ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ -ΕΝΑ ΤΟΥ ΡΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΟΥ ΜΑΡΩΝΙΤΗ

ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ -ΕΝΑ ΤΟΥ ΡΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΟΥ ΜΑΡΩΝΙΤΗ

α) ΡΕΝΟΣ

Κάποτε ο Ρένος κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο: Όλα όσα γνωρίζουν οι νεοέλληνες για τους αρχαίους Έλληνες.  Ακολουθούσαν εκατόν εξήντα σελίδες ολόλευκες. Κενές.  Ο συμβολισμός της χειρονομίας αυτής του Ρένου Αποστολίδη είναι έκδηλος, εύχυμος και πολύφερνος.

β) ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ

 Σε συνέντευξή του σε εφημερίδα, ο Δημήτρης Μαρωνίτης διακηρύσσει με μεγάλα γράμματα στον τίτλο: Κατεβάστε τους αρχαίους από το εικονοστάσι. Και επεξηγεί: Για λόγους οι οποίοι έχουν το ερμήνευμά τους, και το πολιτικό και το πολιτισμικό και το ιδεολογικό, τα κείμενα αυτά εξακολουθούν να είναι τοποθετημένα σε ένα εικονοστάσι και προσφέρονται για το προσκύνημά μας.

Είναι έκδηλο, όσον αφορά το θέμα αυτό ότι ο Ρένος ήταν κριτικός και αχώνευτος ενώ ο λόγος του Μαρωνίτη είναι ευπειθής στην κυρίαρχη ιδεολογία του προοδευτισμού, δεν μπορεί να δει το θέμα μέσα στις πραγματικές του διαστάσεις, εργάζεται μέσα στα κυρίαρχα ιδεολογήματα που επικράτησαν μεταπολιτευτικά. Για λόγους οι οποίοι έχουν το ερμήνευμά τους, και το πολιτικό και το πολιτισμικό και το ιδεολογικό, μετά την πτώση της χούντας επικράτησε ο λόγος του μεταπολιτευτικού προοδευτικού διανοουμένου που προτάσσει τα στήθη του για θέματα και κινδύνους που δεν υπάρχουν,  ή η ζωή τα θέτει πια σε νέες διαστάσεις και σε άλλα δεδομένα, αυτοί όμως αναπαράγουν και αναμασούν τα βολικά παλαιά σχήματα, υποκρίνονται ότι όλα είναι ακριβώς τα ίδια, όπως όταν ένα λεγόμενο προοδευτικό κίνημα ασχολείτο με αυτά τα ζητήματα πριν από ογδόντα και περισσότερα χρόνια.

Όχι μόνον δεν υπάρχουν εικόνες αλλά ούτε και εικονοστάσι. Ακόμη και φιλόλογοι, απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων, αγνοούν στοιχειώδη και βασικά έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.  Αντί, λοιπόν, να πει ότι στην κοινωνία αυτή δεν υπάρχει η γόνιμη μελέτη της αρχαίας γραμματείας, υπάρχει λοιδορία για τους αρχαίους, υποτίμηση στα πλαίσια ενός δήθεν εκσυγχρονιστικού πνεύματος, αντί να προτείνει κάτι παραγωγικό και δημιουργικό για να υπερνικηθεί αυτή η ανόητη (και φθοροποιός) αδιαφορία και υποτίμηση, υποκρίνεται ότι κυριαρχούν οι αρχαιόπληκτοι, οι ισοπεδωτικοί της μονοδιάστατης προβολής του αρχαίου πολιτισμού, οι παρωχημένοι που εκστασιάζονται για το αρχαίο ελληνικό κλέος, αυτοί που στήνουν εικονοστάσι με εικόνες αρχαιολατρίας τις οποίες με δέος προσκυνούν κ.λπ. κ.λπ.,  επί των οποίων ο αθεόφοβος εφορμά και κατάγει νίκες. Νίκες επί νικών.

Ψηφίζω Ρένο. Απλώς, ταπεινά, να αναφέρω και μια δική μου σχετική τοποθέτηση, όταν ύστερα από χρόνια προέβαινα σε έναν απολογισμό της φοιτητικής μου πορείας και θυμόμουνα που διάβαζα στο φοιτητικό μου δωμάτιο, αλλά και παρα θιν’ αλός, Όμηρο, ενώ στις παρέες μιλούσα για τον Ναζίμ Χικμέτ και άλλους μετριότατους ποιητές, που κάθε προοδευτικός νέος έπρεπε να διακηρύσσει ότι διαβάζει μανιωδώς, με ταυτόχρονη εκδήλωση περιφρόνησης προς τους «παρωχημένους αρχαίους». Έγραψα, λοιπόν, είκοσι περίπου χρόνια μετά το τέλος των φοιτητικών χρόνων: Τώρα τι κίνημα αριστερό, ανατρεπτικό ήταν αυτό που ζήσαμε στην Αθήνα της χούντας και της μεταπολίτευσης όταν ντρεπόμασταν να πούμε ότι αγαπούσαμε τον Όμηρο;

 

(ακολουθεί δεύτερο μέρος)

Η ΘΑΝΑΤΟΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Αν είναι όπως το παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης, τότε η περίπτωση του συλληφθέντος μακελλάρη στη Νορβηγία αποτελεί την ειδεχθέστερη περίπτωση μανιακού και κυνικού δολοφόνου. Γιατί σε όλες σχεδόν τις παρόμοιες περιπτώσεις, πάντοτε με λιγότερα θύματα, ο δολοφόνος αυτοκτονούσε στο τέλος ή έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες των αστυνομικών. Αυτός ο παρανοϊκός μακέλεψε τον κόσμο και είναι και ζωντανός. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό το δειλό ανθρωπάκι προσβλέποντας ότι οσονούπω θα υπήρχε επέμβαση ένοπλων αστυνομικών σταμάτησε το μακελιό και διαπραγματευόταν με την αστυνομία την παράδοσή του. Δηλαδή, μακελέψαμε καμιά εξηνταριά, να μη χάσουμε και μεις τη ζωούλα μας.

Αποφεύγω να δω φωτογραφίες από το μακελειό της Νορβηγίας, όπως δεν μπόρεσα να δω φωτογραφίες των δίδυμων παιδιών της τραγωδίας στο Μαρί. Ο συναισθηματικός μου κόσμος δεν το αντέχει.

Όμως πρέπει να πούμε λίγα λόγια για το φαινόμενο της θανατοφιλίας, που παίρνει απρόσμενες διαστάσεις στο σημερινό κόσμο. Πολλοί, κάποτε ποικίλων θρησκευτικών ή πολιτικών οργανώσεων όλων των αποχρώσεων, ή κατά μόνας, γεμίζουν ένα αυτοκίνητο εκρηκτικά και τινάζουν αθώους, ή παίρνουν το όπλο μπαίνουν σε ένα σούπερ-μάρκετ και αρχίζουν να χτυπούν αδιακρίτως. Συνήθως εδώ τελειώνει και η ζωή τους, το μακελειό ήταν το τελευταίο και θεαματικό γεγονός που κλείνει τον κύκλο μιας ανούσιας διαδρομής. Το φαινόμενο πήρε διαστάσεις στην Αμερική, τώρα μεταφέρθηκε και στην Ευρώπη.

