Συνάντηση Χριστόφια – Ομπάμα. Ένα επιθεωρησιακό νούμερο

Χριστόφιας- Ομπάμα συναντώνται
στον Λευκό Οίκο

Ένα επιθεωρησιακό νούμερο που
μπορεί να γραφτεί συλλογικά.

Εισαγωγικό: Όταν ο Μουζενίδης και άλλοι θεατρικοί
παράγοντες της Ελλάδας έρχονταν στην Κύπρο πήγαιναν ολοταχώς για να
παρακολουθήσουν επιθεωρήσεις κυπριακών θιάσων γιατί θεωρούσαν ότι οι πιο
γνήσιες θεατρικές παραστάσεις στο νησί ήσαν αυτές και όχι διάφορα
εγκεφαλογραφήματα και διάφορα μιμητικά, χωρίς παράδοση, πρωτοποριακά, δήθεν,
θεατρικά Κυπρίων. Ο χώρος, λοιπόν, της Κύπρου προσφέρεται για την ανάπτυξη της
θεατρικής επιθεώρησης. Πιστός, λοιπόν, κι εγώ σ’ αυτές τις υποδείξεις γράφω τώρα
ένα επιθεωρησιακό νούμερο για τη συνάντηση Ομπάμα με τον πρόεδρο Χριστόφια.

Δίνεται ένα σκαρίφημα από την επιθεωρησιακή αυτή σκηνή γιατί
προσβλέπω στις δικές σας υποδείξεις, συμπληρώσεις και αναφορές για το θέμα αυτό
που μπορούν να προστεθούν, να το βελτιώσουν και να δημιουργήσουν ένα άρτιο
επιθεωρησιακό νούμερο. Περιμένοντας, λοιπόν, σκηνές, ατάκες και άλλα από τους αναγνώστες του Ιστολογίου.

Το νούμερο τώρα.

Συνάντηση Χριστόφια – Ομπάμα

Ο
παρουσιαστής:

Συνεδριάζει η επιτροπή του αμερικανικού υπουργείου
εξωτερικών για την Κύπρο. Ως γνωστόν, όταν επίκειται συνάντηση του αμερικανού
προέδρου με κάποιο ξένο ηγέτη συγκροτείται επιτροπή από τους αρμόδιους του
υπουργείου, πλαισιωμένη από πολιτικούς αναλυτές, ψυχολόγους και άλλους ειδικούς
οι οποίοι μελετούν τη συμπεριφορά, τη λογική και τη νοοτροπία του ξένου ηγέτη.
Ξεσκονίζονται τα πάντα, συνεντεύξεις, δηλώσεις του, φωτογραφίες του, αναφορές της αμερικανικής
πρεσβείας, εκθέσεις υπηρεσιακές και άλλες για την κατάσταση της υγείας του, τα χόμπυ του, τις ιδιοτροπίες του, σε ποια θέματα του αρέσει να τον κολακεύουν. Σκοπός τους είναι
να πληροφορήσουν για τα πιστεύω, τις εμμονές, τις ασχολίες, τις ιδιαίτερες
προτιμήσεις του ξένου ηγέτη ούτως ώστε ο αμερικανός πρόεδρος να χειριστεί καλύτερα
τη συνάντηση για να κερδίσουν όσον το δυνατόν περισσότερο τα αμερικανικά
συμφέροντα.

Ο προβολέας φωτίζει τη συνεδρίαση της αμερικανικής
Επιτροπής.

Προβάλλεται σε μεγάλη οθόνη η εκπομπή της Ελίτας
Μιχαηλίδου, υποτιτλισμένη στα αγγλικά.

Ελίτα Μιχαηλίδου: Φαίνεται κύριε Χριστόφια, ότι οι ξενοι
ηγέτες σας συμπαθούν…

Δημήτρης Χριστόφιας: «Κοιτάξτε! Εξαρτάται πόσο ανθρώπινος είσαι,
πόσο κοινωνικός είσαι και πόσο σωστά υπερασπίζεσαι τα δίκαια της χώρας σου
πρώτα απ’ όλα, αλλά και τα δίκαια των ανθρώπων που θεωρείς ότι πρέπει να
υπερασπιστείς. Ας πούμε, ξέρω γω ο Σαρκοζί πότε το είπε,γιατί το είπε; Ο
Σαρκοζί το είπε όταν συζητείτο θέμα φορολογίας των τραπεζικών πράξεων. Το
λοιπόν… Και είπα εγώ ότι, ‘‘Νικολά» -επειδή ήταν ντούρος υπέρ- του λέω,
‘‘στην επόμενη συνάντηση θα φέρω την ταυτότητα του ΑΚΕΛ να σου την εγχειρίσω.
Θα σε κάνω κομμουνιστή». Και μου λέει, ‘‘αν είναι αυτός ο κομμουνισμός που
βλέπει τον κόσμο, είμαι και εγώ κομμουνιστής». Εννοεί ότι είναι κοντά στον
άνθρωπο, τέλος πάντων. Αυτή η οικειότητα είναι πολύ σημαντική, διότι κερδίζεις
τον άλλο και δημιουργείς τις προϋποθέσεις να μπορεί να σε ακούσει και σε
πολιτικά πράγματα και σε ανάγκες πολιτικές που έχει ο τόπος μας».

Πολιτικός αναλυτής, μέλος της Επιτροπής. -Τον αθεόφοβο τον Σαρκοζί, πώς τον κατάφερε τον μίστερ Χριστόφιας.
Ακόμη λίγο και θα του έλεγε ότι η Κάρλα Μπρούνι θα γινόταν μέλος της ΠΟΓΟ.

Ψυχολόγος, μέλος της Επιτροπής. -Ωραία, η Κάρλα Μπρούνι και Έρση Χριστόφια
στο προεδρείο χαιρετίζουν το Συνέδριο της ΠΟΓΟ.

Ο
κομπιουτεράς της Επιτροπής πληκτρολογεί κάτι και γίνεται μοντάζ, η Κάρλα
Μπρούνι και η Έρση Χριστόφια ως παλιές συντρόφισσες χαιρετίζουν τα γυναικεία
πλήθη της ΠΟΓΟ που όρθια παραληρούν.

Ψυχολόγος: -Ας αφήσουμε την πλάκα. Πίσω
στη δουλειά μας. Λοιπόν, του αρέσει να πιστεύει ότι προκαλεί συμπάθειες, ότι
ξεκίνησε από χαμηλά κοινωνικά στρώματα.

Πολιτικός αναλυτής: -Κι ότι ο πατέρας του ήταν κτίστης.

Αξιωματικός: – Θα ήταν καλό ο πρόεδρος να του πει για το
πνεύμα της ειρήνης, ότι αυτές οι οδυνηρές καταστάσεις του πολέμου, όπως με τους
Τούρκους δεν πρέπει να επαναληφθούν. Πολέμησε το 74, δεν είναι έτσι;

Πολιτικός αναλυτής: -Δεν πρέπει να το θίξει αυτό. Είναι
άκαπνος.

