίσως υπερτόνιζε και για να δικαιολογήσει τη θέση του και την ύπαρξή του, ότι υπάρχει πράγμα εδώ, μπόλικο πράγμα, και αυτός προτάσσει τα στήθη του εναντίον των βυσσοδομούντων ρατσιστών και καλώς τον κάλεσαν να ασχολείται με τα θέματα αυτά. Το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο κοινοποίησε την έκθεση του κ. Τριμικλινιώτη και ζητούσε εξηγήσεις και ερμηνείες από τα αρμόδια κυπριακά υπουργεία.

Η έκθεση του κ. Τριμικλινιώτη πρόκαλεσε τρόμο στα Υπουργεία Εξωτερικών και Παιδείας, δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τι θα απαντήσουμε στον Τριμικλινιώτη;  έλεγαν με δέος στις συσκέψεις, τι θα πούμε; αναλογίζονταν έντρομοι στους διαδρόμους και τα πηγαδάκια των συζητήσεων. Ήξερα τον κ. Τριμικλινιώτη από διάφορες παρεμβάσεις του και μου φαινόταν μια ιδεοληπτική μετριότητα, ένας ημιμαθής που τρεφόταν με μπροσούρες αλλά είχε ύφος, γιατί θεωρούσε ότι υπάρχει η νομοτέλεια της ιστορίας η οποία τον είχε ορίσει προφήτη της.

Όταν είπα την απομυθοποιητική μου αξιολόγηση για τον κ. Τριμικλινιώτη και ότι δεν γίνεται δυο υπουργεία να τον τρέμουν, όλοι κρεμάστηκαν πάνω μου, ικέτευαν να αναλάβω την απάντηση εγώ. Πήρα, λοιπόν, στο γραφείο μου την έκθεσή του, που μας κοινοποίησε το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο, και διαβάζοντάς την άρχισα να σπαρταρώ στα γέλια.  Ο άνθρωπος ήταν ένας σαλεμένος ιδεοληπτικός, μιλούσε για δικοινοτικό σχολείο που δεν υπήρχε, κατηγορούσε την εφημερίδα Σημερινή για διάφορα ενώ η εφημερίδα έγραψε την αλήθεια, υπέβαλλε την πολιτική του τοποθέτηση ότι η ευθύνη για την δήθεν έξαρση του ρατσισμού οφείλεται στην πολιτική κατάσταση, υπονοώντας τον πρόεδρο Παπαδόπουλο και το κλίμα που επικράτησε μετά το Δημοψήφισμα και την πανηγυρική ανάδειξη του ΟΧΙ. Το χειρότερο, παραπλανούσε το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο γιατί φαινόμενα που υπήρχαν ανέκαθεν και ήταν σύμφυτα με τη λειτουργία του σχολείου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης (νεανική παραβατικότητα, καυγάδες και συγκρούσεις των μαθητών, αντιπαλότητες με τη διεύθυνση του σχολείου κ.λπ) τα παρουσίαζε ως φαινόμενα ρατσισμού. Διαβάζοντας την έκθεση του, νόμιζες ότι στην Κύπρο γινόταν ένα ρατσιστικό μακελιό. Το χειρότερο, που με νευρίασε, ήταν η αναγόρευση του English School σε «prestigious school». Ο κ. Τριμικλινιώτης λόγω αγγλολαγνείας αλλά και με το δέος ενός επαρχιώτη απέναντι στα άνωτερα ταξικά στρώματα χαρακτήριζε έτσι, με εντελώς ρατσιστική διάθεση, την Αγγλική Σχολή και μείωνε τα άλλα εκπαιδευτήρια στα οποία όδευε η πλειοψηφία των μαθητών μας, γιατί στην Αγγλική Σχολή γίνεται ένα ξεδιάλεγμα και καταβάλλονται δίδακτρα που δεν αντέχουν οι κατώτερες τάξεις.

Έγραψα, λοιπόν,  την ακόλουθη απάντηση για την έκθεση του κ. Τριμικλινιώτη, και την απέστειλα στις διευθύνσεις του Υπουργείου Παιδείας και του Υπουργείου Εξωτερικών:

 

 

Θέμα: ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ ΤΟΥ κ. ΤΡΙΜΙΚΛΙΝΙΩΤΗ

 

Είναι ανακριβής η πληροφορία ότι η Αγγλική Σχολή αποτελεί το μόνο δικοινοτικό σχολείο της Κύπρου. Δεν υπάρχει θεσμός «δικοινοτικού σχολείου» στην Κύπρο. Απλώς, ύστερα από αρκετά χρόνια διακοπής,  τα τελευταία χρόνια άρχισαν να φοιτούν ξανά και Τουρκοκύπριοι στην Αγγλική Σχολή. Σημειώνω ότι και σε άλλα σχολεία της Κύπρου (Λεμεσό και αλλού) φοιτούν μαζί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μαθητές. Ακόμη, σε όλα, σχεδόν, τα σχολεία της Κύπρου φοιτούν, μαζί με τους Ελληνοκύπριους, και μαθητές προερχόμενοι από ποικίλες χώρες, με διαφορετικό θρήσκευμα και εθνότητα.