Όλα αυτά εκφράζουν τη θανατοφιλία που άρχισε να επικρατεί στην παγκόσμια κοινωνία. Συνεκτικοί δεσμοί έχουν ατονήσει,  η ζωή έπαυσε να αποτελεί υπέρτατη αξία, η αφαίρεσή της δεν προκαλεί φαινόμενα αποτροπιασμού, αποτελεί απλώς μια επιλογή. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Νοτιοκορεάτη Σεούνγκ Χούι Τσο που σε πανεπιστημιούπολη της Βιρτζίνια μακέλεψε 32 άτομα, τραυματίζοντας ακόμη 26. Πώς όμως το σχολίασε ένα από τα σημαντικότερα αμερικανικά περιοδικά; Ο τίτλος του άρθρου: Σεούνγκ Χούι Τσο, θύμα και θύτης μαζί.

Και γιατί παρακαλώ ήταν θύμα ο νοτιοκορεάτης μακελάρης; Μα γιατί, λέει ο μικρόνους αρθρογράφος, η αμερικανική κοινωνία δεν τον αποδέχτηκε. Και γιατί δεν πήγε, τότε, πίσω στην πατρίδα του; Και αυτό το θέμα, η λεγόμενη απόρριψή του,  ήταν λόγος να μακελέψει 32 άτομα; Αυτοί ήταν νέα παιδιά, γεμάτοι όνειρα, κάποιοι τους αγαπούσαν, κάποιοι ήταν φίλοι τους, κάποιοι ήταν ερωτευμένοι μαζί τους και όμως χάθηκαν από έναν παρανοϊκό. 32 νέοι άνθρωποι. Ο αρθρογράφος δεν αφήνει ένα δάκρυ γι’ αυτούς, δεν εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τη μαζική δολοφονία, ως σύγχρονος και αφ’  υψηλού αρθρογράφος γράφει διάφορες ακροβασίες και πομφόλυγες  θεωρητικές, γιατί για να είσαι ιν στη σημερινή καλοπληρωμένη δημοσιογραφία πρέπει να αφήνεις τα πράγματα που θεωρούνται μπανάλ (αποτροπιασμός για τους φόνους, έκφραση συμπάθειας για τα θύματα, κατηγορία για τον φονιά) και να αρχίσεις τις θεωρητικές θολούρες.

Και επειδή αυτοί που δεν τους αποδέχτηκε η αμερικανική κοινωνία είναι εκατομμύρια, αναλογίζομαι πως θα αισθανθεί ο εν λόγω δημοσιογράφος αν ένας από αυτούς τους απορριφθέντες πάρει ένα όπλο και βρεθεί μπροστά του ή μπροστά σε δικά του πρόσωπα.

Θα έχουμε συνέχεια. Η θανατοφιλία θα εκφράζει τους νέους καιρούς, βυτιοφόρα και αυτοκίνητα με εκρηκτικά, αυτόματα όπλα και άλλα θα δώσουν το νέο ρυθμό στη μεταμοντέρνα κοινωνία μας. Ίσως και να αποτελούν επιθυμητό αλατοπίπερο των πανίσχυρων και κερδοφόρων μέσων ενημέρωσης, γιατί θα τους δίνει διεγερτικά, αυξημένης τηλεθέασης, θέματα. Μια κοινωνία του ζαμανφουτισμού, της παραίτησης και της αδιαφορίας, χωρίς πίστη σε προτάγματα και αξίες, χωρίς συνεκτικούς δεσμούς και αυτοδεσμεύσεις και τα μέλη αυτής της κοινωνίας χωρίς Ύπαρξη, Μνήμη και Ιστορία, καταναλωτικά μαλάκια απλώς. Με μόνη αξία τις λογικές ενός παρανοϊκού καπιταλισμού, της απληστίας και του εύκολου πλουτισμού. Ξέρετε πόσες διαφημίσεις υπάρχουν στο Ίντερνετ για να γίνει κάποιος πλούσιος σε λίγες μέρες; Και ότι τόσοι πολλοί το πιστεύουν και απευθύνονται σ’  αυτούς που διαφημίζουν τέτοιες ανοησίες σημαίνει ότι η πίστη στον εύκολο πλουτισμό  είναι διάχυτη.

Εκτός και αν συνέλθουμε, για ένα νέο πολίτη, υπεύθυνο, κριτικό, περήφανο. Για μια κοινωνία με προτάγματα και αξίες. Και μια από αυτές: ότι η ζωή αποτελεί υπέρτατο αγαθό. Και κάθε αφαίρεσή της αποτελεί το πιο αποτρόπαιο πράγμα. Και ότι κάθε αμέλεια και αδιαφορία που προκαλεί απώλεια ζωών αποτελεί έγκλημα, που τιμωρείται και για το οποίο αναλαμβάνονται οι πολιτικές ευθύνες όταν υπάρχουν. Αυτό, και αναφέρομαι έτσι και στην τελευταία κυπριακή τραγωδία στο Μαρί, αποτελεί την καλύτερη άμυνα απέναντι στη θανατοφιλία που απλώνεται επικίνδυνα.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Το 1982, ακούστηκε και το εξής φρικιαστικό: Ότι τα παιδιά των πραξικοπηματιών δεν έχουν το δικαίωμα για υποτροφία από σχετικό ταμείο. Πέσαμε έτσι, ως κοινωνία και πολιτική σκέψη, στο μεσαιωνισμό και τον πρωτογονισμό, όταν η ενοχή μεταδιδόταν κληρονομικά. Όπως ανέφερα και στο ιστολόγιό μου, στις 18 Ιανουαρίου 2011,  “δίδασκα τότε (το 1982) στα σχολεία και η εικόνα που υπήρχε για μένα ήταν ότι βρισκόμουν γενικά κοντά στο χώρο της ΕΔΕΚ και στις ευρύτερες “προοδευτικές” δυνάμεις. Και μόνον η σκέψη ότι κάποιος μαθητής μου, που ο πατέρας του ήταν  στο στρατόπεδο των γριβικών, της ΕΟΚΑ Β’ ή ήταν απλώς αντιμακαριακός (μιλάμε για ένα μεγάλο ποσοστό πληθυσμού στο οποίο είχαν φορτωθεί όλες οι ενοχές για τις εξελίξεις του Κυπριακού), θα με έβλεπε, εμένα τον καθηγητή του, ως μέρος ενός μηχανισμού που θα τον περιθωριοποιούσε, θα τον τιμωρούσε, θα τον αντιμετώπιζε χωρίς ισοτιμία, μου προκαλούσε σκοτοδίνη. Ένιωσα ναυτία, μόλις το άκουσα σκέφτηκα να κατέλθω σε απεργία πείνας έξω από το Υπουργείο Παιδείας, μέχρι να ανακληθεί αυτή η δήλωση. Εν τέλει έγραψα ένα άρθρο με τίτλο «Η πορεία και η απορία μου» καταγγέλλοντας αυτή τη νοοτροπία. Το άρθρο αυτό, που αναδημοσιεύεται στο βιβλιαράκι για την Κάθαρση, πρωτοδημοσιεύτηκε εξ ολοκλήρου μόνο στη Σημερινή, το 1982.