 Πολιτικός αναλυτής
Β’: -Λοιπόν ο πρόεδρος θα πρέπει να του πει ότι, μόλις τον είδε, κύματα
συμπάθειας τον κατέκλυσαν. Δεύτερον θα του πει: κοιτάξτε μίστερ Χριστόφιας και
συ και γω ξεκινήσαμε από χαμηλά και βγήκαμε στα ανώτατα δώματα της χώρας μας,
ξέρουμε τα βάσανα του λαού. Αν του πετάξει ο μίστερ Χριστόφιας ότι είχε πατέρα
κτίστη τότε ο πρόεδρος θα του μιλήσει για το πνεύμα της οικοδόμησης, να
χτίσουμε γέφυρες, τότε θα του πετάξει και για κάποιες παραχωρήσεις στην
Τουρκία. Αυτό, ρε παιδί μου, το πνεύμα του χτισίματος…

Πρόσθεση +++++++++++++++++++

Σκηνή Β’. Μπαίνει στην αίθουσα ο
Ομπάμα, με τις αθλητικές φόρμες.

Ομπάμα:-
Λοιπον παιδιά, τι έχουμε γι’ αυτόν. Να του πετάξω κάτι για αθλητικά; Ασχολείται με κάποιο σπορ;

Στρατιωτικός : -Σκράπας.

Ομπάμα. Λογοτεχνία; Διαβάζει;

Ψυχολόγος: -Σκράπας.

Ομπάμα: -Με την ευκαιρία της συνάντησης είπα να δω ξανά τον Οθέλλο, ο Σαιξπηρ τοποθετεί το έργο στην Κύπρο, να του μιλήσω γι’ αυτό.

Ψυχολόγος: -Σαίξπηρ, απαπά! Αυτόν οι Ακελικοί τον θεωρούν πράκτορα του καπιταλισμού γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια ο μίστερ Χριστόφιας διάβασε μόνο κάτι από μια ανθολογία Τουρκοκυπρίων ποιητών. Ότι γράψουν οι Τουρκοκύπριοι το θεωρούν επαναστατικό διάβασμα!!!

Ομπάμα: -Αυτή η βλακεία είναι ωφέλιμη για μας, να μου βρείτε μια ανθολογία Τουρκοκυπρίων.

 Κάθεται για κατατόπιση.

Προβάλλεται
στην οθόνη η φωτογραφία του Χριστόφια, υποδέχεται κάποιον  κάτω από τη φωτογραφία του Λένιν.

Ομπάμα:
-Ουάου, είναι ο μόνος ηγέτης της Ευρώπης που έχει τον Λένιν σε πρώτο πλάνο.

Στρατιωτικός:
-Έχει βίδα, σπούδασε στη Σοβιετική Ένωση, στη σχολή των στελεχών.

Ψυχολόγος:
Κύριε πρόεδρε, αν το χειριστείτε καλά, αυτό το θέμα με τον Λένιν, μπορεί να
κερδίσετε πολλά. Με τον Λένιν μπορεί να τον καταφέρετε να δώσει εκ περιτροπής
προεδρία, να τον καταφέρετε να παραμείνουν οι έποικοι, ακόμη και σταθμισμένη
ψήφο. Θα επαινέσετε τον Λένιν και θα κερδίσετε στα άλλα

Πρόσθεση
++++++++++++++++++

Σκηνή
Γ. Συνάντηση Χριστόφια – Ομπάμα. Συζητούν.

Ομπάμα
: -Μιστερ Χρστόφιας ο Λένιν είχε πει και άλλα αλλά εγώ έχω ενστάσεις

Χριστόφιας:
-Μίστερ Ομπάμα όπως είπε ο Λένιν στο έργο του «Τι να κάνουμε»………..
Επιχειρηματολογεί.

Ομπάμα:
-Φαίνεται σοφό αυτό του Λένιν, μάλλον είχε δίκαιο. Με τη βοήθειά σας κατάλαβα πόσο προωθημένο πνεύμα ήταν Ο Λένιν.

Χριστόφιας:
-Είδες που ελάλουν σου μιστερ Ομπάμα

Ομπάμα:
-Να δούμε τώρα και κάποιες κινήσεις και παραχωρήσεις που θα κάνουν την Τουρκία
να δελεαστεί, να χτίσουμε

Χριστόφιας:
-Ο πατέρας μου ήταν κτίστης

Πρόσθεση
++++++++++++++++++

Σκηνή Δ. Άφιξη του Κυπρίου προέδρου στο αεροδρόμιο
Λάρνακας. Δηλώσεις προς τους δημοσιογράφους.

Κύπριος
πρόεδρος: -Επιπόλαιοι με κατηγορούν ότι έκανα και άλλες υποχωρήσεις στη
συνάντηση με τον Ομπάμα. Δεν γνωρίζουν τον τρόπο που εργάζομαι, πως κτίζω. Και
πρέπει να ξέρετε ότι έχει σημασία ο τρόπος που μιλάς στον άλλο. Να εγώ μίλησα
με τον Ομπάμα για τον Λένιν και τον έκανα λενινιστή. Του είπα θα του στείλω και
το καταστατικό του ΑΚΕΛ να δει και άλλες θέσεις μας, αύριο μπορεί να δηλώσει
κομμουνιστής και ακελικός.

Τελική σκηνή Ε. Όλη η Κύπρος κλαίει. Κλαίει γοερά.
Αυτό μπορεί να δοθεί με κινηματογραφημένα στιγμιότυπα που θα προβάλλονται στη
θεατρική σκηνή. Κλαίνε όλοι, γνωστοί και άγνωστοι, επώνυμοι και μη, ο Άριστος Μιχαηλίδης, ο Άρης Μαυροσκούφης, ο Κούλης Μαυρονικόλας, ο Συλικιώτης, ο Τσαλακός, ο Ανδρέας Χατζηθωμάς, μαθητές – μαθήτριες, μεγάλοι – μικροί, ο Αρχιεπίσκοπος, ο μητροπολίτης Μόρφου, ο Άρης Βικἐτος, άνθρωποι της πόλης και του χωριού, ο Μιχάλης Πασιαρδής, χορευτές και άνθρωποι που δεν ξἐρουν ένα βήμα, καλλίφωνοι και παράφωνοι, ο Παντελής Βουτουρής, ο Κώστας Βασιλείου κ.λπ.κλπ.. Ανάμεσά
τους ακόμη ο Πάμπος Παπαγεωργίου, ο Γουλιάμος, αυτοί κλαίνε σίγουρα από συγκίνηση
για τα επιτεύγματα του Κυπρίου προέδρου (-σοφός, -άξιος, μεγάλος ηγέτης -είδες
ο δικός μας πως τα καταφέρνει! θα μονολογούν ενώ θα πέφτει το δάκρυ κορόμηλο)
και άλλοι πολλοί που θα κλαίνε από απελπισία για την κατάντια μας. Κλάμα, όχι
αστεία, εκατέρωθεν. Η Κύπρος διχοτομείται, διχάζεται στο κλάμα, κλαίνε όλοι,
αλλά για δυο διαφορετικούς λόγους.

