ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Σημείωση: Το κείμενο αυτό είναι καλό να διαβαστεί ως υστερόγραφο αρ. 6 στο άρθρο: ΚΙΣΑ ή ο κρυπτοφασιστικός λόγος του κυπριακού προοδευτισμού.

Επειδή πολλοί και διάφοροι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την ανάπτυξη ρατσιστικών και άλλων αποτρόπαιων νοοτροπιών στην Κύπρο, ως συμβολή στη συζήτηση και στην προσπάθεια αντίστασης και αποτροπής τέτοιων απαράδεκτων καταστάσεων, υποβάλλω τις πιο κάτω σκέψεις, οι οποίες  συσχετίζουν το θέμα που εξετάζουμε με την κυπριακή ιδιαιτερότητα.

Δυστυχώς, διάφοροι κήρυκες του ρατσιστικών κινδύνων διαθέτουν απλοϊκή και απλουστευτική μόρφωση από μπροσούρες, πρόκειται για άτομα που στελεχώνουν διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις, ημιμαθείς πανεπιστημιακούς, ακτιβιστές και άλλους, που δεν έχουν την τόλμη να δουν τις ιδιαιτερότητες της δικής τους πατρίδας και μεταφέρουν, ακρίτως και επιπολαίως, θεωρίες που αναπτύχθηκαν αλλού, κυρίως στη δυτική Ευρώπη, όπου εκεί  αυτές οι θεωρίες μπορεί να είναι ορθές και λειτουργικές αλλά μεταφερόμενες στην Κύπρο με το σύστημα «αντιγραφή – επικόλληση» (copy – paste) μόνο θόλωμα των νερών μπορούν να επιφέρουν

Όντως υπάρχει προοπτική για την ανάπτυξη ρατσιστικών φαινομένων στην Κύπρο. Ναι, υπάρχουν κίνδυνοι. Μια κοινωνία που αποδέχεται ρατσιστικούς διαχωρισμούς, μια κοινωνία που θα εισπράξει τη λύση όπως μεθοδεύεται και φαίνεται στον ορίζοντα ως ήττα για την πλευρά της και ως επιβράβευση των ρατσιστικών απαιτήσεων της Τουρκίας από την άλλη, αυτή η κοινωνία, ως σύστημα, και είναι αυτό νόμος της κυβερνητικής, θα αναπτύξει ανάλογες ρατσιστικές προεκτάσεις, θα μετακυλίσει στους πιο αδύνατους την ήττα και την πίεση. Η κυβερνητική, η θεωρία των πολύπλοκων και δυναμικών συστημάτων στα ζώα, τις μηχανές και τους ανθρώπους, μεταφερόμενη και στο κοινωνικό σχηματισμό είναι και τώρα αποκαλυπτική. Όταν εκθειάζεις ένα ρατσιστικό κοινωνικοπολιτικό κατασκεύασμα που θα διέπει, με τη λύση, το πολιτικό συγκείμενο της Κύπρου, τότε, είτε το επιδιώκεις είτε όχι, αυτή η κατασκευή θα «επιστρέψει»  στις εκδηλώσεις του καθημέραν βίου και θα καλλιεργεί και θα ενισχύσει ρατσιστικές λογικές και στις εσωτερικές σχέσεις των μελών της κοινότητας. Είναι νόμος της κοινωνιοκυβερνητικής με ισχύ φυσικού φαινομένου.

Ο επαρχιωτισμός και η όζουσα πεθαμενίλα των λεγομένων προοδευτικών κύκλων της Κύπρου που απλώς αναπαράγουν και κάνουν διανομή, λαϊκίστί «ντελίβερυ», στα κυπριακά σπίτια τα διάφορα φληναφήματα για προοδευτική λύση του Κυπριακού και άλλα ηχηρά παρόμοια του διεθνούς κατεστημένου, περιμένουν από την κυπριακή κοινωνία να δεχτεί τον ρατσισμό της λύσης που μεθοδεύεται και θα ζει καταπιεστικά στο πετσί της και ταυτόχρονα περιμένουν σε άλλα θέματα να μην έχει ρατσιστική στάση λες και τα δύο αυτά θέματα (ρατσιστική λύση στο Κυπριακό και μη ρατσιστική στάση στις άλλες σχέσεις) είναι πράγματα αεροστεγή και υδατοστεγή, που δεν αλληλοεπιδρούν.