Δέκα χρόνια μετά, συνάντησα ανθρώπους που το θυμούνταν αυτό το άρθρο και άλλους που το είχαν φυλαγμένο ακόμη”.

Πέρασαν από τότε τριάντα σχεδόν χρόνια. Όμως πριν μερικές μέρες, εν έτει 2011, η εφημερίδα Χαραυγή, τοποθετήθηκε το ίδιο φρικιαστικά. Με αφορμή παρεμβάσεις του βουλευτή Σωτήρη Σαμψών, για την καταστροφή στο Μαρί, η Χαραυγή έγραψε: “ο γιος του 8ήμερου δεν δικαιούται να μιλά για εγκληματίες” και ότι: “ το έχει παρακάνει ο γιος του 8ήμερου προέδρου του προδοτικού πραξικόπηματος Σωτήρης Σαμψών”.  Πήγαμε, αλοίμονον, πιο πίσω και από τις κοινωνίες της φεουδαρχίας, της πρωτόγονης κοινότητας και της ζούγκλας.

Η κληρονομική ενοχή, η μεταβίβαση της αμαρτίας στους απογόνους, που εδραίωσε και η ναζιστική νοοτροπία, επιστρέφει στην ευρωπαϊκή Κύπρο. Όταν από την αρχαία Ελλάδα περάσαμε στον πολίτη που είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, ανεξάρτητα από καταγωγή και σόι. Μα και σήμερα, σ’ όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, αποτελεί κεκτημένο του πολιτικού πολιτισμού και ουδείς τολμά να πεί παρόμοιες ανοησίες. Και παντού κυκλοφορούν παιδιά και εγγόνια ανθρώπων που διέπραξαν εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικα, που οι γονείς και οι παππούδες τους υπήρξαν δικτάτορες, ηγέτες καταπιεστικών καθεστώτων, αρχηγοί σοβιετικών κρατών που εξόντωσαν χιλιάδες σε στρατόπεδα καθώς και με άλλες μεθόδους καταστολής. Αυτά τα παιδιά και τα εγγόνια έχουν όλα τα δικαιώματα όπως κάθε άλλος, ουδείς ανασύρει το οικογενειακό τους παρελθόν, γιατί έχουμε φτάσει σε μια βασική θέση του πολιτικού πολιτισμού: ότι η ευθύνη αρχίζει και τελειώνει στον πολίτη. Η Κύπρος όμως επιστρέφει στον πολιτικό αταβισμό και στον πρωτογονισμό.

Χάρηκα, πάντως, την απάντηση που έδωσε ο Μάριος Δημητρίου στη Σημερινή (16 Ιουλίου 2011, σ. 13) για το θέμα αυτό με τίτλο “Ένα χυδαίο και ανυπόφορο ανέκδοτο”. Χάρηκα για την απάντησή του, χάρηκα και για την ευαισθησία της Σημερινής, που ήταν και  η μόνη εφημερίδα που τόλμησε τότε, το 1982, να δημοσιεύσει τη δική μου τοποθέτηση γι’ αυτές τις ανοησίες, γιατί οι άλλες εφημερίδες δεν τόλμησαν.

Υ.Γ. Καλοπροαιρετος φίλος, μού τονίζει. Μήπως μεροληπτείς; Δεν ακούονται κριτικές και για τα κείμενα του γιου του προέδρου; Απαντώ: Δεν είναι τις ίδιας τάξης οι κριτικές για τα κείμενα που δημοσιεύει ο κ. Χρίστος Χριστόφιας, ο γιος του Κυπρίου προέδρου. Δεν τον εγκαλούν για παλιές ενοχές, πράξεις ή αδικήματα  του πατέρα του, τον κρίνουν γιατί λειτουργεί, εν τινι μέτρω, ως δυναστεία και ως συγγενικό μέρος του σημερινού συστήματος εξουσίας.

Όμως είναι πολίτης αυτού του τόπου με δικαίωμα έκφρασης και γνώμης, όπως όλοι μας, γι’ αυτό και οι απαντήσεις και κριτικές για τα κείμενα του κ. Χρίστου Χριστόφια ας περιοριστούν στο περιέχομενο των κειμένων και στις απόψεις που εκφράζει και μόνο σ’ αυτά.

Homo Sovieticus, μία ανατομία της κυπριακής αριστεράς

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ «Ο ΛΟΓΟΣ»

(101,1  και 101,6 FM)

 

 

ΕΚΠΟΜΠΗ

«ΑΝΟΙΚΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ»

 

 

Πέμπτη 21 Ιουλίου, 17:00 – 18:00

 

 

Συζήτηση

 

Homo Sovieticus: Μία ανατομία της Κυπριακής Αριστεράς

 

Καλεσμένος

 

 

Σάββας Παύλου

Φιλόλογος – Ερευνητής

 

Συντονιστής: Χρήστος Ιακώβου

 

 

Τηλ. 22 477965

 

ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ

Το αφεντικό των Κυπρίων αντιεξουσιαστών

Υστερόγραφο στο σημείωμα: Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και η ευθύνη των διοργανωτών

Όταν κατηγορείται κάποιος εργοστασιάρχης ότι κατασκευάζει και προωθεί μολυσμένα τρόφιμα στην αγορά και ο κόσμος είναι αγανακτισμένος ζητώντας έρευνα/καταδίκη όμως οι αντιεξουσιαστές μοιράζουν φυλλάδια ότι φταίει ο ….καπιταλισμός, σημαίνει ότι λειτουργούν προστατευτικά για τον εργοστασιάρχη γιατί στο απτό και ευκρινές αίτημα για συγκεκριμένες ευθύνες που βαραίνουν συγκεκριμένο άτομο αυτοί, οι αντιεξουσιαστές, θολώνουν τα νερά με διάφορες θεωρητικές θολούρες. Κι όταν υπάρχει κατακραυγή εναντίον σταθμάρχη σε αστυνομικό σταθμό γιατί βασάνισε κρατούμενους και οι αντιεξουσιαστές φωνασκούν ότι φταίει το πατριαρχικό-στρατοκρατικό πνεύμα της κοινωνίας μας, σημαίνει ότι λειτουργούν υπέρ του σταθμάρχη γιατί τις συγκεκριμένες ευθύνες συγκεκριμένου ατόμου τις αναγάγουν σε κάποια θεωρητική θολούρα όπου κανένας δεν φταίει και κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει να πληρώσει.

Αυτά τα απλά, που τόνισαν πραγματικά μεγάλα αντιεξουσιαστικά πνεύματα και πραγματικά μεγάλοι ανατρεπτικοί θεωρητικοί, τα θυμήθηκα όταν στην εκδήλωση των αγανακτισμένων πολιτών για το έγκλημα στη ναυτική βάση, υπήρχαν διάφοροι γραφικοί Κύπριοι αντιεξουσιαστές που μοίραζαν φυλλάδια υπέρ της φυγοστρατίας και εναντίον του στρατού, που διακήρυσσαν ότι για όλα φταίει το στρατοκρατικό πνεύμα. Τόση σπουδή να υπερασπιστούν το αφεντικό τους, τόση σπουδή να προστατεύσουν τον μάστρο τους, δηλαδή τον πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια. Να τον βοηθήσουν δηλαδή έτσι ώστε το συγκεκριμένο και απτό αίτημα: να αποδοθούν συγκεκριμένες ευθύνες σε συγκεκριμένους ενόχους, για το έγκλημα στο Μαρί, να καλυφθεί από τη θεωρητική θολούρα.

Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και η ευθύνη των διοργανωτών

Οι εκδηλώσεις, αυθόρμητες και οργανωμένες μέσα από τα σύγχρονα μέσα πληροφόρησης και διακίνησης μηνυμάτων (κινητά, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο,  ιστολόγια κ.λπ.), που πραγματοποιούνται τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τα τραγικά γεγονότα της έκρηξης, της καταστροφής και των νεκρών, επιβάλλουν στους ανθρώπους που παίρνουν τις σχετικές πρωτοβουλίες να έχουν και ένα ρόλο προστασίας των εκδηλώσεων από ιδεολογικά λοξοδρομίσματα, οικειοποιήσεις και παραχαράξεις.

Πήγα στους διοργανωτές και τόνισα ότι η οργανωμένη παρουσία του ΕΛΑΜ στην εκδήλωση της περασμένης Τρίτης ήταν ανεπίτρεπτη. Οι χιλιάδες των ανθρώπων στην εκδήλωση αυτή κατέβηκαν ως άτομα, δεν κατέβηκαν οργανωμένοι κάτω από τις κομματικές τους ή άλλες ομπρέλες, κατέβηκαν ως ελεύθεροι πολίτες που ήθελαν να διαδηλώσουν τα αισθήματά τους. Η συγκροτημένη παρουσία του ΕΛΑΜ επέβαλε τη σφραγίδα της στο σύνολο της εκδήλωσης. Έπρεπε, λοιπόν, να τόνιζαν στους υπευθύνους αυτής της ομάδας ότι αν ήθελαν να διαδηλώσουν θα συμμετείχαν ως άτομα, αν όμως ήθελαν να διαδηλώσουν ως οργανωμένη ομάδα έπρεπε βρίσκονταν σε ξεχωριστό μέρος. Αυτά τα απλά πράγματα.

Την Τετάρτη είχαμε ένα άλλο ΕΛΑΜ, είχαμε την ομάδα που μοίραζε φυλλάδια εναντίον του στρατού, υπέρ της φυγοστρατίας και διάφορα άλλα χιλιαστικά.

Εν πρώτοις οφείλω να ομολογήσω ότι όσο γερνώ διακατέχομαι από ένα ρατσισμό του πνεύματος. Δεν αντέχω τη βλακεία. Συνομιλώ με έξυπνους μαύρους, λευκούς, κίτρινους, συζητώ με έξυπνους Γερμανούς, Αμερικανούς, Έλληνες, Κινέζους, Τούρκους, Ιάπωνες κ.λπ. και αποφεύγω κάθε συζήτηση με ανθρώπους που έχουν χαμηλό δείκτη ευφυΐας. Θεωρώ τη βλακεία, με θεολογικούς όρους, ως αμαρτία, με αισθητικούς όρους τη θεωρώ ως ασκήμια και με κοινωνικούς ανθρωπολογικούς όρους ως προδοσία του ανθρωπίνου γένους. Είδα, λοιπόν, το φυλλάδιό τους που μοίραζαν εκεί, με κατώτερο επίπεδο από αυτό των χιλιαστικών φυλλαδίων, όμως για να προστατεύσω την εκδήλωση από αυτή τη φασιστική τους ενέργεια πήγα και τους προέτρεψα να σταματήσουν να μοιράζουν αυτό το φυλλάδιο.

 Οι άνθρωποι όλοι εδώ ήρθαν στην εκδήλωση αυτή για δύο λόγους, τους είπα. Πρώτον να τιμήσουν τους νεκρούς και δεύτερο να ζητήσουν απόδοση ευθυνών. Δεν μπορείτε να έρχεστε εδώ χωρίς καμία σχέση με τους λόγους της εκδήλωσης και να μοιράζετε φυλλάδια εναντίον του στρατού, υπέρ της φυγοστρατίας, γιατί, έτσι, εκμεταλλεύεστε τη συγκέντρωση αυτή. Τι θα γίνει αν έρθουν και άλλοι εδώ να δίνουν φυλλάδια ή να γράφουν μέλη για τον ΔΗΣΥ ή την ΕΔΕΚ, θα το κάνουμε πανηγύρι που απλώνει ο καθείς την πραμάτεια του; Ακυρώνετε το δημοκρατικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι, τους τόνισα, το δικαίωμα των πολιτών να συγκεντρώνονται σε έναν τόπο με άλλους ομοϊδεάτες τους και να εκφράζουν τα κοινά τους συναισθήματα. Δηλαδή τι θα γίνει, αύριο σε συγκέντρωση υπέρ του φεμινισμού και εναντίον της καταπίεσης της γυναίκας θα έρχονται μερικοί και θα μοιράζουν φυλλάδιο ότι οι γυναίκες είναι κατώτερα όντα και πρέπει να τρώνε ξύλο, σε συγκέντρωση οικολόγων άλλοι θα μοιράζουν φυλλάδια ότι πρέπει να τσιμεντωθούν όλα, και οι παρευρισκόμενοι να το ανέχονται; Θα μας αφαιρέσετε το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, ένα βασικό δημοκρατικό δικαίωμα να βρισκόμαστε με άλλους ομοϊδεάτες μας για εκδήλωση κοινών αισθημάτων; Αν θέλετε να μοιράσετε το φυλλάδιό σας, που έχει περιεχόμενο εντελώς ξένο με τους στόχους της εκδήλωσης,  πηγαίνετε έξω από τη συγκέντρωση και δώστε το σε όποιον θέλει, τους τόνισα.

Η βαθύτατη χιλιαστική τους νοοτροπία, κατά βάθος φασιστική, δεν μπορούσε να κατανοήσει αυτά που τους έλεγα γιατί έχουν την αίσθηση ότι διακινούν φοβερή και εκλεκτή πραμάτεια, ανώτερη ιδεολογία από την ιδεολογία των άλλων, αποτελούν εκλεκτούς εκφραστές της ιστορικής νομοτέλειας άρα δικαιούνται και πράγματα που δεν δικαιούνται οι υπόλοιποι -κι ας είναι κατ’ ακρίβεια μεταπράτες της νέας τάξης, της πιο σκληρής κατάστασης του διεθνούς κατεστημένου. Προκλητικοί, νευρίασα και τους είπα το όνομα μου και τον αριθμό της ταυτότητάς μου γιατί αν έβριζα ήθελα να ήξεραν ποιος τα είπε και τα ξεστόμισε. Γιατί παρ’ ολίγον θα άκουαν και το «ες κόρακα», και το «κόραξι», και το «έξεστι Κλαζομενίοις», και το «άπαγε».