Ήδη
οι ηθοποιοί κάθισαν στην πλατεία του θεάτρου και άρχισαν το κλάμα, που
μεταδίδεται στους υπόλοιπους θεατές. Ο παρουσιαστής ανεβαίνει στο πιο ψηλό
σκαλί. Προς τους θεατές:

-Εσείς,
γιατί κλαίτε;

ΑΥΛΑΙΑ

Η καλή κουβέντα που δεν πρόλαβες –μνήμη Γιάννη Βαρβέρη

Θα με κυνηγά πάντα η καλή κουβέντα που δεν πρόλαβα να πω. Και ούτε θα μπορέσω να την πω ποτέ γιατί έγινε το ανεπανόρθωτο. Αυτός που θα την άκουγε έφυγε από τη ζωή. Μου τηλεφώνησε απροσδόκητα ο ξάδελφός μου ο Χριστόδουλος Μουρούζης, μονίμως εγκαταστημένος στη Λεμεσό τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ξάδελφε, μου είπε, μεγαλώσαμε μαζί κι όμως χαθήκαμε, να βρεθούμε να πούμε μια κουβέντα. Πράγματι είχαμε δέκα χρόνια και περισσότερο να συναντηθούμε. Του υποσχέθηκα ότι όταν θα κατέβαινα στη Λεμεσό, με την πρώτη ευκαιρία, θα του τηλεφωνούσα για να τα πούμε. Κάποιο τρέμουλο στη φωνή του με έκανε να ρωτήσω έναν κοινό γνωστό, έμαθα για την αρρώστια του, ύποπτη κι επικίνδυνη, ότι δυσκολευόταν να περπατήσει. Ύστερα από δεκαπέντε μέρες όταν θα πήγαινα στη Λεμεσό έγραψα το τηλέφωνό του, μόλις τέλειωνα τις δουλειές του υπουργείου θα του τηλεφωνούσα. Όμως οι δουλειές δεν τέλειωσαν εύκολα, κάποια στιγμή που γύρεψα το τηλέφωνό του δεν το βρήκα, συνέχισα με τις πιεστικές εκκρεμότητες, εν τέλει δεν κατάφερα να επικοινωνήσω μαζί του, σκέφτηκα: την επόμενη εβδομάδα σίγουρα. Θα του έδινα κουράγιο, θα του έλεγα την καλή κουβέντα, θα του μιλούσα για τα παιδικά μας χρόνια και τα φοιτητικά. Την επόμενη εβδομάδα πηγαίνοντας στη Λεμεσό, σε μια σελίδα που έσκισα από τετράδιο, έγραψα το τηλέφωνό του : Χριστόδουλος Μουρούζης 25730420, κι έβαλα την κόλλα στο πάνω μέρος της υπηρεσιακής τσάντας, στο πιο εμφανές σημείο. Το μεσημέρι θα τον έπαιρνα, να περνούσα για έναν καφέ τουλάχιστον. Στις 12 το μεσημέρι έμαθα τα νέα, τη νύχτα είχε μια επιπλοκή, τον πήραν εσπευσμένα στην κλινική, πέθανε το πρωί. Έμεινα άναυδος, το τηλέφωνό του και η πρόσκλησή του να βρεθούμε φωτίστηκαν διαφορετικά, ότι είχε καταλάβει που οδεύανε τα πράγματα και έκανε προσκλητήριο παλιών φίλων, για έναν αποχαιρετισμό και μια καλή κουβέντα. Κι εγώ δεν ανταποκρίθηκα. Την άλλη μέρα στην κηδεία του ένιωσα την απελπισία για τον καλό λόγο που δεν πρόλαβες να πεις. Ανεπανόρθωτα πια.

Με τον Γιάννη Βαρβέρη είχαμε  επικοινωνία πολύ σπάνια, όμως όταν βρισκόμασταν, ή σε τηλεφωνήματά μας, πιάναμε αμέσως το κομμένο νήμα, μιλούσαμε λες και συνεχίζαμε χτεσινή κουβέντα. Τον προσκαλέσαμε στη Λευκωσία, στις «Ποιητικές βραδιές με πανσέληνο», του άρεσε πολύ. Απήγγειλε πολύ ωραία, χειροκροτήθηκε από τον κόσμο, η εκδήλωση πέτυχε. Επισήμως είμαι πενήντα χρονών, μου είπε στις κουβέντες μας, όμως βιολογικά έφτασα στα εβδομήντα χρόνια. Μου μίλησε πολλές φορές για τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, νεφρικά και άλλα, για τις αιμοκαθάρσεις στην κλινική, τον συγχρωτισμό με διάφορους ανθρώπους, πως έμαθε να επικοινωνεί με συνταξιούχους στρατιωτικούς και ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων που όταν μπήκε δυναμικά στην πνευματική ζωή του τόπου δεν διανοείτο ότι θα είχε ποτέ επαφή μαζί τους. Κι όμως αυτοί πια αποτελούσαν τον κόσμο του στις ατέλειωτες ώρες της αιμοκάθαρσης, έμαθε να αποκαλύπτει τον εαυτό του και σ’ αυτούς -και να δέχεται τον κρυμμένο εαυτό τους.

Η συνεχώς κατηφορική πορεία της υγείας του και η διαδρομή φθοράς του σώματος και της μορφής του τον οδήγησε σε μια σπουδή θανάτου και σε ανεπανάληπτα ποιητικά κρυσταλλώματα. Τα ποιήματα του κινούνταν στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου, ζώντες και τεθνεώτες συνυπάρχουν και διαλέγονται, δεν γνωρίζεις κάποτε αν γεννιούνται πεθαμένοι ή αν θάβονται και προχωρούν στο επέκεινα ζωντανοί -«ζώντες των εκείνων θάνατον, τον δε εκείνων βίον τεθνεώτες». Αυτή η ποίηση στα όρια του θανάτου τον οδήγησε στην επιμονή του ουσιαστικού, απέκοπτε κάθε περιττό, οι στίχοι του χωρίς το υδαρές και το λιπώδες για να μην πω ότι απέκοπτε και από το ψαχνό.

ΓΚΑΦΑ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ

 Ήμασταν λέει καθισμένοι κι οι τρεις όπως παλιά, σ’ ένα καλό εστιατόριο Κυριακής. Μεσημέρι κι η μητέρα μου είχε τη σημερινή της ηλικία που δε γνωρίζω ακριβώς, πάντως άνω των εβδομήντα, εγώ μια αδιάφορη, ας πούμε πάλι τη σημερινή. Όμως ο πατέρας ήταν κάπως πιο νέος από κείνην, ενώ μου είναι γνωστό το αντίθετο. Το εστιατόριο με πολλή κίνηση αλλά χωρίς φασαρία και μπροστά μας ήδη σερβιρισμένα τρία πιάτα που όμως δεν είχαμε παραγγείλει.

 Πήρα εγώ το συκώτι, ο μπαμπάς το φιλέτο κι έμεινε για τη μαμά μια μερίδα αρνάκι.

 -Το αρνάκι βλάπτει, παρ’ το εσύ καλύτερα που είσαι πεθαμένος, είπα στον πατέρα μου.

Με κοίταξε όπως κοιτάζουν οι νεκροί και ξυπνάς.