Υπάρχει μία και μοναδική πρακτική που συντείνει στην καλλιέργεια αντιρατσιστικών νοοτροπιών στην Κύπρο. Και αυτή είναι ο αντικατοχικός αγώνας για την κατίσχυση των αξιών και των προταγμάτων της δημοκρατίας και  για την άρση της αδικίας. Ο αγώνας αυτός εξανθρωπίζει την κυπριακή κοινωνία, στον αγώνα αυτό πλησιάζει και τον Άλλον.

Υπάρχει μια και μόνο πρακτική για την όξυνση των ρατσιστικών φαινομένων στην Κύπρο κι αυτό είναι η υποταγή και ο συμβιβασμός στις ρατσιστικές απαιτήσεις της Άγκυρας, στη θεσμοθέτηση της σταθμισμένης ψήφου, στην εκ περιτροπής προεδρία, στο ρατσισμό της διζωνικής ομοσπονδίας και τόσων άλλων απαράδεκτων καταστάσεων που η διεθνής ελίτ του παγκοσμιοποιημένου κατεστημένου βυσσοδομεί για να επιβάλει.

Μόνο ο αγώνας για εκδίωξη των κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, ο αγώνας για επιστροφή όλων στα σπίτια και τις περιουσίες τους και ο αγώνας για δημιουργία μιας πολιτείας χωρίς οποιαδήποτε ρατσιστική διάκριση θα επιφέρει και ανάλογη στάση απέναντι στους ξένους, τους οικονομικούς μετανάστες κ.λπ.  Όταν ο ελληνισμός συνειδητοποιεί τη ρατσιστική καταπίεση στην οποία τον σύρουν αγγλοαμερικανικά συμφέροντα και τουρκικές επιδιώξεις καθώς και ημέτερες δυνάμεις που έχουν ενσωματώσει και αναπαράγουν τις λογικές αυτές, όταν αρνείται να είναι υποκείμενος σε μια ρατσιστική καταπίεση, τότε, στον αγώνα του εκδηλώνει και τον αντιρατσισμό του και στις άλλες σχέσεις του.

Ένας λαός αδικημένος, που παλεύει για τα δικαιώματά του, αποκτά μιαν αρχοντιά, ένα υψηλό επίπεδο αξιοπρέπειας που δεν του επιτρέπει την πίεση και αδικία εναντίον άλλων αδύναμων ομάδων. Στην πάλη του για το δίκαιο βλέπει και το δίκαιο των άλλων. Στον αγώνα του και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει πλησιάζει και τον Άλλο, τον Ξένο, τον εκτός ομάδας. Ένας λαός που οδεύει σε συμβιβασμό ή αποδέχεται έναν συμβιβασμό που του αποστερεί βασικά δικαιώματα αξιοπρέπειας και του επιβάλλει ρατσιστικές και άλλες διακρίσεις είναι ένας λαός που φθείρεται, παρακμάζει, μένει χωρίς πίστη σε αρχές και έτσι την καταπίεση που δέχεται θα την μετακενώσει σε άλλες αδύνατες ομάδες, εντός του κοινωνικού σώματος, θα την μετακυλίσει για εκτόνωση στους αδύνατους κρίκους, τους μετανάστες, τους ξένους γενικά. Είναι νόμος της κοινωνιολογίας παραδεκτός από όλους όσοι εντρυφούν και μελετούν τα κοινωνικά φαινόμενα. Πρέπει, λοιπόν, όσοι παλεύουν γνήσια εναντίον των ρατσιστικών διακρίσεων να είναι έτοιμοι για να αντιμετωπίσουν τα νέα οξυμένα φαινόμενα διακρίσεων και καταπιέσεων που φτάνουν με την επιβολή μιας απαράδεκτης και ρατσιστικής λύσης. Προηγουμένως, όμως, πριν φτάσουμε εκεί, είναι καλόν να αγωνιστούν εναντίον της συσσώρευσης της νεοκυπριακής ανοησίας.