Εν τέλει δεν έγινε τίποτα, ηρέμησαν τα πράγματα, παρέμειναν στην εκδήλωση χωρίς να μοιράζουν το φυλλάδιο, όμως επιβάλλεται η, εκ μέρους των υπευθύνων για τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, ανάληψη ευθύνης για να τις προστατεύσουν από το να γίνουν πανηγύρι που θα εκθέτει ο καθένας την πραμάτεια του, να γίνουν η ιδεολογική χωματερή.

ΑΚΕΛικοί αλαζόνες και ΑΚΕΛικοί κλαυσιαίδοιοι

ΑΚΕΛικοί αλαζόνες και ΑΚΕΛικοί κλαυσιαίδοιοι

Όλα πήγαν καλά, σχεδόν θριαμβευτικά για το ΑΚΕΛ. Το κόμμα αυτό κατάφερε να πάρει την προεδρία, για πρώτη φορά στην πολιτική του διαδρομή, αφού για δεκάδες χρόνια πριμοδοτούσε άλλους και οχυρωνόταν πίσω τους. Όλα του ήρθαν ευνοϊκά. Δούλεψαν γι’ αυτό το κόμμα, για να κερδίσει τις εκλογές, και οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι, και η Ντόρα Μπακογιάννη που έθεσε το Υπουργείο εξωτερικών της Ελλάδας στη διάθεση της προεκλογικής εκστρατείας του Χριστόφια. Δούλεψαν για το Χριστόφια ο Αναστασιάδης και άλλα στελέχη του ΔΗΣΥ.

Ήταν μια ευνοϊκή συγκυρία για το ΑΚΕΛ, όλοι αυτοί ήθελαν να φύγει ο Παπαδόπουλος του ΟΧΙ και πριμοδοτούσαν τον άνθρωπο και το κόμμα που θα υπονόμευε αποτελεσματικά την υποψηφιότητα του Τάσου Παπαδόπουλου.

Έτσι, ξαφνικά μας προέκυψε Δημήτρης Χριστόφιας και ΑΚΕΛ. Σαν προϊστορικά θηρία, σαν μαμούθ της Σιβηρίας βρέθηκαν με τα ηνία της εξουσίας στην Κύπρο του 21^ου αιώνα, για να διοικήσουν μια ευρωπαϊκή κοινωνία, της ελεύθερης ροής πληροφοριών, της σύγχρονης αντίληψης των πραγμάτων. Αυτοί, οι λάτρεις και θαυμαστές του Στάλιν και των σοβιετικών καθεστώτων.

Υπερφίαλοι και αλαζονικοί στην αρχή, διοικούσαν με αυθαιρεσία και τσαμπουκά, έβγαζαν τα απωθημένα τους ετεροχρονισμένα. Μέθυσαν από την εξουσία. Σε όλες τις υπηρεσίες του κυβερνητικού τομέα στήθηκαν επιτροπές που παρακολουθούσαν τα πάντα, φακέλωναν και τρομοκρατούσαν. Σε θεωρητικό επίπεδο η άνοδος του Χριστόφια στην εξουσία επέφερε την πτώση της πολιτικής ανάλυσης και της εκδίπλωσης επιχειρηματολογίας για ένα θέμα και ανέβασε τον πιο φτηνό λαϊκισμό. Σε επίπεδο ρουσφετιού τα πράγματα εκτραχύνθηκαν και τα κομματικά λαμόγια επέπεσαν αρπάζοντας από παντού. Έτρωγε και η δεξιά, ρουσφετολογούσε και αυτή, όμως έμαθε να το κάνει με φινέτσα και όχι προκλητικά, οι Ακελικοί επέπεσαν σαν πεινασμένες μύγες. Στο Κυπριακό έγινε η μεγαλύτερη ζημιά.

Σιγά σιγά ο Κυπριακός Ελληνισμός συνειδητοποιούσε την ανικανότητά τους, τις ιδεοληψίες τους, τα κόμπλεξ και τα ρουσφέτια τους και άρχισε η αντίδραση και η κριτική. Η αποχώρηση της ΕΔΕΚ από τη συγκυβέρνηση και η κριτική της στάση, ήταν μια πράξη που βοήθησε την κυπριακή κοινωνία να ανασάνει.

Και φτάσαμε στην τραγωδία, λόγω της ανικανότητας και της ιδεοληψίας του ΑΚΕΛ και του Κυπρίου προέδρου. Με νεκρούς και τραυματίες, με ανυπολόγιστες ζημιές. Στη δύσκολη ώρα είδαμε να αλλάζει ο υπερφίαλος και αλαζονικός Ακελικός και να μετατρέπεται σε κλαυσιαίδοιο, που εκλιπαρεί και υποχωρεί.

Το χειρότερο: Σε ώρες κρίσης, σε ώρες δοκιμασίας επιβάλλεται ο πρόεδρος ή ο πρωθυπουργός της συντεταγμένης πολιτείας να μιλήσει στον λαό. Με διάγγελμά του να πληροφορήσει τον λαό, να δώσει εξηγήσεις, να δώσει θάρρος, να αναλάβει τις ευθύνες του, να πει για τα μέτρα της πολιτείας που θα ληφθούν αμέσως, για την έρευνα που πρέπει να γίνει για καταλογισμό ευθυνών.

Τίποτα, είχαμε έναν πρόεδρο που κρύφτηκε την πιο κρίσιμη ώρα, που κρύφτηκε πίσω από τον υπάλληλο του, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ο λαός δεν ήθελε έναν υπάλληλο που ο πρόεδρος τον παύει όποτε το αποφασίσει, ήθελε τον ίδιο τον πρόεδρο να του μιλήσει με ειλικρίνεια. Όμως αυτός ήταν και είναι απών.

Παραιτήσου -Ανοικτή Επιστολή προς τον κ. Χριστόφια

Παραιτήσου -Ανοικτή Επιστολή προς τον κ. Χριστόφια

Δεν πάει άλλο. Παραιτήσου. Αποδείχτηκες λίγος, μικρός. Οι συνοδοιπόροι σου το  ίδιο ανίκανοι. Καιρός να τα μαζέψετε και να πάτε στο καλό, πριν πάρετε όλη την Κύπρο στον τάφο.

Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ανείπωτη τραγωδία συνέβηκε στο νευραλγικό χώρο του στρατού.  Όταν υπάρχει εκστρατεία για το θέμα των εργατικών ατυχημάτων, φροντίδα και έλεγχος  στους χώρους δουλειάς, τα εργοστάσια κ.λπ., τα ατυχήματα/δυστυχήματα μειώνονται τάχιστα. Ο χώρος του στρατού είναι ένας χώρος που η ιδεολογία των κρατούντων δεν τον θέλει να περιβάλλεται με φροντίδα, με λογικές βελτίωσης και καλής λειτουργίας, η ΑΚΕΛική λογική τον θέλει  στον αστερισμό της αδιαφορίας, της έλλειψης ασφάλειας, της παραίτησης, της διάλυσης, της μιζέριας και της κακομοιριάς. Όλα αφήνονται να διαλυθούν, κανείς δεν νοιάζεται για τους στρατιώτες, κανείς δεν νοιάζεται για τα στρατόπεδά τους. Χωρίς πνεύμα οργάνωσης, απόδοσης και ασφάλειας ο στρατός πρέπει να γίνει χωματερή. Είναι βασικό στοιχείο της ιδεολογίας που προωθούν οι κρατούντες.