Η ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη είναι ένας συνεχής αποχαιρετισμός, μια διαρκής μελέτη για τη διάπλευση της Αχερουσίας. Έτσι είδε απομυθοποιητικά, όχι από την πλευρά στρατευμένου σε εύκολη πολιτική παράταξη, τον σύγχρονο ρυθμό ζωής όταν όλα καμώνονται ότι ακτινοβολούν από επιτυχία, νεότητα, υγεία και χαρά, όταν όλα αποφεύγουν να σταθούν στο κοινόχρηστο θέμα του εκμηδενισμού και της ανυπαρξίας, συνέλαβε εύστοχα αυτή την κοινωνία που δεν θέλει να διανοηθεί για τη φθορά και την αποχώρηση. Πολύ μου άρεσε το ποίημά του «Οδικές γέφυρες» όταν διαβλέπει και άλλα πράγματα σε αυτή τη μανία σύζευξης των τμημάτων της ξηράς:

ενώστε τα λοιπόν ενώστε τα όλα.

Μην τους αφήσετε

ούτ’ ένα υπαινιγμό

Αχερουσίας.

Αυτός εκεί συνέχεια, πάντα αχερουσιακός, τα ποιήματά του κτερίσματα, ως επί τύμβω επιγραφές, ένα σαβουάρ μουρίρ. Αυτά τα γνωρίσματα τα είχαμε δει όλοι όσοι αγαπούσαμε την ποίησή του, όμως ο θάνατος του Γιάννη Βαρβέρη μας τα αποκάλυψε με άλλες διαστάσεις, με άλλη ένταση. Ο θάνατος του ποιητή συνέτεινε σε μια νέα γέννηση της ποίησης του, έξω από τους συσχετισμούς με την παρουσία του. Γιατί προηγουμένως η απολαυστική του εξομολόγηση, ο χαρίεις τρόπος του, το χιούμορ και η γοητεία του μας δέσμευαν. Τώρα χωρίς τον ίσκιο του ανδρός, τα ποιήματά του εντελώς αυτονομημένα έδειξαν την εν πλήρει ειλικρινεία εκδίπλωση του εαυτού του, την πίκρα και τη μελαγχολία του, τη μοναξιά του μέσα κόσμου του –σπαρακτική η επίκληση του πατέρα, του πεθαμένου πατέρα,- και τη γενναιότητά του να μιλήσει για το καίριο χωρίς φιοριτούρες. Και τη μάχη που έπρεπε να κερδίσει για την αξιοπρέπειά του, εξορκίζοντας τον θάνατο και παίζοντας μαζί του με ειρωνεία, ανατρεπτική χλεύη και σαρκασμό.

 SAVOIR MOURIR

Αν έρθετε στην κηδεία μου

θα ‘ρθώ κι εγώ στη δική σας.

Τα πενήντα χρόνια του αντιστοιχούσαν στα 70, ύστερα από έξι χρόνια που έφυγε μπορούμε να πούμε ότι ο Γιάννης Βαρβέρης πέθανε στα 78 του. Το λες και φαίνεται απλή αριθμητική πράξη των τριών, όμως αν αγαπάς τον άνθρωπο πρέπει να νιώσεις τον πόνο του κορμιού του, την πίκρα της σκέψης του για την επέλαση της φθοράς που προχωρεί ακάθεκτη με διαφορετικούς ρυθμούς παρά εκείνη των άλλων ανθρώπων, που φορτώνεται συμπιεσμένα και άλλα 22 χρόνια πτώσης.

Του τηλεφώνησα πριν έξι μήνες για να του αναφέρω ότι μου άρεσαν τα ποιήματά του που είδα στο περιοδικό Νέα Εστία και ότι κατ’ εξαίρεσιν ανθολόγησα τρία στο Ιστολόγιό μου, ενώ μέχρι τότε ανθολογούσα από αυτοτελείς εκδόσεις. Με ρώτησε με ενδιαφέρον να του πω πια ξεχώρισα, πολύ του άρεσε όταν του είπα ότι τα ποιήματα που ανθολογώ δεν τα ανεβάζω στην ιστοσελίδα μου με την εύκολη μέθοδο της σάρωσης και της αντιγραφής-επικόλλησης, το χυδαϊστί λεγόμενο και κόπυ- πέιστ, αλλά θεωρώ υποχρέωσή μου να τα πληκτρολογώ εγώ ο ίδιος, ότι για τα ποιήματα αυτά που ξεχώριζα και αγαπούσα το ήθελα και γινόμουν ένας χειρώνακτας της αντιγραφής.

Πριν από λίγο καιρό προσπάθησα να επικοινωνήσω πάλι  μαζί του. Γιατί έκπληκτος είχα ανακαλύψει ένα απρόσμενο βιβλίο του για  τη χαρτοπαιξία με τίτλο Κόψε. Κυκλοφόρησε πριν από χρόνια με υπότιτλο: Μικρός χαρτοπαικτικός οδηγός. Στην αρχή το όνομα του συγγραφέα το εξέλαβα ως απλή συνωνυμία με το όνομα του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη. Ήξερα την αγάπη του για το χαρτί και για το πόκερ. Πως ήταν ένας ευπατρίδης αυτού του παιγνιδιού, πως ιερουργούσε όταν έκοβαν την τράπουλα του πόκερ, παιγνίδι που αποτελεί ένα από τα εκπληκτικότερα επινοήματα του ανθρώπινου μυαλού, παιγνίδι που αναδιπλώνεται ανάμεσα στη σκέψη και την τύχη, την μπλόφα και την απ΄ευθείας επίθεση. Μα δεν περίμενα ότι ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης θα έφτανε και σε συγγραφή σχετικού βιβλίου. Έψαξα το θέμα, δεν ήταν συνωνυμία,  ήταν ο ίδιος, σε μια αναπάντεχη αποκάλυψη και μιας άλλης πτυχής του εαυτού του.

Έτσι έστησα θεατρικά την επόμενη επικοινωνία μας. Τον πήρα τηλέφωνο και μόλις άνοιξε η γραμμή είπα: Έκοψα. Έτσι για να πάρουμε το νήμα της συζήτησης για το πόκερ, μανιώδης κι εγώ γι’ αυτό το παιγνίδι. Όμως ήταν ο αυτόματος τηλεφωνητής του Βαρβέρη, δεν είπα τίποτε άλλο γιατί δεν ήθελα τη διαμεσολάβηση αυτού του τεχνήματος, ήθελα να το σηκώσει ο ίδιος. Στον προτροπή-τίτλο του βιβλίου του: Κόψε να ακούσει το δικό μου: Έκοψα, θα κάναμε ωραίο παιγνίδι, παιγνίδι- συζήτηση για το πόκερ και την ποίηση. Και μετά θα του έλεγα την καλή μου κουβέντα, πόσο αγαπούσα τα ποιήματά του, ότι τώρα μελετούσα τους στίχους του από μια νέα σκοπιά, πως διαλέγεται ως προσωκρατικός για το θέμα της αναχώρησης. Τον τελευταίο μήνα τον πήρα στο τηλέφωνο τρεις φορές, για να πω: Έκοψα, πάντα ο αυτόματος τηλεφωνητής. Προχτές άκουσα για τον ξαφνικό θάνατό του. Η καλή κουβέντα μου έμεινε ανεπίδοτη και πικρή. Δεν τη χρειαζόταν ο Γιάννης Βαρβέρης, εγώ χρειαζόμουν να την πω.