Η Έκθεση του κ. Τριμικλινιώτη δεν αποτυπώνει πλήρως την πραγματικότητα, γιατί αποκρύβει σημαντικά στοιχεία για την κατανόηση της γενικότερης ατμόσφαιρας, ένα απ’ αυτά είναι ότι, στο επεισόδιο της Αγγλικής Σχολής, τους Τουρκοκύπριους τους προστάτευσαν οι Ελληνοκύπριοι συμμαθητές τους.

Η αρνητική αναφορά,  εναντίον της εφημερίδας Σημερινή ( σε δημοσίευμά της ανέφερε ότι οι Τουρκοκύπριοι μαθητές απολαμβάνουν προνομιακής μεταχείρισης στη Αγγλική Σχολή), φαίνεται προκατειλημμένη αφού ο σκοπός της σωστής δημοσιογραφίας είναι να δώσει πλήρη πληροφόρηση για ένα θέμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση η πληροφόρηση της εφημερίδας ήταν ορθή αφού, σε αντίθεση με τους Ελληνοκύπριους συμμαθητές τους, οι Τουρκοκύπριοι μαθητές απολαμβάνουν ειδικά προνόμια (επιχορήγηση των διδάκτρων τους κ.λπ.) από ταμεία που καταβάλλουν οι φορολογούμενοι Ελληνοκύπριοι. Πάγια τακτική της κυπριακής κυβέρνησης είναι η δωρεάν παροχή πληθώρας υπηρεσιών στους Τουρκοκύπριους (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δίδακτρα κ.λπ.) ύψους αρκετών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Τις υπηρεσίες αυτές τις πληρώνει κυρίως ο Ελληνοκύπριος φορολογούμενος αφού οι Τουρκοκύπριοι δεν συμβάλλουν στη φορολογία.

Η αναφορά ότι το επεισόδιο στην Αγγλική σχολή έγινε μέσα σε ένα γενικό κλίμα στην κυπριακή κοινωνία που είναι αποτέλεσμα και της πολιτικής κατάστασης φαίνεται ακατανόητο. Ο κ. Τριμικλινιώτης είτε αναφέρεται στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είτε αναφέρεται στην εκλελεγμένη πολιτική ηγεσία της Κύπρου. Και τα δύο βασίζονται σε ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές και η βούληση του λαού πρέπει να γίνει σεβαστή. Ο αγώνας για την εδραίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την εξάλειψη των ρατσιστικών διακρίσεων βασίζεται στον απόλυτο σεβασμό των δημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών. Είναι εμφανές εδώ ότι ο κ. Τριμικλινιώτης, εκμεταλλευόμενος την εμπλοκή του στο Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο κατά του ρατσισμού, επιζητεί να προωθήσει, ακαίρως και αναποδείκτως, και τις δικές του πολιτικές ιδέες.  Ακόμη, σε μια έκθεση για το ρατσισμό, αναφέρει φύρδην μίγδην όλα τα γεγονότα νεανικής παραβατικότητας σαν να γίνεται στην Κύπρο ρατσιστικό μακελειό, ενώ όλα σχεδόν τα γεγονότα είναι συνηθισμένες πράξεις παραβατικότητας εφήβων.

Η χρήση του όρου «prestigious English School» είναι ατυχής και υποδηλώνει  τάση διάκρισης εις βάρος των άλλων σχολείων της Κύπρου. Ουδείς έχει απονείμει αυτή την διάκριση στην «Αγγλική Σχολή» και από κανένα δεν έχει γίνει αποδεκτή. Εξ όσων γνωρίζω το μόνο prestigious σχολείο της Κύπρου είναι το Δημοτικό σχολείο Κοκκινοτριμιθιάς από το οποίο αποφοίτησε ο υπογράφων.

Σάββας Παύλου

8 Μαρτίου 2007

Το Υπουργείο Εξωτερικών υιοθέτησε την αναφορά μου και την απέστειλε στο Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο εναντίον του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, λογόκρινε μόνο τη φράση: Εξ όσων γνωρίζω το μόνο prestigious σχολείο της Κύπρου είναι το Δημοτικό σχολείο Κοκκινοτριμιθιάς από το οποίο αποφοίτησε ο υπογράφων.

Μα εγώ γι αυτή τη φράση δούλεψα, αναδίφησα φακέλους, διάβασα επισταμένως τα ιδεολογήματα του κ. Τριμικλινιώτη. Για να τη γράψω κι αυτή. Δεν ήταν μόνο η απότιση φόρου τιμής προς τη γενέτειρά μου, την ανεπανάληπτη Ερυθροτερμινθία, (στο Δημοτικό της δίδαξαν σημαντικές  διδασκαλικές μορφές, η κυρία Χλόη πρώτα απ’ όλα, και οι κύριοι Τσίγκης, Χαραλαμπίδης και Ιουλία Χαραλαμπίδου, Μιτσικουρίδης και άλλοι) αλλά και για να κτυπήσω τον ρατσιστικό και ταξικό λόγο του Τριμικλινιώτη που κεχηνώς και χάσκων από αγγλολαγνεία απέναντι στην Αγγλική Σχολή καθώς και από αίσθημα ταξικού θαμβους, της έδινε τα εύσημα του prestigious σχολείου, μειώνοντας ολα τα άλλα σχολεία που έδιναν τον αγώνα τον καλό μέσα σε πιο αντίξοες συνθήκες.

savvaspavlou.wordpress.com