Κύριε Χριστόφια υπήρξατε ένθερμος υποστηρικτής και στυλοβάτης του σοβιετικού καθεστώτος  όπου στα στρατόπεδα της Σιβηρίας ο διοικητής μπορούσε να δικαιολογήσει κάθε απώλεια, μπορούσε να χάσει  και τους μισούς έγκλειστους, σε ένα χρόνο, και να σφυρίζει αδιάφορα.  Λοιπόν, προσέξτε, η Κύπρος δεν είναι Σοβιετία, θεωρεί τα παιδιά της το πιο σημαντικό πράγμα, στην Εθνική Φρουρά κατατάσσονται νέοι άνθρωποι δεκαοκτάχρονοι, γεμάτοι όνειρα και σχέδια για το μέλλον, υπηρετούν τη θητεία τους και αν αύριο χρειαστεί θα πολεμήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ό,τι πιο πολύτιμο για την Κύπρο και δεν μπορεί να χάνονται από την εγκληματική σας επιπολαιότητα.

Κύριε Χριστόφια, παραιτήσου, δεν πάει άλλο. Παραιτήσου, αποδείχτηκες λίγος και μικρός. Διέλυσες το Κυπριακό, διέλυσες την οικονομία, διέλυσες την κοινωνία ενισχύοντας την τάση για έναν Κύπριο χωρίς Μνήμη, Ύπαρξη και Ιστορία, χωρίς Αρχές και Αξίες, γέμισες τον τόπο με τα λαμόγια σου που επέπεσαν σαν πεινασμένες μύγες, σαν χταπόδια τραβούν από ταμεία, επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις, συμβάσεις, προσφορές, χρηματοδοτήσεις. Τώρα αυτό, αυτή η ασύλληπτη τραγωδία. Δεν χρειάζεται να πάρεις όλη την Κύπρο στον τάφο. Παραιτήσου.

Οι ορφανοί της Κύπρου συγκροτούν αντιΑΚΕΛική πλατφόρμα

 

Για την υποστήριξη της υποψηφιότητας του Μακαρίου υπέγραφαν άνθρωποι που σχετίζονταν με τον αγώνα της ΕΟΚΑ, όπως ο πατέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου, για την υποστήριξη της υποψηφιότητας Λυσσαρίδη υπέγραφαν αγωνιστές του 55-59, του 64, του αντιχουντικού αγώνα.  Στέλλοντας έτσι κι ένα πολιτικό μήνυμα που αντανακλούσε αυτή η υποστήριξη προς την υποψηφιότητά τους. Στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές είδαμε έκθαμβοι να αποστέλλεται το πιο απολιτικό, ακοινωνικό, αταξικό  μήνυμα, την υπογραφή για την υποστήριξη  της υποψηφιότητας του Δημήτρη Χριστόφια την έδωσε η μάνα του.

                Η μάνα, λοιπόν, ένα σύμβολο χωρίς οποιοδήποτε πολιτικό σημαινόμενο, πέραν της ιστορίας και της κοινωνίας, που μπορεί να αγκαλιάσει όλους μας, μέσα από ένα συναισθηματικό κρεσέντο.  Σήμερα στην εκπομπή της Ελίτας Μιχαηλίδου με προσκεκλημένο  ανώτατο στέλεχος  του ΑΚΕΛ  παρουσιαζόταν, πάλιν, η μάνα του να μιλά γι΄ αυτόν και να πέφτει συγκίνηση και στεναγμός. Όμως από ένα στέλεχος της πολιτικής ζωής του τόπου ζητάμε σε μια εκπομπή να μας αποκαλυφθεί η ιδεολογική σκευή του, η μορφωτική του επάρκεια, το πολιτικό του σκεπτικό, για να εμβαθύνουμε, να συνειδητοποιήσουμε στάσεις και επιλογές, να τον κρίνουμε.

Το ΑΚΕΛ είναι έξυπνο κόμμα, γνωρίζει ότι στην αντιπαράθεση και την εκδίπλωση της επιχειρηματολογίας για τη στάση του και τις επιλογές του στο Κυπριακό χάνει, όπως και για τα άλλα θέματα –οικονομία, διακυβέρνηση κ.λπ.–, το αποφεύγει λοιπόν και αρχίζει τους συναισθηματισμούς, ανασύρει τις μάνες και το σόι, τις ευαίσθητες  προσωπικές αναμνήσεις, επιστρέφει στον πολιτικό αταβισμό, στην ισοπέδωση της συγκίνησης.

Γι’ αυτό και δημιουργείται μια άλλη, νέα, ανισότητα. Τι θα γίνει με τους ορφανούς, τους ανθρώπους που δεν έχουν μάνα, που δεν μπορεί να βγει στην τηλεόραση να πει πόσο διαβαστεροί ήμασταν στα μικρά μας χρόνια, πόσο καλά παιδιά φαινόμασταν. Άμεση ανάγκη για την προαγωγή της ισότητας είναι η συγκρότηση πλατφόρμας από τους ορφανούς της Κύπρου, μια συσπείρωση που θα χτυπήσει αυτή την Ακελική λογική του μητροκεντρισμού, της απολιτικής και ανιδεολογικής ανάδειξης της μάνας σε κυρίαρχο μοτίβο της πολιτικής ζωής του τόπου. Μεγάλη η συνεισφορά αυτής της πλατφόρμας των ορφανών. Ίσως θα συντείνει και για την επιστροφή στην εκδίπλωση της πολιτικής επιχειρηματολογίας, στη σοβαρή συζήτηση, στις θέσεις και αντιθέσεις μιας πραγματικά πολιτικής ζωής και όχι στους κλαυθμυρισμούς και τα υγρά μάτια που τρέχοντας σβήνουν  την εξυπνάδα και την κριτική εγρήγορση.

ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, ΜΕΓΑΛΕ βαφέα

«Μεταξύ δύο στρατηγών, και των δύο ηλιθίων, ο είς εξ ανάγκης θα βγει νικητής». Απόφθεγμα που τόνιζε συνεχώς ο σπινθηροβόλος Γιάννης Σκαρίμπας.

Αυτό, λοιπόν, σημαίνει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν θα προσδώσουμε χαρακτηριστικά έξυπνης στρατηγικής στον νικητή, ότι μελέτησε επισταμένως Σου Τσου, Πολύαινο, Κεκαυμένο, Κλαούζεβιτς και Κονδύλη, ότι εφάρμοσε πρωτότυπες στρατηγικές μεθόδους και νέες προσεγγίσεις και έτσι, από τη στρατηγική του μεγαλοφυΐα και τους μεγαλόπνοους σχεδιασμούς του,  πέτυχε τη νίκη. Απλώς βλάκας βλάκα νίκησε.