Πάλι ανακατεύουν την τράπουλα. Και πάλι κόβει ο Θάνατος για να μοιράσει ο Χρόνος.

.

.

.

Υ.Γ. Όρθρου βαθέος ή Βαθέος γήρατος /Ύπνου βαθέος. Με αφορμή την έκδοση της τελευταίας, μεταθανάτιας συλλογής του Γιάννη Βαρβέρη Βαθέος γήρατος

Η ποίηση για το γήρας της μητέρας καθώς και για τον επικείμενο θάνατό της έδωσε ποικίλα ποιητικά επιτεύγματα, με κύρια χαρακτηριστικά τον λυγμό, την έντονη πίκρα και τον πόνο, το σπάραγμα για την συντελεσθείσα ή αναμενόμενη αποχώρηση/απουσία.

Στην τελευταία, μεταθανάτια, συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη με τίτλο Βαθέος γήρατος, (Κέδρος 2011)  που αναφέρεται στο θέμα της μητέρας (γήρας και θάνατος) ο Γιάννης Βαρβέρης  πέτυχε μια πρωτόφαντη μείξη.  Χωρίς την  πίστη από το  ευφρόσυνο μήνυμα «όρθρου βαθέος», με πίκρα μα και αποστασιοποίηση, με πόνο μα και τρυφερότητα μετεωρίζεται σε ένα στοχαστικό σπαραγμό  μεταξύ βαθέος γήρατος και ύπνου βαθέος, εκφράζει πένθος για την ζωντανή πλην γηραιά μητέρα, στοργικός πονεί για το αναπότρεπτο μα σώζει κινήσεις , εκφράσεις και παρουσίες το αγαπημένου προσώπου που οσονούπω αναχωρεί, εκφράζει το πένθος και την οδύνη με μια φιλοσοφική αποδοχή και κάποτε  διαχέει στις σελίδες ένα χιούμορ εκλεπτυσμένο, χωρίς φτήνια, αλλά  με σπάνια διανοητική ευγένεια και ψυχική ενατένηση.

Κοιμάσαι;

 

Να μην τηλεφωνώ τη νύχτα αργά, μου λες

γιατί κοιμάσαι.

Όμως σε ώρες αδυσώπητες

εγώ τηλεφωνώ αν κοιμάσαι

ή εκοιμήθης.

 

-Κοιμήσου τώρα, καληνύχτα.

Κι όμως πρόκειται για το θέμα του γήρατος και της αναχώρησης του πιο αγαπημένου προσώπου, της μητέρας που του χάρισε «μια ζωή/ και γλώσσα μία.» Κι όμως πρόκειται για την ποίηση ενός ανθρώπου που έγραψε προηγουμένως με σπαρακτικό τρόπο για την απουσία του νεκρού πατέρα. . Κι όμως πρόκειται για την ποίηση ενός ανθρώπου που έγραψε προηγουμένως με σπαρακτικό τρόπο για την απουσία του νεκρού πατέρα.

Ο Γιάννης Βαρβέρης μας προειδοποιεί από την προηγούμενη συλλογή του Ο άνθρωπος μόνος  (Κέδρος 2009):

Σταθμός Πελοποννήσου

κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι

μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.

Είμαστε γέροι πια κι οι δυο

κι εγώ αφού γράφω ποιήματα

πιο γέρος

Το γήρας είναι κοινό  πια χαρακτηριστικό για τον ποιητή και τη μητέρα του [=μας ενοχλεί το γήρας του/ ή μήπως ενοχλείται απ’ το δικό μας (ποίημα: Δυσαρέσκειες, σ.58)]. Κάποια στιγμή, αντικαθιστά, ως καβαλιέρος, τον απολεσθέντα πατέρα, μπαίνει στα ίδια ηλικιακά πεδία του   πάλαι ποτέ γονεϊκού ζεύγους:

Tino Rossi

Βάζω συχνά cd κι ακούμε στο δωμάτιο

μουσική που ακούγατε μαζί.

 

Σήμερα Τίνο Ρόσσι.

 

Ξάφνου σηκώνεσαι

και με τα μικρά βήματά σου

αρχίζεις σχεδόν να χορεύεις.

Σε πλησιάζει ο καβαλιέρος σου

σε σφίγγω

και στρέφω αλλού το πρόσωπό μου

 

-όσο μπορώ να επιτείνω τη σύγχυση.

Εδώ πιστεύω ότι αξίζει η παράθεση δυο μικρών αποσπασμάτων που φωτίζουν καλύτερα αυτό που θέλω να εκφράσω. Προέρχονται από ένα κείμενο που γράφτηκε με το άκουσμα του θανάτου του Γιάννη Βαρβέρη και πριν διαβάσω τη συλλογή του Βαθέος γήρατος: «Με τον Γιάννη Βαρβέρη είχαμε  επικοινωνία πολύ σπάνια, όμως όταν βρισκόμασταν, ή σε τηλεφωνήματά μας, πιάναμε αμέσως το κομμένο νήμα, μιλούσαμε λες και συνεχίζαμε χτεσινή κουβέντα. Τον προσκαλέσαμε στη Λευκωσία, στις «Ποιητικές βραδιές με πανσέληνο», του άρεσε πολύ. Απήγγειλε πολύ ωραία, χειροκροτήθηκε από τον κόσμο, η εκδήλωση πέτυχε. Επισήμως είμαι πενήντα χρονών, μου είπε στις κουβέντες μας, όμως βιολογικά έφτασα στα εβδομήντα χρόνια. Μου μίλησε πολλές φορές για τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, νεφρικά και άλλα, για τις αιμοκαθάρσεις στην κλινική, τον συγχρωτισμό με διάφορους ανθρώπους, πως έμαθε να επικοινωνεί με συνταξιούχους στρατιωτικούς και ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων που όταν μπήκε δυναμικά στην πνευματική ζωή του τόπου δεν διανοείτο ότι θα είχε ποτέ επαφή μαζί τους. Κι όμως αυτοί πια αποτελούσαν τον κόσμο του στις ατέλειωτες ώρες της αιμοκάθαρσης, έμαθε να αποκαλύπτει τον εαυτό του και σ’ αυτούς -και να δέχεται τον κρυμμένο εαυτό τους. […] Τα πενήντα χρόνια του αντιστοιχούσαν στα 70, ύστερα από έξι χρόνια που έφυγε μπορούμε να πούμε ότι ο Γιάννης Βαρβέρης πέθανε στα 78 του. Το λες και φαίνεται απλή αριθμητική πράξη των τριών, όμως αν αγαπάς τον άνθρωπο πρέπει να νιώσεις τον πόνο του κορμιού του, την πίκρα της σκέψης του για την επέλαση της φθοράς που προχωρεί ακάθεκτη με διαφορετικούς ρυθμούς παρά εκείνη των άλλων ανθρώπων, που φορτώνεται συμπιεσμένα και άλλα 22 χρόνια πτώσης.»