Αυτό παρακολουθούμε συνεχώς στην Κύπρο από τα δύο μεγάλα κόμματα που ομονοούν στο θέμα του κλεισίματος του Κυπριακού αλλά συνεχώς βρίσκονται σε αντιπαλότητα για διάφορα ήσσονος σημασίας θέματα, για να παρακολουθούν οι φίλαθλοι, οπαδοί και μαντρωμένοι.

Οι βασικές στρατηγικές που αναπτύχθηκαν στην Κύπρο μετά το ’74 ήταν α) από τη μια πλευρά   η αποδοχή των τετελεσμένων της κατοχής (απλώς το πρόβλημα εντοπιζόταν στο πως θα περάσουν αυτή τη λύση στο λαό) και β) από την άλλη η προσπάθεια εκείνων που πάλευαν για τη διεύρυνση των δυνατοτήτων του Κυπριακού Ελληνισμού.

Ο Νίκος Αναστασιάδης εμφανίστηκε ως ο νευρώδης νεαρός πολιτικός από τη Λεμεσό που πάλευε συνεχώς για να επιβάλει την αποδοχή των κατοχικών δεδομένων. Την ίδια ώρα όμως συνεχώς θολώνει τα νερά με τη συνεχή εριστικότητα για ήσσονος σημασίας θέματα. Είναι χαρακτηριστική μια από τις πρώτες εμφανίσεις του στη Βουλή, αμέσως μετά τις εκλογές του 1985, για την οποία έγραψα σχετικό σημείωμα στο περιοδικό Αυτοδιάθεση, (Μάρτιος 1985, αρ. 3-4, σ. 40): Το κόμμα του μιλούσε συνεχώς για αποδοχή των κατοχικών δεδομένων, ο ίδιος όμως για την απόφαση της τηλεόρασης του ΡΙΚ να μην μεταδώσει και τη συνέχεια της συνεδρίασης της Βουλής την επόμενη ημέρα, ούρλιαζε και κτυπούσε το χέρι στο έδρανο. Την άλλη μέρα, όταν ήλθε η σειρά του να μιλήσει, τον ακούσαμε από το ραδιόφωνο σε ένα κάλεσμα αποδοχής των κατοχικών δεδομένων. Αυτός είναι ο Αναστασιάδης, μαλακός με τον Τούρκο κατακτητή, σκληρός με το …ΡΙΚ, υποχωρητικός στα μεγάλα και ασυμβίβαστος και σκληρός στα μικρά.

Όμως πράγματι αποδείχτηκε μαέστρος σε θέματα τακτικής και μικροκομματικής πολιτικής, μπορεί να μην κάνει μεγάλη πολιτική στο θέμα της αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού αλλά ξέρει να κινείται στο χώρο της μικροπολιτικής, των εσωκομματικών διεργασιών, των αντιπαραθέσεων με την ακελική νοοτροπία.

Είναι χαρακτηριστική η σκηνοθεσία που με μαεστρία διεκπεραίωσε ο Νίκος Αναστασιάδης στις προηγούμενες εκλογές όταν αντίπαλοι ήσαν οι: Τάσος Παπαδόπουλος, Γιαννάκης Κασουλίδης και Δημήτρης Χριστόφιας.

Πρώτη κίνηση η απομάκρυνση του Παπαδόπουλου από την εξουσία. Ενισχύοντας το ΑΚΕΛ να προχωρήσει στην, για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμματος αυτού, υποβολή υποψηφιότητας εκ μέρους του Γενικού Γραμματέα του καθώς και με άλλα τερτίπια, όπως ότι θα έκανε υπέρβαση, δηλαδή θα  βοηθούσε στις ακελικές επιλογές, κάτι που δημιουργούσε δυναμική σε μέλη και στελέχη του χώρου πέριξ του Παπαδόπουλου να προσχωρήσουν στην επιλογή Χριστόφια.

Δεύτερη κίνηση η υπονόμευση της υποψηφιότητας του Γιαννάκη Κασουλίδη, του υποψήφιου του δικού του κόμματος, του ΔΗΣΥ.

Αν εκλεγόταν ο Γιαννάκης Κασουλίδης

α) θα υπονομευόταν η βασική συνισταμένη της κυπριακής πολιτικής σκηνής που βασίζεται στο διπολισμό  ΑΚΕΛ και  ΔΗΣΥ. Στο μεν ΑΚΕΛ θα δημιουργείτο έντονη δυσφορία για τις επιλογές της ηγεσίας που με την εμπλοκή της στο θέμα της απομάκρυνσης του Τάσου Παπαδόπουλου  έδωσε την εξουσία στον ΔΗΣΥ και απομάκρυνε τους ακελικούς από τη νομή της εξουσίας. Ταυτόχρονα η επιτυχία Κασουλίδη

β) θα οδηγούσε στη συγκρότηση ενός πόλου με το ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, Οικολόγους καθώς και από δυσαρεστημένους της ακελικής παράταξης, αντιανανικούς κυρίως, που θα ενισχύονταν από την αποτυχημένη και τυχοδιωκτική πολιτική της ηγεσίας τους (έτσι θα φαινόταν σε αρκετούς Ακελικούς αν εκλεγόταν ο Κασουλίδης και η εξουσία δινόταν στο ΔΗΣΥ). Η συγκρότηση ενός νέου πόλου, με πιθανότητες επιτυχίας, θα φαινόταν, λοιπόν, λογική -με αποτέλεσμα την αλλαγή του παγιωμένου πολιτικού σκηνικού της Κύπρου.

γ) Η νίκη του Κασουλίδη θα αποδείκνυε ότι ο ΔΗΣΥ μπορεί να κερδίσει τις εκλογές χωρίς να είναι υποψήφιος ο πρόεδρός του ο Νίκος Αναστασιάδης, ότι μπορεί να κερδίσει την προεδρία και με άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Οι μανούβρες και οι τακτικισμοί του Αναστασιάδη εντός του ΔΗΣΥ για τη δημιουργία προσωποπαγούς κατάστασης θα αποδεικνύονταν άνευ ουσίας. Ο Αναστασιάδης όλη μέρα οργώνει και συντονίζει τον ΔΗΣΥ στο χορό του αναστασιαδισμού και το κόμμα αυτό κερδίζει τις εκλογές χωρίς τον πρόεδρό του. Ακόμη, η νίκη Κασουλίδη θα του εξασφάλιζε, ίσως, και δεύτερη πενταετία  και η εναλλαγή στην εξουσία από άλλο πρόσωπο, του εκτός ΔΗΣΥ χώρου, σήμαινε ότι η ώρα του Αναστασιάδη μετατίθετο ύστερα από δεκαπέντε χρόνια, στις εκλογές του 2023.

Τρίτη κίνηση, λοιπόν, η ενίσχυση της εκλογής Χριστόφια. Με τον Χριστόφια στον προεδρικό θώκο,  ο Αναστασιάδης γνώριζε ότι η ώρα του θα έφτανε ύστερα από πέντε χρόνια, στις εκλογές του 2013.