Με αυτές τις σκέψεις πλησίασα την τελευταία συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη και ένιωσα το ξεχωριστό της χρώμα. Είχαμε μια ποιητική συλλογή, για το γήρας και την προσδοκώμενη απώλεια της μητέρας όμως και για το γήρας και την προσδοκώμενη αναχώρηση του ίδιου του ποιητή, με πρωτόγνωρες πλευρές γιατί  ο ποιητής και η μητέρα είχαν σιγά σιγά γίνει συνομήλικοι. Εξ άλλου έφυγαν λόγω φθοράς την ίδια εποχή, μέσα σε 60 μέρες και οι δυο τους.

ΜΗΝ ΠΟΥΛΗΣΕΙΣ ΤΟ ΣΚΟΥΤΕΛΙ

Σε ένα ματαιόσπουδο και σπουδαιοφανές φιλολογικό σημείωμα, ο κ. Σάββας Παύλου, ο γνωστός ανιαρός και μικροφίλολογος των πνευματικών μας κύκλων, προσπάθησε να καταρρίψει την ερμηνεία, που προτεινόταν στο γλωσσάρι της έκδοσης: ΘΕ.ΠΑ.Κ. Λεόντιος Μαχαιράς, Χρονικό της Κύπρου, ότι σκουτέλι σημαίνει σπίτι. Ο τάλας, νόμισε ότι μας θάμπωσε με τη χαμηλού επιπέδου σημειωματογραφία του. Πλην ο κ. Μιχάλης Πιερής, μείζων και υπερκείμενος εν τοις φιλολόγοις, επέπεσε και ως πέλεκυς, φιλολογικός και πνευματικός πέλεκυς, τον αποκεφάλισε.  Με ένα δημοσίευμα 11 ολόκληρων σελίδων στο περιοδικό  Ύλαντρον, τον αποστόμωσε, απέδειξε περίτρανα ότι σκουτέλι σημαίνει σπίτι. Το ουσιώδες είναι ότι ο κ. Παύλου έσκασε, αποστομώθηκε.

Πλην, τελευταία, ανακοινώθηκε πως θα ανεβαστεί ένα  θεατρικό έργο του κ. Μιχάλη Πιερή και ότι αυτό αναφέρεται στη γνωστή και παγιωμένη στη λογοτεχνική θεματογραφία υπόθεση  για την πώληση του παλιού οικογενειακού σπιτιού. Επιμονή και άρνηση της πώλησης ή προσχώρηση στους νέους καιρούς; Τίτλος του θεατρικού του έργου: Το σπίτι. Γιατί όμως Το σπίτι; Γιατί όχι Το σκουτέλι, τίτλος που θα έδινε άλλη διάσταση με την κατά κ. Πιερή ιδιωματική λέξη που σημαίνει το ίδιο; Στην αρχή νόμισα ότι αποτελεί νέα πλεκτάνη και σκευωρία των άλλων θεατρικών συντελεστών  για να μην προβάλλεται στον τίτλο μια  λέξη με έντονο ιδιωματικό φορτίο. Αγνοώ, όμως, αν συναίνεσε ο συγγραφέας στις υποτιθέμενες αυτές πιέσεις ή αν αυτό αποτελεί δική του επιλογή. Πάντως και στις δυο περιπτώσεις η τιτλοφορία Το σπίτι αφήνει την ταλαίπωρη λέξη: το σκουτέλι, έκθετη και ορφανή, παραπεταμένη σαν σκυλί στο δρόμο.

Οραματίζομαι νέους καιρούς που οι έφηβοι και οι κύκλοι των αμφισβητιών και των ενεργών πολιτών θα γράφουν συνθήματα στους δρόμους ακόμη και για πολιτιστικά και γλωσσολογικά θέματα. Όπως: Πιερή μην πουλήσεις το σκουτέλι, δίσημο αυτό, δηλαδή α) μην πουλήσεις το σπίτι, το παλιό και οικογενειακό –άρνηση με άλλα λόγια της προσχώρησης στους ρυθμούς του εκσυγχρονισμού και του εκχρηματισμού και β) μην πουλήσεις το σκουτέλι, δηλαδή μην αρνηθείς και μην προδώσεις τη λέξη σκουτέλι, χρησιμοποίησέ την αυτή ως τίτλο του έργου.

Γλωσσολογία, πνευματική ζωή, κοινωνιολογικές τομές και γκράφιτι στους τοίχους. Ωραίοι καιροί!

Μ. Κ.

Με αφορμή το θέμα Κουλία. Κομματοκρατία και ελευθερία της συνείδησης

Στη σημερινή εποχή με τις ρηξικέλευθες και επαναστατικές αλλαγές, με τις νέες μορφές επικοινωνίας και έκφρασης, με το διαδίκτυο να συνδέει όλο τον πλανήτη, με την ελεύθερη ροή των πληροφοριών και της γνώσης, με τη, σε πραγματικό χρόνο, παρακολούθηση του τι συμβαίνει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης,  η ανθρωπότητα προσπαθεί να βρει νέους τρόπους οργάνωσης και έκφρασης της κοινωνίας. Αναφέρω ενδεικτικά: η ηλεκτρονική πολιτεία, τα δημοψηφίσματα, η αποκέντρωση, οι επιτροπές πολιτών, σήμερα στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών κ.λπ.

Μέσα σ’ αυτά τα δεδομένα μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι στην Κύπρο επικρατεί μια παρωχημένη κομματοκρατία, εγκλωβιστική και με στρέβλωση των εκφράσεων και θελήσεων της κοινωνίας.

Όσοι έχουν μελετήσει στοιχειωδώς μαρξισμό γνωρίζουν ότι η κομματική ιεραρχία και τα ανώτατα δώματα των κομμάτων δεν αποτελούν καθρέφτη στον οποίο αντανακλάται η βούληση της κομματικής τους βάσης. Υπάρχει ένα μεγάλος βαθμός ανεξαρτησίας που επιτρέπει ελιγμούς, στρεβλωτικές αποφάσεις, λοξοδρομίσματα, καιροσκοπισμούς και άλλα πολλά, υπάρχει με άλλα λόγια ένα αυτονομημένο επίπεδο που έχει τους δικούς του λόγους, τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του λογικές, που πολλές φορές δεν εκφράζουν τα κομματικά τους μέλη.

Τα προηγούμενα και τα επόμενα αποτελούν επιστέγασμα συζητήσεων, εδώ και καιρό, με αρκετούς οι οποίοι παρακολουθούν, αδέσμευτα και απροκατάληπτα, τις πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο, η υπόθεση Κουλία τα επανέφερε ξανά στην επιφάνεια. 