Γνώριζε  την ακελική ασχετοσύνη, την παρωχημένη νοοτροπία και διάφορες άλλες ιδεοληψίες του ΑΚΕΛ, που θα οδηγούσαν, ύστερα από πέντε χρόνια στη μαζική απόφανση ότι παρά δεύτερη θητεία με τον Χριστόφια καλύτερα ο Αναστασιάδης. Δηλαδή με τον αποτροπιασμό για τις ακελικές αγκυλώσεις και την ακελική βαρβαρότητα θα αναπλήρωνε την απωθητικότητα της δικής του προσωπικότητας, την έλλειψη συμπάθειας και αγάπης, -ουδείς τον περιβάλλει με αγάπη και συμπάθεια, τον φοβούνται και τον υπολογίζουν ως μαέστρο της πολιτικής τακτικής-. Όσο περισσότερες βλακείες θα έκαναν οι ακελικοί –και πράγματι τις κάνουν, διαπιστώνουμε σήμερα- τόσο θα γινόταν συμπαθής η δική του υποψηφιότητα. Ο άνθρωπος, που αν κατέβαινε στις εκλογές του 2008, ως πρόεδρος του ΔΗΣΥ, θα έπαιρνε σαφώς χαμηλότερο ποσοστό ψήφων από αυτό που πήρε ο Κασουλίδης, στις εκλογές του 2013 θα φαντάζει ελκυστική επιλογή για αρκετούς.

Ο Αναστασιάδης έπαιξε και κέρδισε με μεγάλη επιτυχία. Υπονόμευσε την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου, έκαψε τον Κασουλίδη, έβγαλε τον Χριστόφια στην εξουσία και με τις ακελικές στρεβλώσεις, αγκυλώσεις και ιδεοληψίες προετοιμάζεται για τον τέταρτο στόχο, να εμφανιστεί ως η καλύτερη επιλογή για το 2013.

Αυτός είναι ο Αναστασιάδης, ένας άνθρωπος του έσχατου τακτικισμού, της μικροκομματικής ίντριγκας, του κομματικού πρακτικισμού. Αν θεωρήσουμε την ανάπτυξη της πολιτικής θεωρίας ως ανώτατο στάδιο της πολιτικής ζύμωσης και εμπειρίας ο Αναστασιάδης είναι άνθρωπος που υπονόμευσε κάθε θεωρητική-πολιτική ανάπτυξη. Η στάση του αποτελεί μίμηση της ακελικής πολιτικής πρακτικής, είναι και αυτός αντίθετος με τη γονιμότητα της πολιτικής θεωρίας. Μόνο κομματικό πρακτικισμό και τακτικισμό μπορεί να καταλάβει. Έτσι ο χώρος του ΔΗΣΥ, που εκφράζει τα στρώματα ενός φιλελεύθερου αστισμού, ένας χώρος από τον οποίο, παλαιότερα, προήλθαν σημαντικά θεωρητικά άρθρα και προτάσεις και άλλες γόνιμες θεωρητικές συνεισφορές, για την Κύπρο, το Κυπριακό, την κοινωνία του νησιού, τις δυνάμεις και λογικές των χωρών της γύρω περιοχής, από την εποχή του Αναστασιάδη έχει περιπέσει σε πλήρη αγονία. Δεν παράγει τίποτα. Οι άνθρωποι εκεί, κατά μίμησιν του αρχηγού τους, ως παλίμπαιδες, κολλούν τα λέγκο του κομματικού πρακτικισμού και, ως παλίμπαιδες πάλιν, κοιτούν τα παιγνιδάκια που συναρμολογούν και αυτοθαυμάζονται.

Για να τελειώνουμε όμως. Όπως αναφέρθηκε, μετά τα τραγικά γεγονότα του ’74 στην Κύπρο και τις καταθλιπτικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από την τουρκική βαρβαρότητα, άλλοι προσπάθησαν να γίνουν αποδεκτά τα δεδομένα της κατοχής –απλώς οι δόσεις αποδοχής της κατοχής δίνονταν με τρόπο, για να μην προκληθούν αντιδράσεις από τον Κυπριακό Ελληνισμό και άλλοι προσπάθησαν να μεγεθύνουν τα όρια της κυπριακής ανάσας, να διευρύνουν τα όρια ασφάλειας των Ελλήνων του νησιού.

Μεγαλοσύνη στην κυπριακή πολιτική σκηνή χαρακτηρίζει μόνο τους ανθρώπους που αντιτίθενται με επιτυχία στα τουρκικά σχέδια, που επαυξάνουν τις δυνατότητες του Κυπριακού Ελληνισμού απέναντι στην καταθλιπτική τουρκική παρουσία. Εκεί κρίνεται αν  κάποιος πολιτικός είναι μεγάλος ή όχι. «Μεγάλε Νίκο Αναστασιάδη» φωνάζουν, όμως, εν χορώ διάφοροι διατεταγμένοι καρεκλοκένταυροι του ΔΗΣΥ. Μεγάλος γιατί; Επειδή μπορεί να παίξει με επιτυχία τα κομματικά παιγνίδια του τακτικισμού και των μικροπολιτικών δοσοληψιών; Μας ενδιαφέρουν αυτά τα τερτίπια; Τι σχέση έχουν με τον κυπριακό αγώνα, τι βοήθεια δίνουν στον αγώνα επιβίωσής του Κυπριακού Ελληνισμού;

Ο Αναστασιάδης μαζί με τη συλλογική ηγεσία του ΑΚΕΛ δέχτηκαν τα κατοχικά δεδομένα, θέλουν να παραμείνουμε στο κελί των  δεδομένων αυτών, οι διαφορές τους αναφέρονται στο χρώμα του κελιού που θα χρησιμοποιηθεί για το βάψιμό του. Ο μεν Αναστασιάδης θα βάψει το κελί μας καφέ και οι Ακελικοί θα το βάψουν κίτρινο. Αποτελεί δε τη μεγαλύτερη επιτυχία του Αναστασιάδη και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ το γεγονός ότι η κρίση των οπαδών τους για την πολιτική ζωή του τόπου δεν αναφέρεται στις οποιεσδήποτε επιτυχίες (ή όχι) αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού και απάντησης στην τουρκική πολιτική αλλά για τις επιτυχημένες (ή όχι) κινήσεις τακτικισμού μεταξύ τους.

Παρακολουθούμε λοιπόν μικρόνοες τακτικιστές να τα βάζουν με μικρόνοες τακτικιστές, βλάκες εναντίον βλακών, μετριότητες σε σύγκρουση με άλλες μετριότητες, κάποτε καταγάγουν οι μεν νίκη κάποτε οι δε, εκείνο που κερδίζει στο τέλος είναι η αποδοχή των κατοχικών δεδομένων.  Κι ο Αναστασιάδης, βλέπει τους υπηκόους του με απέχθεια και αποφαίνεται: Εγώ είπα πως θα βάψω το κελί σας καφέ και θα το καταφέρω.

Θα τα καταφέρει, όπως εξελίσσονται τα πράγματα.

Εκτός και αν ο κυπριακός Ελληνισμός αποεγκλωβιστεί από την κομματική συσσώρευση στα δύο αντιτιθέμενα κομματικά μαντριά που η μόνη αντίθεσή τους είναι αν θα βαφτεί το κελί μας καφέ ή κίτρινο. Γιατί δεν ζητάμε τη διακόσμηση του κελιού μας, ζητάμε την Έξοδο.