Για το θέμα της κομματοκρατίας λίγα λόγια:

Α. Εν πρώτοις η Βουλή ονομάζεται Βουλή των αντιπροσώπων και όχι Βουλή των κομμάτων

Ο βουλευτής δίνει πρωτίστως λόγο στη συνείδησή του και όχι  στην κομματική πειθαρχία. Η προτεραιότητα της κομματικής πειθαρχίας που προβάλλουν τα κόμματα μετατρέπει τη Βουλή σε χώρο στοιχημένων κομματικών μαντριών. Όχι, ο βουλευτής ψηφίζει με γνώμονα αρχές, προτάγματα, αξίες, αυτό που του επιβάλλει η συνείδησή του. Αν αυτό συμπίπτει με θέματα κομματικών επιλογών καλώς αν όχι πρέπει στα θεμελιακά και κεφαλαιώδη να προχωρήσει μόνος του.  

Β. Ένα άλλο πράγμα που αναδεικνύει την κομματοκρατία είναι το ότι για την είσοδο στη Βουλή των Αντιπροσώπων  δεν χρειάζεται σταυρός προτίμησης για τον αρχηγό του κόμματος. Καταστρατηγείται έτσι η έννοια της δημοκρατίας και θολώνεται το θέμα της βούλησης του λαού. Από πού και ως που ένας κομματικός μηχανισμός θα επιβάλλει είσοδο στη Βουλή ενός στελέχους χωρίς ένα σταυρό προτίμησης, επειδή τον ονόμασε αρχηγό κόμματος.  Θυμίζω ότι στη Κυπριακή Βουλή υπάρχουν έξι κόμματα, αυτό σημαίνει ότι, αν ασκήσουν όλα αυτό το δικαίωμα, έξι από τους 56 βουλευτές (περίπου 11%)  εισέρχονται στη Βουλή χωρίς ένας πολίτης να τους δώσει έστω και μία ψήφο.  Η αναγκαιότητα να ψηφίζεται και ο αρχηγός κόμματος αναγκάζει τα κόμματα να αναδεικνύουν στην  ηγετική θέση προσωπικότητες με κύρος και αυτοπεποίθηση, με εκτόπισμα κομματικού σεβασμού και με ικανότητα να διαχειρίζονται καλά και να συντονίζουν σωστά τις διάφορες τάσεις και πολιτικές κατευθύνσεις που συνυπάρχουν σε ένα κόμμα. Και στις εκλογές να παίρνουν ένα μεγάλο αριθμό σταυρών προτίμησης γιατί είναι αποδεκτοί και έχουν κύρος σε όλες τις τάσεις της κομματικής βάσης. Η μη ψήφιση του αρχηγού από τον λαό επιτρέπει σε μια κομματική μερίδα που εκφράζει το 51% του κόμματος να επιβάλει ως αρχηγό ακόμη και μια μικρού εκτοπίσματος φυσιογνωμία η οποία στις εκλογές δεν έχει ανάγκη την ψήφο κανενός, δεν υπόκειται σε έλεγχο, επιβράβευση ή απόρριψη ή, απλώς,  έκφραση δυσθυμίας από την κομματική βάση

Γ. Δεύτερο η περικοπή μισθού από τους βουλευτές για τα ταμεία του κόμματος.  Η πολιτεία καταβάλλει ένα ποσό στον κάθε βουλευτή, που ονομάζεται αντιμισθία, για να προσφέρει απερίσπαστος και να αφοσιωθεί στα βουλευτικά του καθήκοντα. Η αντιμισθία δίνεται από την πολιτεία απ’ ευθείας στον βουλευτή, δεν μπορώ να κατανοήσω πώς κάποιο κόμμα διαμεσολαβεί μεταξύ της πολιτείας και του βουλευτή και παίρνει από τον μισθό του ένα ποσό για τα ταμεία του κόμματος. Είναι πράγματι κάτι το  ανεπίτρεπτο, μια αποθέωση της κομματοκρατίας. Αλήθεια τόσοι δικηγόροι στην Κύπρο, σε κάθε δρόμο υπάρχουν και δυο,  τι νομικό πολιτισμό παράγουν; Πως επεμβαίνουν; Ποια είναι η θεωρητική τους συμβολή; Γιατί δεν βγήκαν δέκα δικηγόροι να αναλύσουν τις συνέπειες αυτής της τακτικής, να δείξουν τι δικαιώματα καταστρατηγεί; Στην Ελλάδα παράγεται νομικός πολιτισμός, μιλάμε για εκατοντάδες βιβλία και άρθρα κάθε χρόνο, που εμβαθύνουν, μελετούν, δίνουν κατευθύνσεις για κάθε θέμα. Στην Κύπρο νομικός σημαίνει άνθρωπος που κοιτάζει απλώς τη δουλειά του και το δικηγορικό του γραφείο.

Δ. Πρόσφατα όταν είχαμε περίπτωση που ο επιλαχών έπρεπε να καταλάβει κενωθείσα θέση στη Βουλή δεν την πήρε με το επιχείρημα ότι το κόμμα με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές τον είχε διαγράψει λίγο καιρό προηγουμένως. Ε και; Κριτήριο είναι η λαϊκή βούληση και η επιλογή της ψήφου, ποιον ψήφισε ο λαός. Και ένας επιλαχών είτε διαγράφηκε είτε αποχώρησε από ένα κόμμα όταν κενωθεί μια έδρα και στις εκλογές πήρε το υψηλότερο  ποσοστό από τους υπόλοιπους επιλαχόντες  πρέπει  να πάρει την έδρα. Δηλαδή ο λαός ψηφίζει/επιλέγει και η κομματική νομενκλατούρα μπορεί να δώσει την έδρα σε όποιο θέλει απλώς με τη διαγραφή των ανεπιθύμητων; Γι’ αυτή την απόφαση δεν μίλησε οποιοδήποτε κόμμα. Είναι απλό, γιατί με την απόφαση αυτή επαυξάνεται το βεληνεκές της κομματικής νομενκλατούρας σε κάθε κόμμα. Έτσι όλοι προτίμησαν τη σιωπή γιατί όλα τα  ανώτατα κομματικά επίπεδα κέρδισαν ακόμη μερικούς πόντους στον τρόπο που διαχειρίζονται τις κομματικές τους  υποθέσεις.

Για το θέμα του κ. Κουλία τούτα τα λίγα:

Στα φοιτητικά μου χρόνια είχα συνεχή συντροφιά τον Βίλχελμ Ράιχ που πέτυχε τη σύζευξη μαρξισμού και ψυχανάλυσης/φροϋδισμού. Στη Μαζική ψυχολογία του φασισμού, τόνιζε το θέμα της «συναισθηματικής πανούκλας», που η χρήση της βοηθούσε στην επικράτηση του φασισμού αφού αυτή η πανούκλα με τις συνεχείς κορυφώσεις του συναισθήματος μεταδιδόταν εύκολα και απέκλειε την πολιτική ανάλυση, τη νηφάλια επιχειρηματολογία και την εκδίπλωση απόψεων και λογικών, πράγματα που προσιδιάζουν σε ελεύθερους πολίτες. Αυτή τη συναισθηματική πανούκλα μου θύμισαν οι δύο βουλευτές που ωρύονταν εναντίον του κ. Κουλία με μειωτικούς χαρακτηρισμούς και χωρίς επιχειρηματολογία.  Ήσαν και οι δύο ανεκδιήγητοι. Με αυτή τη συναισθηματική πανούκλα  υποβίβαζαν την κριτική σκέψη των μελών του ΔΗΚΟ, τους καλούσαν σε ένα συναισθηματικό κρεσέντο απόρριψης του βουλευτή που επέλεξε τη μοναχική πορεία.  Τους καλούσαν με άλλα λόγια να μη σκεφτούν.

Και φυσικά το ΔΗΚΟ έχει δικαίωμα να διαγράψει ένα μέλος του, ένα βουλευτή. Όμως με πολιτικό σκεπτικό, με επιχειρηματολογία και όχι με ύβρεις και συναισθηματική πανούκλα. Ο κ. Κουλίας ανέλυσε ότι θεωρεί τη συνεργασία ΑΚΕΛ ΔΗΚΟ πως επηρεάζει αρνητικά την πορεία του Κυπριακού και ότι ήθελε το κόμμα του να έχει κριτική στάση απέναντι στις παραχωρήσεις του Κυπρίου προέδρου.  Γι’ αυτό και είχε διαφορετική επιλογή στο θέμα της ψηφοφορίας στη Βουλή.  Γι’ αυτό πιστεύω ότι ένα σκεπτικό διαγραφής πρέπει να απαντά σε αυτά τα επιχειρήματα, να αποδεικνύει ότι το Κυπριακό δεν ζημιώνεται με αυτή την πορεία και ότι δεν χρειάζεται εντονότερη κριτική στάση στις παραχωρήσεις που έγιναν στο Κυπριακό. 

Όμως σήμερα σε αρκετά ευρωπαϊκά  κόμματα πνέει άλλος αέρας. Μιλούν για συνύπαρξη τάσεων, διαφορετικών απόψεων και προσεγγίσεων, για συγκλίσεις που επιτυγχάνονται με διαρκή ζύμωση και ανταλλαγή προβληματισμών και όταν δεν γίνεται αυτό κατορθωτό θεωρείται θεμιτή η διαφωνία και ο διαχωρισμός της θέσης. Προϋπόθεση όμως για μια τέτοια λογική και πορεία είναι η ηγετική φυσιογνωμία του πρώτου τη τάξει στο κόμμα, του αρχηγού με μεγάλο εκτόπισμα, με προσόντα και νοοτροπία που τον καθιστούν σεβαστό σε  όλες τις τάσεις και ροπές, που ξέρει να συντονίζει τα διαφορετικά και ανταγωνιστικά.

 Οι διαγραφές αποτελούσαν πάντα την εύκολη λύση στα σταλινικά κόμματα. Μήπως,  λοιπόν, το ΔΗΚΟ που υποστηρίζει ότι παραμένει στη συγκυβέρνηση για να εμβολιάσει το ΑΚΕΛ έχει εμβολιαστεί το ίδιο από παρωχημένες νοοτροπίες και πρακτικές;

ΤΟ ΠΡΩΤΟ «ΜΝΗΜΟΝΙΟ» ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ

 

Αρχίζουν σιγά σιγά να γεμίζουν οι πλατείες από αγανακτισμένους πολίτες, κάθε φορά περισσότεροι, κάθε φορά με περισσότερη επιτυχία. Η κρίση, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική και εθνική. Κρίση σε βάθος και σε πλάτος. Και οι πολίτες που είχαν να αντιμετωπίσουν πρώτιστα την οικονομική κρίση αρχίζουν να διευρύνουν και να βαθαίνουν  την ανάλυσή τους,  να βλέπουν τις κοινωνικές διαστάσεις του θέματος, τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, την πολιτιστική κατάντια της Ελλάδας που παράγει πολιτιστικά προϊόντα του τζαμπα-μαγκισμού, που δεν αντιστοιχούν με τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξης του ελληνικού λαού.  Τώρα παίρνει και το κομμένο νήμα της Ιστορίας, οι πλατείες γεμίζουν με ελληνικές σημαίες. Ελπιδοφόρο σημείο ο παραγκωνισμός όλων των κρατοδίαιτων διανοουμένων, των προοδευτικώνυμων διανοουμένων, που ως χταπόδια έπαιρναν και αφαίμασσαν από πολλά ταμεία, επιχορηγήσεις, αργομισθίες, ερευνητικά προγράμματα, συμμετοχές και αποζημιώσεις και φερέφωνα της νέας τάξης κάθε ένδειξη εθνικής περηφάνιας την έριχναν στα απόβλητα, εθεωρείτο ως κακέμφατος εθνικισμός.

Το κίνημα των πλατειών παίρνει το κομμένο νήμα της Ιστορίας, οι πλατείες γεμίζουν με ελληνικές σημαίες, οι Έλληνες πολίτες προχωρούν σε ένα λόγο ελληνικής περηφάνιας που θα αρνηθεί τις οδηγίες υποταγής στη νέα τάξη, την υποταγή στα κελεύσματα των νεοσουλτάνων της Άγκυρας.

Μένει αυτό το κίνημα των πλατειών να συνειδητοποιήσει και το θέμα του Κυπριακού στον λόγο της εθνικής περηφάνιας που αρθρώνει. Ένα ελληνικό νησί η Κύπρος που υπέστη μια βάρβαρη εισβολή, που υπέστη μια βάρβαρη εθνοκάθαρση, που είναι υπό κατοχή με 43 χιλιάδες τουρκικού κατοχικού στρατού σε επιθετική διάταξη.

Ας συνυπολογίσουν οι αγανακτισμένοι πολίτες των ελληνικών πλατειών ότι το πρώτο μνημόνιο ήταν το σχέδιο Ανάν που η νέα τάξη ήθελε να επιβάλει στον κυπριακό ελληνισμό, για να τον δέσει χειροπόδαρα και να τον παραδώσει στην επεκτατική Τουρκία και στα νεοαποικιακά σχέδια της Αγγλίας.

Ας θυμηθούν οι αγανακτισμένοι πολίτες των ελληνικών πλατειών ότι το πρώτο περήφανο ΟΧΙ κατά τη διάρκεια της νεοταξικής περιόδου ειπώθηκε από τον κυπριακό ελληνισμό με την απόρριψη του σχεδίου Ανάν.  Και ας αγκαλιάσουν την Κύπρο και τα απελευθερωτικά οράματα του Κυπριακού Ελληνισμού. Ένα κίνημα στην Ελλάδα αναγέννησης και νέας εκκίνησης δεν μπορεί να αφήσει έξω τα εθνικά προβλήματα της Ελλάδας, δεν μπορεί να αφήσει απ’ έξω το ενδιαφέρον και τη στοργή για την Κύπρο.  

Οι διαδηλώσεις εναντίον του μνημονίου που δένει χειροπόδαρα την Ελλάδα συνεχίζονται με επιτυχία. Ας  συνυπολογίσουν και το «πρώτο μνημόνιο», το σχέδιο Ανάν, ας συνδεθούν και με τους αγώνες απόρριψης αυτού του ρατσιστικού και ανελεύθερου σχεδίου.

Καλή συνέχεια στο κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, από την Κύπρο ελπίζουμε πολύ στο κίνημα ανανέωσης της ελληνικής κοινωνίας στο οποίο πρωταγωνιστούν.

 

savvaspavlou.wordpress.com